ตอนที่ 508 คุณยังรักผมหรือเปล่า
“ฉัน…” ฉู่เจียเสวียนดึงสติกลับมา รู้สึกว่าฝ่ามือปวดแสบปวดร้อน เธอไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเมื่อครู่เธอได้ตบหน้าเผยหนานเจวี๋ย
เผยหนานเจวี๋ยไม่ได้ตอบสนอง ได้แต่มองเธออย่างเฉยเมย จากนั้นก็ผละออกจากตัวของเธอ ราวกับทั้งหมดเมื่อกี้เป็นเพียงความฝัน
เผยหนานเจวี๋ยหมุนตัวอย่างสิ้นหวัง ฉู่เจียเสวียนมองดูแผ่นหลังอันเปล่าเปลี่ยวของเผยหนานเจวี๋ย เธอลุกขึ้นมาจากโซฟอย่างตื่นตระหนก เดินเข้าห้องน้ำไป หลังจากปิดประตูแล้วก็พิงอยู่ที่ประตูพร้อมหายใจหอบ กวาดสายตาไปเห็นอ่างหน้าหน้า เธอพุ่งตรงเข้าไป เปิดก๊อกน้ำ ยื่นมือวักน้ำล้างหน้าของตัวเองลวกๆ ราวกับว่าต้องการปลุกตัวเองให้ตื่นอย่างไรอย่างนั้น
ความรู้สึกอันเย็นเฉียบทำให้ฉู่เจียเสวียนตื่นตัวอย่างสมบูรณ์ เหล้านี่มันอันตรายจริงๆ เธอไม่ควรดื่มเหล้า ยิ่งไม่ควรดื่มต่อหน้าเผยหนานเจวี๋ย
เผยหนานเจวี๋ยมองประตูห้องน้ำที่ปิดสนิทอย่างสิ้นหวัง เขาไม่รู้ว่าควรจะเคารพฉู่เจียเสวียนต่อไป หรือว่ากลืนกินเธอเข้าไปในท้อง ในเวลานี้เธอทรมานเหลือเกิน
หลังจากนั้นเนิ่นนาน จนกระทั่งรอบกายสงบนิ่งราวกับได้ยินแม้กระทั่งเสียงของเข็มที่ร่วงหล่น ฉู่เจียเสวียนจึงออกมาจากห้องน้ำอย่างระมัดระวัง เธอเดินย่องมาหาเผยหนานเจวี๋ย มองดูเผยหนานเจวี๋ยที่หลับไปแล้ว มองดูใบหน้าที่หล่อเหลาของเขา ทุกอย่างสมบูรณ์แบบราวกับภาพวาด
ฉู่เจียเสวียนรู้สึกขมขื่นเล็กน้อย จิตใจก็สับสนมากเช่นกัน เธอมองดูผู้ชายที่เคยรักอย่างสุดซึ้งตรงหน้า และหัวใจก็ยังมีความรู้สึกหลงใหล
เธออดไม่ไหวยื่นมือออกมา ลูบไล้ใบหน้าของเผยหนานเจวี๋ยอย่างอ่อนโยน ใบหน้าที่หล่อเหลาไร้ซึ่งคู่แข่งเช่นนี้ เธอจะลืมลงได้อย่างไร
ฉู่เจียเสวียนนึกถึงวันเวลาที่ไม่มีเขา เวลาที่หลับฝัน ใบหน้าของเขาจะยังคงวนเวียนอยู่ในใจของเธอ แม้ว่าเขาจะทำร้ายเธอมากเธอแค่ไหน เธอก็ยังไม่สามารถขับไล่เขาออกจากก้นบึ้งของหัวใจได้อย่างสมบูรณ์
ฉู่เจียเสวียนใช้มือวาดผ่านคิ้ว จมูกและปากของเผยหนานเจวี๋ยรอบแล้วรอบเล่า ราวกับว่าต้องการจะสลักผู้ชายคนนี้เอาไว้ในหัวใจ
ที่จริงเผยหนานเจวี๋ยไม่ได้หลับ เขาเพียงแค่ไม่สามารถเผชิญหน้ากับฉู่เจียเสวียนได้ จึงเพียงแค่หลับตาและผ่อนคลาย
เขาไม่ได้คาดหวังว่าฉู่เจียเสวียนจะสัมผัสใบหน้าของเขาในขณะที่เขา ‘นอนหลับ’ เขาคิดว่าฉู่เจียเสวียนเกลียดเขาและเกลียดทุกสิ่งที่เขาทำกับเธอ ที่แท้กลับกลายเป็นว่าเธอไม่ได้เกลียดเขาเท่าที่เขาคิด
“เผยหนานเจวี๋ย เรื่องของพวกเรา…” ฉู่เจียเสวียนไม่รู้ว่าจะพูดอย่างไร ระหว่างพวกเขาก็จบกันไปแล้วพร้อมด้วยหัวใจที่เจ็บช้ำ ไม่ว่าเขาจะทำอะไรพวกเขาก็ไม่สามารถกลับไปเหมือนเดิมได้
ฉู่เจียเสวียนมองเผยหนานเจวี๋ยด้วยความเจ็บปวด มีรอยตบจางๆ บนใบหน้าของเขา ต้องโทษที่เมื่อครู่เธอรุนแรงเกินไป เขาเคยได้รับการปฏิบัติแบบนี้เมื่อไรกัน?
เผยหนานเจวี๋ยรู้สึกได้ถึงสัมผัสที่อบอุ่นของฉู่เจียเสวียน ปลายนิ้วที่เยือกเย็นเล็กน้อยของเธอทำให้เขาอยากจะถอนหายใจอย่างอดไม่ได้ เขาพยายามเงี่ยหูฟังเสียงพึมพำของเธอ
ฉู่เจียเสวียนถอนหายใจแผ่วเบา คำพูดทุกคำดูเหมือนจะหายไปพร้อมกับการถอนหายใจแล้ว เธอถอนมืออย่างไม่เต็มใจ และต้องการที่จะนั่งลงบนโซฟา
เผยหนานเจวี๋ยลืมตา เขาลุกขึ้นจากเตียงอย่างรวดเร็ว กอดฉู่เจียเสวียนไว้แน่นจากด้านหลัง
“ขอโทษนะฉู่เจียเสวียน” เผยหนานเจวี๋ยขอโทษกับการกระทำของเขาก่อนหน้านี้
ทันใดนั้น ฉู่เจียเสวียนก็ก้าวขาไม่ออก ร่างกายของเธอนั้นแข็งทื่อ เธอรู้สึกราวกับว่าร่างกายของเธอไม่ใช่ของเธอเอง
เผยหนานเจวี๋ยวางคางบนศีรษะของฉู่เจียเสวียน เสียงพูดดังขึ้นเหนือศีรษะเธอ “คุณยังรักผมหรือเปล่า”
ตอนที่ 509 คุณเกลียดผมมากใช่ไหม
เขาต้องการได้ยินความคิดที่แท้จริงของฉู่เจียเสวียน เขาต้องการทราบให้ชัดเจนว่าเธอยังคงรักเขาอยู่หรือเปล่า แม้ว่ามันจะเป็นเพียงเล็กน้อยก็ตาม
ฉู่เจียเสวียนไม่สามารถตอบคำถามดังกล่าวได้ ตอนนี้ร่างกายของเธอนั้นแข็งทื่อแล้ว และความกลัวก็กระจายอยู่ในใจของเธอ
“คุณเกลียดผมมากใช่ไหม” เมื่อเห็นว่าฉู่เจียเสวียนไม่ตอบ เขาได้แต่เปลี่ยนวิธีถาม
“เปล่า” บางทีเธออาจจะเคยเกลียดเขาจริงๆ แต่ก็ล้มเหลวในที่สุด ทั้งๆ ที่เขารู้ว่าเขาทำร้ายเธอมากมาย แต่เธอก็ยังไม่สามารถเกลียดเขาได้ นั่นเป็นสาเหตุที่เธอต้องการหลีกเลี่ยงเขาให้ไกล นอกเหนือจากเรื่องงานแล้ว เธอไม่ต้องการติดต่อกับเขาเป็นการส่วนตัว
“ผมรักคุณ ฉู่เจียเสวียน คุณจะยกโทษที่ผมเคยทำผิดกับคุณ ได้หรือเปล่า ต่อไปผมจะไม่ทำร้ายคุณอีกแล้ว จะไม่ปล่อยให้คุณเสียใจอีกแล้ว” เผยหนานเจวี๋ยสารภาพด้วยความลึกซึ้ง ดวงตาเต็มไปด้วยความอ่อนโยน
ตราบใดที่เธอเต็มใจที่จะให้โอกาสเขา เขาจะไม่ทำร้ายเธออีก
“ขอโทษนะ” ฉู่เจียเสวียนกัดริมฝีปาก เธอไม่สามารถตอบได้ เธอไม่สามารถยอมรับความรักของเขาได้ เธอไม่สามารถเพิกเฉยต่อคนที่ทำร้ายเธอได้ รวมไปถึงการตายของลูกพวกเขา ล้วนเป็นความเสียใจที่พวกเขาไม่มีวันสลัดออกไปได้
“ผมต้องทำยังไง คุณถึงจะยกโทษให้ผม” เผยหนานเจวี๋ยเอ่ยอย่างเศร้าโศก น้ำเสียงเจ็บปวด
พูดจบ เขาก็คลายกอดจากฉู่เจียเสวียน เขาไม่สามารถบังคับเธอได้ และไม่สามารถบังคับให้เธอตกหลุมรักเขาอีกครั้งได้ ดูเหมือนว่าเขาทำได้เพียงปล่อยเธอไปจริงๆ
ทันทีที่พันธนาการบนร่างกายคลายลง ฉู่เจียเสวียนก็รีบเดินไปนั่งที่โซฟา กอดตัวเองเอาไว้ เธอพยายามค้นหาความรู้สึกปลอดภัยด้วยวิธีนี้ เธอกำลังต่อต้านแรงกระตุ้นในใจ ข่มน้ำตาที่กำลังจะร่วงออกจากดวงตา
เธอยอมรับว่าวินาทีเมื่อครู่เธอรู้สึกหวั่นไหวจริงๆ หากเป็นเมื่อก่อน เธอจะต้องพุ่งสู่อ้อมแขนของเขาอย่างมีความสุขแน่นอน แต่ว่าตอนนี้ ทุกอย่างมันเปลี่ยนไปตามกาลเวลาแล้ว
ในอดีต หลายวันหลายคืน ที่เธอรอคอยการกลับมาของเขาอยู่ในวิลล่า คาดหวังเหลือเกินว่าเขาจะสามารถกอดเธอได้ แต่ว่าสิ่งที่เขามีให้เธอมีเพียงความกลับกลอกเท่านั้น
ฉู่เจียเสวียนนอนหลับอยู่ในท่านี้ จนกระทั่งกลางดึกเผยหนานเจวี๋ยอุ้มเธอและวางเธอลงบนเตียงนุ่มๆ ด้วยความระมัดระวัง เขานั่งอยู่บนโซฟาคนเดียว คิดว่าบางทีเธอไม่ต้องการที่จะนอนร่วมเตียงเคียงหมอนกับเขาอีกต่อไปแล้ว
เช้าตรู่ของวันถัดไป ท้องฟ้าแจ่มใส ทะเลเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะ คลื่นก็ซัดสาดกัน
ฉู่เจียเสวียนตื่นขึ้นอย่างเชื่องช้า เธอลืมตาที่พร่ามัวเล็กน้อย กวาดตามองผ้าห่มบนตัวแล้วอึ้งไปครู่หนึ่ง เธอกำลังนอนอยู่บนเตียงใหญ่ที่อ่อนนุ่ม
เธอรีบมองไปยังโซฟา พบว่าเป่ยหนานซื่อกำลังนอนหลับอยู่บนโซฟาด้วยท่าทางที่อึดอัดเป็นอย่างมาก
ฉู่เจียเสวียนลุกขึ้นจากเตียงด้วยแววตาขอโทษ เธอเดินย่องไปที่ข้างโซฟา เขาขมวดคิ้วแม้ตอนที่เขาหลับ
ฉู่เจียเสวียนต้องการทำให้คิ้วที่ผูกกันของเผยหนานเจวี๋ยราบเรียบ มือที่เหยียดออกหยุดกลางอากาศ เธอทนไม่ได้ที่จะรบกวนการนอนหลับของเขา
“คุณตื่นแล้วเหรอ” เสียงของเผยหนานเจวี๋ยดังขึ้น มองฉู่เจียเสวียนตาไม่กระพริบ
ฉู่เจียเสวียนมองดูเผยหนานเจวี๋ยที่มีหน้าตาสดชื่น อดไม่ได้ที่จะสะดุ้ง “อรุณสวัสดิ์”
เผยหนานเจวี๋ยหัวหน้า เขาตื่นนานแล้ว เขารอให้เธอตื่นขึ้นมา
“วันนี้พวกเราไปแหลมเทียนหยาไหเจี่ยวกัน” เผยหนานเจวี๋ยบอกแผนการเดินทางของวันนี้ให้เธอฟัง แววตาเปี่ยมด้วยรอยยิ้ม แม้ว่าสุดท้ายแล้วพวกเขาจะเป็นไปไม่ได้ แต่เขาก็ต้องการมอบความทรงจำดีๆ ระหว่างพวกเขา
“ได้” ฉู่เจียเสวียนตอบโดยไม่คิด