เทพสงครามพิทักษ์โลก บทที่ 494
ล้มลงไปอยู่ข้างศพของพ่อเขา
เป็นถึงคุณชายของตระกูลโจว
เคยเป็นคุณชายตงไห่ที่หยิ่งทะนง
วันนี้
ตายอยู่ในเงื้อมมือของภรรยาตนเอง…
มองไปที่ศพของโจวห้าว
ใบหน้าของหลันจื่อไม่ยินดียินร้าย
เธออาจจะ เคยรักโจวห้าว
แต่ตอนนี้
เธอมีเพียงความเกลียดชังอย่างไม่มีที่สิ้นสุดต่อโจวห้าว
เสี้ยววินาทีที่ฆ่าโจวห้าวตาย
หลันจื่อไม่มีความโศกเสร้า ลังเลใดๆเลย
ราวกับว่านี่ไม่ใช่คนรักที่ตอนนั้นสาบานว่าจะรักกันมั่นคงดั่งภูผามหาสมุทร!
แต่เป็นคนแปลกหน้า
“ไป!”
หลังจากโจวห้าวตาย
แม้แต่บาดแผลที่มือตนเอง หลันจื่อก็ขี้เกียจจะจัดการ เธอจากไปโดยไม่แม้แต่จะเหลียวมองร่างนั้น
สำหรับหลันจื่อแล้ว
การจัดการสะสางตระกูลโจว เป็นแค่เพียงปัญหาเล็กน้อย
ขั้นต่อไป
เธอต้องต่อกรกับหยางเฟิง!
ความเคียดแค้น
ตอนนี้ได้กลายเป็นสิ่งที่ครอบงำเธอแล้ว!
เดินออกจากห้องโถงใหญ่ของคฤหาสน์ตระกูลโจว
เดินออกจากสนามด้านในของตระกูลโจว
ตึก!
ตึก!
ตึก!
ฝีเท้าของหลันจื่อ ยิ่งเร็วขึ้นเรื่อยๆ
ความถมึงทึงบนหน้าเธอ ยิ่งมากขึ้นเรื่อยๆ!
นัยน์ตาของเธอ เต็มไปด้วยความเคียดแค้น!
ชั่วพริบตา
คนมากมายเข้ามาที่สนามใหญ่
ทันใดนั้น
สีหน้าของหลันจื่อพลันแปรเปลี่ยนทันใด
รูม่านตาหดตัวเล็กลงอย่างแรง
เธอตะโกนอย่างไม่อยากเชื่อ : “หยางเฟิง!”
ตอนนี้
หยางเฟิงนั่งอยู่บนเก้าอี้ไม้จันทน์ตัวยาว
ข้างกายเขา มีหม่าตงและพวกยืนอยู่
และยังมีพลทหารพร้อมอาวุธครบมืออีกกลุ่มหนึ่ง รายล้อมอยู่รอบสนามใหญ่ของตระกูลโจว
แปะๆๆ!
หยางเฟิงปรบมือ ยิ้มอย่างเยาะหยันพร้อมกล่าว : “เล่นได้ดี! เล่นได้ดีเลยล่ะ!”
หลันจื่อทำให้หยางเฟิงเซอร์ไพรส์มากเสียจริงๆ
ในความประทับใจของหยางเฟิง
ถึงแม้หลันจื่อจะอารมณ์ร้าย แต่เธอเป็นหญิงสาวเปราะบางเสมอมา
เป็นหญิงสาวเปราะบางคนหนึ่ง
นี่เป็นเพียงช่วงเวลาสั้นๆไม่กี่วันที่ไม่ได้เจอกัน
หลันจื่อเปลี่ยนแปลงไปมากถึงขนาดนี้
ไม่น่าเชื่อเธอกล้าลั่นปืนฆ่าคนแล้ว?
ยิ่งไปกว่านั้นยังจิตใจอำมหิตยิ่งกว่าโจวห้าว
ตอนนั้นที่โจวห้าวฆ่าหลันเฟิงตาย เขาแทบปัสสาวะราดกางเกง
แล้วหลันจื่อในตอนนี้ ฆ่าคนติดต่อกันถึงสองคน
ทั้งยังเป็นพ่อสามี และสามีของตนอีกด้วย!
ท่าทางไม่รู้สึกรู้สาอย่างไม่น่าเชื่อ!
สีหน้าเป็นปกติมากทีเดียว
ขนาดหยางเฟิงยังอดไม่ได้ที่จะรู้สึกนับถือขึ้นมา!
แต่หลันจื่อรู้ดี
หยางเฟิงแค่มองตนเป็นเรื่องตลกเท่านั้น
เธอสูดลมหายใจเข้าลึก พยายามกดเก็บความตื่นตระหนกในใจตนเอง
หลังจากนั้น
หลันจื่อก็จ้องไปที่หยางเฟิงแล้วถามด้วยสีหน้าเย็นเยียบ : “หยางเฟิง คุณมาได้อย่างไร?”
วันนี้
เธอต้องการทำลายตระกูลโจว พูดได้เลยว่าเป็นความลับสุดยอด
นอกจากเธอและหลันเจิ้นแล้ว ก็ไม่มีใครรู้อีก
หยางเฟิงรู้ได้อย่างไรกัน?
ยิ่งไปกว่านั้นดูเหมือนคาดการณ์ไว้อย่างตรงเวลา จู่ๆก็ปรากฏตัวขึ้น!
“หึๆ!”
หยางเฟิงมองหน้าเธออย่างผิดหวัง พูดพร้อมยิ้มเบาๆ
“เธอคิดว่า ที่ฉันปล่อยเธอไป คือฉันปล่อยเธอไปจริงๆหรือ? ฉันส่งคนไปสอดแนมเธอตั้งนานแล้ว เพื่อให้เธอกับโจวห้าวกัดกันเหมือนหมา”
“ไม่เลวเลย เธอไม่ทำให้ฉันผิดหวัง”
“ละครฉากใหญ่นี้ ฉันรับชมอย่างเมามันเชียวล่ะ!”
ตอนที่พูดประโยคนี้
บนใบหน้าของหยางเฟิง ก็ประดับรอยยิ้มเย้ยหยันอยู่ตลอด
“หยางเฟิง แกมันไอ้คนน่ารังเกียจ!”
ได้ยินดังนั้น
ปฏิกิริยาของหลันจื่อ
สีหน้าของเธอ ซีดขาว
ในตอนนี้
ถ้าหลันจื่อยังไม่เข้าใจ ว่าทั้งหมดนี้เป็นแผนการของหยางเฟิง อย่างนั้นเธอก็เป็นคนโง่เง่าจริงๆแล้วล่ะ
ตั้งแต่หยางเฟิงปล่อยเธอไปจากวิลล่าจวู้เสียน
จนมาถึงวันนี้ ที่ปรากฏตัวขึ้นที่สนามใหญ่ของตระกูลโจว
ทั้งหมดทั้งมวลนี้ ล้วนอยู่ในการคาดการณ์ของหยางเฟิง
เกลียดตัวเองที่ไม่รู้อะไรเลย!
ราวกับหุ่นเชิดตัวหนึ่ง ที่ทำตามที่หยางเฟิงควบคุม
ช่วยหยางเฟิงทำลายตระกูลโจว แล้วยังคิดว่าตนฉลาดมาก!
ผลสุดท้าย ตนเองกลับกลายเป็นคนที่โง่มากโง่ที่สสุดในใต้หล้า!
ตอนนี้
หลันจื่อรู้สึกว่าตนเองได้รับการเย้ยหยันดูถูกเป็นที่สุด
สติปัญญาของเธอ ถูกหยางเฟิงกดลงกับพื้น ขยี้ไปกับพื้นซ้ำแล้วซ้ำเล่าไม่หยุด!