กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ บทที่ 856
นัยน์ตาของเหวินเส่าอี๋แดงก่ำ เขาฟังอย่างตั้งใจ และได้ยินเสียงกัดฟันของเหวินเส่าอี๋
กู้ชูหน่วนกุมหัวใจของตัวเองไม่รู้ทำไมหัวใจของนางถึงเต้นแรง
หากสิ่งที่ทั้งสองคนพูดเป็นความจริง เช่นนั้นความแค้นระหว่างพวกเขาก็ไม่สามารถที่จะแก้ไขได้จริง ๆ
ความแค้นในการฆ่าล้างเผ่าพันธุ์ ไม่สามารถหมดไปได้ด้วยคำพูดเพียงสองสามคำ
“แล้วเจ้าเล่า เจ้ามีความแค้นอะไรกับเสี่ยวหูเตี๋ย？” กู้ชูหน่วนเอียงศีรษะและถามเยี่ยจิ่งหาน
เยี่ยจิ่งหานมองไปทางอื่นอย่างเย่อหยิ่ง และไม่สนใจกู้ชูหน่วน แต่ความโกรธแค้นที่หว่างคิ้วของเขาไม่ได้น้อยไปกว่าเซี่ยวอวี่เซวียน
“เอาเถอะ เจ้าไม่อยากพูดก็ไม่เป็นไร ข้าก็ไม่ได้อยากฟัง ถึงอย่างไรก็ไม่เกี่ยวกับข้า”
เซี่ยวอวี่เซวียนพูดอย่างอดทนต่อความเจ็บปวด “เจ้าเด็กโสโครก ช่วยข้าฆ่าเขา”
“พี่น้องของข้าบอกให้ข้าฆ่าเจ้า เจ้าจะว่าอย่างไร？”
เหวินเส่าอี๋เบือนหน้าหนีและหลับตาลงอย่างเฉยเมย ราวกับว่านางอยากจะฆ่าก็ฆ่า
เขาสง่าผ่าเผย ในตอนนี้เขาได้รับบาดเจ็บสาหัส ความงามก็เพิ่มขึ้นเล็กน้อย ทำให้นางฆ่าเขาไม่ลง
กู้ชูหน่วนกล่าวว่า “เซี่ยวเซวียนเซวียน ไม่ใช่ว่าข้าไม่ช่วยเจ้า แต่……ให้ข้าฆ่าผู้ที่อ่อนแอและไร้กำลัง ข้าทำไม่ได้จริง ๆ ยิ่งไปกว่านั้น ข้าไม่เคยเห็นเขาทำเรื่องที่ไร้มนุษยธรรมมาก่อน พวกท่านพักผ่อนสักครู่ ข้าจะไปเก็บสมุนไพรแล้วกลับมา”
เมื่อกู้ชูหน่วนออกไปเพียงไม่กี่ก้าว ทั้งสามคนก็ทะเลาะกันขึ้นมาอีกครั้ง แต่พวกเขาทั้งสามบาดเจ็บสาหัส ต่อให้ทะเลาะกันก็ไม่เป็นเรื่องใหญ่ เดิมทีกู้ชูหน่วนคิดอยากจะเข้าไปห้ามปราม แต่เมื่อคิดอีกมุมหนึ่ง ความโกรธแค้นระดับนี้ นางไม่สามารถเข้าไปห้ามปรามได้ทุกครั้งไป
จากนั้นจึงทำการวางยาสลบ ทำให้ทั้งสามคนสลบไป
และใช้โอกาสที่พวกเขาทั้งสามเป็นลมหมดสติแยกพวกเขาออกจากกัน เพื่อไม่ให้พวกเขาลืมตาขึ้นมาทะเลาะกันอีก จากนั้นจัดการทำแผลให้พวกเขาทั้งสามคน
ภายนอกถ้ำ เหวินเส่าอี๋ตื่นขึ้นมาเป็นคนแรก
เมื่อลืมตาขึ้นมาก็เห็นกู้ชูหน่วน
กู้ชูหน่วนโยนไม้ค้ำยันให้เขาหนึ่งอัน
“รักษาชีวิตของเจ้าได้แล้ว แต่หากในช่วงนี้กระตุ้นใช้กำลังภายในอีก อาการบาดเจ็บจะลามไปยังอวัยวะภายในทั้งหมด ถึงตอนนั้นอย่าว่าแต่ความสามารถของเจ้า แม้แต่ชีวิตของเจ้าก็ไม่สามารถรักษาไว้ได้ เจ้ารีบหนีไปก่อนที่ข้าจะเปลี่ยนใจเถอะ”
“เจ้าอยากจะฆ่าข้าไม่ใช่หรือ? เหตุใดถึงปล่อยข้าไป?”
“คิดเสียว่า……หายกันแล้ว เป็นอย่างไร?” กู้ชูหน่วนขยิบตาให้เขาอย่างคลุมเครือ
เหวินเส่าอี๋หันหน้าไปทางอื่นและกล่าวออกมาอย่างเย็นชา “เป็นไปไม่ได้”
เขากับเยี่ยจิ่งหานเกี่ยวข้องอะไรกัน?
นางกลับปลดเปลื้องเสื้อผ้าของเขาและเยี่ยจิ่งหาน แถมยังกอดเข้าด้วยกัน
ความอัปยศเช่นนี้ ชดเชยได้ง่ายๆ เช่นนี้เลยหรือ?
กู้ชูหน่วนรีบเปลี่ยนสีหน้า
“ถึงตอนนี้แล้ว เจ้ายังปากแข็ง ไม่กลัวว่าข้าจะฆ่าเจ้าให้กลายเป็นศพหรือ?”
“ฆ่าข้า เจ้าก็อย่าคิดมีชีวิตอยู่ต่อไปอีกเลย”
“มีชายรูปงามอยู่ด้วย ตายไปก็คงไม่เหงาเดียวดายเท่าไร อีกอย่าง……คนของเจ้าจะทำอะไรข้าได้?”
“เอ่อ……”
เหวินเส่าอี๋หัวเราะออกมาอย่างเย็นชาและสีหน้าของเขาเต็มไปด้วยความเชื่อมั่น
กู้ชูหน่วนกล่าวออกมาผ่านซีฟัน “ไม้ค้ำยันก็ให้เจ้าไปแล้ว ยังไม่รีบไสหัวไปอีก?”