“ชนเผ่าสิงโตจบสิ้นแล้ว พวกนั้นไม่มีประโยชน์กับชนเผ่ามังกรอีกต่อไป” หัวหน้าหลงถอนหายใจ
จากนั้นเขาก็จ้องมองไปยังด้วยความรู้สึกสับสน
“ชายหนุ่มคนนี้…เห็นได้ชัดว่าเขามีความสัมพันธ์กับเทพธิดา แต่เขามีความสัมพันธ์อะไรกัน”
ถึงแม้ว่าหัวหน้าหลงต้องการที่จะลงไปปกป้องชนเผ่าสิงโตมากเพียงใดก็ตามการคงอยู่ของตัวตนอันศักดิ์สิทธิ์ของชิวเยว่ที่ข้างกายก็ได้ขัดขวางเขาไม่ให้ขยับไปแม้แต่นิ้วเดียว
“อาาา”
“ไว้ชีวิตข้า”
“ได้โปรด ข้าจักทำทุกอย่างที่เจ้าต้องการ”
คนของชนเผ่าสิงโตอ้อนวอนขอความเมตตาจากซูหยาง แต่น่าเสียดายเขาไม่สนใจเสียงร่ำร้องของพวกนั้นแม้แต่น้อยในเมื่อพวกนั้นไม่สนใจคำอ้อนวอนจากชนเผ่าที่พวกเขาเคยทำลายหลายสิบเผ่าเช่นกัน
และเมื่อถึงตอนที่ซูหยางได้ฆ่าคนสุดท้ายจากชนเผ่าสิงโต ทั้งร่างหัวหน้าชือก็เกือบปกคลุมไปด้วยสีดำดูราวกับว่าเขาถูกเผาด้วยไฟนรก
“อย่ากังวล ข้ามิเดินทางไปฆ่าคนของเจ้าที่เหลือที่ตอนนี้อยู่ในหมู่บ้านชนเผ่าสิงโตอย่างแน่นอน”
“…”
หัวหน้าชือจ้องมองตรงไปที่ดวงตาของซูหยาง สายตาของเขาเต็มไปด้วยความเกลียดโศกเศร้าเสียใจ
“ทำไม…เจ้า…จึงทำ…เช่นนี้…” หัวหน้าชือใช้แรงเฮือกสุดท้ายที่มีในร่างถามเขา
“ทำไมนะรึ…” ซูหยางพูดอย่างเยือกเย็นด้วยรอยยิ้มบนใบหน้า “นั่นง่ายดาย ก็เพราะว่ามีคนขอร้องให้ข้าช่วยและธรรมชาติของข้าไม่ยอมให้ข้าวางเฉยต่อการร้องไห้ขอให้ช่วยจากสาวสวย โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อมีน้ำตาหลั่งจากตาของเธอ”
หัวหน้าชือดวงตาเบิกกว้างด้วยความตระหนกไม่เชื่อ เขาไม่อยากเชื่อว่าเหตุผลของซูหยางในการฆ่าคนทั้งเผ่าเพียงเพราะแค่ต้องการให้ผู้หญิงคนหนึ่งพอใจ
“อ๊าก”
หัวหน้าชือพลันกรีดร้องก่อนที่จะกระอักเลือดสีดำออกมาและล้มลงไปบนพื้น
หลังจากที่หัวหน้าชือตายซูหยางก็ดึงขวานมังกรดำออกจากมือของหัวหน้าชือและโยนมันเข้าไปในแหวนมิติ
แต่ทว่าก่อนที่เขาจะทำได้ขยับ ร่างๆหนึ่งก็ลงมาจากท้องฟ้ามายืนอยู่ตรงหน้าเขา
“ขอโทษหนุ่มน้อย แต่ข้าเชื่อว่าขวานนั่นเป็นของชนเผ่ามังกร ข้าจักประทับใจมากหากเจ้าสามารถคืนมันให้กับเรา” หัวหน้าหลงพูดกับเขาด้วยสีหน้าเป็นมิตร
“…”
ซูหยางหันกายอย่างช้าๆและมองไปที่ดวงตาของหัวหน้าหลงและกล่าวว่า “เจ้ามั่นใจเรื่องนั้นรึ ถ้าขวานนั้นเป็นของชนเผ่ามังกรเหตุใดมันจึงไปอยู่ในมือของหัวหน้าชนเผ่าสิงโตไม่มากไม่น้อยไปกว่านั้น”
หัวหน้าหลงขมวดคิ้วเมื่อได้ยินถ้อยคำของซูหยาง เขาพูดว่า “ใช่ เพราะว่าข้าเป็นคนที่ให้เขายืมขวานมังกรดำ ได้โปรดมันเป็นสมบัติที่หาใดแทนไม่ได้สำหรับชนเผ่ามังกร”
“เป็นเรื่องน่าเสียดายที่เพื่อนของเจ้าสูญเสียสมบัติอันมีค่าเช่นนั้น” ซูหยางพูด “คราวหน้าอย่าให้ยืมสิ่งของที่เจ้าไม่สามารถที่จะสูญเสียได้ให้กับผู้อื่นโดยเฉพาะอย่างยิ่งถ้าคนพวกนั้นไม่ใช่คนที่เชื่อถือได้”
“…”
หัวหน้าหลงพูดไม่ออก เหตุผลเดียวที่เขาให้หัวหน้าชือยืมขวานมังกรดำก็เพราะเขามั่นใจว่าเขาสามารถนำมันกลับคืนมาได้อย่างง่ายดาย แต่อนิจจาเขาไม่คาดว่าจะมีคนแบบซูหยางปรากฏตัวขึ้นในที่แห่งนี้และเวลานี้ขโมยขวานมังกรดำไปต่อหน้าต่อตาตัวเขาเอง
อย่างไรก็ตามที่เขากล่าวไปเช่นนั้นเขาก็ไม่สามารถสูญเสียขวานมังกรดำมรดกตกทอดของชนเผ่ามังกรได้อย่างแท้จริงแม้ว่าเขาต้องเสี่ยงชีวิตบ้าง อย่าว่าคนแปลกหน้าอย่างเช่นซูหยาง
หัวหน้าหลงหันไปมองดูชิวเยว่ซึ่งเป็นความหวังเดียวที่เขาจะได้ขวานมังกรดำกลับคืนมาและกล่าวว่า “ท่านเทพธิดาแม้ว่าข้าไม่รู้ความสัมพันธ์ระหว่างท่านกับชายหนุ่มคนนี้ที่ขโมยขวานมังกรดำซึ่งมีความสำคัญต่อชนเผ่ามังกรไปต่อหน้าต่อตา ท่านพอจะช่วยทำอะไรในเรื่องนี้ได้บ้างหรือไม่”
หลังจากที่เงียบไปชั่วขณะชิวเยว่ก็ตอบด้วยสีหน้าเรียบเฉยว่า “ข้าไม่ยุ่งเกี่ยวกับธุระของเจ้า ข้าคิดว่าข้าได้พูดเรื่องนี้ชัดเจนดีเรียบร้อยแล้ว”
หัวหน้าหลงดวงตาเบิกกว้างด้วยความประหลาดใจ นี่หมายความว่าเธอจะไม่ยุ่งเกี่ยวถึงแม้ว่าเขาพยายามที่จะใช้กำลังนำขวานมังกรดำกลับมาจากซูหยาง พวกเขาเป็นพวกเดียวกันใช่หรือไม่
เขาหันไปมองดูซูหยางซึ่งก็กำลังมองมองกลับมาด้วยรอยยิ้มลึกลับบนใบหน้าเช่นเดียวกัน
“ดูเหมือนว่าข้าได้รับคำอนุญาตให้นำขวานมังกรดำของข้ากลับคืนมาจากเจ้าโดยท่านเทพธิดา” หัวหน้าหลงกล่าว “นี่เป็นคำเตือนสำหรับเจ้า เจ้าอาจจะมีพรสวรรค์มากเป็นพิเศษทั้งยังสามารถเอาชนะหัวหน้าชือได้แต่เจ้ายังไม่ใช่คู่ต่อสู้ของข้า”
“ข้าเพิ่งฆ่าคนที่มีพลังการฝึกปรือระดับเกี่ยวกับเจ้า อะไรที่ทำให้เจ้าคิดว่าเจ้าสามารถทำได้ดีกว่าอีกฝ่าย”
“แม้ว่าข้าเองก็อยู่ในระดับอัมพรวิญญาณเช่นเดียวกับหัวหน้าชือ แต่ความสามารถของเรามิได้ใกล้เคียงกันเลย ดังนั้นจะเป็นการดีที่สุดถ้าเจ้ามิได้ประมาทข้าโดยการเปรียบเทียบข้ากับเจ้าอ่อนหัวหน้าชือนั่น หัวหน้าหลงพูดขณะที่เขาปลดปล่อยพลังการฝึกปรือออกมาจนทำให้กระแสพลังจำนวนมากปรากฏออกมา
“อืม…ข้าเดาว่าเจ้าค่อนข้างจะดีกว่าเจ้านั่นเล็กน้อย อย่างไรก็ตามถ้าเจ้าต้องการที่จะมีโอกาสได้อาวุธกลับคืนไปอย่างน้อยเจ้าต้องอยู่ในเขตราชันย์วิญญาณ” ซูหยางสามารถรู้สึกถึงแรงกดดันที่มองไม่เห็นพยายามที่จะกดเขาลงกับพื้น แต่เขายังคงเยือกเย็นและยืนอยู่ที่นั่นโดยไม่ขยับไปแม้แต่นิดเดียว
“เจ้าพูดเสียใหญ่โตสำหรับคนที่เพียงแค่สามารถฆ่าหัวหน้าชือเพราะว่ากลเม็ดเล็กน้อยของเจ้า ตอนนี้เมื่อข้ารู้เกี่ยวกับพิษที่ฉาบอยู่ในอาวุธนั่น เจ้าจำเป็นต้องพยายามมากกว่านั้นในการเอาชนะข้า” หัวหน้าหลงกล่าวด้วยความรอยยิ้มมั่นใจบนใบหน้า
“อย่างนั้นรึ…” ซูหยางมองดูแมงป่องดำในมือของเขา
จากนั้นซูหยางก็นำเอาแหวนมิติออกมาและเก็บแมงป่องดำไว้ในนั้นสร้างความมึนงงให้กับหัวหน้าหลงและผู้คนที่นั่น
“ครั้งนี้เจ้ามีกลเม็ดอะไรที่จะเอามาใช้” หัวหน้าหลงขมวดคิ้ว
“ไม่มีกลเม็ดอะไรที่นี่ ในเมื่อเจ้าอ้างว่าข้ามิสามารถเอาชนะเจ้าโดยปราศจากแมงป่องดำ ข้าก็จักเอาชนะเจ้าโดยไม่ใช้มัน” ซูหยางตอบด้วยสีหน้าเยือกเย็น
“ฮ่าฮ่าฮ่า…” หัวหน้าหลงอดที่จะหัวเราะให้กับความหยิ่งยโสของซูหยางไม่ได้
“ความโอหังนั่นย่อมหมายถึงความตายของเจ้า” หัวหน้าหลงตะโกนก่อนที่จะพุ่งไปข้างหน้าในทันที