ตอนที่ 1676 บุปผาร่วงมีใจ สายน้ําไหลไร้รัก (4)
จื่อจินนั่งอยู่ข้างๆจวินอู๋เสียเพราะคำสั่งของจวินอู๋เสียทำให้นางไม่กล้าพูดหรือมองไปรอบๆอย่างไม่ระวัง แต่หลังจากนั่งอยู่พักหนึ่ง และมีเสียงเพลงดังก้องอยู่ข้างหู เสียงของความสนุกสนานรอบตัวทำให้นางผ่อนคลายเล็กน้อย นางแอบดึงแขนเสื้อของจวินอู๋เสียแล้วถามว่า “เจ้ารู้จักกู่ซินเยียนหรือ?”
จวินอู๋เสียมองจื่อจินด้วยสายตาสงสัย
จื่อจินจึงพูดเบาๆว่า“ตอนที่เราเข้ามาเมื่อกี้ ข้าสังเกตเห็นว่านางเอาแต่มองเจ้า ข้าจำได้ว่าเจ้าฝึกอยู่ที่สำนักธาราเมฆเกินครึ่งปีไม่ใช่หรือ? คุณหนูวิหารมารโลหิตก็อยู่ที่นั่นด้วยนี่ หรือว่านางจำเจ้าได้?”
สัมผัสที่หกของเด็กสาวนั้นมักจะเฉียบคมเป็นพิเศษแม้ว่าจื่อจินจะไม่กล้ามองไปรอบๆ แต่ประสาทสัมผัสของนางเฉียบคมพอที่จะรับรู้ได้ถึงความสนใจที่กู่ซินเยียนมีต่อจวินอู๋เสีย ทำให้นางอดรู้สึกกังวลไม่ได้
จวินอู๋เสียเบนสายตาออกมาอย่างเฉยเมยและมองไปทางกู่ซินเยียน ในตอนนั้นกู่ซินเยียนก้มหน้าอยู่ ไม่รู้ว่านางกำลังคิดอะไร
“ไม่รู้ซิ”จวินอู๋เสียตอบนิ่งๆ
กู่ซินเยียนจำนางได้รึเปล่านางเองก็ไม่แน่ใจ นางได้ปลอมแปลงใบหน้าไปแล้ว คนที่ไม่ค่อยคุ้นเคยกับนางจะไม่สามารถพบความผิดปกติได้เลย นางมีปฏิสัมพันธ์กับกู่ซินเยียนอยู่ช่วงหนึ่งก็จริง แต่ก็ไม่ได้นานนัก ยิ่งกว่านั้น นางก็ไม่คิดว่ากู่ซินเยียนจะมีความประทับใจอะไรในตัวนางมากนัก
ความสงบนิ่งของจวินอู๋เสียมาจากการวิเคราะห์ตามหลักเหตุผลของนางแต่นางไม่ได้รู้เลยว่าเวลาที่หญิงสาวมีใจให้ใครสักคน ไม่ว่าคนคนนั้นจะเปลี่ยนรูปลักษณ์ไปยังไง ความรู้สึกคุ้นเคยก็ยังอยู่ ไม่ได้ถูกทำลายง่ายขนาดนั้น
“เจ้า……เจ้าต้องระวังให้มากล่ะอย่าให้ตัวเองถูกจับได้” จื่อจินมองจวินอู๋เสียด้วยความเป็นห่วง
จวินอู๋เสียแค่พึมพำตอบรับอย่างเฉยเมยว่า“อืม” เท่านั้น
ไม่รู้ว่ากู่ซินเยียนที่ก้มศีรษะอยู่นั้นแท้จริงแล้วกำลังแอบให้ความสนใจเหตุการณ์รอบๆตัวจวินอู๋เสียอยู่เมื่อนางเห็นจื่อจินเอนตัวเข้าไปกระซิบใกล้หูของจวินอู๋เสีย นางก็รู้สึกเจ็บปวดในใจ ดวงตายิ่งฉายแววเศร้าซึม
ในงานเลี้ยงนั้นจูเก๋ออินไม่ได้ละสายตาไปจากกู่ซินเยียนเลย ยิ่งมองเขาก็ยิ่งรู้สึกว่านางงดงามอย่างที่สุด ใจของเขารู้สึกว่าท่านพ่อตัดสินใจได้ฉลาดมาก แต่……
ทันใดนั้นสายตาของเขาก็ไปสบเข้ากับดวงตายิ้มๆของกู่อิ่ง ร่างทั้งร่างของเขาเย็นยะเยือกโดยไม่ได้ตั้งใจ
“คนที่นั่งข้างๆซินเยียนเป็นใคร?”จูเก๋ออินขมวดคิ้วถามเฟยเหยียนที่กำลังแอบชื่นชม “ความงาม” ของหรงรั่วอยู่
เมื่อถูกจูเก๋ออินขัดจังหวะความสุขเฟยเหยียนก็หันหน้ามามองด้วยสายตาเย็นชา แต่ใบหน้ายังคงมีรอยยิ้มอ่อนโยน
“นั่นคือกู่อิ่งประมุขน้อยของวิหารมารโลหิต พี่ชายของกู่ซินเยียน”
“อ๋อ อย่างนี้นี่เอง” จูเก๋ออินพยักหน้าเล็กน้อย เขาเคยได้ยินคนพูดถึงกู่อิ่ง แต่กู่อิ่งไม่ค่อยได้ออกมาข้างนอกมากนัก คนจำนวนมากจึงจำเขาไม่ได้ “พี่น้องคู่นั้นดูไม่เหมือนกันเลย แต่ทั้งคู่หน้าตาดีมากจริงๆ”
เฟยเหยียนยิ้มและไม่พูดอะไรเขาคิดอยู่ในใจว่า [กู่ซินเยียนเป็นยังไงข้าไม่รู้หรอก แต่ข้ารู้ดีเลยว่ากู่อิ่งโหดเหี้ยมมากแค่ไหน]
อีกด้านหนึ่งจวินอู๋เสียกำลังวางแผนว่าจะทำยังไงในงานเลี้ยงวันเกิดอีกไม่กี่วันข้างหน้า แล้วจู่ๆนิ้วมือของนางที่วางอยู่บนเข่าก็รู้สึกถึงความเย็นบางอย่าง
จวินอู๋เสียก้มหน้ามองและเห็นงูดำตัวหนึ่งที่มีขนาดลำตัวเท่าตะเกียบพันอยู่รอบนิ้วก้อยของนาง เมื่อเจ้างูน้อยสังเกตเห็นจวินอู๋เสียมองมาที่มัน มันก็คายจดหมายออกมา แล้วเลื้อยผ่านน่องของจวินอู๋เสียลงไปที่พื้น ออกไปทางประตูห้องโถงใหญ่ทันที