บทที่ 967 มีหนึ่งไม่มีสอง
ไม่เหมือนกัน?
แน่นอนว่าต้องไม่เหมือนกัน เมื่อก่อนที่เล่าให้ซือเยี่ยหานฟังนั้นเธอพลั้งปากเล่าออกมามั่วๆ ตอนที่ตกผู้นี่!
เยี่ยหวันหวั่นสำลักไอฉับพลัน “แค่กๆๆ…ที่ฉันเล่าให้ถังถังฟังเป็นฉบับธรรมดา…ที่ฉันเล่าให้คุณฟังนั้นสุดยอดกว่า เป็นฉบับที่ฉันแต่งของฉันเอง…มีหนึ่งไม่มีสอง…”
ซือเยี่ยหานนิ่งเงียบ
หนูน้อยหมวกแดงกินหมาป่ายักษ์ ก็แปลกมากจริงๆ…
เวลานี้มีเสียงเสียดสีดังขึ้นข้างหู เด็กน้อยในอ้อมกอดขยุกขยิกนิดหน่อยราวกับสัตว์ขนฟูตัวเล็ก เขาแนบชิดในอ้อมกอดของเยี่ยหวันหวั่นหลับอย่างเป็นเด็กดี มือเล็กกำชายเสื้อของเธอแน่น
เยี่ยหวันหวั่นถูกความน่ารักโจมตีจนกุมหน้า “อ๊าย! น่ารักจัง! ซือเยี่ยหานคุณดูสิ น่ารักมากเลยใช่ไหม น่ารักเป็นพิเศษเลยเนอะ”
เพื่อให้ซือเยี่ยหานยอมรับถังถัง เยี่ยหวันหวั่นจึงเข้าสู่โหมดขายของอย่างบ้าคลั่ง เธอจับเด็กน้อยไปกอดทางฝั่งซือเยี่ยหานอย่างระมัดระวัง
เด็กน้อยขมวดคิ้วน้อยๆ เมื่อถูกเปลี่ยนตำแหน่ง แต่ก็หลับต่ออย่างรวดเร็ว
ซือเยี่ยหานมองเด็กน้อยในอ้อมกอดอย่างตื่นตระหนก
ความรู้สึกที่จู่ๆ ก็มีเด็กน้อยเพิ่มมาหนึ่งคน ช่างแสนยากบรรยาย…
“น่ารักจังๆ! เฮ้อ เด็กว่าง่ายเชื่อฟังแถมยังน่ารักขนาดนี้ เมื่อก่อนตอนที่ฉันเห็นเด็กคนนี้ยังคิดนะว่า มีแต่ยีนของพวกผสมรวมเข้าด้วยกัน จึงจะคลอดเด็กน้อยน่ารักน่าชังขนาดนี้ออกมาได้…คุณว่า พ่อแม่เขาทำใจทิ้งเขาได้ลงคอเหรอ” เยี่ยหวันหวั่นพูดพลางทอดถอนใจ
กับประโยค ‘มีแต่ยีนของพวกผสมรวมเข้าด้วยกัน จึงจะคลอดเด็กน้อยน่ารักน่าชังขนาดนี้ออกมาได้’ ของเยี่ยหวันหวั่น ซือเยี่ยหานมองเด็กน้อยที่ด้านข้าง ไม่มีท่าทีปฏิเสธอย่างเห็นได้ยาก
ซือเยี่ยหานเอ่ยถาม “ใครขอให้เธอช่วย”
วงสังคมของเยี่ยหวันหวั่นไม่ใหญ่มาก คนรอบข้างที่รู้จักก็มีแค่คนพวกนั้นซึ่งดูไม่น่าเป็นไปได้
ทันทีที่ยกถึงประเด็กนี้เยี่ยหวันหวั่นก็เศร้าใจ “เป็นไอ้โง่คนหนึ่ง! แต่ฉันมันโง่กว่า ถึงกับตอบรับช่วยเขา! ก่อนหน้านี้ฉันเคยเล่าให้คุณฟังแล้วไม่ใช่เหรอ ฉันหากลุ่มคนแสดงฝีมือไม่เลวมาปลอมตัวเป็นเดธโรสเพื่อช่วยทหารรับจ้างสองสามคน นับว่าติดหนี้บุญคุณพวกเขาหนึ่งครั้ง ฉันเลยตกลงช่วย!”
พูดถึงเรื่องนี้ ซือเยี่ยหานมีสีหน้าน่าเกลียดอยู่บ้าง เด็กสาวคนนี้เมื่อก่อนใจเสาะขี้ขลาด แค่เห็นเลือดก็กลัวไม่ไหวแล้ว ต่อมากลับใจกล้าขึ้นเรื่อยๆ กล้าเสียใจไร้ขอบเขต…
แรกสุดก็ตอนถูกปล้นจากการเดินทางไปประเทศ B ต่อมาก็สไตล์การทำงาน เกิดการเปลี่ยนแปลงวันแล้ววันเล่า ตอนนี้ยิ่งดีเข้าไปใหญ่ พาเด็กกลับมาเลี้ยงที่บ้านได้โดยตรง…
โชคดีว่าที่น่าตกตะลึงมากกว่านี้เขาก็เคยประสบมานับไม่ถ้วนแล้ว สำหรับเรื่องเล็กอย่างนี้ เขาก็ยังนับว่าใจเย็นอยู่…
เยี่ยหวันหวั่นพูดต่อ “ส่วนคุณที่เป็นพ่อ ก็คิดซะว่าฉันให้ประโยชน์แถมกับเขาแล้วกัน เอาเป็นว่ารอไว้เจอพ่อแม่แท้ๆ ของเด็กคนนี้ ฉันก็ประสบความสำเร็จถอนตัวได้แล้ว! ส่วนตอนนี้ แค่ก พวกเราสองคน ก็มองซะว่าฝึกฝนสักหน่อยเป็นไง?”
ฝึกฝนสักหน่อย…
สีหน้าของซยกพลันมืดมนลงอย่างยากสังเกตเห็น
กลางดึก
เยี่ยหวันหวั่นกับเด็กน้อยเข้าสู่ห้วงนิทรา ลมหายใจของหนึ่งผู้ใหญ่หนึ่งเด็กดังเป็นจังหวะในค่ำคืนอันเงียบสงัดนี้
ซือเยี่ยหานมองใบหน้าฝันหวานสองดวงที่ด้านข้าง เขาสติหลุดลอยอย่างยากบรรยาย ในอนาคตสักวันหนึ่ง พวกเขาก็อาจมีลูกของตัวเองหรือเปล่า…
เวลานี้มือถทอที่ด้านข้างพลันสั่นเล็กน้อย
ซือเยี่ยหานลุกขึ้นอย่างแผ่วเบายิ่ง เขาหยิบมือถือเดินไปถึงระเบียง
“ฮัลโหล”
“นายท่าน พวกซือหมิงหลี่หนีออกนอกประเทศแล้ว คนของพวกเราตามร่องรอยตลอดทาง ตอนที่ถึงเขตยุโรป จู่ๆ ร่องรอยของพวกเขาก็หายไป เบื้องหลังของซือหมิงหลี่ ยังต้องมีอำนาจอื่นอีกแน่…”
—————————————————————————
บทที่ 968 ลมแรงเกินไปได้ยินไม่ชัด
ซือเยี่ยหานไม่เปลี่ยนสีหน้าแม้แต่น้อย เห็นได้ชัดว่าเขาคาดการณ์ไว้นานแล้ว
ถ้าเป็นตัวซือหมิงหลี่เอง เขาไม่ใช่คนใจกล้า ยิ่งไม่มีอำนาจที่จะสามารถออกนอกประเทศ
คนที่ปลายสายยังคงรายงานต่อ “คนที่ช่วยคุณหนูหวันหวั่น ก็ตรวจสอบไม่เจอความปิดปกติอะไร น่าจะเป็นกำลังเสริมที่ทหารรับจ้างของทางคุณหนูหวันหวั่นหามา นายท่าน ฝั่งซือหมิงหลี่ ตอนนี้จะทำยังไงดี”
คนที่ปลายสายขอคำแนะนำ
ซือเยี่ยหานพึมพำกับตัวเองอยู่นาน สุดท้ายจึงเอ่ยปาก “ช่วยฉันไปตรวจสอบคนคนหนึ่ง”
…
หลังวางสาย ซือเยี่ยหานก็ยืนอยู่ในความมืดเงียบๆ สีหน้าแปรเปลี่ยนไม่มั่นคง
เมื่อก่อนตอนที่เขายังไม่กลับประเทศ ภายในตระกูลซือเต็มไปด้วยความโกลาหล ระหว่างฝักฝ่ายต่อสู้กันไม่หยุดหย่อน
แม้ว่าตระกูลซือจะมีฝักฝ่ายหลากหลาย แต่ทว่ามีนายหญิงใหญ่กับผู้อาวุโสรองซือหมิงหรงคอยสังเกตการณ์ จึงไม่ได้เลวร้ายงขั้นว่าทะเลาะกันจนตระกูลซือเกือบแตกแยก
ในที่ลับ ต้องมีคนกำลังวางแผนการอยู่แน่นอน อีกทั้งคนคนนี้เข้าใจตระกูลซือถ่องแท้ จึงสามารถยืมแรงมาทำให้ภายในตระกูลซือต่อสู้กันไม่หยุดภายใต้สถานการณ์ที่ไม่ต้องออกหน้าได้ ส่งผลให้ตนได้ประโยชน์จากความเสียหายของแต่ละฝ่าย…
ความทะเยอทะยานของคนคนนั้น มั่นใจได้เลยว่าไม่ใช่เพื่อช่วยซือหมิงหลี่แย่งชิงอำนาจ แล้วรับประโยชน์จากในนั้น แต่เป็นทั้งตระกูลซือ
ถ้าไม่ใช่เพราะครั้งนั้นซือเยี่ยหานกลับประเทศรับหน้าที่ดูแลตระกูลซือได้ทันเวลา เกรงว่าตระกูลซือตอนนี้คงไม่มีอยู่อีกแล้ว
หลังเขากลับมาถึงตระกูลซือ ทั้งตระกูลซือก็เหมือนปราการแน่นหนา ภายใต้สถานกาณณ์ที่คนคนนั้นไร้ช่องโจมตี เจ้าตัวจึงใช้ประโยชน์จากความขัดแย้งเรื่อง ‘ศึกว่าที่นายหญิงตระกูลซือ’…
คนคนนี้ ต้องมีความสัมพันธ์ยิ่งใหญ่กับตระกูลซือไม่ผิดแน่ อีกทั้งอาจเป็นไปได้ว่า ก็หลบซ่อนอยู่ในตระกูลซือ…
…
เช้าวันถัดมา
ทันทีที่เยี่ยหวันหวั่นลืมตา ก็เห็นถังถังที่นอนอยู่ด้านข้างกับซือเยี่ยหานที่ฝั่งตรงข้าม
หนึ่งเล็กหนึ่งใหญ่…ดีต่อสายตาอะไรอย่างนี้!
ถ้าเธอมีสามีกับลูกชายที่หล่อขนาดนี้ละก็ เป็นฝันดีที่ยิ้มจนตื่นได้เชียว!
เยี่ยหวันหวั่นกำลังชื่นชมฉากความงามนี้ แล้ววิแชทก็ดังขึ้นแต่เช้า
[เนี่ยอู๋หมิง: น้องโหย่วหมิง! ถังถังสบายดีไหม ขอรูปๆ!]
[เยี่ยหวันหวั่น: พูดอะไร ลมแรงเกินไป ฉัน…ได้…ยิน…ไม่ชัด]
[เนี่ยอู๋หมิง: …]
เขาส่งข้อความชัดๆ นะโอเคไหม
เนี่ยอู๋หมิงส่งอั่งเปาอย่างรู้งาน
เยี่ยหวันหวั่นรับอั่งเปาอย่างยินดี วันนี้เธออารมณ์ไม่เลว จึงหยิบโทรศัพท์ขึ้นถ่ายรูปถังถังง่ายๅ หนึ่งใบส่งให้เนี่ยอู๋หมิง
ในรูป แสงอาทิตย์ยามเช้าสาดส่องเข้ามาจากหน้าต่าง ถังถังสวมชุดนอนการ์ตูนผ้าขนสัตว์ กำลังหลับฝันหวาน หัวน้อยๆ ยังแนบชิดในอ้อมกอดของซือหมิงหลี่ เยี่ยหวันหวั่นถ่ายพลางยื่นนิ้วออกไปจิ้มแก้มเล็กที่ให้สัมผัสเยี่ยมยอดของเด็กน้อย
รูปส่งไปอย่างรวดเร็ว เนี่ยอู๋หมิงกดเซฟอย่างรื่นเริงใจ
น่าอิจฉาชะมัด ถึงกับกล้สจิ้มแก้มจอมมารน้อย!
จากนั้นภายใต้การมองอย่างละเอียด เนี่ยอู๋หมิงก็ค้นพบความผิดปกติ…
คนที่นอนอยู่ข้างๆ ถังถังเหมือนไม่ใช่เยี่ยหวันหวั่นนี่!
[เนี่ยอู๋หมิง: เชี่ย! คนที่นอนอยู่ข้างๆ ถังถังคือใคร]
ถึงเยี่ยหวันหวั่นไม่ได้ถ่ายใบหน้าของซือเยี่ยหาน แต่เนี่ยอู๋หมิงย่อมดูออกว่าข้างๆ ถังถังยังมีคนอีกคน รูปร่างดูเป็นผู้ชาย
[เยี่ยหวันหวั่น: เหลวไหล พ่อของถังถังไง! ไม่งั้นยังจะเป็นใครได้]
[เนี่ยอู๋หมิง: …] หา? พ่อของถังถัง?
เนี่ยอู๋หมิงที่อยู่อีกฝั่งมือถือใช้เวลาครึ่งค่อนวันกว่าจะตอบสนอง จากนั้นเขาก็ตอบข้อความ
[เนี่ยอู๋หมิง: น้องเยี่ยไปเอามาจากไหน หนึ่งคืนเท่าไร]
[เยี่ยหวันหวั่น: เท่าไรกับผีสิ นี่แฟนฉัน! ไม่ใช่คนแสดง!]
……………………………………