เทพสงครามพิทักษ์โลก บทที่ 495
“หึๆ!”
หยางเฟิงยิ้มบางพร้อมกล่าว : “หลันจื่อ เธอเข้าใจตอนนี้ก็ยังไม่นับว่าสาย! อย่างนี้ ฉันเห็นแก่ที่เธอเป็นลูกพี่ลูกน้องของเมิ่งเหยียน แล้วปล่อยเธอไปอีกสักครั้งเป็นไง?”
ฮึ!
ได้ยินดังนั้น
สีหน้าของหลันจื่อ ก็แดงขึ้นทันใด
เลือดแห่งความหมองหม่น พุ่งขึ้นมาถึงคอ จนแทบสำลักออกมา!
หยางเฟิงเหยียดหยามตนครั้งเดียวก็มากพอแล้ว
ยังจะหยามเธอเป็นครั้งที่สองอีกอย่างเหลือเชื่อ!
ปล่อยเธอไป?
ฟังดูดี
แต่แค่เอาเธอมาเล่นสนุกเป็นคนโง่เง่าเท่านั้น!
สองตาของหลันจื่อจ้องเขม็งไปที่หยางเฟิง กล่าวด้วยใบหน้าเคียดแค้น : “หยางเฟิง แกอย่าได้ใจไป! วันนี้ฉันจะสู้จนตัวตาย!”
“พวกแก ฆ่ามัน!”
หลันจื่อคำราม
พวกบ้าระห่ำหลายสิบคนข้างกายเธอ มองกันไปมา ไม่มีใครกล้าผลีผลามลงมือ
ทุกคนล้วนไม่ใช่คนโง่เง่า
ข้างกายของหยางเฟิงคนนี้ คือพลทหารอาวุธครบมือกลุ่มใหญ่
หากบุกขึ้นไปอย่างโง่เขลา นั่นมันไม่ใช่การรนหาที่ตายหรอกหรือ?
พวกเขาเป็นเพียงกลุ่มคนที่ต้องใช้เงินทำงาน
ไม่ใช่ผู้พร้อมพลีชีพที่ตระกูลหลันเลี้ยงดูมา
ไม่มีความเป็นจะต้องเสียสละชีวิตหนึ่งเดียวของตนเอง เพื่อตระกูลหลัน!
เมื่อเห็นว่าไม่มีใครขยับเขยื่อน
ทำให้หลันจื่อมีสีหน้าฉุนเฉียวโกรธเกรี้ยว
ไอ้พวกสารเลวนี่
ตอนรับเงินตนนั้นกระชับกระเฉงเสียเหลือเกิน
ตอนนี้ในช่วงเวลาสำคัญ
ที่ต้องการใช้งานพวกเขา
แต่ละคนรักชีวิตกลัวตายขึ้นมา กลัวหัวหางหดกันหมด
แต่หลันจื่อก็รู้ดี
ว่าคนพวกนี้คือทหารรับจ้าง
ถ้าไม่มีผลประโยชน์ที่มากพอ พวกเขาก็จะไม่รับความเสี่ยงนั้น
คิดได้ดังนั้น หลันจื่อก็กัดฟันกล่าว : “ถ้าใครฆ่าเขาได้ ฉันจะตบรางวัลให้พันล้าน!”
พันล้าน?
ได้ยินดังนั้น
ลมหายใจของพวกบ้าระห่ำหลายสิบชีวิต ก็หนักหน่วงขึ้นมาทันใด
แม้แต่ดวงตาก็เปลี่ยนเป็นสีแดงก่ำ
พันล้านเลยนะ!
สำหรับพวกเขาแล้ว มันมีแรงดึงดูดอย่างมหาศาล
“ฆ่ามัน!”
หลายสิบคน มองหน้ากันไปมา
จากนั้น
พุ่งเข้าไปจะฆ่าหยางเฟิงพร้อมกันโดยมิได้นัดหมาย
คนเรายอมทิ้งชีวิตได้เพื่อเงิน
เป็นเพราะเงินทองและผลประโยชน์ล้วนๆ
พวกบ้าระห่ำหลายสิบคนนี่ ถึงได้เอาชีวิตและความตายโยนทิ้งไปเสียแล้ว!
มุมปากของหยางเฟิงเผยความเหยียดหยันเล็กน้อย
คนพวกนี้ล้วนเป็นเดนคน
ทุกๆคน ล้วนเลวร้ายเป็นที่สุด สองมือนองไปด้วยเลือด
ต่อให้ตาย ก็ตายแบบมีบาปกรรม
เสือขาวคำรามลั่น : “เตรียมพร้อม!”
กรึกๆๆ!
ปลายกระบอกปืนดำขลับหลายสิบกระบอก ยกขึ้น
“ยิง!”
สิ้นคำสั่ง
ปัง!
ปัง!
ปัง!
เสียงปืนดังมาจากทุกทิศทุกทาง!
เสียงร้องน่าเวทนาดังขึ้นไม่หยุด
หลังจากระดมยิงไปหลายสิบนัด
ในที่เกิดเหตุนอกจากหลันจื่อแล้ว ไม่มีแม้แต่คนเดียวที่ยังยืนอยู่
ทุกคนล้วนนอนล้มจมกองเลือด
ความตายเป็นเรื่องน่าสลดใจยิ่งนัก
กลิ่นคาวเลือดคละคลุ้ง แผ่ซ่านไปทั่วทั้งสนามใหญ่
น่าคลื่นเหียนเวียนเกล้า!
ขนาดหม่าตง และหนิวต้าลี่ที่มีประสบการณ์เห็นโลกกว้างมามาก
เห็นเหตุการณ์นองเลือดขนาดนี้
ยังอดไม่ได้ที่จะหน้าซีดขึ้นมา
พวกเขายังต่อสู้กับอาการคลื่นเหียนในใจได้
ในขณะเดียวกันพวกเขาก็มองไปที่หยางเฟิง ด้วยความเคารพนอบน้อม
หยางเฟิงคนนี้ เป็นคนโหดเหี้ยมอย่างแท้จริง!
คนตั้งกี่สิบคนเขาพูดว่าฆ่าก็คือฆ่า
ง่ายดายเหมือนกับฆ่าหมาสักกี่สิบตัวเลยทีเดียว
ไม่ได้มีคนพวกนี้อยู่ในสายตาเลยแม้แต่นิดเดียว!
ตอนนี้
หยางเฟิงยังคงสีหน้าเดิมไม่เปลี่ยนแปลง
เขาหยิบบุหรี่ขึ้นมาหนึ่งมวนแล้วสูบมันอย่างช้าๆ
สำหรับเขาแล้ว
สิ่งที่เกิดขึ้นตรงหน้านี้เป็นเพียงเหตุการณ์เล็กๆเท่านั้น
ตอนนั้น ตอนที่เขาอยู่ในสนามรบ
เห็นแล้ว เรียกได้ว่าเป็นทะเลเลือดและซากศพอย่างแท้จริง!
เลือดสดนองราวกับมหาสมุทรใหญ่
ซากศพกองทับกันเป็นภูเขา
เหตุการณ์นั้นต่างหาก ถึงจะน่าหวาดกลัวจริงๆ!
ใบหน้าของหลันจื่อซีดขาว ไม่มีสีเลือดเลยสักนิดเดียว
ขาทั้งสองข้างของเธออ่อนแรง ยืนแทบไม่อยู่
ตัวสั่นงันงกไปหมดอย่างควบคุมไม่ได้
พวกบ้าระห่ำที่เธอจ้างมา ด้วยเงินมหาศาลเป็นพันล้าน