Chapter 16 ผลกรรมย้อนเข้าหาตัวเอง

ไม่นานนักฝุ่นก็หายไป และเหลือความวุ่นวายถูกทิ้งเอาไว้เบื้องหน้าแผ่นหิน

 

คนคุ้มกันผู้ดวงซวยทั้งหลายได้ถูกม้าที่แตกตื่นเหยียบจนตาย คนส่วนมากที่เหลืออยู่ก็ได้รับบาดเจ็บอย่างรุนแรงและทำได้แค่ร้องครวญครางออกมา มีพวกเขาเหลืออยู่ไม่ถึงครึ่งที่ลุกขึ้นมานั่งบนพื้นด้วยความสับสน และพยายามใช้เวลาทำความเข้าใจสถานการณ์

 

เฉินเฉินก้มลงมองพวกเขา เหมือนกับที่พวกเขาทำเมื่อก่อนหน้านี้

 

“ระบบ ใครคือคนที่แข็งแกร่งที่สุดในรัศมี 15 เมตร?”

 

“แน่นอนว่าเป็นท่านเจ้าของค่ะ” ระบบตอบอย่างชัดเจน เฉินเฉินยิ้มเมื่อได้ฟังเช่นนี้

 

กลุ่มชาวบ้านมองหน้ากัน สายตาของพวกเขาเต็มไปด้วยความสับสน

 

เกิดอะไรขึ้น? มีกำแพงล่องหนอยู่ข้างหน้าแผ่นหินของหมู่บ้านหรอ? ไม่อย่างนั้นคนคุ้มกันของตระกูลหวังจะล้มลงไปแบบนั้นได้ยังไงกัน?

 

ก่อนที่จะมีคนข้าใจสถานการณ์ เฉินเฉินก็เดินออกมาข้างหน้าอย่างช้าๆ แล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่ราบเรียบ “ถ้าอยากเจรจา พวกเราก็จะทำตามนั้น และถ้าอยากจะเล่นด้วยกำลัง ข้าก็จะทำตามนั้นเหมือนกัน”

 

พื้นที่รอบตัวเขาเงียบสงบ หวังซูฉินที่ไม่ได้เข้าร่วมการบุก ในขณะที่ฟังคำพูดของเขานั้น ดวงตาของเธอก็ได้แสดงความกังวลออกมา

 

เจ้านี่เป็นคนทำให้เกิดเหตุการณ์ทั้งหมดนี้หรอ?

 

แต่เด็กชายจากครอบครัวชาวนามีความสามารถแบบนี้ได้ยังไงกัน?

 

เธอไม่ได้นึกถึงการฝึกตนด้วยซ้ำ

 

การฝึกตนเป็นความฝันสูงสุดของเธอ ลึกๆข้างใน เธอปฏิเสธที่จะรับรู้ว่าลูกชายของชาวนาสามารถทำความฝันของเธอให้สำเร็จได้

 

“ไอ้ชั้นต่ำ! ตายซะเถอะ!”

 

คนคุ้มกันที่พึ่งจะนำการบุกลุกขึ้นมาอย่างกระทันหัน มีดของเขากำลังเหวี่ยงเข้าใส่เฉินเฉิน

 

เฉินเฉินไม่ได้สนใจที่จะมองเขาด้วยซ้ำ เขาแค่เตะไปที่ท้องของคนคุ้มกัน

 

การเตะนั้นรวดเร็วเกินกว่าที่สายตาของมนุษย์จะมองได้อย่างชัดเจน และแรงกระแทกก็น่าอัศจรรย์เช่นกัน

 

“ผัวะ!”

 

คนคุ้มกันถูกอัดกระเด็น

 

แทบจะเรียกได้ว่าเขาบินอยู่จริงๆ เขาลอยอยู่กลางอากาศไปไกลกว่า 20 เมตร และเมื่อลงพื้นเขาก็กลิ้งไปต่ออีกหลายตลบก่อนที่จะหยุดลงในที่สุด

 

ผลที่ตามมาของการโจมตีที่รุนแรงเช่นนี้สามารถจินตนาการได้ง่ายๆเลย คนคุ้มกันตายไปตั้งแต่อยู่กลางอากาศแล้ว

 

เมื่อเห็นศพจากที่ไกลๆ ซึ่งดูเหมือนกับกระเป๋าที่พังแล้ว สถานการณ์ก็ยิ่งเงียบขึ้นไปอีก

 

แม้กระทั่งพวกคนคุ้มกันที่ส่งเสียงโอดครวญก่อนหน้านี้ก็ยังไม่กล้าที่จะส่งเสียง

 

หนึ่งนาทีต่อมา

 

อุปกรณ์ทำนาในมือของชาวบ้านก็เริ่มตกลงไปที่พื้น

 

ความประหลาดใจที่แสดงอยู่บนหน้าของพวกเขาในตอนที่มองแผ่นหลังของเด็กหนุ่มตรงหน้านั้นไม่สามารถเทียบได้เลย

 

พวกเขาเคยเห็นเฉินเฉินมาตั้งแต่ยังเล็ก เคยเห็นว่าเขาไร้พิษสงขนาดไหน มันเป็นเรื่องเข้าใจได้ที่พวกเขาจะประหลาดใจในตอนที่เห็นเขาเตะคนเหมือนกับลูกบอล

 

“ข…เขาเป็นเซียน!” หนึ่งในคนคุ้มกันตะโกนขึ้นมาและทำลายความเงียบอย่างกระทันหัน

 

คำพูดของเขาเหมือนกับอุกกาบาตที่โจมตีใส่มหาสมุทรอันเงียบสงบ และสร้างคลื่นขนาดยักษ์ขึ้นมา

 

“ซ…เซียน!”

 

“ได้ยังไงกัน… เขาเป็นเซียนหรอ!?”

 

คนคุ้มกันคนอื่นๆคลานไปข้างหลังไม่ยอมหยุดในขณะที่พวกเขากระซิบกระซาบกัน

 

ในโลกนี้ เซียนเป็นตัวตนที่ควรพึงเคารพมากที่สุด

 

ในสถานที่นับไม่ถ้วน เรื่องราวของเซียนนั้นได้แพร่หลายไปทั่ว

 

สามารถยกภูเขาแยกทะเลและเป็นอมตะคือลักษณะของเซียน ซึ่งมันก็ได้สร้างความเข้าใจของคนธรรมดาเกี่ยวกับตัวเซียนขึ้นมา

 

ถ้าเด็กหนุ่มตรงหน้าของพวกเขาคือผู้ที่มีความเป็นไปได้ว่าจะเป็นเซียน แล้วพวกเขาจะกล้าโจมตีต่อได้ยังไงกัน?

 

ในจุดนี้หวังซูฉินเองก็หวาดกลัวไม่แพ้กัน ถ้าไม่ผ่านการฝึกตน แล้วจะมีอะไรมาอธิบายความสามารถของเด็กหนุ่มที่ทำให้ม้าแตกตื่นทั้งฝูงและเตะคนกระเด็นได้หล่ะ

 

แต่ถ้าเด็กหนุ่มคนนี้มีการฝึกตนจริงๆหล่ะก็ ตระกูลหวังคง…

 

หวังซูฉินไม่กล้าที่จะคิดไปไกลกว่านี้ ดวงตาของเธอแดงระเรื่อขึ้นมาในทันที แล้วเธอก็ชี้ดาบไปที่เฉินเฉินพร้อมออกคำสั่ง “เจ้านั่นพึ่งจะเริ่มฝึกตนได้ไม่นานยังมีฝีมือไม่เท่าไหร่หรอก! ถ้าร่วมมือกัน พวกเราน่าจะสามารถฆ่ามันได้!”

 

อย่างไรก็ตาม ไม่มีคนคุ้มกันคนไหนทำตามคำสั่งของเธอ

 

คนคุ้มกันพวกนี้กลัวจนหัวหดแล้ว ขาของพวกเขาสั่นระริก ทั้งหมดที่พวกเขาต้องการก็คือขอขาเพิ่มอีกสองข้างเพื่อที่จะช่วยพวกเขาในการหนี พวกเขาจะกล้าเอาชีวิตไปเสี่ยงในสถานการณ์นี้ได้ยังไงกัน?

 

“ไอ้พวกขยะ!”

 

หวังซูฉินรู้สึกหงุดหงิดมากๆ เธอกระโดดลงมาจากหลังม้า และตัดหัวคนคุ้มกันที่กำลังหนี

 

เสื้อผ้าของเธอถูกย้อมด้วยสีแดงอย่างรวดเร็วด้วยเลือดที่สาดกระเซ็น จากใบหน้าที่บิดเบี้ยวนี้ เธอดูชั่วร้ายเหมือนกับปีศาจที่พึ่งออกมาจากภูเขาไฟ

 

“ใครที่พยายามหนีจะถูกฆ่าทั้งตระกูล!”

 

“แต่ถ้ามีใครที่นี่ฆ่าเจ้าปีศาจนั่นได้ ข้าจะแต่งงานกับคนๆนั้นและยอมอุ้มลูกให้เลย ผู้โชคดีจะได้อิ่มเอมกับทรัพย์สมบัติทั้งหมดของตระกูลหวัง!”

 

เมื่อได้ฟังคำประกาศของเธอ ผู้คุ้มกันหลายคนก็เริ่มลังเลขึ้นมา

 

ท่านหญิงลำดับสองนั้นไม่ได้เป็นแค่คนสวยจากตระกูลที่ร่ำรวย แต่ยังเก่งศิลปะการต่อสู้ด้วย ในสายตาของคนคุ้มกัน เธอก็เปรียบเสมือนกับเทพธิดา

 

พวกเขาน่าจะเคยย่ำยีเธอในฝันอยู่หลายครั้ง ด้วยสัญญาที่กล่าวออกมานี้ มันเป็นไปไม่ได้หรอกที่พวกเขาจะไม่สะทกสะท้านเลย

 

“ถึงยังไงพวกเราก็ต้องตายอยู่แล้ว! ลุย!” คนที่ได้รับบาดเจ็บไม่มากตะโกนออกมาในขณะที่เขาลากมีดพร้าตรงไปหาเฉินเฉิน ด้วยสายตาที่เป็นบ้าไปแล้ว

 

คนคุ้มกันคนอื่นๆเองก็ชักมีดพร้าของพวกเขาออกมาแล้วเตรียมบุกอีกระลอก

 

ในจุดนี้ เฉินเฉินได้เตะออกมาอีกครั้ง ครั้งนี้ หินขนาดเท่าฝ่ามือได้พุ่งออกไป และทำลายศีรษะของคนคุ้มกันที่เสียสติ

 

พอนึกถึงวิธีที่หวังซูฉินพยายามจะซื้อใจชาวบ้านของหมู่บ้านหิน เฉินเฉินก็เผยรอยยิ้มที่ชั่วร้ายออกมาอย่างกระทันหัน

 

เขาพูดกับคนคุ้มกันที่หวาดกลัวอยู่ “ฆ่าเธอซะเพื่อชีวิตของพวกเจ้า แน่นอนว่า ถ้าสามารถจับเธอได้โดยที่เธอยังรอดอยู่ ก็เชิญปู้ยี่ปู้ยำเธอได้ตามใจชอบเลย—ข้าแค่อยากให้เธอตายเท่านั้น

 

“ส่วนผลที่ตามมาหน่ะหรอ อันนั้นไม่ต้องห่วงหรอก ถึงยังไงหลังจากนี้ก็จะไม่มีตระกูลหวังอยู่อีกแล้ว

 

“คิดให้ดีๆหล่ะ พวกเจ้าคิดว่าจะมีโอกาสจัดการกับใครได้มากกว่าระหว่างข้าที่เป็นเซียนหรือเธอที่เป็นผู้หญิงธรรมดาคนนึง?”

 

คำพูดของเฉินเฉินดังก้องไปทั่วทั้งพื้นที่

 

ความกลัวแสดงออกมาบนใบหน้าของหวังซูฉิน เธอไม่อยากเชื่อเลยว่าคำพูดทั้งหมดนี้จะมาจากเด็กหนุ่มที่อายุแค่ประมาณ 16 ปี

 

คนคุ้มกันคนอื่นหยุดฝีเท้าของพวกเขา พวกเขาต่างก็กำลังจ้องมองพื้น ไม่มีใครรู้ความคิดของพวกเขา

 

จากนั้น เฉินเฉินก็พูดเพิ่มอีกประโยคนึง

 

“ในฐานะเซียนแล้วข้าไม่โกหกหรอก”

 

ในที่สุด…

 

คนคุ้มกันก็เริ่มขยับศรีษะ

 

ไม่นานนัก คนคุ้มกันที่เหลืออยู่ 11 คนก็หันกลับไปมองหวังซูฉินและดาบของเธอด้วยสายตาที่เย็นชา มีดพร้าของพวกเขากำลังสะท้อนแสงแวววับ

 

“พวกเจ้าคิดจะทำอะไร? พวกเจ้าเป็นสุนัขของตระกูลหวังนะ!” หวังซูฉินอุทานด้วยความหวาดกลัว

 

“นั่นสินะ! ตระกูลหวังไม่เคยปฏิบัติกับพวกเจ้าในฐานะมนุษย์ เมื่อสักครู่ผู้หญิงคนนี้ก็ตัดหัวของคนคุ้มกันไปโดยไม่มีความลังเลเลย ในเมื่อเป็นแบบนี้พวกเจ้าจะมีความเมตตากับตระกูลหวังไปทำไมหล่ะ?” เฉินเฉินถามพวกเขาอย่างใจเย็นเบื้องหน้าแผ่นหิน

 

ในแง่ของการควบคุมจิตใจ เขานั้นเก่งเป็นพิเศษเนื่องจากเป็นนักท่องเวลาที่เคยเป็นมนุษย์มาสองชาติและมีประสบการณ์ของสังคมสมัยใหม่ ซึ่งนี่ยิ่งเห็นความต่างชั้นเข้าไปใหญ่เมื่อเทียบกับหวังซูฉินที่ขาดคุณสมบัติ

 

ตามที่คาดเอาไว้ พอได้ฟังเช่นนี้ คนคุ้มกันก็เป็นอิสระจากภาระทางจิตใจและเริ่มตะโกนด่าหวังซูฉิน

 

“ยัยผู้หญิงชั้นต่ำ! ตายซะเถอะ!”

 

“วันนี้ข้าจะฆ่าเจ้า!”

 

…

 

ไม่นานนัก คนคุ้มกันก็ล้อมหวังซูฉินแขนชนแขน

 

พวกชาวบ้านที่ดูเหตุการณ์อยู่คิดได้แค่ว่าตอนนี้พวกเขากำลังอยู่ในความฝัน

Chapter 142: ไล่ล่า Chapter 141: อย่ารังแกคนหนุ่มสาวที่ยัง อ่อนแอ Chapter 140: ก้าวสู่เมืองหลวงของรัฐจีน Chapter 139: หัวหน้าสาขาอาวุธผู้บ้าคลั่ง Chapter 138: แปรธาตุ Chapter 137 ความลับของสํานักอสูร Chapter 136 เป็นรองแค่คนๆเดียว Chapter 135 เข้ารับการทดสอบเป็นนายน้อยส่านัก Chapter 134 ฝันไปเถอะ Chapter 133 พักผ่อนให้สงบนะ ศิษย์พี่ Chapter 132 การเข้าใจผิดอีกครั้งหนึ่ง Chapter 131 ความแตกต่างของระดับลูกศิษย์ Chapter 130 ชายแก่ที่เกรี้ยวกราด Chapter 129 พลังที่แท้จริง Chapter 128 นี่แหละยา Chapter 127 แก่นเต๋าทองคำศักดิ์สิทธิ์ Chapter 126 หุ่นศพอสูรหยิน Chapter 125 พลังแห่งวิถีสำนักอสูร Chapter 124 ตื่นขึ้นมาด้วยความตกใจ Chapter 123 หลอกลวงคนซื่อตรงอยู่บ่อยๆ Chapter 122 นี่คือนรกเหรอ Chapter 121 ร่วมมือครั้งแรก Chapter 120 เต่าดำทำลายการยับยั้ง Chapter 119 เป้าหมายคือจักรวาล Chapter 118 จะไม่หยุดจนกว่าจะจบ Chapter 117 การต่อสู้ที่ยิ่งใหญ่ได้ถือกำเนิดขึ้น Chapter 116 อาจารย์และลูกศิษย์ได้พบหน้ากัน Chapter 115 เจ้าต้องการกลับไปยังรัฐจิน Chapter 114 สามสิบหกสาขาของสำนักอสูร Chapter 113 ลูกศิษย์เพียงคนเดียว Chapter 112 เจ้าคือใครกัน Chapter 111 ขอโทษนะ ข้าไม่ได้ Chapter 110 มีมรดกอยู่ทั่วทุกที่ Chapter 109 อะไรนะ มีสถานที่แบบนั้นด้วยเหรอ Chapter 108 สำนักงานใหญ่สำนักอสูร Chapter 107 ร่างกายไร้เทียมทาน Chapter 106 ยอดฝีมือที่แท้จริงคืออะไร Chapter 105 ความโกลาหลครั้งใหญ่ในเมืองหลวง Chapter 104 ข้าแพ้ส่วนเจ้าตาย ความเปลี่ยนแปลงอันน่าตกใจ Chapter 103 การปรากฏตัวที่ทำให้เกิดการเปลี่ยนแปลง Chapter 102 ผู้ฝึกตนชั้นยอดในรัฐจิน Chapter 101 การเนืองเลือดที่บ้านดอกไม้พระจันทร์ Chapter 100 ตายอย่างแน่นอน Chapter 99 ไม่ฆ่าบนสังเวียน Chapter 98 ทำให้เขาพิการซะ Chapter 97 เจ้าเป็นคนต่อไป Chapter 96 เสียหาย Chapter 95 เหมือนกับหักแขน Chapter 94 โอกาสในการรีดไถมาถึงแล้ว Chapter 93 พลังแห่งสวรรค์อันยิ่งใหญ่ Chapter 92 ถึงเวลาแก้แค้น Chapter 91 ไม่มีข้อยกเว้น Chapter 90 ทำไม่ได้ Chapter 89 มีเรื่องแบบนั้นด้วยหรอ Chapter 88 กับดักมือเปล่า Chapter 87 วิชาที่เลือกมาเพื่อเอาชนะ Chapter 86 การพัฒนาการที่ก้าวกระโดด Chapter 85 ยินยอมที่จะเข้าร่วมกับสำนักอู๋ซิ่นไหม Chapter 84 อันดับของผู้สืบทอด Chapter 83 ข้าดูเป็นคนแบบนั้นเหรอเนี่ย Chapter 82 มีเพียงคนหน้าด้านเท่านั้น Chapter 81 ทำไมถึงมีความแตกต่างกันมากระหว่างผู้คน Chapter 80 ใครก็ตามที่รับใช้ข้าจะเติบโต ส่วนคนที่ไม่ยอมจะรับใช้ข้าจะต้องตาย Chapter 79 ผู้สืบทอดพยัคฆ์ขาว Chapter 78 มีอะไรต้องกลัวด้วย Chapter 77 ทดสอบ Chapter 76 เรือยักษ์ที่ลอยเหนือฟากฟ้า Chapter 75 เดียวดาย Chapter 74 ท่านผู้สืบทอดเป็นคนดีจริงๆ Chapter 73 ปรับปรุงสำนักเทียนหยุน Chapter 72 ตรวจจับความโชคดี Chapter 71 ศิษย์เอ๋ย นี่สำหรับเจ้า Chapter 70 ฝากฝังเด็กคนนึง Chapter 69 นองเลือด Chapter 68 นี่มันยุ่งเหยิงกันชะมัด Chapter 67 ไปซะ ไปยกกระถางได้แล้ว Chapter 66 ผ่อนคลายมาก Chapter 65 พลังปราณกว่าหนึ่งร้อยล้านปี Chapter 64 การเป็นชายที่ยอดเยี่ยมก็สร้างปัญหาเหมือนกันนะ Chapter 63 ของพิเศษ Chapter 62 ค้นหาในภูเขาเทียนหยุน Chapter 61 เจ้ากำลังดึงดูดปัญหา Chapter 60 หัวหน้า เรามาคุยเรื่องนี้กันเองดีกว่า Chapter 59 หินวิญญาณ 8000 ก้อน ก้มหน้ารับกรรม Chapter 58 คุกคาม Chapter 57 สั่งให้มาสร้างปัญหา Chapter 56 สายลับของสำนักอู๋ซิน Chapter 55 ฟู่ ฟู่ ฟู่ ฟู่ ฟู่ Chapter 54 วิญญาณดินเหลืองหนึ่งหมื่นปี Chapter 53 ความเข้าใจผิดที่งดงาม Chapter 52 สำนักเทียนหยุนนี่มันช่างยอดเยี่ยม Chapter 51 นี่คือประเทศของข้า Chapter 50 เลื่อนระดับภายในเวลาครึ่งวัน Chapter 49 สำนักเทียนหยุน Chapter 48 ขอบคุณมาก อาจารย์ Chapter 47 แล้วเจ้าจะทำอะไรได้ Chapter 46 พายุกำลังก่อตัวขึ้น Chapter 45 ตื่นตระหนก Chapter 44 เจ้าคือใครกัน Chapter 43 มาถึงเมืองจี่โจว Chapter 42 ไล่ตามเส้นทางอื่น Chapter 41 ท่านหญิงมู่หลง Chapter 40 ใครสามารถอธิบายได้บ้าง Chapter 39 พล่ามตลอดเวลา Chapter 38 ขอร้องหล่ะ ฆ่าข้าเถอะ Chapter 37 ฝันไปเถอะ Chapter 36 โลกที่ชอบธรรม Chapter 35 หมดเวลาเล่นกับพวกเจ้าแล้ว Chapter 34 คิดซะว่าเป็นน้ำอมฤตหมดอายุ Chapter 33 การเดินทางที่เต็มไปด้วยความยากลำบากและอันตราย Chapter 32 เจ้าผักบุ้งน้อย Chapter 31 เดินทางออกจากบ้านเพื่อไปฝึกตน Chapter 30 ข้าตามใจมากเกินจนทำให้เขาบาดเจ็บขา Chapter 29 ต้องการที่จะทำตัวเรื่อยเปื่อยและเสียเวลาไปเรื่อยงั้นเหรอ ไม่มีทางเสียละ Chapter 28 น้ำอมฤตลมปราณและหินลมปราณ Chapter 27 ห้องลับ Chapter 26 ท่านรู้ไหมว่าสาวงามนั้นเป็นสิ่งอันตราย Chapter 25 ก่อนหน้านี้เจ้าสาบานอะไรออกมากันนะ Chapter 24 ข้าคือพี่ใหญ่ของจางจี Chapter 23 ไร้สมอง Chapter 22 สัญญาณแก้วแตก Chapter 21 ให้เสี่ยวหยาแต่งงานกับเขา Chapter 20 ทำลายตระกูลหวัง Chapter 19 มาถึงตระกูลหวัง Chapter 18 โปรดรับความเคารพจากข้าด้วย Chapter 17 มีสุสาน Chapter 16 ผลกรรมย้อนเข้าหาตัวเอง Chapter 15 เจ้ามีสิทธิรึไง Chapter 14 เปิดเผยเจตนาที่แท้จริง Chapter 13 ขี้วัวเป็นเหตุถึงแก่ความตาย Chapter 12 ข้าเจอเซียน Chapter 11 โคตรซวย Chapter 10 ไปที่ว่าการกับข้า Chapter 9 สมบัติโลก Chapter 8 เดี๋ยวก่อนพวก Chapter 7 ซุปปลาคาร์ฟ เสิร์ฟพร้อมเห็ดพิษ พืชทะเล และก้อนหิน Chapter 6 ‘องค์ประกอบแถม’ วิธีเสริมพลัง Chapter 5 สุกรตัวหนึ่งที่มีความฝัน Chapter 4 จิตใจที่ต่ำตม Chapter 3 ชีวืตแห่งการเก็บของหาย Chapter 2 ใครรักข้าในรัศมีสิบเมตร Chapter 1 ตรวจสอบทุกสิ่งทุกอย่างในระยะสิบเมตร

Prev Next