ยัยหมอวายร้ายที่รัก บทที่ 425 คุณทำให้ฉันขยะแขยง！
“โอเค ถึงตอนนั้นคุณทำเพื่อฉัน งั้นตอนนี้ล่ะ？ตอนนี้คุณขังฉันไว้ที่นี่หมายความว่าไง？และยังมีขาของฉัน คุณอย่าบอกฉันนะว่า นี่เป็นเพราะว่าแผลของฉัน”
“มันเป็นเพราะอาการบาดเจ็บของคุณจริงๆ”
คณาธิปตอบเธออย่างหนักแน่น“กระสุนลูกนั้นที่แสนรักยิงใส่คุณ ถึงแม้จะเป็นกระดูกสะบัก แต่ว่ากดทับเส้นประสาท ดังนั้นจึงทำให้เธอไม่อาจเดินได้”
เส้นหมี่สวนกลับทันที：“คุณคิดว่าฉันจะเชื่อ？คณาธิป คุณอย่าลืมล่ะ ฉันก็เป็นหมอ โครงสร้างร่างกายมนุษย์เป็นแบบไหน ฉันรู้ดีกว่าคุณ”
เธอตื่นเต้นมาก จนอยากจะลุกขึ้นมาจากรถเข็นอีกครั้ง
แต่น่าเสียดาย ขาทั้งคู่ของเขา เหมือนกับอยู่ในสวน พอขยับ ความรู้สึกไร้เรี่ยวแรงก็เข้ามา
เธอไม่อาจประคับประคองตัวเองได้อีก
คณาธิปเดินมา ยื่นมือไปกดเธอ
“ถ้าคุณไม่เชื่อ ผมเรียกหมอมาได้”
“หมอใคร？คุณหรือ？คุณนี่ตลกจริงๆ ตอนนี้ฉันถูกคุณขังอยู่นี่ ถูกคุณใช้ยาควบคุม คุณยังมาบอกฉันว่าจะหาหมอมาให้？”
เส้นหมี่โกรธมาก จ้องชายคนนี้แล้วประชดประชันขึ้นมา
สีหน้าคณาธิปเปลี่ยนอีกครั้ง
สีหน้าแววตาเขาไม่ได้ดูดีขนาดนั้น แม้แต่ความอ่อนโยนที่อยู่บนใบหน้าเมื่อกี๊ ก็แข็งทื่อขึ้นเยอะ
“สวยใส คุณอย่ามาโวยวายอย่างไม่มีเหตุผล ผมไม่ทำร้ายคุณหรอก”
“คุณไม่ทำร้ายฉัน？แต่ตอนนี้คุณกักขังฉันไว้ แล้วยังมาบอกว่าไม่ทำร้ายฉัน？คณาธิป นี่คือสิ่งตอบแทนที่คุณทำกับแม่ฉันหรือ？คุณขังลูกสาวของเธอ และยังทำขาสองข้างของฉันเดินไม่ได้ จากนั้นก็ทำเหมือนของเล่น กักขังไว้อยู่ข้างกายตัวเองตลอดไป ใช่ไหม？”
เส้นหมี่เสียงแหลมมากขึ้น เพราะว่าพูดถึงเรื่องนี้แล้ว เธอก็ดิ้นรนอย่างรุนแรงบนรถเข็น ไม่ยอมให้เขาแตะต้องเธอ
สุดท้ายคณาธิปก็สูญเสียความอดทน เขากดเธอไว้ น้ำเสียงหนักขึ้น：“สวยใส คุณกำลังพูดอะไรน่ะ？ผมทำแบบนี้ เพราะอยากปกป้องคุณ”
“เหลวไหล！”เส้นหมี่ด่าเสียงดัง
“คุณปกป้องฉัน？ทำไมพวกคุณคนตระกูลโยธาถึงเอาแต่หาข้ออ้างให้ตัวเองอย่างเที่ยงตรงแต่ที่จริงแล้วไม่ใช่เลยล่ะ？ตอนนั้นแม่คุณเป็นแบบนี้ ตอนนี้คุณก็เป็นเหมือนกัน”
“คุณพูดอะไรน่ะ？”
แววตาของชายคนนี้เปลี่ยนไปอย่างรวดเร็ว เสียงของเขาก็เฉียบคมมากขึ้น
แต่เส้นหมี่ไม่กลัวเลยสักนิด หลังจากเธอเห็นเขาหงุดหงิด เธอก็รู้สึกสบายใจ！
“ฉันพูดผิดหรือ？คุณบอกว่าแม่คุณไม่ให้เปิดเผยตัวตนของคุณ เพราะกังวลว่าพ่อแท้ๆ ของคุณจะฆ่าคุณ แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่า นี่จะเป็นการโกหกครั้งใหญ่เลย！”
“……”
“ธนากรไม่เคยคิดจะฆ่าคุณ！เขาน่าจะรู้นานแล้วด้วยว่ามีคุณอยู่ ส่วนคุณ เพื่อแก้แค้นเขาแล้ว เพื่ออยากได้ของของตัวเองแล้ว กลับหาเหตุผลที่ดูเหมือนจะเที่ยงตรงมาลงมือกับลูกชายเขาอีกคน นี่ไม่ใช่สันดานของพวกคุณคนตระกูลโยธาแล้วเป็นอะไร？พวกคุณสองแม่ลูกเป็นคนที่จอมปลอมที่สุด ขยะแขยงที่สุดบนโลกใบนี้……”
“เพียะ——”
ฝ่ามือหนึ่งฉาด สุดท้ายก็สะบัดใส่หน้าของเส้นหมี่
ห้องนั้นเงียบลง เงียบลงไปครู่หนึ่ง นอกจากได้ยินเสียงหอบที่เกรี้ยวกราดของคณาธิปแล้ว ยังมีเสียงตบหน้าดังชัดด้วย ในห้องนี้ ก็แทบจะไม่ได้ยินเสียงอื่นเลย
เส้นหมี่เลียความหวานคาวที่มุมปาก แป๊บเดียวหน้าก็บวมอย่างรวดเร็ว แล้วหัวเราะอย่างเยือกเย็น
ส่วนคณาธิป หลังจากตบเสร็จ ก็จ้องหญิงสาวที่โดนตัวเองตบ ดวงตาแดงก่ำ ตัวสั่นขึ้นมา
“ทำไม……คุณถึงต้องทำร้ายผมแบบนี้？เพราะว่าผมชอบคุณ？”
“……”
เส้นหมี่ไม่พูด เธอนั่งตรงนั้นไม่แม้แต่จะมองเขา
แต่พอเลือดที่มุมปากหยดลงมาอีกครั้ง เธอก็ยื่นนิ้วมือออกไปจุ่มจุดสีแดงแล้วแปะไปที่ใต้เปลือกตาตัวเอง เผยให้เห็นสายตาเยาะเย้ยที่เยือกเย็นกว่าใบมีด
สุดท้ายแม้แต่ความหวังสุดท้ายคณาธิปก็ถูกทำลายลง
เขาตัวสั่นอย่างรุนแรง ข้างในหัว กลับนึกถึงตอนแปดขวบ ที่แม่เขาเสีย
ใช่ เส้นหมี่พูดไม่ผิด ทั้งหมดนี้ เป็นคำโกหกที่พวกเขาแม่ลูกหลอกตัวเอง เริ่มตั้งแต่เนติ จนถึงเขาคณาธิป ล้วนแต่เป็นข้ออ้างที่พวกเขาหามาเสมอ
คนอย่างธนากร เลวมากจริงๆ และก็ไม่ใช่คนดีอะไร
แต่ว่า ถ้าเขาไม่เห็นแก่หน้าใครจริงๆ เนติในตอนนั้น คงตายในเงื้อมมือเขานานแล้ว ชายหนุ่มที่มีอำนาจมหาศาล หลังจากโดนคนรักของตัวเองบีบบังคับ ก็มีแค่ทางตายทางเดียวเท่านั้น
แต่ธนากรไม่ได้ทำแบบนั้น
เนติหนีไป แล้วยังแอบคลอดลูกของเขาออกมาด้วย และพอท้องก่อนแต่งแล้ว เธอที่อยู่ในครอบครัวมั่นคงมาตั้งแต่เด็ก จึงไม่อาจที่จะใช้ชีวิตอยู่ข้างนอกตามปกติได้
ดังนั้นช่วงเหล่านั้น เธอเลี้ยงดูคณาธิป ได้ลำบากมากจริงๆ
และความทุกข์เหล่านี้ พอสะสมถึงระดับหนึ่ง เธอก็โยนความคับข้องใจไปที่ธนากร เธอคิดว่าความผิดทั้งหมด เป็นเพราะเขา ถ้าไม่มีเขา เธอเนติคงไม่มีจุดจบเช่นนี้
แอบพาคณาธิปกลับมาที่เมืองA น่าจะเป็นความคับข้องใจถึงขีดสุดของผู้หญิงคนนี้แล้ว
เธอต้องการให้ลูกชายแก้แค้น ต้องการให้เขาแย่งทุกอย่างที่เป็นของเขาคืนมา
คณาธิปเป็นคนฉลาด ตอนเด็กอาจจะไม่เข้าใจ แต่พอโตขึ้น เขาอยู่เมืองเดียวกับพ่อแท้ๆ ของตัวเองทุกวัน เขาจะมองความระแคะระคายไม่ออกได้อย่างไร？
แต่ว่า เขาก็ยังเลือกที่จะทำตามแผนของแม่เขาอย่างดื้อรั้น