แคว้นแห่งไฟ
หมู่บ้านโคโนฮะ
ที่ตั้งของ โคโนฮะ เป็นพื้นที่ที่อุดมสมบูรณ์มากที่สุดใน แคว้นแห่งไฟ หมู่บ้านเกือบทั้งหมดล้อมรอบไปด้วยป่าทึบ และว่ากันว่าป่าเหล่านี้ถูกสร้างขึ้นมาโดยคาถาไม้ของ โฮคาเงะ รุ่นแรก
เมื่อมองไปที่ โคโนฮะ ที่อยู่ห่างออกไป ไนโตะ ก็นึกถึงวันที่เขามาที่นี่เป็นครั้งแรก โคโนฮะ เป็นแบบนี้มาตลอด มันเสียงดังเจี๊ยวจ๊าวและมีชีวิตชีวามาก
“มีชีวิตชีวาดีจริง ๆ”
ถึงแม้ว่า หมู่บ้าอาเมะ ที่ถูกสร้างขึ้นให้จะเจริญรุ่งเรืองเป็นอย่างมาก แต่ก็ยังเทียบไม่ได้กับหมู่บ้านที่ใหญ่ที่สุดอย่าง หมู่บ้านโคโนฮะ ในขณะเดียวกัน หมู่บ้านอาเมะ ก็อยู่ใน แคว้นแห่งฝน จึงไม่ค่อยได้ยินเสียงดังสักเท่าไรเพราะส่วนใหญ่แล้วพวกเขาจะได้ยินแค่เสียงฝนเท่านั้น
“ฉันมาที่ โคโนฮะ แล้ว แต่น่าเสียดายที่ผู้ชายคนนั้นไม่อยู่ที่นี่แล้ว…”
คิมิมาโร่ นึกถึงครั้งแรกที่เขามาที่ โคโนฮะ การเผชิญหน้ากับ อุจิฮะ อิทาจิ มีความหมายมากมายสำหรับเขาในตอนนั้น
วิชากระดูกของ คุโรโตะ ได้รับการปรับปรุงอย่างมากนับตั้งแต่การเจอกับ อิทาจิ ในครั้งนั้น และหลังจากที่เขาฝึกโหมดเซียนขั้นที่ 2 จนสำเร็จ ความสามารถในการรักษาตัวเองของเขาก็แข็งแกร่งขึ้นเช่นกัน แม้ว่า เทวีสุริยา ของ อิทาจิ จะสร้างปัญหาให้กับเขา แต่เขาก็สามารถทิ้งผิวหนังและกระดูกที่ถูกเผาและงอกใหม่ได้อีกครั้ง
แต่การทำแบบนั้นจะเป็นการสิ้นเปลืองจักระและพลังร่างกายของเขา ในขณะที่ เทวีสุริยา ของ อิทาจิ ก็กินจักระมากเช่นกัน
“อุจิฮะ อิทาจิ เหรอ? แต่ถึงเขาจะอยู่ใน โคโนฮะ เขาก็ไม่ได้สอบ จูนิน อยู่ดี” ฮาคุ มองมาที่ คิมิมาโร ที่กำลังครุ่นคิด
“ใช่”
คิมิมารุ พยักหน้า นอกจาก อิทาจิ แล้วก็แทบจะไม่มีคู่ต่อสู้คนไหนแล้วที่เขาอยากสู้ด้วย อย่างไรก็ตามถ้า ไนโตะ สั่งให้เขาสู้กับใครเขาก็ต้องสู้ไม่ว่าคู่ต่อสู้จะเป็นใครก็ตาม
“ถึงแม้ อุจิฮะ อิทาจิ จะไม่ได้อยู่ใน โคโนฮะ แต่ก็ยังมีสิ่งที่น่าสนใจและคนที่น่าสนใจอยู่อีก มันไม่น่าเบื่อหรอก”
ไนโตะ มองมาที่ คิมิมาโร่ แล้วมองกลับไปมองที่ โคโนฮะ ที่อยู่ห่างออกไป ทันใดนั้น รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเขาและพวกเขาก็เร่งความเร็ว
เด็กทั้ง 3 คนตาม ไนโตะ ไปในทันที และในไม่ช้า พวกเขาก็มาถึง โคโนฮะ
เมื่อเดินไปตามถนนและใช้สัมผัสพิเศษของเขา จู่ ๆ ไนโตะ ก็แสดงสีหน้าเหมือนสนใจอะไรบางอย่างขณะมองไปที่ถนนด้านหน้า
คาริน ก็ดูจะรู้ตัวเล็กน้อย และคิ้วของเธอก็สั่นเล็กน้อย สำหรับ ฮาคุ และ คิมิมาโระ ทั้งคู่ไม่มีความสามารถในการตรวจจับ พวกเขาจึงไม่รู้สึกอะไรเลย
……..
“เจ็บไหมล่ะ เด็กน้อย”
คันคุโร่ คว้า โคโนฮะมารุ ด้วยมือข้างหนึ่งแล้วหรี่ตามองเขา
เทมาริ ที่อยู่ด้านข้างก็ขมวดคิ้วเล็กน้อยแล้วพูดว่า “ปล่อยเขาไปเถอะ คันคุโร่ อย่าสร้างปัญหาเลย”
“ปล่อยเขาเดี๋ยวนี้นะ!”
คันคุโระ มองไปที่ นารูโตะ ที่ตะโกนใส่เขาและสังเกตเห็นสัญลักษณ์ โคโนฮะ บนผ้าคาดหน้าผาก จากนั้นก็ยิ้มอย่างชั่วร้ายและพูดว่า “ฉันก็แค่อยากสนุกก่อนสอบก็แค่นั้นเอง”
“เจ้าบ้าเอ้ย!”
จู่ ๆ นารูโตะ ก็โมโห เขากำหมัดแล้วพุ่งเข้าหา คันคุโระ อย่างไร้สติ
คันคุโระ เห็นดังนั้น ตาของเขาเป็นประกายเล็กน้อย จากนั้นเขาก็ใช้ด้ายจักระดึงขาของ นารูโตะ ที่กำลังวิ่งมาจนล้มไถลลงกับพื้น จากนั้นเขาก็พูดเยาะเย้ย “นี่มันการสอบ แกะนิน หรือเปล่าเนี่ย?”
นารูโตะ ถูกดูถูกและแน่นอนว่ามันทำให้เขาหงุดหงิดยิ่งกว่าเดิม หลังจากยืนขึ้นอีกครั้ง เขาก็จ้องไปที่ คันคุโร่ และพยายามกดดันให้ คันคุโร่ ปล่อย โคโนฮะมารุ
คันคุโร่ ไม่กล้าแกล้งใครใน โคโนฮะ รุนแรงนัก แต่เนื่องจาก นารูโตะ แสดงท่าทางหยิ่งผยอง เขาจึงต้องการสั่งสอนให้ นารูโตะ รู้สำนึก
เขาจึงกำหนัดและกำลังจะต่อย โคโนฮะมารุ ที่ท้อง แต่ทันใดนั้นก้อนหินก้อนหนึ่งก็พุ่งเข้าใส่ คันคุโร่ ที่แขนทันที!
ตุ๊บ!!
เมื่อก้อนหินกระแทกเข้าที่แขนของ คันคุโร่ เขาก็เจ็บจนปล่อยมือทำให้ โคโนฮะมารุ หลุดออกจากมือจนล้มลงกับพื้น จากนั้นหลานชายของ โฮคาเงะรุ่น3 ก็เริ่มร้องไห้
“แกไม่ควรมาทำตัวอวดดีในหมู่บ้านของคนอื่น”
ซาสึเกะ นั่งอยู่บนยอดไม้ เขาโยนหินเล่นอยู่ในมือขณะที่มองไปที่ คันคุโร่ อย่างเฉยเมย หลังจากได้เห็นพลังของ ไนโตะ แล้ว ความปรารถนาในพลังของเขาก็ยิ่งเพิ่มมากขึ้น แม้แต่ คันคุโร่ เขาก็ไม่สนใจอีกต่อไปแล้ว
ดังนั้น ซาสึเกะ ที่มีความปรารถนาใหม่ของเขาจึงมองไปที่ คันคุโร่ และพูดขึ้นมาทันทีว่า “ไปซะ!”
แม้ว่า คันคุโระ จะพ่ายแพ้ แต่ เทมาริ ก็ไม่สนใจอะไรมาก เธอกลับตกใจกับรูปลักษณ์และทัศนคติของ ซาสึเกะ แทน
ส่วน ซากุระ นั้น แม้ว่าเธอจะคิดว่า ซาสึเกะ ดูเท่มาก แต่หลังจากที่เห็นว่า ไนโตะ แยกภูเขานั้นออกไปได้ เธอก็ไม่คิดว่าเขาเป็นคนที่เท่ที่สุดอีกต่อไปแล้ว
ไม่ต้องสงสัยเลยว่าช่องว่างระหว่าง ซาสึเกะ กับ ไนโตะ นั้นใหญ่มาก และด้วยสิ่งนั้นในใจเธอ เธอจึงไม่รัก ซาสึเกะ เหมือนเมื่อก่อนอีกต่อไป
“ไอ่หมอนี้…”
คันคุโระ ตะโกนอย่างเย็นชาใส่ ซาสึเกะ จากนั้นเขาเตรียมคว้าหุ่นที่อยู่ด้านหลังของเขาและเตรียมที่จะต่อสู้กับ ซาสึเกะ
แต่จู่ ๆ ก็มีเสียงเย็นชาดังขึ้น
“คันคุโร่ หยุด”
กาอาระ จาก ซึนะ ที่สะพายน้ำเต้าขนาดใหญ่ไว้บนหลังกำลังยืนพิงต้นไม้ต้นเดียวกับที่ ซาซึเกะ อยู่ด้านบน เขามองไปที่ คันคุโร่ อย่างเย็นชาแล้วพูดว่า “อย่ามาทำให้ฉันอับอายที่นี่”
การปรากฏตัวอย่างกะทันหันของ กาอาระ ทำให้ทุกคนประหลาดใจ รวมทั้ง ซาสึเกะ ที่ไม่รู้ว่า กาอาระ เข้ามาใกล้ขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่
……
ห่างออกไปจากพวกเขาเล็กน้อย
กลุ่มคนกลุ่มหนึ่งก็พูดคุยกัน แต่ กาอาระ และคนอื่น ๆ ไม่รู้ตัว
“นั่นพลังสถิตร่างของ 1 หางนี่น่า ใช้เขาจริง ๆ ด้วย”
ไนโตะ มองไปที่ กาอาระ แต่ก็ไม่ได้แสดงท่าทีประหลาดใจใดๆ เพราะ นารูโตะ เองก็เป็น พลังสถิตร่างของ 9 หาง แล้ว กาอาระ ที่เป็นพลังสถิตร่างของ 1 หางจะแปลกอะไร?
“คนที่แบกน้ำเต้าบนหลังคนนนั้น กาอาระ จาก ซึนะ…เขาแข็งแกร่งจริง ๆ เหรอ?” เมื่อได้ยินคำพูดของ ไนโตะ คิมิมาโระ ก็มอง กาอาระ ที่อยู่ห่างออกไปด้วยความประหลาดใจ
ตอนแรกเขาคิดว่าการสอบ จูนิน ในครั้งนี้จะเป็นเรื่องง่าย แต่เขาไม่คิดเลยว่าพลังสถิตร่างจะเข้าสอบด้วย แต่อย่างไรก็ตามความมุ่งมั่นของ คิมิมาโร่ ก็ไม่ได้สั่นคลอนเลย การสอบนี้เป็นคำสั่งของ ไนโตะ เขาจะเอาชนะทุกคน และเขาจะไม่มีวันทำให้ ไนโตะ ผิดหวัง
มองไปที่ กาอาระ , นารุโตะ , ซาสึเกะ และคนอื่นๆ ที่อยู่ห่างออกไป ไนโตะ ที่ยืนอยู่ข้าง ๆ ยิ้มเล็กน้อยแล้วพูดว่า “อย่าเอาแต่ตั้งเป้าไปที่ กาอาระ ดูคนที่ยืนอยู่บนต้นไม้ต้นนั้นสิ เขาคือ อุจิฮะ ซาสึเกะ และเขาคือน้องชายแท้ ๆ ของ อิทาจิ”
“อะไรนะครับ?!”
ประโยคนี้ทำให้ ฮาคุ และ คิมิมาโร ตกตะลึงในทันที จากนั้นทั้ง 2 ก็หันไปมอง ซาสึเกะ ทันที แม้แต่ คาริน ก็มองเช่นกัน
ในตอนที่พวกเขาพบ อุจิฮะ อิทาจิ ครั้งล่าสุด พวกเขากำลังทำภารกิจ และ คาริน ก็อยู่ในทีมของพวกเขาด้วย คาริน มองดู อิทาจิ ต่อสู้และเธอก็สัมผัสได้ถึงพลังของเขา
อย่างไรก็ตามในการตรวจจับของเธอ ซาสึเกะ อ่อนแอเกินไปเมื่อเทียบกับ อิทาจิ อย่างเห็นได้ชัด
สำหรับรูปร่างหน้าตาของ ซาสึเกะ เธอไม่ได้มองว่าเขามีเสน่ห์เลย เพราะคนเดียวที่เธอนึกถึงอยู่ตลอดเวลาก็คือ ไนโตะ
ในแง่ของรูปลักษณ์ ไนโตะ เกือบจะสมบูรณ์แบบ และ ซาสึเกะ ก็เทียบกับเขาไม่ได้เลย
แม้ว่า ซาสึเกะ จะหล่อเหลาเท่าเขา แต่ออร่ารอบ ๆ ไนโตะ ก็ทำให้ ไนโตะ กินขาด
“น้องชายของ อิทาจิ เขาไม่เห็นจะมีอะไรพิเศษเลย” คิมิมาโร่ มองไปที่ ซาสึเกะ ครู่หนึ่งแล้วเผยสีหน้าครุ่นคิด
ไนโตะ ยังคงมองเห็นจักระของ อินดรา ในตัว ซาสึเกะ ได้อย่างชัดเจน แต่ คิมิมาโร และ คาริน ไม่สามารถมองเห็นได้ อย่างไรก็ตาม ไนโตะ ก็ไม่ได้คิดที่จะบอกพวกเขาและเหลือมองไปที่ ไนโตะ
“นอกจาก ซาสึเกะ แล้ว ก็อย่าประมาทเด็กผมสีทองคนนั้นด้วย เขาก็เป็นพลังสถิตร่างเหมือนกัน”