ตอนที่ 306 พูดธุระ
“ไปส่งพ่อแม่ฉันที่บ้าน” ลั่วเซ่าเชินพูด
“ครับ ท่านประธาน”
หวังหวาออกรถ ไม่นานรถก็ออกจากโรงพยาบาลไป หลังจากลั่วเซ่าเชินรอให้หวังหวาออกรถไปแล้วก็เตรียมออกรถ เมิ่งชิงซีจึงเรียกให้หยุด “พี่เซ่าเชิน หรือจะพี่ทิ้งฉันไว้ที่นี่เหรอ”
“เซ่าเชิน คุณแม่กลับแล้วเหรอ” จู่ๆ เสียงของถังโจวโจวก็ดังขึ้น ลั่วเซ่าเชินหันไปมองก็พบว่าเป็นถังโจวโจว “คุณมาได้ยังไง”
ลั่วเซ่าเชินขมวดคิ้ว โชคดีที่คุณพ่อคุณแม่เพิ่งออกไป ถ้าให้คุณแม่ลั่วเห็นถังโจวโจวตอนนี้คิดว่าคงต้องโมโหแน่
“ถังโจวโจว เธอยังกล้ามาที่นี่อีกเหรอ” เมิ่งชิงซีเห็นถังโจวโจวมาที่โรงพยาบาล ดูท่าทางอยากจะมารับคุณแม่ลั่ว เธอไม่คิดว่ามันน่าขำไปหน่อยเหรอ เธอเป็นคนผลักคุณแม่ลั่วตกบันไดจนต้องมาโรงพยาบาล คุณแม่ลั่วจะยังอภัยให้เธอได้เหรอ โลกสวยเกินไปรึเปล่า
“ทำไมฉันจะไม่กล้ามา เซ่าเชิน คุณแม่กลับไปแล้วเหรอ”
“อืม คุณยังไม่บอกผมเลยว่าคุณมาทำไม” เห็นในมือถังโจวโจวถือดอกไม้สด ลั่วเซ่าเชินก็ไม่เข้าใจ เมื่อวานก็คุยกันชัดเจนดีแล้ว ทำไมถังโจวโจวยังมาที่นี่อีก
“ฉันคิดไปคิดมาก็รู้สึกว่าต้องมาเยี่ยม แต่ในเมื่อคุณแม่กลับไปแล้วก็ช่างเถอะ” ถังโจวโจวก้มหน้า เธอรวบรวมความกล้าอยู่นานถึงได้กล้ามา ใครจะรู้ว่ามาถึงคุณแม่ลั่วก็กลับไปแล้ว
“ไปเถอะ ผมจะไปส่งคุณ” เมิ่งชิงซีคิดว่าลั่วเซ่าเชินพูดกับเธอจึงหันมองเขาอย่างประหลาดใจ แต่น่าเสียดายที่ลั่วเซ่าเชินกำลังมองถังโจวโจวและทำเหมือนเธอไม่มีตัวตน เมิ่งชิงซีทำได้แค่มองลั่วเซ่าเชินขับรถออกไปส่งถังโจวโจวทั้งอย่างนั้น
“พี่เซ่าเชิน ฉันอยู่ตรงนี้พี่ไม่สนใจฉันเลยเหรอ” ทำไมพอถังโจวโจวปรากฎตัวลั่วเซ่าเชินก็ไม่สนใจเธอเลย ดูเหมือนว่าเธอต้องทำให้ถังโจวโจวหายไปจากโลกนี้จริงๆ เสียแล้ว
เมิ่งชิงซีมองทั้งสองคนหายลับไปจากสายตา เธอตัดสินใจแล้ว ถังโจวโจวไม่ควรมาขวางทางเธอเลย มันเป็นความผิดของหล่อนเองที่เรื่องมันต้องจบแบบนี้
“เซ่าเชิน คุณโกรธฉันเหรอ” ถังโจวโจวมองหน้าลั่วเซ่าเชิน เธอพูดกับเขาแต่เขาก็ไม่สนใจ
“เซ่าเชิน คุณอย่าโกรธฉันเลยนะ ฉันแค่อยากปรับความเข้าใจกับคุณแม่ ไม่ได้อยากขัดคำสั่งคุณ” ก่อนมาที่นี่ถังโจวโจวก็คิดมาแล้วจนคิดตกเธอถึงได้มา ไม่คิดว่าลั่วเซ่าเชินจะทำให้เป็นเรื่องใหญ่ขนาดนี้
“คุณเองก็รู้ว่าแม่ผมกำลังโกรธ จะรออีกหน่อยไม่ได้เชียวเหรอ” จู่ๆ ลั่วเซ่าเชินก็ตะคอกใส่ถังโจวโจว
ถังโจวโจวไม่เคยเห็นลั่วเซ่าเชินโกรธแบบนี้มาก่อน “เซ่าเชิน คุณโทษฉันเหรอ” ที่จริงในใจเขาเข้าใจถึงเหตุการณ์ตกบันไดในครั้งนั้นดี แม้ปากบอกว่าไม่คิดอะไรแต่พอเอาเข้าจริงๆ กลับเอาเรื่องนี้ขึ้นมาพูดอีก
ถังโจวโจวเริ่มตาแดง ลั่วเซ่าเชินถึงได้รู้ว่าเมื่อกี้พูดแรงไปจึงเอ่ยอธิบายกับโจวโจว “โจวโจว ผมไม่ได้หมายความอย่างนั้น ผมแค่…”
“เอาล่ะ คุณไม่ต้องพูดแล้ว” ถังโจวโจวสูดลมหายใจเข้าลึก มองไปนอกหน้าต่าง ไม่อยากพูดกับลั่วเซ่าเชินอีก
ลั่วเซ่าเชินไม่อยากทะเลาะกับถังโจวโจวจึงขับรถไปจอดที่โรงแรมใกล้ๆ ครั้งนี้เขาต้องพูดกับถังโจวโจวให้ชัดเจน “คุณจอดรถทำไม”
“ลงจากรถ พวกเราต้องคุยกันให้รู้เรื่อง” ลั่วเซ่าเซินลงจากรถ หลังจากนั้นก็ลงไปเปิดประตูรถให้ถังโจวโจว
ตอนที่ 307 อุ้ม
“ทำไมต้องลงไปคุยด้วย นั่งคุยในรถก็ได้” ถังโจวโจวเห็นโรงแรมอยู่ใกล้ๆ เธอไม่อยากไปกับลั่วเซ่าเชิน เธอมีลางสังหรณ์ว่าต้องเกิดเรื่องไม่ดีขึ้นแน่
“คุณจะไม่ลงจากรถจริงๆ ใช่ไหม” ลั่วเซ่าเชินถามอีกครั้ง
“จริง คุณไม่ต้องถามอีก ฉันไม่มีทางทำตามคุณหรอก” ถังโจวโจวหันไปทางอื่น ไม่อยากมองเขาอีก
ใครจะรู้ว่าจู่ๆ ร่างของเธอก็ลอยหวือขึ้น เมื่อหันมามองก็พบว่าลั่วเซ่ากำลังเชินอุ้มเธออยู่ “วางฉันลงเดี๋ยวนี้” คนรอบๆ ต่างหันมามอง ถังโจวโจวรู้สึกอายมากจึงรีบเอาหน้าซุกลงบนแผ่นอกของลั่วเซ่าเชิน
ลั่วเซ่าเชินอุ้มถังโจวโจวอย่างเบามือ “คุณต้องโดนผมกินสักหน่อย โง่เกินไปแล้ว”
“ไม่ใช่เรื่องของคุณ รีบวางฉันลง เซ่าเชิน คุณได้ยินไหม” ถังโจวโจวอดไม่ได้ที่จะโต้แย้ง จู่ๆ ลั่วเซ่าเชินก็โยนเธอขึ้นทำให้ถังโจวโจวตกใจรีบกอดคอเขาไว้ เพราะกลัวว่าตัวเองจะตกลงไป
“ยังกล้าดิ้นอีกไหม ถ้าคุณดิ้น ถึงเวลานั้นตกลงไปแล้วผมไม่รับผิดชอบนะ” เมื่อโดนข่มขู่เช่นนี้ถังโจวโจวจึงไม่กล้าดิ้นอีก ถ้าเขาโยนเธอทิ้งจริงๆ เธอคงเจ็บน่าดู แถมยังเสียหน้าอีก
“ไม่กล้าแล้ว เซ่าเชิน คุณจะทำอะไรกันแน่” เมื่อเข้าไปในโรงแรม ลั่วเซ่าเชินก็ให้พนักงานเปิดห้อง และพาถังโจวโจวที่ซุกหน้าอยู่ในอ้อมกอดของเขาเพราะกลัวว่าคนจะจำเธอได้ขึ้นมาเข้าไป
“คุณผู้ชาย คีย์การ์ดครับ ส่วนลิฟต์อยู่ด้านนู้น” พนักงานแนะนำลั่วเซ่าเชินและผายมือให้เขา ถังโจวโวตกใจจนไม่กล้าคิดอะไรทำได้แค่กอดคอลั่วเซ่าเชินไว้
เมื่อถึงประตูห้อง ‘1410’ ลั่วเซ่าเชินก็หยิบคีย์การ์ดขึ้นมา ถังโจวโจวปลงแล้ว เขาอยากจะทำอะไรก็ตามใจ อย่างไรก็ขายหน้าไปไม่น้อยแล้ว
ลั่วเซ่าเชินวางถังโจวโจวลงบนเตียง ถังโจวโจวรีบกลิ้งไปที่ด้านข้างทันทีเพราะกลัวลั่วเซ่าเชินจะทำอะไรเธอ
“ทำไม ยังคิดจะหลบผมอีกเหรอ ถ้าผมจะทำอะไรคุณจริงๆ คิดว่าคุณจะหลบผมได้เหรอ” ลั่วเซ่าเชินไม่ใส่ใจเลยสักนิดที่จะพูดให้ถังโจวโจวรู้สึกเป็นปรปักษ์กับเขา เพราะถึงเหยื่อจะเจ้าเล่ห์มากเพียงใดแต่สุดท้ายก็ไม่อาจหนีพ้นจากเงื้อมมือของนักล่าไปได้อยู่ดี
“หึ คุณรีบพูดมา คุณพาฉันมาที่นี่ทำไม” แถมยังจงใจเปิดห้องด้วย จะต้องพูดอะไรเยอะแยะหรือไง
“โจวโจว พวกเรานั่งคุยกันดีๆ ก่อน ดีไหม”
“ได้แน่นอน ทุกครั้งคุณเป็นคนใช้กำลังก่อน ไม่ใช่ว่าฉันต้องการจะต่อต้านคุณสักหน่อย” ถังโจวโจวคิดว่าตัวเองไม่ได้ผิดอะไร แม้ว่าเธอจะทำผิดสัญญาก่อน แต่ลั่วเซ่าเชินจะทำอย่างนี้กับเธอไม่ได้ ทำไมต้องดุเธอด้วย
“ได้ งั้นพวกเรามาพูดกันเรื่องที่คุณไปที่โรงพยาบาลวันนี้ก่อน โจวโจว คุณต้องพูดความจริง” เดิมทีถังโจวโจวอยากหาข้อแก้ตัวดีๆ แต่ลั่วเซ่าเชินก็พูดดักเธอไว้ก่อนแล้ว
“ฉันคิดแล้วว่าไม่ควรหลบอยู่หลังคุณ ฉันต้องเผชิญหน้า ดังนั้นฉันจึงมา” นี่คือสิ่งที่ถังโจวโจวไตร่ตรองมาดีแล้ว ลั่วเซ่าเชินช่วยเธอได้แค่ช่วงหนึ่งแต่ช่วยเธอไปตลอดชีวิตไม่ได้
เธอหลบอยู่หลังลั่วเซ่าเชินมานานแล้ว หลบซ่อนอยู่นาน ไม่มีประโยชน์อะไรเลย ถังโจวโจวอยากเผชิญหน้าสักครั้ง เป็นหรือตายก็ค่อยว่ากัน
“หลบอยู่หลังผมไม่ดีเหรอ” ลั่วเซ่าเซินนั่งลงข้างๆ ถังโจวโจว ครั้งนี้เธอไม่หลบอีก