อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม บทที่497 ธิดาเทพเผ่าน้ำแข็ง
“พี่ไป๋ พี่……พี่เข้าใจอะไรผิดหรือเปล่า นางทำ……”
“ไม่ว่าแม่นางกู้จะทำอะไรแตก คิดว่านางคงจะไม่ได้ตั้งใจ”
ทุกคนที่อยู่ในเหตุการณ์ต่างก็อึ้งกันไปหมด แต่คนฟังออกว่า ไป๋จิ่นไม่อยากโต้เถียงเรื่องนี้แล้ว หรืออาจจะบอกว่า นางอยากเป็นเพื่อนกับกู้ชูหน่วน
แต่สิ่งที่กู้ชูหน่วนทำแตก เป็นวัตถุศักดิ์สิทธิ์ของเผ่าน้ำแข็ง ไม่งั้นทูตศักดิ์สิทธิ์ฉีหลัวคงไม่โมโหขนาดนี้
น่าหลันหลิงลั่วกำลังเดาว่าไป๋จิ่นอยากเป็นเพื่อนกับนางจริงๆ หรือมีเป้าหมายอื่นกันแน่
กู้ชูหน่วนลูบคาง ทันใดนั้นก็พูดด้วยรอยยิ้มว่า “ไม่ปะทะคงไม่รู้จักกัน เรื่องของตะเกียงแก้วเจ็ดสี ข้าต้องขออภัยมาก ครั้งนี้ ถือว่าข้าติดค้างพวกเจ้า ต่อไปหากพวกเจ้าต้องหารอะไร ขอแค่เป็นเรื่องที่ข้าทำได้ ข้าจะช่วยแน่นอน”
“แม่นางกู้พูดจาตรงไปตรงมาและกล้าหาญยิ่งนัก เผ่าน้ำแข็งได้เป็นเพื่อนกับท่าน ถือเป็นเกียรติของเรามาก”
ทุกคนอึ้งกันไปหมด
จะเป็นเพื่อนกันเหรอ?
ไหนว่าไป๋จิ่นของเผ่าน้ำแข็งนิสัยแปลกและเข้าหายาก แถมยังไม่ไว้หน้าใครด้วยเลยไง?
ตอนนี้ดูแล้ว ทำไมนางถึงพูดจาดีขนาดนี้? นี่มันต่างจากข่าวที่ได้ยินมา
“พี่ไป๋จิ่น……”
“เอาล่ะ จะโทษก็โทษที่เจ้าไม่ระวังเอง จะโทษคนอื่นไม่ได้”
ฮัวฉีหลัวทั้งร้อนใจทั้งโกรธทั้งตกใจ ทำได้แค่กระทืบเท้าอยู่อย่างนั้น
น่าหลันหลิงลั่วรีบเข้าไปพูดไกล่เกลี่ย “ในเมื่อเป็นแค่เรื่องเข้าใจผิด งั้นก็ให้เรื่องนี้ผ่านไปแล้วกัน หลิงลั่วเตรียมสุราเอาไว้ ต้องขออภัยแทนว่าที่ภรรยาของข้าด้วย”
“ว่าที่ภรรยา?”
ริมฝีปากแดงของไป๋จิ่นมีรอยยิ้มที่แปลกใจ
นางไม่ใช่พระชายาของอ๋องหานเหรอ?
ทำไมถึงเป็นว่าที่ภรรยาของเจ้าหุบเขาน้อยล่ะ?
กู้ชูหน่าวนกระชากคอเสื้อของเขา แล้วพูดว่า “พรุ่งนี้เป็นงานชื่นชมยาชั้นเลิศ ยังจะดื่มเหล้าอีก กลับไปพักผ่อน นอนได้แล้ว”
“เห้อ……”
น่าหลันหลิงลั่วยิ้มอย่างเขินอาย
กู้ชูหน่วนก็ไม่ไว้หน้าเขาเลย กระชากคอเสื้อเขาต่อหน้าคนมากมายขนาดนี้ ต่อไปเขาจะเอาหน้าไปไว้ไหน?
ยิ่งไปกว่านั้นคนของเผ่าน้ำแข็งยังมองอยู่เลย
ลูกศิษย์หุบเขาตันหุยต่างก็อ้าปากค้าง
นี่ก็คือภรรยาของเจ้าหุบเขาน้อยเหรอ?
ช่าง……กล้าจริงๆ
ผู้หญิงที่ไหนกระชากคอเสื้อผู้ชายเดินออกไปกัน?
ที่สำคัญคือ นางยังเดินกลับมา พูดจายั่วโมโห
“เสี่ยวฉีหลัว ผู้หญิงโกรธเยอะแล้วระวังจะมีตีนกาขึ้นนะ ถ้าเจ้าขมวดคิ้วอยู่แบบนี้อีก ระวังจะขายไม่ออกล่ะ”
“กู้ชูหน่วน เจ้า……เจ้านี่มันชักจะมากเกินไปแล้วนะ……”
คนของหุบเขาตันหุยรีบขอโทษคนของเผ่าน้ำแข็ง แล้วถึงเดินจากไป
ภายในห้อง ใบหน้าอ่อนวัยของฮัวฉีหลัวโกรธจนบวกเป่งไปหมด คิ้วสวยของนางขมวดอยู่อย่างนั้นนานมาก
หางตาของนางมีน้ำตาไหลออกมา พูดกับไป๋จิ่นที่มองดูแก้วชาอย่างครุ่นคิดว่า “พี่ไป๋ ตะเกียงแก้วเจ็ดสีแตกแล้ว พี่ไม่เสียใจเลยเหรอ ตะเกียงแก้วแตกแล้วนะ ต่อไป พวกเราจะตามหาธิดาเทพยังไง ฮื่อๆ……”
ไป๋จิ่นวางแก้วชาในมือลง แล้วพูดเสียงเรียบว่า “เสียใจอะไรกัน เจ้าดูบนพื้นสิ”
ฮัวฉีหลัวมองไปตามที่นางพูด กลับเห็นตะเกียงแก้วที่ถึงแม้จะแตกแล้ว แต่ยังคงมีเปลวไฟเจ็ดสีสว่างอยู่
นี่มัน……
ตะเกียงแก้วแตกแล้ว แต่เปลวไฟยังสว่างอยู่
ไป๋จิ่นมองดูทางที่กู้ชูหน่วนจากไป แล้วพูดเสียงเรียบว่า “ถ้าข้าเดาไม่ผิดล่ะก็ ธิดาเทพน่าจะอยู่ในหุบเขาตันหุย และอยู่ข้างพวกเราด้วย”
ฮัวฉีหลัวปาดน้ำตา พูดอย่างตกตะลึงว่า “อยู่……อยู่ข้างพวกเรา อยู่ไหนเหรอ?”
“ไกลอยู่ขอบฟ้า ใกล้อยู่แค่ตา”
“ฉีหลัวไม่เข้าใจ”
ไป๋จิ่นลูบหัวของนางอย่างเอ็นดู แล้วยิ้มอย่างอ่อนโยน “เด็กโง่ เจ้าไม่รู้สึกว่าสายตาของกู้ชูหน่วนเหมือนธิดาเทพเหรอ?”
“ห๊ะ……พี่……พี่ว่านางเป็นธิดาเทพเหรอ? จะเป็นไปได้ยังไง ถ้านางเป็นธิดาเทพจริง ทำไมไม่รู้จักพวกเราล่ะ และ……และยังด่าว่าข้าขายไม่ออกอีก”
“ธิดาเทพ……อาจจะมีแผนการอย่างอื่น หรือตอนนั้นนางอาจจะบาดเจ็บสาหัส จนลืมพวกเราไปแล้วก็ได้ แค่หวังว่าจะไม่ใช่อย่างหลังนะ”
“พี่ไป๋ พี่แน่ใจนะว่าเป็นนาง?”
“ไม่แน่ใจเท่าไหร่ แต่ก็ค่อนข้างมั่นใจเหมือนกัน เดี๋ยวพรุ่งนี้ข้าจะไปทดลองดู”
“งั้นข้าไปหานาง เมื่อกี้ข้าเกือบฆ่านางแล้ว ข้านี่มันโง่จริงๆ ยังดีที่พี่ธิดาเทพไม่เป็นอะไรไป”
ไป๋จิ่นดึงนางกลับมา หัวเราะแล้วพูดว่า “ตอนนี้เจ้าไปหานาง อยากให้ทุกคนรู้หรือไงว่านางเป็นธิดาเทพของเผ่าน้ำแข็งเรา?”
“งั้นพวกเราจะไม่ไปหานางเหรอ?”
“ดูก่อนว่าธิดาเทพมีแผนการอะไร ถ้านางตั้งใจไม่รู้จักกับพวกเรา ไปหานางตอนนี้ ก็เท่ากับว่าทำลายแผนการของนางน่ะสิ?”
ไป๋จิ่นรู้สึกกังวล
เย่จิ่งหานเข้าหายาก
หุบเขาตันหุยก็ดึงดันจะแต่งงานกับธิดาเทพ เท่ากับว่าเปิดศึกกับเย่จิ่งหานซึ่งๆหน้า