บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ บทที่ 657
ดวงตาอันใสซื่อบริสุทธิ์ของแจ็คสันโตขึ้นทันตาเมื่อได้ยินคำถามของเมเดลีน
เขารีบยกมือ ๆ สีขาวนวลขึ้นมาปิดปากราวกับว่านึกบางอย่างออก
ปฏิกิริยาของเด็กน้อยทำให้เมเดลีนรู้สึกฉงนไม่น้อย เธอยื่นมืออกไปจับมือของแจ็คสันอย่างอ่อนโยน “แจ็ค มีอะไรรึเปล่า? เมื่อกี้ลูกบอกว่าพ่อของลูกตาบอดใช่ไหม?”
แจ็คสันเม้มริมฝีปากสีเชอร์รี่แน่น เด็กน้อยลังเลที่จะบอกบางอย่างให้แม่ของตนรู้
ในทางกลับกันเป็นเมดเลีนที่เริ่มรู้สึกกังวลมากยิ่งขึ้น “แจ็ค บอกแม่มาเร็ว”
“ไม่ได้ครับ คุณยายห้ามไม่ให้แจ็คบอกแม่ว่าพ่อมองไม่เห็น”
อะไรนะ?
ท่าทีของเมเดลีนเปลี่ยนไปทันที
ทันใดนั้น เธอพลันนึกสีหน้าที่ประหลาดของเจเรมี่เมื่อสองสามครั้งก่อนที่พวกเขาพบกันออก
เธอคิดว่าเขาไม่ต้องการที่จะเห็นหน้าเธออีกต่อไปแล้ว แต่กลับกลายเป็นว่าเขามองไม่เห็นเธอต่างหาก!
นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมแม้ว่าเขาจะมองหน้าเธอ แต่เธอกลับสัมผัสไม่ได้เลยว่าถูกจ้องมองอยู่
หัวใจของเมเดลีนสั่นระรัว เพราะเหตุผลบางอย่าง เธอพลันลุกขึ้นและเดินออกจากที่นั่งผู้โดยสารอย่างรวดเร็ว
เฟลิเป้และลิลลี่กลับมาจากไปเข้าห้องน้ำ เมื่อเห็นเมเดลีนรีบกลับออกไปให้ขณะที่จูงมือแจ็คสันอยู่ เขารู้สึกมึนงง จึงตะโกนเรียกเมเดลีน “เอวลีน คุณกำลังจะไปไหน?”
เมเดลีนหันหลังกลับมา ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยความวิตกกังวล “เจเรมี่ตาบอด คุณรู้เรื่องนี้ไหม?”
เฟลิเป้มีท่าทีชะงักเล็กน้อยเมื่อได้ยินเรื่องนี้ จากนั้นเขาจึงแสดงท่าทีที่ประหลาดออกมา “เจเรมี่ตาบอดอย่างนั้นเหรอ เป็นไปได้ยังไง?”
“ถ้าเขาไม่เป็นไร ฉันจะรีบกลับมานะ”
เมเดลีนอุ้มแจ็คสันและวิ่งออกไปโดยที่เฟลิเป้ไม่มีโอกาสได้ห้ามเธอเลย เธอไม่แม้แต่หันหลังกลับมามอง
ถ้ามันไม่เป็นไร เธอจะกลับมา
นี่หมายความว่าเธอจะไม่กลับมาแน่นอน
เพราะว่าเจเรมี่ตาบอดจริง ๆ
เฟลิเป้ที่อุ้มลิลลี่ยืนอยู่ตรงนั้นไม่ขยับเขยื้อน เมื่อเห็นว่าเมเดลีนรีบวิ่งออกไป ความดำมืดก็บดบังแสงที่อยู๋ในดวงตาจนหมด
‘เอวลีน ทำไมคุณถึงยังใส่ใจเรื่องของมันมากนักทั้ง ๆ ที่คุณสูญเสียความทรงจำไปจนหมด?’
‘แม้ว่าคุณจะรู้อยู่แก่ใจดีว่าผู้ชายคนนั้นทำร้ายคุณมากมายแค่ไหน’
เมเดลีนและแจ็คสันขึ้นรถแท็กซี่เพื่อที่จะไปยังวิลล่า แต่เมื่อมาถึงและลงจากรถ เธอหยุดฝีเท้าตัวเองอีกครั้ง
ทำไมเธอต้องสนใจผู้ชายตาบอดคนนั้นมากขนาดนี้?
ยิ่งไปกว่านั้น เขามีแฟนสาวอยู่ข้างกาย แล้วทำไมเธอจะต้องใส่ใจเขาอีก?
“แม่ครับ เป็นอะไรไปเหรอ?” แจ็คสันไม่สามารถเข้าใจการกระทำของเมเดลีนได้
เมเดลีนมองลงมาหาเด็กน้อยและยิ้มให้ “แจ็ค เรากลับกันเถอะ”
“กลับเหรอ?” แจ็คสันกะพริบตา “เรามาที่นี่ก็เพื่อพาพ่อไปกับเราไม่ใช่เหรอครับ?”
“ไม่ใช่จ้ะ” เมเดลีนส่ายหัวเบา ๆ แววตาที่เธอมองมาหม่นหมองขึ้นเรื่อย ๆ
ทันใดนั้น ลมกรรโชกก็ได้พัดมากระแทกร่างเธอ มันพัดกระแทกเข้ามาจนทำให้จิตใจของเธอเจ็บปวดและเย็นชา
เมเดลีนอุ้มแจ็คสันและหันหลังกลับออกไป ตอนนั้นเอง รถสีดำคันหนึ่งขับผ่านเธอไป
เธอรู้สึกคลับคล้ายคลับคารถคนนั้นอยู่พอสมควร เมเดลีนยืนมองจากข้างทางและเห็นว่ารถคันนั้นจอดอยู่ตรงทางเข้าวิลล่า ชายในชุดสูทสีดำคนหนึ่งเดินลงมาจากรถ
ในขณะเดียวกัน เมเดลีนเห็นเจเรมี่ค่อย ๆ เดินออกมาจากทางเข้าวิลล่า
เมเดลีนหันหลับไปและแอบมองเจเรมี่อย่างเงียบเชียบ
เจเรมี่กำลังพูดคุยอะไรบางอย่างกับชายในชุดสูทสีดำคนนั้น เขาแสดงท่าทีเฉยเมยและเย็นชาเป็นอย่างมาก ดวงตาและคิ้วคู่งามของเขาถูกฉาบไปด้วยรังสีแห่งความเย็นชา
เธอไม่ได้ยินว่าพวกเขาทั้งสองคุยอะไรกันบ้าง เธอเห็นสีหน้าที่ดูถูกของผู้ชายคนนั้นได้อย่างชัดเจน จากนั้นชายคนนั้นยื่นอะไรบางอย่างที่อยู่ในมือให้กับเจเรมี่
เขากำลังสวมแหวนแต่งงานกับไปที่นิ้วนางข้างซ้ายอีกครั้ง
เมเดลีนจ้องแหวนวงนั้นอย่างตาไม่กะพริบ สติของเธอเตลิดไปไกล