เทพสงครามพิทักษ์โลก บทที่ 493
หัวเราะอย่างเยือกเย็น
หลันจื่อเล็กปากกระบอกปืนไปยังโจวห้าว
เธอขี้เกียจเสียเวลากับขยะไร้ค่าอย่างโจวห้าว
ในใจของเธอ
โจวห้าวฆ่าแล้วก็ฆ่าไป
เป้าหมายที่แท้จริงของเธอยังคงเป็นหยางเฟิง
หยางเฟิง
ถึงจะเป็นศัตรูตัวใหญ่ที่สุดอย่างแท้จริง!
ส่วนโจวห้าว
เป็นแค่เพียงเรื่องตลกเท่านั้น!
เห็นหลันจื่อเล็กปลายกระบอกปืนมาที่ตน
ฟึบ!
โจวห้าวคุกเข่าลงไปอย่างไม่ลังเลสักนิด
เขาหวาดกลัวจริงๆ
เขาร้องไห้คร่ำครวญอ้อนวอนว่า : “ไม่! หลันจื่อ ขอร้องอย่าฆ่าผมเลย! เห็นแก่ความเป็นสามีภรรยาของเรา คุณไว้ชีวิตผมสักครั้งเถอะนะ! ผมรับประกัน ว่าจากนี้ไปจะซื่อสัตย์กับคุณ เป็นช้างมาวัวควายให้คุณ!”
ภายใต้การคุกคามจากความตาย
โจวห้าวสั่นเทิ้มไปทั้งตัว
ร่ำร้องอ้อนวอนขอไม่หยุด
เห็นท่าทางร้องห่มร้องไห่น้ำตาอาบแก้มของโจวห้าว
ในใจของหลันจื่อ อยู่ดีๆก็เกิดอาการขยะแขยง
นี่คือผู้ชายที่เธอแต่งงานด้วยงั้นหรือ?
ไร้ความสามารถขนาดนี้!
โง่เง่าขนาดนี้!
ไร้ค่าขนาดนี้!
เทียบกับหยางเฟิง ผู้ชายที่เป็นราวกับเทพมังกรก็มิปานแล้ว
โจวห้าวเป็นแค่ไส้เดือนตัวหนึ่งเท่านั้น!
ตัวเธอในตอนนั้น
ตาบอดจริงๆ!
“ไว้ชีวิตแกสักครั้ง? ตั้งแต่ที่แกหักหลังตระกูลหลัน ตอนที่แกฆ่าพ่อฉัน แกก็ต้องตายอย่างไม่ต้องสงสัยแล้ว!” หลันจื่อคำรามเสียงเย็นอย่างรังเกียจ
พูดจบ
เธอก็เตรียมลั่นไกปืน
“อย่า!”
โจวห้าวเบิกตากว้าง ร้องอย่างตกใจกลัว
เขาคุกเข่าลงกับพื้น คลานเข้าไปที่ปลายเท้าของหลันจื่อ
สองมือกุมข้อเท้าของเธอไว้ เงยหน้าขึ้น กล่าวเสียงสั่น : “ที่รัก ขอร้องคุณปล่อยผมไปเถอะนะ! คุณยังจำตอนที่เรารู้จักกันครั้งแรกได้ไหม ว่ามันสวยงามขนาดไหน”
“ตอนนั้น พวกเราให้คำปฏิญาณว่าจะรักมั่นดุจภูผาท้องทะเล คุณเคยบอกว่าจะรักผมไปจนชั่วชีวิต คุณลืมมันไปหมดได้อย่างไร? คุณจะฆ่าผมได้ลงคอจริงๆหรือ? ฮือๆๆ…”
พูดๆไป
โจวห้าวก็ร้องห่มร้องไห้ออกมา
เสียงร้องไห้ของเขา น่าสลดใจเป็นอย่างมาก
เต็มไปด้วยความคับข้องใจไม่สิ้นสุด
ได้ยินดังนั้น
หลันจื่อปิดตาลง
ราวกับว่าเธอ หวนคิดถึงความสวยงามในตอนที่อยู่กับโจวห่าว
แม้ว่า
ตอนนี้เธอจะเกลียดโจวห้าวเข้ากระดูกดำ
แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่า
เขาและเธอเคยมี ช่วงเวลาที่แสนหวาน
ความสวยงามในตอนนั้น แสนหวานเสียเหลือเกิน
ทันใด
หลันจื่อตกอยู่ในภวังค์ครู่หนึ่ง
เห็นดังนั้น
ในดวงตาของโจวห้าว จู่ๆก็ฉายแววไร้ความปราณี
“นังผู้หญิงชั่วช้า แกไปตายซะเถอะ!”
ทันใดนั้น
โจวห้าวคำรามลั่น
เขาชักกริชคม ออกมาจากเอว
หวังจะแทงลงไปที่หัวใจของหลันจื่ออย่างแรง
ถ้ามีดเล่มนี้แทงลงไป
หลันจื่อต้องตายอย่างไม่ต้องสงสัย!
เห็นโจวห้าวดุร้ายขึ้นมาทันใด
หลันจื่อตกตะลึงหน้าถอดสี
เธอรีบใช้มือ ยั้งกริชของโจวห้าวเอาไว้
ฉึก!
แสงของกริชส่องประกายระยิบระยับ…
มือของหลันจื่อ ถูกบาดเป็นแผลลึก
เลือดสดไหลทะลัก!
“ฮ่าๆๆ!”
เห็นดังนั้น
โจวห้าวหัวเราะลั่นอย่างงบ้าคลั่ง : “นังกะหรี่เหม็นโฉ่ อยากจะฆ่ากูรึ วันนี้กูได้ฆ่ามึงก่อน!”
พูดจบ
โจวห้าวกำกริชในมือ จะแทงไปที่หลันจื่ออีกครั้ง
หลันจื่อเพิ่งได้สติตื่นขึ้นมา จากความหลังแสนงดงามเมื่อครู่
สิ่งที่แทนที่เข้ามาคือ ใบหน้าแสนเยือกเย็น
คำพูดพวกนั้นเมื่อครู่นี้
เป็นแค่คำโกหกของโจวห้าวเท่านั้น
เพื่อให้ตัวเธอผ่อนคลายความระมัดระวัง และฆ่าเธอ!
“โจวห้าว แกไม่ปราณีฉันก่อนนะ อย่ามาโทษว่าฉันไม่ยุติธรรม ไปตายซะ!”
ตอนนี้
ในที่สุดหลันเฟิงก็ปล่อยวางความรักที่มีต่อโจวห้าวลงได้
ยกปืนขึ้น
ลั่นไก
“อย่า!”
โจวห้าวตะโกนลั่นด้วยความตื่นกลัว
แต่ทั้งหมด
มันสายเกินไปแล้ว!
ปัง!
เสียงปืนดังขึ้น
ของสีขาวแดง พุ่งทะลักออกมา
สมองของโจวห้าว ถูกยิงกระจายเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย
ทั้งตัวของเขา