SPH: บทที่ 273 ทําตามคําขอ
เย่หยูนั่งอยู่เบื้องหน้านักพรตเต๋าและภายใต้สายตาที่สงบนิ่ง เขาหยิบกิ่งไม้ขึ้นมา
เย่หยูหยิบกิ่งไม้ขึ้นมา แล้วก้มลงมองดูในมือของเขา เขาค้นพบว่ากิ่งนั้นเหนียวมาก และสามารถโค้งงอได้ง่าย
เย่หยูพึงพอใจ พยักหน้า และพูดด้วยน้ําเสียงเบา ๆ ว่า ” นักพรตเต๋า แล้วผมจะเริ่ม แล้วนะ”
ผู้เยี่ยมชมอุทยาน มองดูการเคลื่อนไหวของเย่หยู พวกเขาไม่เข้าใจว่า เขากําลังทําอะไรอยู่ เขาคิดว่าเขาสามารถดักมดได้เพียงแค่งอกิ่งไม้เหรอ?
“ชายหนุ่ม คุณจะสามารถทํามันได้จริงๆหรือ?”
“ถูกต้องแล้ว! คุณไม่สามารถดักมดได้ โดยการงอกิ่งไม้หรอกนะ?
“แน่นอน! เราเคยลองใช้วิธีการของคุณมาก่อน!” อย่าเสียเวลาเปล่าเลย! “
“เฮ้!” ชายหนุ่ม นักพรตเต๋บ้า คนนี้กําลังโกหก ไม่จําเป็นต้องคิดมากอีกต่อไป! “
“ไปเถอะ!” ไม่ต้องเสียเวลา เรายังต้องไปเที่ยวภูเขาอีก! “
กลุ่มนักท่องเที่ยวพยายามเกลี้ยกล่อมเย่หยู โดยหวังว่า เขาจะไม่เสียเวลามากขึ้น
ผู้มาเยือนอุทยานหลายคน รู้สึกว่ามันไร้ความหมาย และหันหลังออกจากบริเวณนั้น เพื่อปืนขึ้นไปบนภูเขา
เมื่อเห็นว่ามีนักท่องเที่ยว จํานวนมากขึ้นเรื่อย ๆ อาเข่อตะโกนอย่างไม่พอใจ และหันไปมองเย่หยู “ไปเถอะ เย่หยุ!”
เย่หยูนั่งขัดสมาธิบนพื้น หยิบกิ่งไม้ขึ้นมาโค้งเป็นรูปทรงต่าง ๆ ในเวลาเดียวกัน ก็ถามนักพรตเต๋าว่า “นักพรตเต๋าพักอยู่ที่นี่มานานเท่าไหร่แล้ว?”
นักพรตเต๋า เดิมทีกําลังครุ่นคิด แต่หลังจากได้ยินคําถามของเย่หยู เขาก็เงยหน้าขึ้น และมองดูเย่หยุ
เดิม นักพรตเต๋าคิดว่าเย่หยูกําลังยุ่งอยู่กับการดักมด และไม่ได้ตั้งใจที่จะรบกวนเขา
อย่างไรก็ตาม เมื่อเห็นการแสดงออกที่จริงจังของเย่หยู พวกเขาไม่ได้พูดอะไร กันมากนัก
“นักบวชที่สิ้นไร้ไม้ตอกนี้ อยู่ที่นี่มาเจ็ดปีแล้ว! มันน่าเสียดาย ที่ไม่มีใครสามารถทาภารกิจของลัทธิเต๋าที่ต่ําต้อยนี้ได้เลย!”
“เจ็ดปี?” เย่หยูมองที่นักพรตเต๋บ้า และยิ้มเบา ๆ แล้วพูดว่า “นักพรตเต๋า มั่นใจได้เลย!”
นักพรตเต๋บ้า เปิดเผยสายตาที่งุนงงของเขา ก่อนที่สายตาของเขาเปลี่ยนไปอย่างแน่วแน่ “เส้นทางการแสวงหาเต๋านั้นยาวนานโดยปราศจากความอดทน เพียงแค่นิดเดียว คุณจะไม่สามารถบรรลุได้!”
เย่หยูส่ายหัว พลางหัวเราะ และพูดว่า “เจ็ดปี แต่แค่จัดการกิ่งไม้และหินเหล่านี้ เท่านั้น มันมีประโยชน์อะไร?”
นักพรตเต๋บ้า มองดูเย่หยู ดวงตาของเขาเผยให้เห็นถึงความไม่ยอมรับ “คุณไม่เข้าใจ!”
“ผมไม่เข้าใจเหรอ?” เย่หยูหัวเราะเบา ๆ “แน่นอน ผมจะสอนคุณตามที่ผมพูด!” ทําไม นักพรตเต๋าจึงเฝ้าดูสิ่งที่ตายไปแล้วเหล่านี้ ? “
ตูม!
ร่างกายของ นักพรตเต๋าส้นไหว เขามองเย่หยูด้วยความตกใจ และพูดพึมพ่า “ทักษะการฝึกฝนแต่ก่าเนิด”
ดวงตาสีดําของนักพรตเต๋บ้ามีแสงวาดผ่าน ในขณะที่เขาจ้องมองเย่หยู เขาไม่รู้ว่าเย่หยุพูดแบบนี้ มีเจตนาหรือไม่!
ในขณะนี้ เย่หยู ได้เล่นกับกิ่งไม้ในมือ แล้ววางมันละหนึ่งบนพื้น ในเวลาเดียวกัน เขาถาม นักพรตเต๋าว่า “นักพรตเต๋ากําลังศึกษาค่ายกลอยู่ใช่หรือไม่?หวิด!
ดูเหมือนว่าจะมีไฟไหลออกมาจากดวงตาของนักพรตเต๋า ร่างของเขาโน้มตัวไปข้างหน้าอย่างไม่ตั้งใจ ดวงตาของเขาเบิกกว้าง
ขณะที่มองดูเย่หยู และพูดด้วยความตกใจ “คุณรู้อะไรเหรอ?”
“กิ่งก้านเป็นเส้น หินเป็นจุด และมดล้อมรอบถูกขังอยู่ หากนี้ไม่ใช่รูปแบบค่ายกลแล้วมันคืออะไร?
เย่หยู ตอบอย่างตั้งใจ ขณะที่เขาวางกิ่งไม้และหิน
ความตกใจในดวงตาของนักพรตเต๋านั้นรุนแรงยิ่งขึ้น เมื่อเขาได้ยินสิ่งนี้ ความตกใจในใจของเขา เหมือนพายุที่รุนแรง
ชายหนุ่มคนนี้ รู้จริง ๆ แล้วว่า เขาต้องการอะไร!
ถูกต้อง!
นักพรตเต๋ากําลังศึกษาค่ายกลของลัทธิเต๋า ตราบใดที่กิ่งก้านและหินอยู่ในตําแหน่งที่เหมาะสม มันจะมีผลอย่างน่าอัศจรรย์ ในการดักมดบนพื้นดิน
เป็นเรื่องน่าเสียดายที่นักพรตเต๋าไม่สามารถเข้าใจมันได้ แม้หลังจากอยู่บนนี้ เป็นเวลาเจ็ดปี และเปิดโอกาสให้กับนักท่องเที่ยวจํานวนมาก ระดมความคิดทุกอย่าง ก็ยังคงล้มเหลว
จนเขาได้พบกับเย่หยู!
นักพรตเต๋บ้า หันหน้าจ้องมองไปที่เย่หยู
ภายใต้สายตาของนักพรตเต๋บ้า ชายหนุ่มคนนี้วางกิ่งก้านงอๆอย่างสงบนิ่งบนพื้น เขาไม่ได้ตื่นเต้นที่เมื่อคาดว่าจะได้รับไข่มุก
และไม่กลัวความล้มเหลวอย่างเฉียบพลัน
เย่หยู วางกิ่งไม่งอลงบนพื้น แต่พวกมันไม่เข้ากัน แต่พวกมันกระจัดกระจายอยู่บนพื้น และมันดูยุ่งเหยิงและไม่เป็นระเบียบ
นักท่องเที่ยวและผู้ชมโดยรอบ ทั้งในห้องออกอากาศสดของอาเข่อ ล้วนแต่เฝ้าดู ความเคลื่อนไหวของเย่หยู
อย่างไรก็ตาม พวกเขาทั้งหมดสับสนและมีนงง จากการกระทําของเย่หยูหวิด!
“ชายหนุ่ม นี่คุณไม่ได้จงใจหลอกคนที่อยู่รอบ ๆ หรอกใช่มั้ย !? ยังมีช่องว่างในกิ่งไม้ พวกมัน จะดักมดได้อย่างไร” ถูกต้อง แม้ว่ามดจะไม่กระโดดข้ามกิ่งไม้ แต่พวกมันยังสามารถหลบหนีผ่านช่องว่างได้! “ฮิฮิ!” ฉันคิดว่าเขาแค่วางมันแบบสุ่ม เพื่อดึงดูดความสนใจ!”
“เด็กน้อย ฉันเพิ่งใช้กิ่งไม้เป็นวงกลม และมดวิ่งหนี แต่คุณกลับปล่อยพวกมันไว้ในกรอบที่ไม่เป็นระเบียบ ดังนั้น มันหมดหวังแล้วล่ะ!”
เย่หยุไม่ได้ใส่ใจกับการพูดพล่อยๆของนักท่องเที่ยวโดยรอบ เขายังคงวางกิ่งไม้ไว้บนพื้นไม่ช้าไม่เร็ว
เขาเงยศีรษะเป็นครั้งคราว เพื่อดกิ่งไม้สักครู่ จากนั้นปรับทิศทาง ของกิ่งไม้เล็กน้อย
ในการออกอากาศสดของอาเข่อ มีเพียงไม่กี่คน เย้ยเฮ้ย เมื่อพวกเขาเห็นการกระทําของเย่หยุ
“โย” การกระทําของคุณ ค่อนข้างดี! “
“แฮรี่ 5 ขอเดิมพัน ที่สิ่งที่เขาท่าจะไม่สามารถดักมดได้!”
“ไม่ใช่อย่างนั้น แน่นอน! ถ้าเขาประสบความสําเร็จจริง ๆ ฉันจะแคปหน้าจอไว้เป็นหลักฐาน และลงประกาศ ห้าวันห้าคืน !”
“เฮ้ หยุดพูดกันเสียที อาเข่อกําลังจะร้องไห้ เนื่องจากโกรธจัดแล้ว!”
อาเข่อ ยืนอยู่ข้างหลังเย่หยู และฟังการสนทนาของนักท่องเที่ยวโดยรอบ เมื่อมองไปที่หน้าจอ ในห้องออก อากาศ เธออดไม่ได้ที่จะตะโกนดัง ๆ ว่า “พวกคุณจะรู้อะไร!” เย่หยูกําลังตั้งเขาวงกต! หากมดหลงทาง พวกมัน จะหนีไม่พ้น!”
หลังจาก อาเข่อพูดเสร็จแล้ว เธอก็ก้มลงและกระชิบใส่หูของ เย่หยู
“เอาเลย เย่หยุ! พวกเขาดูถูกคุณ คุณต้องประสบความสําเร็จ และได้รับไข่มุกมานะ!”
ในขณะที่เล่นกับกิ่งไม้ เย่หยู พูดด้วยรอยยิ้ม “บางครั้ง สิ่งที่ดวงตาของเราเห็น มันอาจไม่ใช่เรื่องจริง!”
“..” เมื่อมองไปที่กิ่งไม้บนพื้นดิน เย่หยูหยิบก้อนหินขึ้นมาหนึ่งก้อน แล้วพูดด้วยรอยยิ้ม “ในที่สุด มันก็เกือบจะพร้อมแล้ว!”
นักท่องเที่ยวที่อยู่รอบ ๆ นั้นตกตะลึง ดวงตาของพวกเขาเบิกกว้าง เมื่อพวกเขามองไปที่กิ่งไม้ที่เย่หยูวางไว้
“เกือบจะเสร็จแล้วเหรอ? มันอยู่ทั่วทุกแห่ง มันออกจะแปลกถ้ามันสามารถดักมดได้!”
“ช่องว่างระหว่างกิ่งไม้นั้น ใหญ่มาก แม้ว่าเราจะใช้ก้อนหิน มันก็ไม่สามารถปิดกันได้ มดจะสามารถหลบหนีได้!”จัง…เขาดูค่อนข้างฉลาด แต่ไม่เคยคิดเลยว่าเขาเป็นคนเสียสติ!”
“ชายหนุ่ม เพียงแค่ยอมแพ้!”
นักพรตเต๋ ยนคิ้วของเขา ท่าทางดูสบาย ๆ ก่อนหน้านี้ของเขาเปลี่ยนไป ในสายตาของเขา เมื่อจ้องมองไปที่เย่หยูก็กลายเป็นจริงจังมากขึ้น
กิ่งก้านบนพื้นดูยุ่งเหยิง แต่ในสายตาของนักพรตเต๋า มันให้ความรู้สึกที่ถูกต้อง!
ความรู้สึกสุดจะพรรณนาในใจของเขา และกิ่งก้านของต้นไม้ ในดวงตาของนักพรตเต๋บ้า กลายเป็นลายเส้นที่ยุ่งเหยิง
“อีกสักหน่อย เพิ่มอีกนิด!”
เขาจ้องที่พื้น และเริ่มพูดพึมพํากับตัวเอง
ตึกๆ!
เย่หยู จับหินไว้ในมือ แล้ววางลงบนพื้น
ผู้มาเยือนและผู้ชมสวนสาธารณะ ในห้องถ่ายทอดสดต่างตื่นเต้น และอุทาน “แม่ง โครตเจ๋ง!
บนพื้นดิน กิ่งที่กระจัดกระจายนั้นก่อตัวเป็นวงกลม ในขณะที่หินก้อนแรก ของเยี่หยู วางอยู่ตรงกลางของวงกลม
คราวนี้แม้แต่อาเข่อยังไม่รู้จะอธิบายอย่างไรกับวิธีของเยี่หย
หลังจากที่เย่หย วางหินก้อนแรกลง ดวงตาของนักพรตเต๋าก็เปล่งประกายด้วยแสง และการแสดงออกของเขาก็กลายเป็นประหม่า
ตึกตักๆ!
หินก้อนที่สอง วางอยู่ตรงกลางของกิ่งไม้
ตึกตักๆ!
หินก้อนที่สาม วางอยู่นอกกิ่ง!
ตึกตัก…
ในขณะที่ เย่หยวางหินลงบนพื้นดิน ฝูงชนรอบข้าง ก็เริ่มสับสนมากขึ้น
หากการจัดเรียงของกิ่งไม้ กระจัดกระจายแล้ว หินก็เป็นอิสระอย่างสมบูรณ์!
ทุกคนลอบส่ายหัว มองเย่หยูมากยิ่งขึ้น