เทพสงครามพิทักษ์โลก บทที่ 497
ไม่คุ้มค่าที่เขาจะเปลืองน้ำลายด้วย
เมื่อหนิวต้าลี่เห็นการกระทำของหยางเฟิง
เขาก็เลียริมฝีปาก
จากนั้นเดินไปทางหลันจื่อด้วยใบหน้าโหดร้าย
“ไม่! พวกแกอย่าเข้ามานะ!”
หนิวต้าลี่ไม่สนว่าหลันจื่อจะร้องตะโกนอย่างไร
สองสามคนยื่นมือไป จับเธอเอาไว้
“ปล่อยฉัน! ปล่อยฉันนะ!”
หลังจากหลันจื่อถูกจับตัวไว้ เธอพยายามต่อสู้อย่างหนักด้วยท่าทางตื่นกลัว
หนิวต้าลี่พูดพร้อมยิ้มเย็น : “โทษที นี่คือสิ่งที่พี่ใหญ่ของฉันหมายถึง ทางที่ดีตอนนี้คุณควรเชื่อฟังซะดีๆ!”
พูดจบ หนิวต้าลี่ก็ไม่ใส่ใจความพยายามอย่างหนักของหลันจื่อ
จับตัวเธอ ลากออกไปแล้ว
ในช่วงเวลาที่สำคัญนี้
ทันใดนั้นเหตุไม่คาดฝันก็เกิดขึ้น
ปัง!
ปัง!
ปัง!
เสียงดังขึ้นติดต่อกัน
หนิวต้าลี่และพวก กระเด็นออกไปทันใด
หลังจากนั้น
เงาดำค่อยๆลอยลงมาจากท้องฟ้า
เมื่อเห็นเงาดำนี้
สีหน้าของหยางเฟิงแปรเปลี่ยนไป ตาลุกวาวด้วยแสงเย็นยะเยือก
เขาพูดออกมาทีละคำว่า : “เฉินเป่ยเหอ!”
ชายชุดดำลงมาถึงพื้น ถอดผ้าคลุมสีดำบนใบหน้าออก เผยให้เห็นใบหน้าที่แท้จริงของเขา
คนตรงหน้าไม่ใช่ใคร
เขาก็คือท่านผู้อาวุโสของตระกูลเฉิน เฉินเป่ยเหอ!
หลันจื่อเห็นคนที่มา สีหน้ายินดีขึ้นมาทันใด
ฟึบ!
เธอคุกเข่าลงกับพื้น กล่าวอย่างเคารพนอบน้อม : “คารวะท่านผู้อาวุโส!”
มีเฉินเป่ยเหอมาด้วยตนเอง
ในใจของหลันจื่อถอนหายใจอย่างโล่งอก
เธอรู้ดี
ผู้ชายตรงหน้านี้ คือท่านผู้อาวุโสของตระกูลเฉินแห่งจงโจว
ตระกูลเฉินคือตระกูลอันดับรองของจงโจว
มีความแข็งแกร่งมากกว่าตระกูลเย่ตระกูลอันดับหนึ่งในตงไห่เสียอีก ไม่รู้ว่าแข็งแกร่งกว่าตั้งกี่เท่า!
ตอนนั้น ตระกูลเฉินพบปะตระกูลหลัน
บอกว่าจะให้การสนับสนุนตระกูลหลันอย่างเต็มที่ เพื่อให้พวกเขาต่อกรกับหยางเฟิง
มิฉะนั้น ต่อให้พวกเขาจะมีความกล้าหาญมากแค่ไหน พวกเขาก็ไม่กล้าที่จะทำเรื่องชั่วร้ายอย่างนี้!
เฉินเป่ยเหอเหลือบมองหลันจื่ออย่างเรียบนิ่ง แล้วกล่าวอย่างไม่สบอารมณ์ว่า : “ทำไม่งานสำเร็จแล้วยังก่อเรื่อง ไปให้พ้น!”
“ค่ะ!”
หลันจื่อถูกเฉินเป่ยเหอต่อว่า เธอตัวสั่นงันงก หวาดกลัวยิ่งกว่าการต้องเผชิญหน้ากับหยางเฟิงอย่างไม่น่าเชื่อ!
ส่วนตระกูลหลันนั้น
เฉินเป่ยเหอผิดหวังเป็นอย่างมาก
เดิมพวกเขาสนับสนุนตระกูลหลัน เพราะอยากใช้ตระกูลหลันให้เป็นหมากต่อกรกับหยางเฟิง
แต่ดูแล้วตอนนนี้
ตระกูลหลันไม่มีประโยชน์เลยสักนิด!
ขี้เกียจจะสนใจหลันจื่อ เฉินเป่ยเหอมองไปที่หยางเฟิง ยิ้มเบาๆ : “หยางเฟิง ไม่เจอกันนานนะ!”
“หึๆ!”
หยางเฟิงจ้องไปที่เฉินเป่ยเหอ ทันใดก็หัวเราะขึ้นมา : “ฉันยังว่าอยู่ว่าเบื้องหลังของตระกูลหลันเป็นใคร! ที่แท้ก็พวกคุณตระกูลเฉินนี่เอง! หรือว่าตระกูลเฉินของพวกคุณ ยังได้รับบทเรียนที่เมืองกาสิโนไม่พอ ถึงกล้ามารนหาที่ตาย?”
แต่เดิมหยางเฟิงคิดว่าที่ตระหูลหลันกร่างได้ขนาดนี้ เบื้องหลังคงต้องเป็นบุคคลที่น่าตกตะลึงมากแน่
ไม่คิดเลยว่าจะเป็นตระกูลเฉิน!
น่าขันเสียจริง!
เขายังไม่ทันได้ไปหาเรื่องตระกูลเฉินที่จงโจวเลย
ตระกูลเฉินกลับมาหาเรื่องเขาถึงตงไห่
นี่มันไม่ใช่การรนหาที่ตายหรือ?
เฉินเป่ยเหอถอนหายใจเบาๆ โคลงศีรษะแล้วกล่าวว่า : “หยางเฟิง นายนี่ทำให้ฉันประหลาดใจได้จริงๆ! ฉันยอมรับ ตอนนั้นที่จินหลิงฉันมองนายผิดไป แต่ก็เพราะอย่างนี้ ตระกูลเฉินของฉันเลยต้องกำจัดนาย!”
การต่อสู้ที่จินหลิง ฟ้าดินแทบพินาศ
การต่อสู้ที่เมืองกาสิโน เฉินป้าเซียนตายในการต่อสู้!
การต่อสู้ทั้งสองครั้ง!
ตระกูลเฉินเสียหายไปมหหาศาล!
เฉินเป่ยเหอเคยคิดจริงๆว่า จะต่อกรกับหยางเฟิงอีกในอนาคต
แต่ตระกูลเฉินกับหยางเฟิงไม่ลดราวาศอกกันแล้ว
ต่อให้ตระกูลเฉินไม่ต่อกรกับหยางเฟิง
หยางเฟิงก็คงไม่ปล่อยตระกูลเฉินไปอยู่ดี!
คิดไปคิดมา
ตระกูลเฉินคิดออกวิธีหนึ่ง
นั่นก็คือสนับสนุนอยู่เบื้องหลังตระกูลหลันให้ต่อกรกับหยางเฟิง
อย่างไรเสียตระกูลหลันก็เป็นญาติของหยางเฟิง
ดำเนินการทำไป ก็จะได้ผลลัพธ์มากกว่าที่ลงแรงไป!
แต่ไม่คิดเลยว่า
หยางเฟิงจะไม่สนใจญาติพี่น้องขนาดนี้
แม้แต่ลุงของภรรยายังฆ่าได้