ตอนที่ 1688 คนขี้โกง (4)
ในตอนเช้า จวินอู๋เสียตกใจตื่นขึ้นเพราะเสียงเคาะประตูดังติดต่อกัน นางลืมตาขึ้นช้าๆ และพบตัวเองอยู่ในอ้อมกอดของจวินอู๋เหยาตั้งแต่เมื่อก็ไม่รู้ แขนของจวินอู๋เหยาโอบรอบเอวนางอย่างเป็นธรรมชาติ พวกเขาแนบชิดกันจนแทบไม่มีช่องว่างอยู่เลย นางเห็นเจ้าแมวดําตัวน้อยที่เสียใจอย่างมากนอนแผ่อยู่บนต้นขาของจวินอู๋เหยา มันมองมาที่นางอย่างจนปัญญาพร้อมกับร้องไห้โดยไม่มีน้ําตา
จวินอู๋เสียสะดุ้งเล็กน้อย และเห็นว่าจวินอู๋เหยาที่ถูกแสงอาทิตย์สาดส่องอยู่นั้นยังคงนอนหลับอยู่
ภายใต้แสงแดดยามเช้า ดวงตาของจวินอู๋เหยาปิดสนิท ขนตายาวของเขาดูเหมือนพัดอันเล็กๆ โครงหน้าของเขาสมบูรณ์แบบไม่มีที่ติ ตอนหลับไม่มีบรรยากาศชั่วร้ายและรังสีกดดันจากตัวเขา ทําให้ใบหน้าของเขายิ่งมีเสน่ห์น่ามองมากขึ้น
จวินอู๋เสียมองใบหน้ายามหลับของจวินอู๋เหยาอย่างเงียบๆ สายตาของนางไล่ไปตามใบหน้าของเขาและหยุดลงที่ริมฝีปาก
ดวงตาของจวินอู๋เสียเป็นประกาย นางค่อยๆโน้มตัวไป วินาทีที่ริมฝีปากของพวกเขาจะสัมผัสกัน เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้นอีกครั้ง
จวินอู๋เสียหน้าแดง
(นี่นางกําลังทําอะไร?]
จวินอู๋เสียลุกขึ้นมาอย่างลุกลี้ลุกลนเล็กน้อย ท่ามกลางความร้อนรนนั้น นางไม่ได้สังเกตเลยว่าดวงตาที่ปิดสนิทของจวินอู๋เหยาลืมขึ้นทันทีที่นางลุกขึ้น ดวงตาของเขาฉายแววเสียดาย
(ไอ้คนรนที่ตายคนไหนมันบังอาจมาทําลายความสุขของเขา
จวินอู๋เสียอุ้มแมวดําตัวน้อยไปเปิดประตู และเห็นจื่อจินยืนอยู่ที่หน้าประตู
“เอ๋? ทําไมเจ้าเรียกมันออกมาล่ะ?” พอจื่อจินเห็นเจ้าแมวดําในอ้อมแขนของจวินอู๋เสีย ดวงตาของนางก็เป็นประกายด้วยความสนใจทันที นางเอื้อมมือไปเกาคางเจ้าแมวดําพร้อมรอยยิ้มบนใบหน้า
หลังจากผ่านคืนที่แสนโหดร้ายมา เจ้าแมวดําตัวน้อยก็ไม่มีใจจะต่อต้านแล้ว มันปล่อยตัวเองให้จื่อจินหยอกล้อเล่น ดวงตาของมันว่างเปล่าไร้ชีวิตชีวา
จื่อจินเคยเห็นเจ้าแมวดํามาก่อนและรู้ว่ามันเป็นภูติประจําตัวของจวินอู๋เสีย แต่นางไม่เห็นจวินอู๋เสียเรียกมันออกมานานแล้ว เด็กสาวอย่างนางแพ้พวกสัตว์น่ารักๆอย่างนี้อยู่แล้ว จื่อจินก็ไม่ใช่ข้อยกเว้น
“มีอะไร?” จวินอู๋เสียกระแอม แล้วมองไปที่จื่อจินซึ่งมัวแต่เล่นกับเจ้าแมวดํา
จื่อจินนึกขึ้นได้ถึงจุดประสงค์ที่มาหาจวินอู๋เสีย นางหยุดเล่นกับเจ้าแมวดําทันทีและพูดว่า “วิหารจิงหงจัดกิจกรรมบางอย่างขึ้นและเชิญคนจากวิหารต่างๆเข้าร่วม”
งานฉลองวันเกิดจัดขึ้นเป็นเวลา 10 วัน ในช่วง 10 วันนี้ วิหารจึงหงต้องทําตัวเป็นเจ้าภาพที่ดี และจัดเตรียมช่วงเวลาสําราญที่เหมาะสมให้กับผู้เยาว์จากวิหารต่างๆ แต่แขกเลือกได้ว่าจะเข้าร่วมหรือไม่ วิหารจิงหงทําเช่นนี้เพราะกลัวว่าศิษย์จากวิหารอื่นๆจะฉวยโอกาสนี้ก่อเรื่องขึ้นในวิหาร ดังนั้นพวกเขาจึงหาข้ออ้างที่ฟังดูดีนี้มาเพื่อดึงความสนใจของคนที่มาร่วมอวยพรวันเกิด
“กิจกรรมอะไร?” จวินธุ์เสียถาม
“ข้าเองก็ไม่แน่ใจ น่าจะเป็นการชมดอกไม้หรืออะไรทํานองนี้ ได้ยินว่าจะมีการประลอ งด้วยเจ้าจะไปดูไหม?” จื่อจินมองจวินอู๋เสียด้วยสายตาเป็นประกาย นางไม่สนใจกิจกรรมอื่นๆนัก แต่การประลองนั้นเป็นโอกาสดีที่นางจะได้สังเกตความแข็งแกร่งของศิษย์รุ่นใหม่ของสิบสองวิหาร นางย่อมไม่พลาดอยู่แล้ว
จวินอู๋เสียคิดอยู่ครู่หนึ่ง สุดท้ายก็สั่นศีรษะ “ไม่ไป”
“ก็ได้ แต่วิหารจิงหงบอกว่า ถ้าไม่ไป ห้ามเจ้าไปไหนมาไหนตามใจชอบในวิหาร สถานที่ที่ไปได้มีจํากัด เจ้าระวังตัวเองให้ดี อย่าให้ถูกจับได้ เยวอี้กับข้าจะไปดูหน่อย ถ้ามีข้อมูลอะไร ข้าจะกลับมาบอกเจ้า” จื่อจินพูดด้วยรอยยิ้ม
“ได้” จวินอู๋เสียพยักหน้า
พูดจบ จื่อจินก็โบกมือให้จวินอู๋เสีย และไปหาเยวอี้เพื่อเข้าร่วมกิจกรรม