ตอนที่ 1677 เจ้าจะไม่กอดข้าหน่อยหรือ (1)
ไม่มีใครที่อยู่ในห้องโถงที่แออัดอึกทึกนั่นสังเกตเห็นงูดำตัวจิ๋วเลยจวินอู๋เสียเห็นเงาของมันหายไปนอกธรณีประตูห้องโถงใหญ่
งูดำ
นางเคยเห็นมันมาหลายครั้งแล้วงูดำแบบนั้นก็มีอยู่ที่เย่ฉาและเย่กูเหมือนกัน เย่ฉาและเย่กูไม่ได้เข้าร่วมงานเลี้ยงนี้ พวกเขาปล่อยงูดำออกมา หรือว่าจะมีอะไรเกิดขึ้น?
ความสงสัยวนเวียนอยู่ในใจของจวินอู๋เสียนางลุกขึ้นยืนอย่างเงียบๆและส่งสายตาให้จื่อจินและเยว่อี้เพื่อบอกว่า ‘ใจเย็นๆไว้ ไม่ต้องตื่นเต้น’ จากนั้นก็เดินออกไปจากห้องโถงใหญ่อย่างเงียบๆ ท่ามกลางเหล่านางรำที่กำลังร่ายรำอย่างสง่างาม ทุกคนในห้องโถงใหญ่ไม่ได้สังเกตเห็นเลยว่ามีเด็กหนุ่มคนหนึ่งลุกออกไประหว่างงานเลี้ยง
จวินอู๋เสียเดินออกจากประตูห้องโถงใหญ่ในความมืดยามค่ำคืน นางเห็นงูดำตัวจิ๋วนั่น ดูเหมือนมันกำลังรอให้จวินอู๋เสียตามมันไป เลื้อยไปได้ไม่เท่าไรมันก็จะหยุดรอ จนกระทั่งเห็นร่างของจวินอู๋เสีย มันถึงจะเลื้อยต่อไปในความมืด
จวินอู๋เสียเดินตามหลังมันไปอย่างสงบศิษย์ที่เฝ้ายามในวิหารจิงหงส่วนใหญ่ถูกเรียกไปที่ห้องโถง ด้านนอกมีคนอยู่น้อยมาก จวินอู๋เสียแค่หลีกเลี่ยงเล็กน้อยก็หลบศิษย์ที่ลาดตระเวนอยู่ได้แล้ว
นางเดินตามงูดำไปยังเนินเขาเล็กๆนอกวิหารจิงหง
ยิ่งออกห่างวิหารจิงหงที่อึกทึกครึกโครมมากเท่าไรรอบด้านก็ยิ่งเงียบสงบมากขึ้นเท่านั้น อากาศบนเนินเขายามกลางคืนเย็นสบาย นางค่อยๆออกห่างจากแสงไฟในวิหารจิงหง ป่าบนเนินเขาอาบไล้ด้วยแสงจันทร์
งูดำตัวจิ๋วเลื้อยผ่านป่าอย่างช่ำชองมันเลื้อยไปไม่ไกลก็หยุดและหันกลับมามองดูตำแหน่งของจวินอู๋เสีย พอเห็นว่าจวินอู๋เสียยังตามมันมา มันก็เลื้อยต่อไป
จริงๆแล้วงูดำพวกนี้เป็นงูสายพันธุ์อะไรจวินอู๋เสียก็ยังไม่สามารถระบุได้ ตอนที่นางทำงานในโรงพยาบาลสัตว์เมื่อชาติก่อน นางเคยดูแลสัตว์เลือดเย็นมาบ้าง จึงเคยสัมผัสกับงูมาหลายชนิด แต่นางไม่เคยเจองูที่ฉลาดขนาดนี้มาก่อนเลย
จวินอู๋เสียอยากรู้มากว่าพวกจวินอู๋เหยาใช้วิธีอะไรในการทำให้งูดำตัวจิ๋วพวกนี้ทำตามที่พวกเขาต้องการได้
และนอกจากการได้เห็นงูดำในมือของจวินอู๋เหยากับคนของราชอาณาจักรแห่งความมืดทั้ง3 คนแล้ว จวินอู๋เสียก็ไม่เคยเห็นสิ่งมีชีวิตที่แปลกประหลาดและน่าอัศจรรย์พวกนี้จากที่อื่นอีกเลย
จวินอู๋เสียเดินลัดเลาะผ่านป่าทึบไปเรื่อยๆตอนนี้นางอยู่สูงกว่าวิหารจิงหงแล้ว เด็กสาวหันหน้ากลับไปอย่างช้าๆ และมองลงไปยังวิหารจิงหงที่สว่างไสวจากมุมสูง นางไม่ได้ยินเสียงดนตรีอันไพเราะจากในวิหารจิงหงแล้ว หูของนางได้ยินแต่เสียงลมที่พัดผ่านป่า
ในตอนนี้จวินอู๋เสียอดรู้สึกแปลกๆไม่ได้
เย่ฉาและเย่กูถูกทิ้งให้อยู่ในวิหารจิงหงเพื่อแอบตรวจสอบสถานการณ์ภายในแล้วทำไมอยู่ดีๆพวกเขาจะวิ่งออกมาที่ป่าบนเนินเขาด้านนอกนี้ได้? ยิ่งกว่านั้น นางก็ออกมาห่างจากวิหารจิงหงมากพอสมควรแล้ว ถ้าทั้งสองคนมีอะไรอยากบอกนาง พวกเขาก็น่าจะปรากฏตัวออกมาแล้ว
แต่งูดำก็ไม่มีทีท่าว่าจะหยุดมันยังคงเลื้อยต่อไปทางยอดเขาและหันกลับมามองเป็นระยะ ราวกับกำลังเร่งให้จวินอู๋เสียตามมันไปเร็วๆ
ถ้าไม่ใช่เพราะจวินอู๋เสียรู้ว่าคนอื่นไม่สามารถควบคุมงูดำได้นางคงคิดว่ามีบางอย่างผิดปกติและจากไปทันที
ในใจนางเต็มไปด้วยความสับสนดวงตาของจวินอู๋เสียซ่อนความหวาดระแวงอยู่จางๆ นางไล่ตามความเร็วของงูดำ เดินลัดเลาะผ่านป่าท่ามกลางแสงจันทร์ รอบด้านเงียบสงัด มีเพียงเสียงของสายลมพัดผ่านป่ายามค่ำคืนเท่านั้น