ตอนที่ 1687 คนขี้โกง (3)
จวินอู๋เสียมองเขาโดยไม่ขยับเคลื่อนไหวใดๆ แต่กลับเรียกเจ้าแมวดําที่ขี้เกียจมาหลายวันออกมาแทน
“เหมียว?” เจ้าแมวดํารู้สึกมึนงงเล็กน้อยเมื่อถูกจวินอู๋เสียเรียกออกมาโดยไม่มีเหตุผลที่ชัดเจน
จวินอู๋เสียไม่พูดอะไร แค่นั่งลงที่ข้างเตียงแล้วเอนตัวลง ดวงตาของจวินอู๋เหยาเปล่งประกายออกมา
แต่พอเขาจะเอื้อมมือออกมากอดจวินอู๋เสีย จวินอู๋เสียก็วางเจ้าแมวดําตัวน้อยไว้ตรงกลางระหว่างพวกเขา……
” จวินอู๋เหยาตะลึง“
” เจ้าแมวดําสติกระเจิง!
“นอน” จวินอู๋เสียไม่สนใจว่าหัวใจของทั้งคู่จะแตกสลายยับเยินมากแค่ไหน นางขยับตัวให้เข้าที่แล้วดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมตัวเองจากนั้นก็หลับตา
แมวดําตัวน้อยที่ฝังตัวอยู่ใต้ผ้าห่มรู้สึกไม่ดีเอามากๆ มันก็คิดอยู่ว่าจวินอู๋เสียเรียกมันออกมา ทําไมที่แท้ก็แบบนี้นี่เอง!
เจ้าแมวดําใจสลาย มันเป็นร่างวิญญาณ ไม่จําเป็นต้องหายใจ ต่อให้มุดอยู่ใต้ผ้าห่มก็ไม่มีผลอะไรกับมัน ถึงจะเป็นแบบนั้น แต่เจ้านายจะเล่นแบบนี้ไม่ได้!]
เจ้าแมวดํามาติดอยู่ระหว่างจวินอู๋เสียกับจวินอู๋เหยา แม้ว่ามันจะซ่อนตัวอยู่ในความมืดใต้ผ้าห่ม แต่มันก็รู้สึกถึงรังสีสังหารที่จวินอู๋เหยาปล่อยออกมาได้อย่างชัดเจน
มันคิดว่ามันต้องตายแน่!
จวินอู๋เสียใช้แมวดําเป็นเส้นแบ่งเขตระหว่างตัวนางกับจวินอู๋เหยา ทําให้แผนของจวินอู๋เหยาล่มไม่เป็นท่า และยังส่งเจ้าแมวดําลงนรกไปด้วยในเวลาเดียวกัน
เจ้าแมวดํารู้สึกเสียใจที่ไปยุ่งกับเรื่องนี้ตั้งแต่ต้น มันไปบ่นชู้กับจวินอู๋เสียเรื่องระหว่างชายหญิงอยู่หลายอย่าง แค่เพราะอยากปกป้องเจ้านายของมันไม่ให้โดนราชาปีศาจกินเท่านั้น มันไม่ได้อยากกลายเป็นเครื่องสังเวยให้กับราชาปีศาจเลยสักนิด!
เจ้าแมวดําซุกตัวอยู่ใต้ผ้าห่ม พยายามเต็มที่ที่จะขดตัวให้แน่นที่สุดเท่าที่ทําได้ และหวังว่ามันจะสามารถหายตัวไปได้ในทันที่นั้น
เพราะมันรู้สึกได้ว่ามีฝ่ามือที่แข็งแกร่งและทรงพลังกําลังกดลงบนคอของมัน!
นี่มันคร่าชีวิตแมวได้เลยนะ!
โชคดีที่มือนั้นไม่ได้หักคอของมันออกเป็นสองท่อน ไม่นานมันก็เคลื่อนออกไป เอื้อมผ่านลําตัวเล็กจิ๋วขนาดเท่าฝ่ามือของมัน แล้ววางลงบนเอวของจวินอู๋เสีย
จวินอู๋เสียตัวแข็งที่อ แต่ก็ไม่ได้ขยับอะไรมากนัก
จวินอู๋เหยารู้สึกได้ถึงความอบอุ่นที่คุ้นเคยใต้ฝ่ามือของเขา รอยยิ้มผุดขึ้นในดวงตาของเขา
[ไม่จําเป็นต้องรีบร้อน พวกเขายังมีเวลาอีกเยอะ]
ด้วยเหตุนี้ เจ้าแมวดําเลยต้องอยู่เป็นก้างขวางคอตลอดคืนโดยที่แทบไม่มีผลอะไรเลย มันหลับตาไม่ลงเลยทั้งคืนเพราะกลัวว่าจะไม่สามารถตื่นขึ้นมาได้อีก
ที่นอกหน้าต่าง เยฉากับเย่เม่ยยังคงยืนเฝ้าอยู่ ส่วนเย่เลี้ยไปพักผ่อนแล้ว พวกเขาเห็นไฟในห้องดับลงและไม่ได้ยินเสียงอะไรจากในห้องอีก ทั้งสองสบตากันและเห็นแววตาพึงพอใจของอีกฝ่าย
[พวกเขาไม่ได้ทนเฝ้าอยู่ที่นี่อย่างไร้ประโยชน์ ในที่สุดเรื่องระหว่างนายท่านเจว์ของพวกเขากับคุณหนูก็คืบหน้าแล้ว]
ชายที่กําลังปลื้มอกปลื้มใจทั้งสองแยกย้ายกันไปด้วยความโล่งใจ แต่พวกเขาไม่ได้กลับห้องเพื่อพักผ่อน พวกเขาไปยังมุมต่างๆของวิหารจิงหงเพื่อตรวจสอบสถานการณ์ที่นั่น
คืนนั้น จวินอู๋เสียนอนหลับอย่างสงบสุขมาก
ในตอนเช้า จวินอู๋เสียตกใจตื่นขึ้นเพราะเสียงเคาะประตูดังติดต่อกัน นางลืมตาขึ้นช้าๆและพบตัวเองอยู่ในอ้อมกอดของจวินอู๋เหยาตั้งแต่เมื่อก็ไม่รู้ แขนของจวินอู๋เหยาโอบรอบเอวนางอย่างเป็นธรรมชาติ พวกเขาแนบชิดกันจนแทบไม่มีช่องว่างอยู่เลย นางเห็นเจ้าแมวดําตัวน้อยที่เสียใจอย่างมากนอนแผ่อยู่บนต้นขาของจวินอู๋เหยา มันมองมาที่นางอย่างจนปัญญาพร้อมกับร้องไห้โดยไม่มีน้ําตา
จวินอู๋เสียสะดุ้งเล็กน้อย และเห็นว่าจวินอู๋เหยาที่ถูกแสงอาทิตย์สาดส่องอยู่นั้นยังคงนอนหลับอยู่