บทที่ 969 เบบี๋ อรุณสวัสดิ์!
[เนี่ยอู๋หมิง: เอ่อ ถังถังเขาเชื่อแล้วเหรอ]
[เยี่ยหวันหวั่น: แน่นอนสิ! คิดว่าฉันห่วยเหมือนคุณเหรอ]
[เนี่ยอู๋หมิง: น้องโหย่วหมิงพึ่งพาได้จริงๆ! พึ่งพาได้มากกว่าน้องสาวที่ออกจากบ้านกับสามีน้องสาวที่ไม่รู้แม้แต่ว่าตัวเองไข่ทิ้งไว้ซะอีก!]
เยี่ยหวันหวั่นพลันพูดไม่ออก
อย่าว่าแต่ใครเลยโอเคไหม พวกคุณทั้งครอบครัวพึ่งพาไม่ได้เลยต่างหาก!
หลังส่งข้อความเสร็จ เยี่ยหวันหวั่นก็เปลี่ยนชื่อของเนี่ยอู๋หมิงเป็น ‘เนี่ยจอมห่วย’ อย่างมั่นใจ
ขณะเดียวกัน
เมืองหนึ่งทางยุโรปเหนือ ที่ผับใต้ดิน
เนี่ยอู๋หมิงมองรูปถ่ายของถังถัง เห็นเด็กน้อยปรับตัวดีมาก ก็นับว่าโล่งใจแล้ว จุดสำคัญคือ เขาได้บัตรผ่านประหารชีวิตแล้ว
เนี่ยอู๋หมิงรีบส่งภาพไปอีเมลพ่อเขาทันที
หลังจากนั้นไม่นาน วีแชทของเขาก็ดังขึ้นมา
เป็นฮองเฮาแอดวีแชทเขามาด้วยตัวเอง!
เนี่ยอู๋หมิงตกใจจนมือสั่น ราวกับได้รับความโปรดปรานโดยไม่คาดฝัน เขารีบร้อนกดรับ
หลังวีแชทเขาถูกขึ้นบัญชีดำ ก็ไม่เคยได้แอดกลับมามาก่อน แต่ตอนนี้ฮองเฮาถึงกับแอดเขากลับมาด้วยตัวเอง!
[เนี่ยอู๋หมิง: แม่ เห็นแล้วใช่ไหม ตอนนี้ถังถังอยู่ดีมาก กินอิ่มนอนหลับ ผมบอกแล้วว่าคนที่ผมหามาน่าเชื่อถือมาก! พวกเขาสามีภรรยาดีเป็นพิเศษเลย!]
เนี่ยอู๋หมิงพิมพ์อย่างขมักเขม้น
ผ่านไปเป็นเวลานาน ในที่สุดอีกฝ่ายก็ตอบกลับมา
[มีภาพของเด็กสาวคนนั้นไหม]
เห็ยข้อความตอบกลับของมารดาตัวเอง เนี่ยอู๋หมิงตกใจเล็กน้อย ที่แท้อยากได้รูปของเยี่ยหวันหวั่นเหรอ
เนี่ยอู๋หมิงคิดเล็กน้อย จากนั้นหยั่งเชิงถาม [แม่ แม่จะเอารูปของคุณหนูเยี่ยไปทำอะไร]
จากนั้นโทรศัพท์ของเนี่ยอู๋หมิงก็ดังขึ้น ฮองเฮาบ้านเขาโทรเข้ามาพอดี
เขาจำต้องแปลกใจด้วยความโปรดปรานไม่คาดหมายอีกครั้ง เบอร์มือถือที่ถูกขึ้นบัญชีดำไว้ของเนี่ยอู๋หมิงก็ถูกปลดออกแล้ว…
เนี่ยอู๋หมิงรับสายอย่างระมัดระวัง “ฮัลโหล แม่…ทำไมเหรอ”
“แกไม่คิดว่า เขากับอู๋โยวของพวกเราเหมือนกันเหรอ” ปลายสายมีเสียงไร้เรี่ยวแรงอย่างเห็นได้ชัดดังขึ้นมา
เนี่ยอู๋หมิงได้ยินอย่างนั้นก็เอ่ยปาก “เรื่องนี้…เหมือนกันนิดหน่อย ตอนที่ผมพบเธอครั้งแรก ก็อดมองเธอหลายครั้งไม่ได้ แต่ว่า พูดตามตรง เธอสวยกว่าอู๋โยวของพวกเรา ด้านอื่นๆ ก็ไม่เหมือนกัน
“อีกอย่างนะแม่ ผมเคยตรวจสอบแล้ว คนเขาเป็นคุณหนูรองของตระกูลเยี่ยในเมืองหลวง มีพ่อมีแม่ แถมยังมีพี่ชาย ตอนนี้ยังแฟนที่ความสัมพันธ์ต่อกันไม่เลว ไม่มีทางเป็นอู๋โยวได้…”
เขาก็ย่อมหวังจะหาอู๋โยวเจอ แต่ก็เป็นไปไม่ได้ที่จะเจอคนที่เหมือนนิดหน่อยบนท้องถนนแล้วรู้สึกว่าเป็นน้องสาวของตัวเอง…
ปลายสายเงียบไปสักพัก แล้วนายหญิงเนี่ยก็เอ่ยปาก ‘ช่วยฉันขอบคุณเธอที่ช่วยดูแลถังถังด้วย’
เนี่ยอู๋หมิงเอ่ย “ได้ครับ แม่ก็อย่ากังวลเกินไปละ ตั้งแต่เล็กจนโตน้องสาวก็ตะลอนไปทั่วตลอด ยังไม่เคยโชคร้ายสักครั้ง ไม่แน่วันไหนเล่นจนหนำใจแล้ว ก็ออกมาเอง…”
นายหญิงเนี่ยถอนหายใจเบาๆ ปกปิดความไม่สงบใจในน้ำเสียง ‘หวังให้เป็นอย่างนั้น..’.
ประเทศจีน คฤหาสน์กุหลาบ
เด็กน้อยที่ด้านข้างลืมตาช้าๆ จากนั้นเขาก็พบว่าตัวเองอยู่ในอ้อมกอดแข็งปึ้ก
ไม่เหมือนอ้อมกอดของคุณแม่ แต่กว้างใหญ่มาก…
อาจเพราะรู้สึกถึงความเคลื่อนไหว ซือเยี่ยหานก็ตื่นขึ้นมาแล้วเช่นกัน
“อรุณสวัสดิ์ทั้งสองคน!”
เยี่ยหวันหวั่นที่ด้านข้างซึ่งตื่นมาสักพักแล้วเห็นดังนั้นก็เอ่ยปากอย่างดีใจ “เบบี๋ อรุณสวัสดิ์!”
หลังเยี่ยหวันหวั่นพูดอรุณสวัสดิ์ประโยคนี้จบ…
ฉับพลันนั้นก็ค้นพบว่า บรรยากาศที่แต่เดิมเงียบและสงบ ก็พลันแข็งตัวอย่างน่าประหลาด
เด็กน้อยและซือเยี่ยหานที่เพิ่งตื่นนอน สายตาจ้องมองบนตัวเธอเขม็ง…
—————————————————————————————-
บทที่ 970 จอมมารใหญ่ถูกจับขังตำหนักเย็น[1]
เยี่ยหวันหวั่นที่พูด ‘อรุณสวัสดิ์’ เสร็จตาค้างทันที
เพราะหนึ่งใหญ่หนึ่งเล็กต่างมองมาที่เธอ
ชัดเจนว่าถังถังเป็นเบบี๋แน่นอน แต่ ปกติคำเรียกแสดงความรักต่อซือเยี่ยหานของเธอ ก็คือเบบี๋นี่นะ…
เยี่ยหวันหวั่นมองเด็กน้อยที่เพื่งตื่นนอนก่อน
กรี๊ด เบบี๋น่ารักมาก! เกินทางทนจริงๆ!
เยี่ยหวันหวั่นมองไปทางซือเยี่ยหานอีก…
เวรกรรม…ใบหน้าตื่นนอนของคนงามก็มีอานุภาพทำลายล้างรุนแรงเหลือเกิน!
ที่สำคัญคือทั้งสองดูจะถือสากับคำเรียกนี้มาก…
ก็แค่คำเรียกไม่ใช่เหรอ จริงจังถึงขนาดนั้นเชียว?
ทำไมแม้แต่ด้านนี้ ผู้ใหญ่เด็กคู่นี้ก็เหมือนกันขนาดนี้นะ
หลังความคิดสู้กันในหัวสมองเสร็จ เยี่ยหวันหวั่นก็หันขวับไปยังเด็กน้อยน่ารัก ยื่นมือลูบหัวอีกฝ่าย จากนั้นเอ่ยปาก “อรุณสวัสดิ์เด็กดี เมื่อวานหลับสบายดีไหม”
เด็กน้อยที่ถูกเยี่ยหวันหวั่นลูบหัวแล้วเรียกว่า ‘เด็กดี’ ราวกับทานตะวันน้อยเบ่งบานชั่วพริบตา ดวงตาใสกระจ่างเต็มไปด้วยแววสุขใจ
เด็กน้อยถูไถบนฝ่ามือเยี่ยหวันหวั่น จากนั้นก็ออกแรงพยักหน้า “อื้ม ถังถังหลับสบายดีมาก คุณแม่ อรุณสวัสดิ์!”
ซือเยี่ยหานที่เห็นเยี่ยหวันหวั่นเดินไปหาเด็กน้อยอย่างไม่ลังเลนิ่งเงียบ
เวลานี้ความสุขหนึ่งเดียวของเขาคงจะเป็น เด็กนี้ไม่ใช่ของพวกเขา
เมื่อวานยังจินตนาการถึงภาพครอบครัวสามคนในอนาคตอยู่เลย แต่เวลานี้ถูกโค่นทิ้งไปโดยสมบูรณ์แล้ว
“เบบี๋ ให้แม่ช่วยเปลี่ยนเสื้อดีไหม” เยี่ยหวันหวั่นถามอย่างอ่อนโยน
เด็กน้อยเหมือนคิดจะปฏิเสธ บอกว่าตัวเองทำเองได้ แต่หลังหลุบตาคิดแล้ว เขาก็พยักหน้า
เยี่ยหวันหวั่นเอ่ย “จริงสิ วันนี้แม่สวมชุดที่ซื้อมาใหม่ให้ลูกดีกว่า!”
เด็กน้อยเอ่ยปากอย่างเชื่อฟัง “ครับ”
ก่อนหน้านี้เยี่ยหวันหวั่นซื้อชุดให้ถังถังไม่น้อย แถมยังมีหลายตัวที่เป็นชุดครอบครัว ดังนั้นเธอจึงพุ่งไปหยิบชุดออกมาจากในตู้อย่างยินดี
ชุดเล็กนั้นเป็นกางเกงยีนส์ขาสั้นเข้าคู่กับเสื้อยืดสีขาว บนเสื้อยืดพิมพ์ลวดลายหมูน้อยการ์ตูนสีชมพูน่ารัก
“มาเร็ว แม่เปลี่ยนให้ลูก!”
เด็กน้อยมองชุดผู้หญิงดีไซน์เดียวกันที่ด้านข้าง “สวมด้วยกันกับคุณแม่เหรอ”
เยี่ยหวันหวั่นเอ่ยด้วยรอยยิ้ม “ใช่แล้ว แม่ก็จะสวมด้วย!”
เด็กน้อยพลันเผยรอยยิ้มบาง แก้มนุ่มนิ่มปรากฏลักยิ้มน้อยๆ
หลังตื่นเช้ามา ฉากแม่ลูกปฏิสัมพันธ์กันเรียกได้ว่าอบอุ่นอย่างยิ่ง…
ส่วนซือเยี่ยหานที่ถูกเมินเฉยอยู่ด้านข้างนั้น…
เขาราวกับเห็นอนาคตหากหลังจากนี้พวกเขามีลูกแล้ว จุดจบเขาคงเป็นเช่นนี้…
“เสร็จแล้ว! ไปล้างหน้าแปรงฟันก่อน แล้งค่อยไปกินข้าวเช้ากัน!” เยี่ยหวันหวั่นช่วยเด็กน้อยเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จก็เอ่ยปาก
เมื่อวานอารมณ์ของเด็กน้อยผิดปกตินิดหน่อยมาตลอด เวลานี้ในที่สุดก็ฟื้นคืนเป็นเหมือนเดิมแล้ว ดวงหน้าน้อยไปล้างหน้าแปรงฟันอย่างหน้าเปล่งปลั่งแล้วลงชั้นล่างไป
หลังถังถงออกไป เยี่ยหวันหวั่นก็ไอเบาๆ ในที่สุดเธอก็หันไปหาซือเยี่ยหานที่อยู่ด้านข้าง “แค่ก…คุณเก้า…”
ไม่ต้องคิดก็รู้ว่า เวลานี้สีหน้าของซือเยี่ยหานเป็นยังไงบ้าง
ในฐานะจอมหึงหวง แม้แต่เสือหนึ่งตัวซือเยี่ยหานยังหึงได้ นับประสาอะไรกับคนเป็นๆ
แต่ตอนนี้ฝ่ายตรงข้ามดันเป็น ‘ลูกชาย’ ดังนั้นเมื่อครู่นี้เขาจึงนับว่าอดทนมากแล้ว…
ซือเยี่ยหานที่ถูกขับขังตำหนักเย็นนั่งพิงอยู่ข้างเตียง มองเยี่ยหวันหวั่นด้วยสีหน้าราบเรียบ “มีอะไร?”
เห็นจอมมารใหญ่ทำตีเบลอ เยี่ยหวันหวั่นร้องไห้ไม่ได้หัวเราะไม่ออกจริงๆ
เยี่ยหวันหวั่นถอนหายใจ จากนั้นเดินไปช้าๆ คุกเข่าข้างหนึ่งที่ข้างเตียง โน้มตัวน้อยๆ ประทับริมฝีปากอุ่นนุ่มลงลงบนริมฝีปากของชายหนุ่ม แล้วเอ่ยเสียงเบา “สามี อรุณสวัสดิ์!”
………………………………………….
[1] ถูกจับขังตำหนักเย็น ความหมายเปรียบเปรยว่า ถูกเมินเฉย