บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ บทที่ 656
[เมเดลีน ครอว์ฟอร์ด ผมชอบคุณ]
ใครเป็นคนเขียนสารภาพรักนั้นกันนะ?
อีกด้านหนึ่ง หลักจากที่กลับมาจากทำเรื่องหย่าเรียบร้อยแล้ว เจเรมี่ก็เอาแต่ขังตัวเองอยู่ในห้องนอนเพียงอย่างเดียว
เขาเอาแต่ลูบคลำนิ้วนางข้างซ้ายอันว่างเปล่า เขาไม่รู้ว่าจะต้องใช้อะไรแทนในการคิดถึงเธออันเป็นที่รัก แต่ไม่สามารถครอบครองเอาไว้ได้
มีเพียงแค่ทำให้เรื่องการหย่าร้างครั้งนี้เป็นโมฆะเท่านั้นถึงจะสามารถทำให้เมเดลีนกลับมาเป็นของเขาได้อีกครั้ง และเธอจะเป็นของเขาเพียงผู้เดียว
อย่างไรก็ตาม นั่นมันก็เป็นอดีตไปแล้ว
อาทิตย์หนึ่งผ่านไปเร็วดุจความไวแสง
เจเรมี่รู้ดีว่าเมเดลีนจะเดินทางไปเมืองเอฟกับแจ็คสันวันนี้
บางทีสักวันหนึ่งพวกเขาอาจจะกลับมา แต่เขาไม่รู้ว่าวันนั้นจะมาถึงเมื่อไหร่
เขารู้เพียงแต่ว่าเธอจะเดินจากเขาไปไกลขึ้นเรื่อย ๆ
แต่อย่างไรก็ตาม แม้ว่าเธอจะมายืนอยู่ต่อหน้าเขาตอนนี้ เขาก็ไม่สามารถเห็นหรือสัมผัสเธอได้อีกแล้ว
เมเดลีนกำลังจะขึ้นเครื่องบินเพื่อเดินทางไปยังเมืองเอฟอีกครั้ง แจ็คสันนั่งอยู่ข้างเธอในขณะที่เฟลิเป้พาลิลลี่ไปเขาห้องน้ำ
เมเดลีนได้รับข้อความจากผู้จัดการร้านเครื่องเพชรที่ตั้งอยู่บนคริสตัลสตรีทว่าเขาต้องการให้เธอยืนยันบางอย่างให้ก่อนที่จะเดินทางออกไป
เมเดลีนเปิดคอมพิวเตอร์ขึ้นเพื่อจัดการกับเอกสารสำคัญต่าง ๆ แต่ว่าก่อนที่จะปิดเครื่อง เธอเผลอไปกดโฟลเดอร์หนึ่งที่ไม่คุ้นตาโดยบังเอิญ
เธอสุ่มเปิดไฟล์เอกสารขึ้นมา หลังจากนั้นจึงกวาดตาดูและเห็นข้อความที่อยู่ในนั้น
[ผมไม่เคยคิดว่าคุณจะทิ้งผมไปแบบนี้เลย คุณไม่ได้จะไปจริง ๆ ใช่ไหม? นี่ต้องเป็นการแกล้งกันเล่นใช่ไหม? อย่ามาล้อเล่นกับเรื่องแบบนี้ได้ไหม เมเดลีน มันไม่ตลก
[คุณบอกว่าคุณรักผม และอยากให้ผมอยู่กวนใจคุณตลอดไปนี่ แต่ทำไมคำว่าตลอดไปของคุณมันถึงได้สั้นแบบนี้? อย่างนี้เรียกว่าตลอดไปไม่ได้นะ ผมทำใจเชื่อไม่ลงจริง ๆ …
[คุณจงใจทำเรื่องแบบนี้แน่ ๆ เมเดลีน การที่คุณทำแบบนี้ก็เพื่อทำให้ผมไม่มีวันลืมคุณได้ และเพื่อให้ผมคิดถึงคุณตลอดไปสินะ คุณมันคนเจ้าเล่ห์ แต่ผมไม่หลงกลคุณหรอกนะ เมเดลีน…]
มันคือไดอารี่
เธอไม่รู้ว่าไฟล์ไดอารี่นี้เป็นของใคร แต่เธอสัมผัสได้ถึงความกล้ำกลืนฝืนทนและหัวใจที่เจ็บปวดรวดร้าวของคน ๆ นี้
หลังจากที่นิ่งไปชั่วครู่ เธอกดดูไฟล์เอกสารถัดมา
[เมเดลีน ผมคิดถึงคุณมากนะ คุณพูดเองไม่ใช่เหรอ ว่าผมจะต้องรู้สึกเสียใจมากแน่ ๆ? ใช่ ผมเสียใจมาก คุณได้ยินไหม?]
แม้ว่าจะเป็นข้อความที่สั้นและง่าย แต่กลับเต็มเปี่ยมไปด้วยความรู้สึกสำนึกผิดของคนที่เขียนข้อความเหล่านี้
นิ้วมือของเมเดลีนสั่นเทาในขณะที่เลื่อนอ่านแต่ละไฟล์
จากนั้น เธอเห็นชื่อของเจเรมี่ปรากฏอยู่ไฟล์เอกสารนั้น
[เมเดลีน นี่ก็เป็นวันที่ 100 แล้วนะที่คุณจากไป ผมไม่เคยคิดเลยว่าสีของท้องฟ้ามันจะดำมืดได้มากขนาดนี้ แต่ถึงกระนั้น ตั้งแต่ที่สูญเสียคุณไป โลกของผมก็ถูกฉาบไปด้วยสีดำแบบนี้เหมือนกัน
[ผมเคยคิดมาตลอดว่าคุณไม่ได้มีความสำคัญกับชีวิตผมเลย แต่ตอนที่มือของปล่อยให้คุณหลุดลงไปในหุบเหวแห่งความตาย ผมหวังว่าคนที่ตายน่าจะเป็นเจเรมี่คนนี้แทน
[เมเดลีน ผมคิดถึงคุณจริง ๆ นะ ผมคิดถึงคุณมาก คิดถึงคุณมากเหลือเกิน… ถ้าสามารถย้อนกลับมายังจุดเริ่มต้นใหม่ได้อีกสักครั้ง ตราบใดที่คุณมีชีวิตที่ดี ผมยอมให้พวกเราทั้งสองอย่าได้เจอกันจะดีกว่า]
เมื่ออ่านจนถึงจุดนี้ อารมณ์ของเมเดลีนเตลิดออกไปจนยากที่จะเรียกกลับมาได้
ประโยคและคำพูดเหล่านั้น ซึ่งเต็มไปด้วยความรู้สึกรักใคร่ถูกเขียนขึ้นมาโดยตัวเจเรมี่เองทั้งหมด
เขาคิดถึงเธอและชอบเธอมากจริง ๆ
อย่างไรก็ตาม ความรักและความปรารถนาอันแรงกล้าที่มีต่อเธอหายไปหมดสิ้นแล้ว การที่เขาถอดแหวนแต่งงานออกก็เป็นหลักฐานที่ชี้ชัดว่าเขาก้าวเดินต่อไปได้แล้ว
“แม่ครับ พวกเราจะไม่รอพ่อ แล้วไปเมืองเอฟด้วยกันจริง ๆ เหรอครับ?” น้ำเสียงอันนุ่มละมุนและไร้เดียงสาของแจ็คสันบ่งบอกว่าเขาไม่ต้องการไปถ้าเจเรมี่ยังไม่มา เขาดึงมือเมเดลีนอย่างอ่อนโยน “แม่ครับ พวกเรารอพ่อแล้วค่อยไปด้วยกันไม่ได้เหรอครับ?”
เมเดลีนค่อย ๆ ควบคุมอารมณ์และส่งรอยยิ้มให้แจ็คสัน “แจ็ค จากนี้ต่อไป พ่อของลิลลี่ก็คือพ่อของลูกแล้วนะ”
“ทำไมล่ะครับ?” แจ็คสันขมวดคิ้ว “แจ็คอยากได้พ่อคนเดิมของแจ็คนี่นา”
“แจ็ค…”
“แม่ครับ เป็นเพราะว่าพ่อเขาทำอะไรไม่ดี จนทำให้แม่พาพ่อไปเมืองเอฟด้วยกันไม่ได้ใช่ไหมครับ? หรือเป็นเพราะว่าพ่อเขามองไม่เห็นอีกแล้ว แม่ก็เลยไม่ต้องการพ่อเขาอีก?
หัวใจของเมเดลีนหยุดเต้นไปชั่วขณะเมื่อได้ยินในสิ่งที่เด็กน้อยพูด ดวงตาอันสวยงามของเธอเบิกโพลงด้วยความไม่ใช่เชื่อในสิ่งที่ได้ยิน “แจ็ค เมื่อกี้นี้ลูกพูดว่าอะไรนะ? พ่อของลูกมองไม่เห็นอย่างนั้นเหรอ?”