ถือของขวัญพร้อมใบหน้าที่ยิ้มแย้ม แม้กนกอรจะไม่ต้อนรับ แต่ก็ไม่สามารถไม่ให้เข้ามาไม่ได้
“คุณป้าคะ นี่คือของที่พี่ออกัสซื้อมา เขาบอกว่าช่วงนี้คุณป้าน้ำหนักลงไปเยอะ ต้องบำรุงร่างกายดีๆ” หญิงสาวยิ้มแล้ววางของไว้
ตอนนั้นเองเชอร์รีนผลักประตูห้องน้ำเดินออกมา พอเห็นหญิงสาว เธอเลิกคิ้วด้วยความประหลาดใจแล้วมองไปรอบๆห้อง แต่ไม่เห็นเขา
หญิงสาวสังเกตเห็นพฤติกรรมของเธอจึงอธิบายว่า “พี่ออกัสเอาเอกสารที่ผู้ช่วยเตโช อีกสักครู่จะมาค่ะ”
เธอคนนี้ช่างสังเกตสีหน้าและคำพูด มุมปากของเชอร์รีนขยับเป็นสัญลักษณ์แล้วพยักหน้า “ดื่มน้ำไหมคะ?”
“เมื่อกี้เพิ่งดื่มมาแล้ว ขอบคุณนะคะ” หญิงสาวเข้าใจมารยาทเป็นอย่างดี มองออกว่าค่อนข้างระมัดระวัง
ขณะที่พูดชายร่างสูงเดินเข้ามา ในมือถือของขวัญที่ซื้อให้ซาราง หลังจากทักทายกนกอรแล้ว ดวงตาก็มองไปที่หญิงสาว “เย็นนี้กลับไปที่คอนโด พรุ่งนี้เช้าผู้ช่วยเตโชค่อยพาคุณมาส่ง”
หญิงสาวพยักหน้าอย่างเชื่อฟัง แล้วยัดลูกอมให้ซารางหนึ่งกำมือ
“ขอโทษที่รบกวน” คางของออกัสขยับเล็กน้อย สายตามีความเหินห่างและเย็นชา
เชอร์รีนจำได้ว่าครั้งแรกที่เจอเขานั้น เขาก็เป็นเช่นนี้ เย็นชามากราวกับไม่มีความอบอุ่นเลย
ทั้งสองจากไป เหลือเพียงแผ่นหลังของทั้งสอง หัวใจของเธอบีบคั้น อุดตันอย่างไม่สบายใจ
โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเธอได้ยินชื่อผู้ช่วยเตโชจากปากหญิงสาว และคอนโดจากปากเขา เธอรู้สึกราวกับว่าหัวใจถูกฉีกออกเป็นชิ้นๆ
แต่ก็ดี ในเมื่อต้องการแสดงต่อหน้ากนกอร ก็บีบแสดงให้สมจริงหน่อย
กนกอรรู้สึกว่ายิ่งมองก็ยิ่งรู้สึกว่าหญิงสาวไม่น่ารัก เมื่อมองดูออกัสอีก เธอก็หงุดหงิดขึ้นไปอีก
ความรู้สึกแบบนี้ก็เหมือนกับคุณเคยชอบแก้วใบนี้มาก แต่เพราะความประมาท รอยบิ่นที่แหลมคมของมันบาดริมฝีปากคุณ ดังนั้นในใจคุณจึงแค้นเคืองจึงโยนมันทิ้งไป ปล่อยให้มันถูกทิ้งไว้ในมุมที่ปกคลุมไปด้วยฝุ่น
แต่อยู่มาวันหนึ่ง มีอีกคนที่ชอบมันปรากฏตัวขึ้น จงใจเอามันมาวางตรงหน้าคุณ แล้วล้างชั้นฝุ่นบนตัวมันออก ทำให้มันสดใสสวยงาม
ความรู้สึกของกนกอรที่มีต่อออกัสในเวลานี้ก็เป็นเช่นนี้
ตอนบ่ายเธอไม่ค่อยได้กินอะไรมาก ดังนั้นจึงให้เชอร์รีนไปซื้อโจ๊ก หลังจากที่เชอร์รีนออกไป เธอดึงซารางเข้ามาหา “ซาราง แด๊ดดี้ของเราดีกับน้าคนนั้นไหมคะ?”
“ค่ะ” ซารางพยักหน้าแล้วเงยหน้าน้อยๆขึ้น “คุณยายคะ ทำไมแด๊ดดี้ถึงไปกินข้าวด้วยกันกับน้าคนนั้น แต่กลับไม่กินข้าวกับหม่ามี๊ล่ะคะ?”
กนกอรไม่สามารถตอบได้ ทำได้เพียงแค่ลูบผมของเธอเบาๆ
“คุณยายคะ หม่ามี๊ยังบอกว่าจะหาพ่อเลี้ยงให้หนู แต่เพื่อนๆต่างก็บอกว่าพ่อเลี้ยงจะชอบตี ด่าและดุ หนูไม่เอาพ่อเลี้ยง หนูจะเอาแด๊ดดี้!”
ได้ยินเช่นนี้กนกอรก็พูดไม่ออก ดังนั้นเธอจึงหันเหความสนใจของซาราง ปล่อยให้เธอดูการ์ตูน
แต่วันนี้ซารางกลับไม่ดู เธอส่ายหัว ผลักรีโมตออก ถอดรองเท้า ปีนขึ้นไปบนเตียงอย่างรู้ความ เอาผ้าห่มคลุมตัว มุดหัวเข้าข้างใน แล้วคร่ำครวญเบาๆ
เสียงคร่ำครวญนั้นแหลมมาก เหมือนกับเสียงร้องของสัตว์ตัวน้อยที่ได้รับบาดเจ็บและถูกทอดทิ้ง เธอส่งเสียงแหลมเสียงแล้วเสียงเล่า บาดหูจนกนกอรไม่สบายใจ
“อีกหน่อยแด๊ดดี้จะมีลูกแน่นอนในอนาคต แด๊ดดี้จะต้องไม่รักหนูแล้ว ไม่ต้องการหนูอีกต่อไปแล้วแน่ๆ…” เสียงสูดจมูกของเธอหนักแน่น เธอก็ร้องไห้หนักมาก
กนกอรอยากจะเกลี้ยกล่อมเธอ แต่ว่ายังไงก็ไม่สามารถเกลี้ยกล่อมเธอได้ พอเชอร์รีนกลับมาถึง ซารางก็ร้องไห้เหนื่อยจนหลับไปแล้ว
ใบหน้าของเธอหนัก มืดลง ที่มากที่สุดคือหม่นหมองมากขึ้น ตอนที่เธอไปซื้อโจ๊กที่โรงอาหาร เธอเห็นหญิงสาวคนนั้นขึ้นรถของเขากับตา ทั้งสองเดินทางไปทางคอนโด
เจ็บ ความเจ็บปวดเกินจะบรรยายได้ทำให้เธอหายใจไม่ออก รู้สึกไม่สบายตรงหน้าอก โดยเฉพาะใต้ซี่โครงที่ความรู้สึกนั้นเจ็บจี๊ด
เขาไม่เคยใกล้ชิดกับผู้หญิง มักจะจงใจรักษาระยะห่างเสมอ แม้แต่นาโนและยู่ยี่ก็ไม่เว้น
แต่สำหรับผู้หญิงคนนั้น เขาดูเหมือนจะสนิทสนมกันมาก ถึงกับพาเธอกลับไปที่คอนโดเดิมของพวกเขาด้วยกัน
หรือว่าเขาจะตกหลุมรักผู้หญิงคนนั้นแล้วจริงๆ?
เมื่อคิดถึงคำพูดที่เขาพูดออกไว้ตอนที่เลิกกัน เธอก็กลัว ตื่นตระหนก แต่คราวนี้เธอจะไม่ยอมถอยกลับ! เธอต้องการเขา ความคิดนี้ชัดเจน!
เมื่อเปิดทีวี ข่าวที่ออกก็คงยังเกี่ยวกับออกัสกับผู้หญิงคนนั้นอยู่ กนกอรกวาดตามองอาหารบำรุงที่วางข้างๆก็โกรธขึ้นมาทันที “โยนทิ้งไป!”
“ของบำรุงดีขนาดนี้ ในเมื่อเขาให้มา พวกเราไม่มีทางให้มันเสียของ จะทิ้งก็น่าเสียดายแย่ กินเถอะค่ะ” สีหน้าเชอร์รีนดูเฉยเมย
เมื่อเห็นสีหน้าที่สงบของเธอ กนกอรก็ยังคงโกรธ แต่พอมาคิดดูแล้ว เป็นเธอเองที่สั่งให้ลูกเลิกกับออกัส ก็ไม่สามารถพูดอะไรได้อีก
ในตอนเย็น ป้ารองของเชอร์รีนโทรหาเธอ บอกว่าอยากแนะนำคู่รักให้ และ กนกอรยินยอมทันที
เธอไม่เชื่อว่าถ้าออกัสสามารถหาผู้หญิงได้ ลูกสาวของเธอทำไมจะหาผู้ชายไม่ได้?
หลังจากนั้นเธอถามความคิดเห็นของเชอร์รีน เชอร์รีนไม่มีคัดค้าน และปล่อยให้เธอจัดการได้ตามสบาย เธอจะให้ทำอะไรก็จะทำตาม
…
เมื่อมองไปที่ด้านหลังของฝ่ายชาย กนกอรก็หายใจไม่ออกชั่วขณะ ราวกับว่าโดนน้ำราดจากหัวลงมา
เดิมทีเธอคิดในใจว่าอาจมีผู้ชายสักสองสามคนในโลกนี้ที่จะมีรูปร่างเหมือนออกัส ดังนั้นการรูปลักษณ์ธรรมดาจึงเป็นเรื่องปกติ ที่สำคัญคือมีความเป็นมนุษย์
เธอนั่งห่างจากโต๊ะไม่กี่ก้าว ระยะห่างระหว่างพวกเขาสองคนสามารถสังเกตเห็นได้ แต่ชายคนนั้นกลับใช้โอกาสหนีไปห้องน้ำตอนจ่ายบิล สุดท้ายเชอร์รีนจึงเป็นคนจ่ายเงิน!
เมื่อใจเย็นลง กนกอรโทรไปตำหนิป้ารองของเธอ เงื่อนไขของเธอไม่ได้สูง แต่เป็นแบบนี้ก็ไม่ได้นะ?
ในอีกไม่กี่วันต่อมาป้ารองก็แนะนำมาไม่น้อย ไม่ต้องพูดถึงความเห็นของเชอร์รีน แค่ในสายตาเธอก็ยังไม่ผ่านเลย!
เธอมักเอาคนอื่นเปรียบเทียบกับออกัสโดยไม่รู้ตัว แม้แต่เธอก็ไม่สามารถจะควบคุมตัวเองได้
สุดท้ายป้ารองของเชอร์รีนก็โกรธแล้วพูดที่ไม่น่าฟังออกมาว่า ผู้หญิงที่มีลูกแล้วยังอยากจะเอาอะไรอีก!
กนกอรอารมณ์เสีย ไม่สนใจป้ารองอีก ออกัสก็พาอันนาเข้ามากินข้าว
พอเห็นเชอร์รีนก็ลุกยืนขึ้น พูดกับกนกอรว่า “หนูไปเข้าห้องน้ำนะคะ”
“พี่ออกัสคะ เรามานั่งตรงริมหน้าต่างกับเถอะค่ะ” เสียงของหญิงสาวชัดเจนและอ่อนหวาน
เท้าเธอชะงักเล็กน้อย ร่างของแข็งทื่อเล็กน้อย เงยหน้ายืดอกขึ้น แล้วเดินไปข้างหน้าต่อ เธอวักน้ำเย็นทำให้ตัวเองมีสติ
ขณะเดินออกจากห้องน้ำ รองเท้าหนังที่สว่างวาววับก็โผล่มา เมื่อเธอเงยหน้าขึ้นมองก็เจอใบหน้าของผู้ชายที่คุ้นเคย
“สายตาของคุณดูแย่ลงเรื่อยๆ ผู้ชายคนนั้นเป็นคนฟันเหยิน…” ร่างสูงของออกัสเอนกายลง ดึงริมฝีปากบางพูดด้วยสีหน้าที่เย็นชา
เชอร์รีนเงยหน้ามองเขา “คุณดูได้ละเอียดมาก”
“ตาก็เอียงไปหน่อย…”
“…” เชอร์รีนกระตุกมุมปาก มองอย่างละเอียดอย่างที่คิดไว้จริงๆ
“สายตาของคุณทำให้ผมไม่กล้าประจบ…”
“ผู้หญิงที่คุณอยู่ด้วยเรียกคุณว่าพี่ใหญ่ออกัสก็เรียกได้หวานชื่นดีเลยทีเดียว ก็ไม่รู้ว่าคุณมีน้องสาวอีกกี่คน…” เชอร์รีนกล่าว