เทพสงครามพิทักษ์โลก บทที่ 498
ตอนนี้ยิ่งต้องฆ่าหลันจื่อ ทำลายตระกูลหลัน
นี่ทำให้เขาต้องออกมาจากหลังม่าน เดินขึ้นมาที่หน้าเวที!
กล่าวจบ
รังสีน่าสะพรึงกลัวแผ่ซ่านออกมาจากร่างกายของเฉินเป่ยเหอ
ช่างเลวร้ายที่เขาเป็นผู้แข็งแกร่งแห่งแดนปรมาจารย์!
สีหน้าของหม่าตงและพวก เปลี่ยนไปทันใด
ในตงไห่นี้ ผู้แข็งแกร่งแห่งแดนปรมาจารย์นับว่าเป็นสุดยอดของผู้แข็งแกร่ง สามารถสร้างตระกูลใหญ่ได้เลย
นับประสาอะไรกับปรมาจารย์ใหญ่ผู้แข็งแกร่งล่ะ?
ควรรู้ไว้ว่า ปรมาจารย์และปรมาจารย์ใหญ่ ต่างกันราวฟ้ากับเหว!
หนึ่งร้อยปรมาจารย์ ก็ยังสู้ปรมามจารย์ใหญ่คนเดียวไม่ได้!
ระหว่างทั้งสองนี้ มีการเปลี่ยนแปลงเชิงคุณภาพอย่างใหญ่หลวง!
ชั่วครู่เดียว
หม่าตงมองไปที่หลันจื่อด้วยสีหน้าสับสน
เขาไม่คิดเลยว่า
เบื้องหลังของตระกูลหลัน จะเป็นผู้แข็งแกร่งแห่งแดนปรมาจารย์
มิน่าช่วงนี้ตระกูลหลัน ถึงได้กล้าหยิ่งทะนงจองหองในตงไห่ขนาดนี้
กระทำเรื่องเลวร้ายน่าโกรธเคืองมากมายเช่นนี้!
“เธอคิดว่า ปรมาจารย์ใหญ่ไร้ค่าของเธอคนเดียว จะทำให้ฉันกลัวเธอหรือ?”
การเผชิญหน้ากับพลานุภาพของเฉินเป่ยเหอที่แสดงออกมา
สีหน้าของหยางเฟิง ไม่เพียงไม่มีท่าทางหวาดกลัวใดๆเลย
แต่กลับ มีสีหน้าหัวเราะเยาะ
ผู้แข็งแกร่งแดนปรมาจารย์?
ในตงไห่นี้สุดยอดผู้แข็งแกร่งจริงๆ กวาดทิ้งได้ทั้งหมด
แต่สำหรับหยางเฟิงแล้ว
ปรมาจารย์ใหญ่ที่ตายอบู่ในเงื้อมมือเขา มีมาแล้วไม่รู้ตั้งเท่าไร
เห็นท่างทางเหยียดหยามของหยางเฟิง
ทำให้ใบหน้าของเฉินเป่ยเหอฉายแววความโกรธเคือง
เขาคือท่านผู้อาวุโสแห่งตระกูลเฉิน
เขาเป็นถึงปรมาจารย์ใหญ่ผู้แข็งแกร่ง
เขาเดินไปที่ไหน
ใครจะไม่ไม่หลีกทาง ไม่ตัวสั่นงันงกบ้าง?
มีเพียงหยางเฟิง ที่กล้าทำเป็นไม่เห็นตนในสายตาเช่นนี้
“เหอะ!”
เฉินเป่ยเหอแค่นเสียงเย็นแล้วกล่าว : “หยางเฟิง ฉันรู้ว่านายแข็งแกร่งมาก ดังนั้นในครั้งนี้ฉันเลยเตรียมตัวมา!”
ฟี้วว!
ฟี้วว!
ฟี้วว!
……
พูดจบ
เงาร่างหนึ่ง ปรากฏตัวขึ้นด้านหลังเฉินเป่ยเหอราวกับผีปีศาจ
ทั้งหมดสิบคน
ทุกคนใช้หน้ากากปิดบังใบหน้าไว้
แววตาเต็มไปด้วยความเยือกเย็นดุจน้ำแข็ง
รังสีสังหารที่น่าสะพรึงกลัว ยังคงปลุกเร้าไม่หยุด
สิบคนนี้
พวกเขาล้วนเป็นผู้แข็งแกร่งแห่งแดนปรมาจารย์!
สิบปรมาจารย์ใหญ่!
เห็นดังนั้น
สีหน้าของหม่าตงและพวกแปรเปลี่ยนไปอย่างมาก สั่นเทิ้มไปทั้งตัว ตื่นตระหนกสงบไม่ลง!
ใครก็คาดไม่ถึงว่า เฉินเป่ยเหอจะซุกซ่อนพละกำลังที่แข็งกล้าเช่นนี้
ผู้แข็งแกร่งแห่งแดนปรมาจารย์หนึ่งคน
บวกกับปรมาจารย์ใหญ่สิบคน
พละกำลังที่น่าหวาดกลัวเช่นนี้
คงกวาดล้างทำลายได้ทั้งตงไห่เลยทีเดียว!
ถึงแม้หม่าตงจะเป็นเจ้าพ่อใต้ดินแห่งตงไห่
เขาก็รู้จักตนเองดี
ลำพังแค่เฉินเป่ยเหอคนเดียว
ก็สามารถทำให้ทั่วทั้งพื้นที่สีเทาของตงไห่ราบเป็นหน้ากลอง!
ถ้าไม่มีหยางเฟิงอยู่ตรงนี้
เกรงว่า
หม่าตงคงหมุนตัววิ่งหนีไปนานแล้ว!
“ท่านผู้อาวุโส รีบฆ่าหยางเฟิงเถิด เพื่อแก้แค้นให้พ่อฉัน!”
เห็นเฉินเป่ยเหอแสดงพละกำลังที่แข็งแกร่งเช่นนี้ออกมา
หลันจื่อก็มีสีหน้าตื่นเต้น
“หุบปาก!”
เฉินเป่ยเหอหันมา ถลึงตาใส่หลันจื่ออย่างเยือกเย็น
หลันจื่อสะดุ้งปิดปากฉับ ไม่กล้าพูดอะไรอีก!
ทันใดนั้น
ดวงตาของเฉินเป่ยเหอจ้องเขม็งไปที่หยางเฟิง เอ่ยถามอย่างปกปิดความพึงพอใจไว้ : “หยางเฟิง ตระกูลเฉินของฉันแข็งแกร่งอย่างนี้ ฆ่าแกเลยเป็นไง?”
ในครั้งนี้
เพื่อต่อกรกับหยางเฟิง
เฉินเป่ยเหอระดมกำลังกว่าครึ่งหนึ่งของตระกูลเฉิน
เพื่อที่จะสามารถฆ่าได้ด้วยการโจมตีครั้งเดียว
ฆ่าหยางเฟิงเสียให้สิ้นซาก!
“ฮ่าๆๆ!”
สิ่งที่ทำให้เฉินเป่ยเหอคาดไม่ถึงคือ
ต่อให้เผชิญหน้ากับตระกูลเฉินที่มีพลังแข็งแกร่งมาก
สีหน้าของหยางเฟิงยังคงไม่เปลี่ยนแปลง แต่กลับหัวเราะลั่นออกมา
เฉินเป่ยเหอขมวดคิ้ว เอ่ยถามอย่างโกรธขึ้ง : “แกหัวเราะอะไร?”
ในความคิดของเฉินเป่ยเหอ
หยางเฟิงในตอนนี้ ควรจะตัวสั่นงันงก
ถึงขนาดที่คุกเข่าลงกับพื้นแล้วขอให้ตนไว้ชีวิต