เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า บทที่ 611
เมื่อคิดดังนั้นจึงลงมือทำ ลู่ฝานเดินมานั่งด้านหน้าทะเลสาบน้ำแข็ง
ตอนนี้เจ้าดำเอาอาหารที่ย่างเสร็จ แบ่งให้อี้ว์เสี้ยวเอ๋อร์กับเจิงหยง
อี้ว์เสี้ยวเอ๋อร์ชี้แผ่นหลังลู่ฝานแล้วพูดว่า “เจ้าดำ เจ้านายแกกำลังทำอะไร”
เจ้าดำทำท่านั่งสมาธิ จากนั้นโบกกรงเล็บไปมา
“อ้อ แกกำลังบอกว่าเจ้านายแกกำลังฝึกวิชาเหรอ”
เจิงหยงพูด
เจ้าดำพยักหน้า จากนั้นยื่นมือไปดึงเบคอนย่างในมือเจิงหยงออกมาหนึ่งชิ้น แล้วยื่นให้อี้ว์เสี้ยวเอ๋อร์
อี้ว์เสี้ยวเอ๋อร์หัวเราะออกมา แล้วพูดว่า “หืม เจ้าดำ ทำไมแกให้ฉันเยอะขนาดนี้ล่ะ”
เจิงหยงมองเจ้าดำอย่างหมดคำจะพูด “เพราะมันอยากประจบเธอล่ะ สมัยนี้อสูรวิเศษเหมือนคนขนาดนี้แล้วเหรอ”
เจ้าดำชูนิ้วกลางให้เจิงหยง
ตอนนี้ลู่ฝานยังหลับอยู่ เริ่มดึงดูดสายฟ้าอย่างมีสติ
ไอเย็นถูกเขาดึงเข้าร่างกายเช่นกัน วันนี้สิ่งที่ลู่ฝานต้องการฝ่าฟัน ก็คือสายฟ้าน้ำในวิชาสายฟ้าฟาดห้าธาตุ
สติของลู่ฝานค่อยๆ จมดิ่งลงไป
สายฟ้าฟาดลงมาจากฟ้า ผ่าลงบนตัวลู่ฝาน
ภาพนี้ทำให้อี้ว์เสี้ยวเอ๋อร์กับเจิงหยงสะดุ้งโหยง ทั้งสองคนลุกขึ้นยืน แต่เมื่อเพ่งมองดีๆ ลู่ฝานกลับไม่เป็นอะไรเลย
“เขาฝึกวิชาอะไร แข็งแกร่งมาก ขนาดฟ้าผ่ายังไม่กลัว”
เจิงหยงมองลู่ฝานอย่างอิจฉา ส่วนอี้ว์เสี้ยวเอ๋อร์มองแผ่นหลังลู่ฝาน แล้วพูดว่า “คงมีแค่พวกบ้าบู๊ ที่ฝึกวิชาแบบนี้ในสภาพอากาศแบบนี้”
ลู่ฝานนั่งนิ่งอยู่ตรงนั้น พลังปราณในตัวเปลี่ยนแปลงอย่างรวดเร็ว พลังสายฟ้าน้ำ เป็นรูปร่างช้าๆ
ฝึกจนถึงตอนนี้ ลู่ฝานเข้าใจในวิชาสายฟ้าฟาดห้าธาตุจนประสบผลสำเร็จมากแล้ว
สายฟ้าไฟกับสายฟ้าทองก่อนหน้านี้สำเร็จแล้ว วันนี้ก็คงไม่น่าจะต้องพูดถึงสายฟ้าน้ำ
แต่ขณะนั้น มีเสียงคำรามดังจากไกลๆ
เหมือนเสียงฟ้าร้องคำราม สั่นสะเทือนจนต้นไม้สั่นสะเทือน
ลู่ฝานที่กำลังฝึกฝนอย่างเงียบๆ จิตใจสั่นสะเทือน แต่เขาใช้สติที่แข็งแกร่ง ควบคุมสติตัวเองให้มั่นคง และฝึกฝนต่อไป
อี้ว์เสี้ยวเอ๋อร์หันไปมองไกลๆ แล้วพูดว่า “นั่นเสียงตะโกนอะไร เหมือนเป็นเสียงร้องของวัว”
เจิงหยงจับหัวแล้วพูดว่า “เสียงวัวร้อง คงไม่ใช่กุยวัวใช่ไหม!”
อี้ว์เสี้ยวเอ๋อร์พูดว่า “ได้ยินเสียงไกลมาก ถ้าเป็นกุยวัวก็ดีสิ”
……
อีกด้านหนึ่ง อี่ว์เทียนซีกับอู่คงหลิงที่กำลังเดินไปเกาะผนึกวิญญาณทางทิศตะวันตก กลับมีสีหน้ากลุ้มใจ
ทั้งสองคนเงยหน้ามองฝนที่ตกหนัก ยังคงเดินต่อไปข้างหน้า ช่วยไม่ได้ เมื่อกี้พวกเขาเจอฝูงแมงมุม แม้ไม่ได้แข็งแกร่ง แต่สร้างปัญหาให้พวกเขามาก เสื้อผ้าของอู่คงหลิงขาดเป็นริ้วๆ อี่ว์เทียนซีได้รับบาดเจ็บ
“คุณชายอี่ว์ เราเดินผิดทางหรือเปล่า ถ้าทางนี้เป็นไปที่อยู่ของกุยวัวจริงๆ แล้วทำไมที่นี่มีสัตว์อสูรระดับต่ำเยอะขนาดนี้ล่ะ”
อู่คงหลิงกัดฟันจนมีเสียงออกมา
อี่ว์เทียนซีหันมา สีหน้าดูกระอักกระอ่วนมาก
แต่ศักดิ์ศรีของผู้ชายทำให้อี่ว์เทียนซีไม่ยอมรับผิด ถึงตัวเขาเองก็รู้สึกผิดปกติเหมือนกัน
“กุยวัวอาจจะอยู่ไกลมาก เราเดินไปข้างหน้าอีกหน่อยก็ได้”
อี่ว์เทียนซีชี้ไปในป่าลึก แล้วพูดเสียงดัง
อู่คงหลิงอยากฆ่าไอ้หมอนี่จริงๆ
จู่ๆ พื้นดินสั่นสะเทือน มาพร้อมเสียงคำรามของสัตว์อสูรหลายชนิด
อู่คงหลิงพูดอย่างตกใจว่า “เกิดอะไรขึ้น”