Chapter 2 ใครรักข้าในรัศมีสิบเมตร

เฉินเฉินถอนหายใจ มีความเป็นไปได้มากมายที่จะมีสมบัติคล้ายๆกันนี้อยู่ในโลกใบนี้ แต่รูปลักษณ์ที่ดูธรรมดาของพวกมันได้ปกปิดพลังที่แท้จริงเอาไว้ทำให้พวกมันหมดประโยชน์ตั้งแต่ถือกำเนิดขึ้นมาจนกระทั่งสูญสลาย

 

“ถ้าแกเป็นกอหญ้า ข้าก็พอจะกลั้นใจกินเข้าไปได้อยู่ แต่แกเป็นอุจจาระเพราะฉะนั้นข้าคงกินไม่ได้หรอก”

 

เฉินเฉินส่ายหัวโดยไม่สนใจกองอุจจาระแล้วเริ่มทดลองการทำงานอื่นของระบบ

 

ก่อนที่เขาจะรู้สึกตัว ดวงอาทิตย์ก็ค่อยๆลดระดับลงจนตอนนี้เป็นเวลาค่ำแล้ว

 

เหล่าชาวนาได้กลับบ้านของตนพร้อมกับอุปกรณ์ทำสวนของพวกเขา

 

…

 

“ระบบ หาคนที่หน้าตาดีที่สุดในระยะสิบเมตรให้ข้าหน่อย!”

 

“ท่านเจ้าของ ได้โปรดมองเข้าไปในกระจกค่ะ”

 

เมื่อได้ฟังคำตอบของระบบ เฉินเฉิน ก็มองเข้าไปในกระจกทองแดงเล็กๆที่อยู่ที่บ้านด้วยความรู้สึกค่อนข้างพึงพอใจ

 

หลังจากมองไปที่กระจก สีหน้าของเฉินเฉินก็เปลี่ยนไป วันนี้เขามัวง่วนอยู่กับการทดลองระบบ จนลืมทำอาหารให้พ่อแม่ของเขาไปเลย!

 

ในขณะที่เขากำลังซาวข้าวอย่างลุกลี้ลุกลนนั้นเอง พ่อของเขาเฉินชานและแม่ของเขาฉินโหลวก็มาถึงบ้านพอดี

 

“เอ่อ… ท่านพ่อ ท่านแม่…วันนี้ข้าลืมเตรียมอาหาร” เฉินเฉินสารภาพด้วยความเขินอายเล็กน้อยในตอนที่เขาเห็นสีหน้าอันเหนื่อยล้าของพ่อแม่

 

ในทันทีที่เขาพูดออกมาเช่นนั้น ก็มีเสียงนึงดังมาจากข้างนอกบ้านโดยไม่มีโอกาสให้พ่อแม่ของเขาได้ตอบกลับ

 

“ไม่เป็นไร วันนี้เจ้ามากินข้าวที่บ้านป้าก็ได้นะ”

 

เสียงนั้นดังมาจากคุณป้าร่างท้วมคนนึงที่พึ่งจะเข้ามาในห้อง

 

คุณป้าคนนี้เป็นเพื่อนบ้านของพวกเขา และแม่ของเอ้อหยา เฉินเฉินเรียกเธอว่าป้าหลี่

 

เฉินชานและฉินโหลวถอนหายใจในตอนที่ได้ฟังเช่นนี้ วันนี้พวกเขารู้สึกไม่อยากอาหารเลยจริงๆ

 

ฤดูเก็บเกี่ยวกำลังมาถึงในเร็วๆนี้ แต่เขื่อนต้นน้ำกลับมีปัญหา ส่งผลให้แปลงเกษตรทั้งหมดในหมู่บ้านหินถูกน้ำท่วม ดังนั้นจึงแทบไม่มีอะไรเหลือให้เก็บเกี่ยวเลยในปีนี้

 

และถ้าเป็นแบบนี้หมู่บ้านหินจะจ่ายค่าเช่าที่ดินได้ยังไงกัน?

 

ในยุคนี้การไม่จ่ายค่าเช่าที่ดินถือเป็นเรื่องใหญ่ บทลงโทษที่เบาที่สุดก็คือถูกทำร้าย ถูกขับไล่ออกจากที่ดินเกษตร และถูกเปลี่ยนเป็นผู้ลี้ภัย ส่วนบทลงโทษที่หนักที่สุดนั้นหมายความว่าจะต้องขายลูกของตัวเอง ถูกเนรเทศออกไปเป็นพันไมล์ และจะไม่มีวันได้ใช้ชีวิตอย่างสงบสุข

 

ในตอนนั้นเองเฉินชานก็พูดขึ้นมาอย่างกระทันหัน “ลูกเฉิน ทำไมลูกไม่แต่งงานกับเอ้อหยาซะหล่ะ?”

 

“หา?”

 

เฉินเฉินตกตะลึงในตอนที่เขาได้ฟังเช่นนี้ เอ้อหยาอายุแค่ 14 ปี แม้ว่าการแต่งงานในวัยเท่านี้จะถือเป็นเรื่องที่ค่อนข้างปกติในโลกนี้ แต่ชายหนุ่มหน้าตาดีมีการศึกษาอย่างเขาจะยอมรับเรื่องแบบนั้นได้ยังไงกัน?

 

นอกจากนี้ ตั้งแต่ตอนที่เขายังเด็กไม่มีอะไรที่พวกเขามีร่วมกันเลย แล้วทำไมถึงต้องแต่งงานทั้งๆที่ไม่เคยมีเหตุการณ์ความรักหวานๆระหว่างกันหล่ะ?

 

เอ้อหยาโผล่หน้าออกมาจากข้างหลังป้าหลี่ ท่าทีของเธอดูเขินอาย

 

ลูกสาวของชาวนาคนนี้ไม่ได้น่ารักนัก เธอมีผิวแทนดูสุขภาพดี และมีรูปร่างค่อนไปทางผอม

 

เมื่อเห็นสี้หน้าของเอ้อหยา เฉินเฉินก็มีความคิดนึงผุดขึ้นมา เด็กสาวคนนี้แอบชอบเขาหรอ? เธอเคยบอกกับป้าหลี่รึเปล่า?

 

อันที่จริงหน้าตาของเขาโดดเด่นมากในหมู่บ้านเล็กๆแห่งนี้ ดังนั้นมันจึงไม่ใช่เรื่องแปลกที่จะมีคนแอบชอบเขา แต่ว่า…

 

“ระบบ ในรัศมีสิบเมตรมีใครรักฉันบ้าง?” หลังจากทดลองกับระบบมาแล้วระดับนึง เฉินเฉินก็สามารถถามคำถามนี้ในใจได้

 

“มีสามเป้าหมายค่ะ”

 

หัวใจของเฉินเฉินแทบวูบเมื่อได้ฟังคำตอบของระบบ ตามที่คาดเอาไว้เอ้อหยาตกหลุมรักเขา!

 

สองในสามของเป้าหมายต้องเป็นพ่อแม่ของเขาแน่ๆ ไม่มีพ่อแม่คนไหนที่จะไม่รักลูกของตัวเอง

 

ส่วนอีกคนนึง มันจะเป็นใครได้หล่ะถ้าไม่ใช่เอ้อหยา? หรือว่าจะเป็นป้าหลี่…

 

“โดดเด่นเกินไปนี่มันก็ไม่ดีจริงๆนะ…” เฉินเฉินพึมพำกับตัวเองแล้วครุ่นคิดว่าจะปฏิเสธการแต่งงานที่ไม่ได้มาจากความรักนี้ยังไงดี

 

ในตอนนั้นเอง ระบบก็เริ่มระบุตำแหน่งของเป้าหมาย

 

“สองเป้าหมายอยู่ตรงหน้าท่าน ส่วนอีกเป้าหมายนึง เดินออกไปข้างหน้าสองเมตรแล้วจากนั้นก็เลี้ยวซ้ายไปอีกห้าเมตรค่ะ”

 

เมื่อได้ยินคำตอบนี้ เฉินเฉินก็ตกตะลึง

 

แน่นอนว่าตรงหน้าเขาก็คือพ่อกับแม่ แต่อีกเป้าหมายนึงมันไม่ตรงกับตำแหน่งที่เอ้อหยาอยู่

 

ด้วยการเดินตามตำแหน่งที่ระบบบอกโดยไม่ทันรู้สึกตัว เฉินเฉินก็มาถึงเล้าหมูอีกครั้งและยืนอยู่ตรงหน้ากองขี้หมู

 

เขามองไปที่เหลาเฮยที่อยู่ในเล้าหมูในขณะที่เหลาเฮยเองก็มองกลับมาหาเขา

 

มนุษย์กับหมูมองหน้ากันด้วยดวงตาที่เบิกกว้าง ในช่วงเวลานี้ เฉินเฉินมีความรู้สึกที่ซับซ้อนในใจของเขา

 

เหลาเฮยเจ้าหมูตัวนี้รักเขาจริงๆ มันช่างน่าตื้นตันอะไรอย่างนี้!

 

ด้วยเหตุผลบางประการ จู่ๆเขาก็รู้สึกว่าเหลาเฮย เจ้าหมูดำตัวนี้ มีความน่ารักและมีความอ่อนโยนอยู่ในดวงตาของมัน

 

“เหลาเฮย ที่ข้าดูแลเจ้ามาหลายปีไม่ได้สูญเปล่าสินะ! ไม่อยากเชื่อเลยว่าตอนนี้เจ้าจะเติบโตขึ้นมาได้ขนาดนี้ ไม่แปลกใจเลยที่เจ้าสามารถผลิตอุจจาระที่โดดเด่นแบบนั้นออกมาได้” เฉินเฉินพูดอย่างอ่อนโยนในขณะที่เดินไปหาเหลาเฮยแล้วลูบหัวของมัน

 

“อู้ดๆ…”

 

เหลาเฮยร้องออกมาสองครั้งหลับตาแล้วคลอเคลียที่มือของเฉินเฉินอยู่ซักพัก ท่าทีของมันแสดงให้เห็นถึงความดีอกดีใจ

 

เฉินเฉินยิ้มในตอนที่เห็นภาพนี้ ครอบครัวของเขาได้เลี้ยงเจ้าหมูตัวนี้มาเกือบสิบปีแล้ว มันเป็นเรื่องปกติที่มันจะมีความรู้สึกผูกพันกับเขา

 

แต่ถ้าเอ้อหยาไม่ได้ชอบเขา ทำไมพ่อของเขาถึงพูดเรื่องแต่งงานกับเอ้อหยากับเขาหล่ะ?

 

เมื่อนึกเรื่องนี้ขึ้นมาได้ เขาก็เดินเข้าไปในบ้านอีกครั้ง

 

ข้างในนั้น พ่อแม่ของเขากำลังพูดคุยกับป้าหลี่อยู่

 

“ถ้าหากครอบครัวของข้าจ่ายค่าเช่าไม่ไหว พวกเราก็ยังพอสละหมูเพื่อช่วยลดค่าใช้จ่ายได้อยู่ แต่ครอบครัวของเจ้า….”

 

แม่ของเขาเฉินโหลวมองไปที่เอ้อหยาในขณะที่พูด

 

ป้าหลี่ดูเหมือนใกล้จะร้องไห้แล้ว

 

เจ้าของที่ดินของหมู่บ้านหินนั้นเป็นคนใจจืดใจดำ ถ้าป้าหลี่จ่ายค่าเช่าไม่ไหว พวกเขาก็น่าจะเอาตัวเอ้อหยาไปแล้วขายเธอให้กับซ่องโสเภณี

 

เธอเป็นแม่ม่ายและไม่ได้มีพละกำลังอะไรนัก การที่เธอเลี้ยงเอ้อหยามาได้ถึงขนาดนี้มันไม่ใช่เรื่องง่ายเลย และถ้าเอ้อหยาถูกขาย เธอคงจะเอาตัวรอดได้ไม่นานนัก

 

ข้างนอกห้อง เฉินเฉินพอจะเดาเรื่องส่วนใหญ่ได้แล้ว

 

เห็นได้ชัดว่า มีปัญหาที่แปลงเกษตรของหมู่บ้านหิน และพวกเขาก็ไม่สามารถจ่ายค่าเช่าที่ดินในส่วนของปีนี้ได้

 

พ่อแม่ของเขาเป็นห่วงว่าเอ้อหยาจะถูกลักพาตัวและถูกจับขายให้กับซ่องโสเภณี ดังนั้นพวกเขาก็เลยเสนอให้เขาแต่งงานกับเธอ

 

ในอดีตพ่อของเอ้อหยาใจดีกับครอบครัวของพวกเขามาก ดังนั้นการตัดสินใจของพ่อแม่ของเขาจึงเป็นเรื่องที่เข้าใจได้

 

ในโลกนี้ ชาวนาทั่วๆไปจะไม่สามารถออกจากหมู่บ้านได้เลย และคู่แต่งงานที่เป็นไปได้ก็มีแค่เพื่อร่วมงานในหมู่บ้านที่มีกันอยู่ไม่กี่คนเท่านั้น และถึงยังไงมันก็เหมือนกับว่าพ่อแม่ของเขาคงวางแผนจะจับเขาแต่งงานกับเอ้อหยามาตั้งแต่แรกแล้วด้วย

 

ถ้าเป็นเมื่อก่อนเฉินเฉินอาจจะยอมรับชะตากรรมของเขา อย่างไรก็ตามตอนนี้เขามีระบบเสริมคนที่จะกลายเป็นอมตะในอีกไม่ใช้ก็เร็ว แล้วเขาจำเป็นต้องยอมแต่งงานเพื่อแก้ปัญหาของคนอื่นด้วยหรอ?

 

แบบนั้นมันคงจะไม่ยุติธรรมกับสถานะของเขา

 

เมื่อคิดได้แบบนี้ เขาก็ตรงดิ่งเข้าไปในบ้านแล้วพูดขึ้น “ท่านพ่อ ท่านแม่ มีปัญหาเรื่องค่าเช่าที่ดินสินะครับ? พวกเรายังมีเวลาอีกสามวันก่อนที่จะถึงกำหนดจ่ายใช่ไหม? ในสามวันนี้ ข้าจะหาเงินที่เพียงพอต่อการจ่ายค่าเช่าเอง ข้าทำได้ครับ!”

 

“ค่าเช่ามันมีราคากว่าพันเหรียญเลยนะ เจ้าจะไปทำได้….” ฉินโหลวถูกขัด

 

เฉินเฉินสบัดมือแล้วพูด “ท่านแม่ ท่านยังจำนักบัญชีที่ร้านยาเฮ่เฟิงในมณฑลได้ไหมครับ? เขาบอกว่าข้ามีพรสวรรค์เรื่องตัวเลขก็เลยอยากรับข้าไปเป็นเด็กฝึกหัด ข้าจะไปหาเขา บางทีข้าน่าจะพอขอเบิกเงินล่วงหน้ามาได้บ้าง”

 

“แต่ว่า….”

 

“ไม่มีแต่ครับ ตอนนี้ข้าอายุสิบหกแล้ว จะให้ข้าอยู่บ้านเฉยๆตลอดทั้งวันคงไม่ได้อีกแล้ว นอกจากนี้ เหลาเฮยมันเป็นหมูนิสัยดี อย่าขายมันเลยนะครับ” เฉินเฉินพูดด้วยรอยยิ้มแล้ววิ่งตรงไปที่ทางเข้าหมู่บ้าน

 

หมู่บ้านหินอยู่ห่างจากมณฑลแค่สิบไมล์ เขาน่าจะไปถึงที่นั่นตอนย่ำค่ำพอดี

 

“ลูกเฉิน! ไปพรุ่งนี้ไม่ดีกว่าหรอ? กลางคืนมันอันตรายนะ!” พ่อแม่ของเขาตะโกนเรียกด้วยความเป็นห่วงจากข้างหลัง

 

“ไม่เป็นไรครับ!” เฉินเฉินตะโกนตอบแล้วเร่งฝีเท้า

 

จัดการตอนกลางคืนมันง่ายกว่าสำหรับเขา ส่วนเรื่องของความปลอดภัยหน่ะหรอ? จะมีอะไรให้กังวลอีกหล่ะ? เขายากจน! จะมีใครที่ไหนอยากมาปล้นเขากัน?

 

Chapter 142: ไล่ล่า Chapter 141: อย่ารังแกคนหนุ่มสาวที่ยัง อ่อนแอ Chapter 140: ก้าวสู่เมืองหลวงของรัฐจีน Chapter 139: หัวหน้าสาขาอาวุธผู้บ้าคลั่ง Chapter 138: แปรธาตุ Chapter 137 ความลับของสํานักอสูร Chapter 136 เป็นรองแค่คนๆเดียว Chapter 135 เข้ารับการทดสอบเป็นนายน้อยส่านัก Chapter 134 ฝันไปเถอะ Chapter 133 พักผ่อนให้สงบนะ ศิษย์พี่ Chapter 132 การเข้าใจผิดอีกครั้งหนึ่ง Chapter 131 ความแตกต่างของระดับลูกศิษย์ Chapter 130 ชายแก่ที่เกรี้ยวกราด Chapter 129 พลังที่แท้จริง Chapter 128 นี่แหละยา Chapter 127 แก่นเต๋าทองคำศักดิ์สิทธิ์ Chapter 126 หุ่นศพอสูรหยิน Chapter 125 พลังแห่งวิถีสำนักอสูร Chapter 124 ตื่นขึ้นมาด้วยความตกใจ Chapter 123 หลอกลวงคนซื่อตรงอยู่บ่อยๆ Chapter 122 นี่คือนรกเหรอ Chapter 121 ร่วมมือครั้งแรก Chapter 120 เต่าดำทำลายการยับยั้ง Chapter 119 เป้าหมายคือจักรวาล Chapter 118 จะไม่หยุดจนกว่าจะจบ Chapter 117 การต่อสู้ที่ยิ่งใหญ่ได้ถือกำเนิดขึ้น Chapter 116 อาจารย์และลูกศิษย์ได้พบหน้ากัน Chapter 115 เจ้าต้องการกลับไปยังรัฐจิน Chapter 114 สามสิบหกสาขาของสำนักอสูร Chapter 113 ลูกศิษย์เพียงคนเดียว Chapter 112 เจ้าคือใครกัน Chapter 111 ขอโทษนะ ข้าไม่ได้ Chapter 110 มีมรดกอยู่ทั่วทุกที่ Chapter 109 อะไรนะ มีสถานที่แบบนั้นด้วยเหรอ Chapter 108 สำนักงานใหญ่สำนักอสูร Chapter 107 ร่างกายไร้เทียมทาน Chapter 106 ยอดฝีมือที่แท้จริงคืออะไร Chapter 105 ความโกลาหลครั้งใหญ่ในเมืองหลวง Chapter 104 ข้าแพ้ส่วนเจ้าตาย ความเปลี่ยนแปลงอันน่าตกใจ Chapter 103 การปรากฏตัวที่ทำให้เกิดการเปลี่ยนแปลง Chapter 102 ผู้ฝึกตนชั้นยอดในรัฐจิน Chapter 101 การเนืองเลือดที่บ้านดอกไม้พระจันทร์ Chapter 100 ตายอย่างแน่นอน Chapter 99 ไม่ฆ่าบนสังเวียน Chapter 98 ทำให้เขาพิการซะ Chapter 97 เจ้าเป็นคนต่อไป Chapter 96 เสียหาย Chapter 95 เหมือนกับหักแขน Chapter 94 โอกาสในการรีดไถมาถึงแล้ว Chapter 93 พลังแห่งสวรรค์อันยิ่งใหญ่ Chapter 92 ถึงเวลาแก้แค้น Chapter 91 ไม่มีข้อยกเว้น Chapter 90 ทำไม่ได้ Chapter 89 มีเรื่องแบบนั้นด้วยหรอ Chapter 88 กับดักมือเปล่า Chapter 87 วิชาที่เลือกมาเพื่อเอาชนะ Chapter 86 การพัฒนาการที่ก้าวกระโดด Chapter 85 ยินยอมที่จะเข้าร่วมกับสำนักอู๋ซิ่นไหม Chapter 84 อันดับของผู้สืบทอด Chapter 83 ข้าดูเป็นคนแบบนั้นเหรอเนี่ย Chapter 82 มีเพียงคนหน้าด้านเท่านั้น Chapter 81 ทำไมถึงมีความแตกต่างกันมากระหว่างผู้คน Chapter 80 ใครก็ตามที่รับใช้ข้าจะเติบโต ส่วนคนที่ไม่ยอมจะรับใช้ข้าจะต้องตาย Chapter 79 ผู้สืบทอดพยัคฆ์ขาว Chapter 78 มีอะไรต้องกลัวด้วย Chapter 77 ทดสอบ Chapter 76 เรือยักษ์ที่ลอยเหนือฟากฟ้า Chapter 75 เดียวดาย Chapter 74 ท่านผู้สืบทอดเป็นคนดีจริงๆ Chapter 73 ปรับปรุงสำนักเทียนหยุน Chapter 72 ตรวจจับความโชคดี Chapter 71 ศิษย์เอ๋ย นี่สำหรับเจ้า Chapter 70 ฝากฝังเด็กคนนึง Chapter 69 นองเลือด Chapter 68 นี่มันยุ่งเหยิงกันชะมัด Chapter 67 ไปซะ ไปยกกระถางได้แล้ว Chapter 66 ผ่อนคลายมาก Chapter 65 พลังปราณกว่าหนึ่งร้อยล้านปี Chapter 64 การเป็นชายที่ยอดเยี่ยมก็สร้างปัญหาเหมือนกันนะ Chapter 63 ของพิเศษ Chapter 62 ค้นหาในภูเขาเทียนหยุน Chapter 61 เจ้ากำลังดึงดูดปัญหา Chapter 60 หัวหน้า เรามาคุยเรื่องนี้กันเองดีกว่า Chapter 59 หินวิญญาณ 8000 ก้อน ก้มหน้ารับกรรม Chapter 58 คุกคาม Chapter 57 สั่งให้มาสร้างปัญหา Chapter 56 สายลับของสำนักอู๋ซิน Chapter 55 ฟู่ ฟู่ ฟู่ ฟู่ ฟู่ Chapter 54 วิญญาณดินเหลืองหนึ่งหมื่นปี Chapter 53 ความเข้าใจผิดที่งดงาม Chapter 52 สำนักเทียนหยุนนี่มันช่างยอดเยี่ยม Chapter 51 นี่คือประเทศของข้า Chapter 50 เลื่อนระดับภายในเวลาครึ่งวัน Chapter 49 สำนักเทียนหยุน Chapter 48 ขอบคุณมาก อาจารย์ Chapter 47 แล้วเจ้าจะทำอะไรได้ Chapter 46 พายุกำลังก่อตัวขึ้น Chapter 45 ตื่นตระหนก Chapter 44 เจ้าคือใครกัน Chapter 43 มาถึงเมืองจี่โจว Chapter 42 ไล่ตามเส้นทางอื่น Chapter 41 ท่านหญิงมู่หลง Chapter 40 ใครสามารถอธิบายได้บ้าง Chapter 39 พล่ามตลอดเวลา Chapter 38 ขอร้องหล่ะ ฆ่าข้าเถอะ Chapter 37 ฝันไปเถอะ Chapter 36 โลกที่ชอบธรรม Chapter 35 หมดเวลาเล่นกับพวกเจ้าแล้ว Chapter 34 คิดซะว่าเป็นน้ำอมฤตหมดอายุ Chapter 33 การเดินทางที่เต็มไปด้วยความยากลำบากและอันตราย Chapter 32 เจ้าผักบุ้งน้อย Chapter 31 เดินทางออกจากบ้านเพื่อไปฝึกตน Chapter 30 ข้าตามใจมากเกินจนทำให้เขาบาดเจ็บขา Chapter 29 ต้องการที่จะทำตัวเรื่อยเปื่อยและเสียเวลาไปเรื่อยงั้นเหรอ ไม่มีทางเสียละ Chapter 28 น้ำอมฤตลมปราณและหินลมปราณ Chapter 27 ห้องลับ Chapter 26 ท่านรู้ไหมว่าสาวงามนั้นเป็นสิ่งอันตราย Chapter 25 ก่อนหน้านี้เจ้าสาบานอะไรออกมากันนะ Chapter 24 ข้าคือพี่ใหญ่ของจางจี Chapter 23 ไร้สมอง Chapter 22 สัญญาณแก้วแตก Chapter 21 ให้เสี่ยวหยาแต่งงานกับเขา Chapter 20 ทำลายตระกูลหวัง Chapter 19 มาถึงตระกูลหวัง Chapter 18 โปรดรับความเคารพจากข้าด้วย Chapter 17 มีสุสาน Chapter 16 ผลกรรมย้อนเข้าหาตัวเอง Chapter 15 เจ้ามีสิทธิรึไง Chapter 14 เปิดเผยเจตนาที่แท้จริง Chapter 13 ขี้วัวเป็นเหตุถึงแก่ความตาย Chapter 12 ข้าเจอเซียน Chapter 11 โคตรซวย Chapter 10 ไปที่ว่าการกับข้า Chapter 9 สมบัติโลก Chapter 8 เดี๋ยวก่อนพวก Chapter 7 ซุปปลาคาร์ฟ เสิร์ฟพร้อมเห็ดพิษ พืชทะเล และก้อนหิน Chapter 6 ‘องค์ประกอบแถม’ วิธีเสริมพลัง Chapter 5 สุกรตัวหนึ่งที่มีความฝัน Chapter 4 จิตใจที่ต่ำตม Chapter 3 ชีวืตแห่งการเก็บของหาย Chapter 2 ใครรักข้าในรัศมีสิบเมตร Chapter 1 ตรวจสอบทุกสิ่งทุกอย่างในระยะสิบเมตร

Prev Next