ตอนที่ 308 รับรู้ว่ายังอยู่
ทำไมเธอโง่อย่างนี้ คนอื่นอยากทำให้เรื่องนี้หายไปดีที่สุด แต่เธอกลับอยากคุยเรื่องนี้ต่อหน้าคุณแม่ให้ท่านโกรธ ทำไมถึงได้โง่อย่างนี้นะ
“ไม่ดีแน่นอน ฉันไม่ใช่เด็ก ทำไมต้องซ่อนอยู่ข้างหลังคุณด้วย แล้วคนอื่นจะมองฉันยังไง”
“อืม พูดเหมือนกับว่ามีคนมากมายใส่ใจคุณงั้นแหละ”
“แน่นอนสิ ฉันก็มีความหยิ่งของตัวเอง” ถังโจวโจวเงยหน้า ภูมิใจในตัวเอง
ลั่วเซ่าเชินอดไม่ได้ที่จะจูบปากเธอ “โง่จริงๆ”
“คุณ….คุณจูบฉันแล้วยังมาบอกว่าฉันโง่อีกเหรอ เราเห็นดีกันแน่” พูดจบถังโจวโจวก็ก็กระโจนเข้าใส่ ลั่วเซ่าเชินไม่ได้ปฏิเสธ ปล่อยให้เธอส่งตัวเองเข้าสู่อ้อมกอดของเขา
“คุณรีบร้อนอยากกอดผมขนาดนั้นเลยเหรอ” ลั่วเซ่าเชินหรี่ตามองแล้วยิ้มอย่างมีความสุข ถังโจวโจวถึงได้รู้ตัวว่าแย่แล้ว “รีบปล่อยฉันนะ”
ถังโจวโจวอยู่บนตัวลั่วเซ่าเชิน ไร้ซึ่งช่องว่างระหว่างคนสองคน สองมือของลั่วเซ่าเชินจับเอวเธอไว้แน่น ไม่ให้เธอขยับได้
“ปล่อยเหรอ แบบนี้คงไม่ได้ คุณเข้ามาในห้องนี้เองนะ แบบนี้ผมคงปล่อยไปไม่ได้” ลั่วเซ่าเชินรอคอยการที่จะได้สัมผัสร่างถังโจวโจวมานาน เขาเพิ่งจะรู้สึกตัวว่าหนึ่งเดือนกว่าแล้วที่เขาทำตัวเหมือนหลวงจีน
เสียเวลาไปมากแล้ว ตอนนี้ลั่วเซ่าเชินรู้สึกเสียดาย “โจวโจว คุณคิดถึงผมไหม”
ลมหายใจร้อนๆ ของลั่วเซ่าเชินรินรดลงที่ข้างหูของถังโจวโจวทำให้เธอรู้สึกจั๊กจี้ ตอนนี้เขากดเธอไว้แล้วยังมีหน้ามาถามเธออีกว่าคิดถึงเขาไหม “ไม่คิดถึง ทำไมฉันต้องคิดถึงคุณด้วย”
เขาทิ้งเธอไป ทำไมเธอต้องคิดถึงเขา เธอไม่อยากคิดถึงคนใจร้ายคนนี้
“ไม่คิดถึงจริงๆ เหรอ” ลั่วเซ่าเชินไม่เชื่อ เมื่อได้ยินว่าถังโจวโจวบอกว่าไม่คิดถึง ลั่วเซ่าเชินก็รู้สึกปวดใจมาก เขาเป็นอะไรไป เห็นๆ อยู่ว่ากำลังถามเรื่องของถังโจวโจว แต่ทำไมเขาถึงได้มีความรู้สึกที่รุนแรงแบบนี้
“แน่นอน ฉันไม่คิดถึงคุณ คุณมันคนเลว” ถังโจวโจวยื่นปาก
“ในเมื่อคุณบอกว่าผมเลว งั้นผมก็จะเลวให้คุณดู” จู่ๆ ลั่วเซ่าเชินก็พลิกตัวกดร่างถังโจวโจวเอาไว้ “ลั่วเซ่าเชิน คนเลว รีบปล่อยฉันนะ”
“คุณยังจะด่าผมอีก งั้นอย่าหวังเลยว่าผมจะปล่อยคุณ ไม่เจอกันนานคุณคงลืมนิสัยของผมไปแล้วสินะ” ลั่วเซ่าเชินไม่อยากพูดมากให้ถังโจวโจวด่าอีก
“ลั่วเซ่าเชิน คุณ…อืม..อืม…” ถังโจวโจวถูกลั่วเซ่าเชินอุดปาก คำพูดทั้งหมดของเธอจึงไม่มีโอกาสได้พูดอีกเลย
เมื่อจูบเสร็จ ทั้งสองคนก็หายใจหอบ ลั่วเซ่าเชินจึงเริ่มกลายร่างเป็นหมาป่าที่หิวกระหาย
“คุณอย่า…อืม” ถังโจวโจวคิดอยากจะพูด ลั่วเซ่าเชินก็หยุดเธอไว้อีก จนเธอไม่มีโอกาสได้เอ่ยคำใด ริมฝีปากสัมผัสกัน บรรยากาศรอบข้างร้อนระอุขึ้น ถังโจวโจวรู้สึกร้อนมาก และความร้อนทั้งหมดก็ส่งต่อไปถึงร่างชายหนุ่ม
เธอกอดคอลั่วเซ่าเชินแน่น ตกอยู่ท่ามกลางการโรมรันกันของจุมพิต หลังจากจูบเสร็จ ถังโจวโจวก็หาเสื้อผ้าบนร่างตัวเองไม่เจอแล้วและลั่วเซ่าเชินเองก็กำลังปลดเสื้อผ้าของตัวเองออก
ลั่วเซ่าเชินทาบนิ้วลงบนบนริมฝีปากเธอ “โจวโจว ตอนนี้คุณไม่ต้องพูดอะไร” เพียงแค่รับรู้ถึงตัวตนของเขาก็พอแล้ว
ตอนที่ 309 กลับบ้านไหม
เมื่อลั่วเซ่าเชินเห็นว่าถังโจวโจวยังไม่ทันได้สติกลับมาก็คลายเสื้อผ้าของเธอออก กว่าถังโจวโจวจะรู้ตัวก็สายไปแล้ว
ลั่วเซ่าเชินปลดเสื้อผ้าของตัวเองด้วยความรวดเร็วและทิ้งไว้ข้างเตียง ถังโจวโจวอยากให้ลั่วเซ่าเชินเข้ามาใกล้ๆ แต่ก็รู้สึกว่าตัวเองทำอย่างนี้ไม่ค่อยดีนัก ดังนั้นจึงค่อนข้างสับสน
เทียบกับถังโจวโจวแล้ว ลั่วเซ่าเชินกระตือรือร้นเป็นอย่างมาก เขามองถังโจวโจวอย่างลุ่มหลงและมีความสุข “โจวโจว คุณพร้อมรึยัง”
“คุณนี่เบามือหน่อยไม่ได้เลยใช่ไหมเนี่ย”
หลังจากมรสุมผ่านพ้นไป ลั่วเซ่าเชินก็เหมือนจะยังไม่พอใจ พาถังโจวโจวเข้าไปโรมรันในห้องน้ำอีกรอบ หลังจากนั้นถังโจวโจวจึงถูกลั่วเซ่าเชินอุ้มออกมา
ลั่วเซ่าเชินกอดถังโจวโจวอย่างพอใจ เมื่อเธอตื่นมาอีกทีพระอาทิตย์ก็ใกล้จะตกดินแล้ว ท้องของถังโจวโจวก็ร้องหิว เธอถึงได้ตื่น
เมื่อพบว่าในห้องมืดสนิท ถังโจวโจวถึงได้รู้ว่าตัวเองนอนหลับไปตลอดทั้งบ่าย มันน่าโมโหจริงๆ
ลั่วเซ่าเชินรู้สึกว่าถังโจวโจวตื่นแล้วเขาจึงลืมตา หาได้อยากที่เขาจะได้หลับสนิทแบบนี้ หลับไปสองสามชั่วโมงยังรู้สึกว่านอนเพียงพอกว่านอนตอนกลางคืนเสียอีก
ถังโจวโจวเห็นลั่วเซ่าเชินตื่นแล้วก็พบว่ามือของตัวเองยังถูกเขาจับอยู่ นึกอยากจะดึงออก แต่ลั่วเซ่าเชินก็ยิ่งจับแน่นจนดึงไม่ออก
“รีบปล่อยเร็ว” ลำคอของถังโจวโจวแห้งผาก น่าจะเป็นเพราะเหตุการณ์เร่าร้อนรุนแรงก่อนหน้านี้ ตอนนี้คอเธอจึงแห้งมากจึงนึกอยากดื่มน้ำขึ้นมา แต่ลั่วเซ่าเชินกลับไม่ปล่อยให้เธอไป
“คุณจะทำอะไร” ลั่วเซ่าเชินกำลังเพลิดเพลินกับช่วงเวลาที่หาได้ยากนี้ เขาไม่อยากให้ถังโจวโจวไป เขาอยากให้ถังโจวโจวย้ายกลับมา แต่ตอนนี้ถังโจวโจวยังโกรธอยู่ คำพูดนี้พูดตอนนี้คงยังไม่เหมาะ
“ฉันหิวแล้ว หรือคุณจะไม่ให้ฉันกินอะไรเลย” พวกเขายังไม่ได้กินอะไรเลยทั้งบ่ายและยังหลับไปอีก เธอไม่เชื่อว่าลั่วเซ่าเชินไม่หิว
“ได้ ผมจะปล่อย” เมื่อลั่วเซ่าเชินได้ยินว่าถังโจวโจวหิว ท้องของเขาก็รู้สึกหิวขึ้นมา หลับไปตั้งนาน ตอนนี้พอได้ยินถังโจวโจวเอ่ยเตือนเขาก็รู้สึกหิวขึ้นมา
ถังโจวโจวใส่เสื้อผ้า หลังจากรอให้ลั่วเซ่าเชินใส่เสื้อผ้าเสร็จ ทั้งสองคนก็ออกจากห้อง พอมาถึงล็อบบี้ก็เจอพนักงานต้อนรับ ถังโจวโจวก็รู้สึกว่าหน้าร้อนผ่าวขึ้นมา
หรือว่าทุกคนจะรู้แล้วว่าเธอกับลั่วเซ่าเชินไปทำอะไรกันมา ความรู้สึกนี้ไม่ค่อยดีเลย ถังโจวโจวอยากออกไปให้เร็วที่สุด
“อยากกินอะไร” เมื่อเข้ามานั่งในรถ ลั่วเซ่าเชินก็ถามความเห็นถังโจวโจว
“แล้วแต่ ฉันหิวจนจะกินวัวทั้งตัวได้อยู่แล้ว” ถังโจวโจวพูดเกินจริง แต่เธอหิวมากจริงๆ ตอนนี้เธอกินอะไรก็ได้ ขอแค่รสชาติไม่แย่มาก อะไรเธอก็กินได้หมด
“เดี๋ยวผมพาไปร้านอาหาร” ลั่วเซ่าเชินขับรถตรงไปยังร้านอาหารทันที
ลั่วเซ่าเชินพาถังโจวโจวมาที่ชั้นสองและสั่งอาหารสองสามอย่างมาด้วยความรวดเร็ว “รบกวนเร่งให้หน่อยนะครับ”
“ค่ะ” พนักงานรับเมนูไป ลั่วเซ่าเชินรินน้ำให้ถังโจวโจว “เมื่อกี้คุณบอกว่าหิวน้ำไม่ใช่เหรอ รีบดื่มน้ำสิ”
คอของถังโจวโจวยังรู้สึกไม่ค่อยสบายเท่าไหร่ และคนร้ายก็เป็นคนที่อยู่ตรงหน้า เขายังกล้ามาพูดแบบนี้อีก เธอไม่เคยเห็นคนแบลั่วเซ่าเชินมาก่อนเลย กำลังคุยเรื่องจริงจังอยู่แท้ๆ แต่สุดท้ายก็มาจบลงที่เตียงเสียอย่างนั้น
ลั่วเซ่าเชินรู้ถึงความหมายในสายตาของเธอ เขายิ้มแต่ไม่พูดอะไร เพียงดื่มน้ำและมองถังโจวโจวที่ดื่มน้ำไปสองแก้วแล้ว ดูเหมือนเธอจะหิวน้ำมากจริงๆ
ไม่นานอาหารก็มาเสิร์ฟ ถังโจวโจวไม่เกรงใจลั่วเซ่าเชินอีก เธอหยิบตะเกียบขึ้นและเริ่มกิน ลั่วเซ่าเชินสั่งผัดเปรี้ยวหวาน ซุปเห็ด และซี่โครงวัว และผัดผักอีกสองสามอย่าง
เห็นถังโจวโจวกินอย่างมีความสุข ลั่วเซ่าเชินก็ทานอาหารอย่างพอใจ ไม่นานทั้งสองก็จัดการอาหารจนหมด
ถังโจวโจวอิ่มมาก ตอนนี้เธอเดินไม่ไหวแล้ว หิวมานานเลยกินไปตั้งเยอะ
“กินอิ่มรึยัง พวกเราไปกันเถอะ”
“ฉันขยับไม่ได้แล้ว พักสักเดี๋ยวเถอะ” ตอนนี้ถังโจวโจวไม่อยากคิดเรื่องอะไรทั้งนั้น แค่อยากนั่งพักผ่อนเงียบๆ
“โจวโจว คุณอยากกลับไปกับผมไหม”
ถังโจวโจวฟังไม่เข้าใจ “คุณอยากให้ฉันกลับไปที่ไหนกับคุณ”
อาจเป็นเพราะสมองหยุดทำงาน ถังโจวโจวจึงไม่เข้าใจความหมายที่ลั่วเซ่าเชินพูด ดังนั้นเธอจึงถามว่าให้กลับไปไหน
“ผมบอกว่า คุณยอมที่จะกลับไปอยู่บ้านของเราไหม” ลั่วเซ่าเชินคิดว่าตอนนี้โอกาสดี คุณแม่ลั่วก็ออกจากโรงพยาบาลแล้ว ถังโจวโจวก็อยู่บ้านตระกูลถังนานแล้ว เป็นแบบนี้ต่อไปคุณพ่อถังคุณแม่ถังต้องสงสัยแน่
“บ้านของพวกเรา ตอนนี้ยังเป็นบ้านของฉันไหม”
เมื่อก่อนถังโจวโจวมั่นใจมากว่านั่นคือบ้านของพวกเขาสามคน แต่ตั้งแต่ลั่วเซ่าเชินให้เธอย้ายกลับมาบ้าน ถังโจวโจวถึงได้รู้ว่า ทุกอย่างในชีวิตเธอ ขอแค่ลั่วเซ่าเชินเอ่ยปากแค่คำเดียวทุกอย่างก็อันตรธานหายไปได้ในทันที
“เป็นแน่นอนสิ มันเป็นบ้านของคุณเสมอ” ลั่วเซ่าเชินคิดว่าถังถังโจวโจวจะปฏิเสธ คงเป็นเรื่องปกติ เพราะตอนนั้นเขาพูดอะไรออกไปโดยไม่คำนึงถึงใจเธอเลย เธอจะโทษเขาก็สมควรอยู่
“ให้ฉันคิดดูก่อนแล้วกัน คุณไม่ต้องบังคับฉัน ตอนนี้ฉันยังไม่อยากกลับไป” ถ้าเป็นเมื่อหนึ่งเดือนก่อน ถังโจวโจวคงอยากตกลง แต่ตอนนี้เธอไม่แน่ใจ เธอรู้ว่าใจเธอยังรักลั่วเซ่าเชินอยู่ แต่เธอไม่แน่ใจว่าเธอจะอยากกลับไปที่บ้านนั้นอีกไหม
“ได้ ผมจะไม่บังคับคุณ คุณคิดให้ดี ผมจะรอคำตอบ” ลั่วเซ่าเชินอ่อนโยนผิดปกติ ทำให้ถังโจวโจวไม่อยากจะเชื่อ ลั่วเซ่าเชินเข้าอกเข้าใจคนอื่นแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะ
“เอาล่ะ ฉันพักพอแล้ว พวกเราไปกันเถอะ” ถังโจวโจวขยับร่างกาย ทั้งสองคนออกจากร้านอาหาร
ลั่วเซ่าเชินขับรถมาจอดที่บ้านตระกูลถัง “ผมไม่ขึ้นไปนะ คุณลองคิดให้ดี ถึงเวลาก็โทรหาผมแล้วผมจะมารับคุณ”
“รู้แล้ว ฉันจะลองคิดดูนะ”