ตอนที่ 420 จัดการชายา
“ชายาลองดูก็จะรู้ ดูว่าใครกันแน่ที่โดนลมก็ล้ม”
ซูจิ่วซือพูดจบก็ได้ยินเสียงโครม เฉี่ยวเชี่ยนซึ่งยืนอยู่ข้างหลังจูอวี้ซิ่วล้มลงกับพื้น จูอวี้ซิ่วหน้าซีดเผือดทันที เกิดอะไรขึ้น
จากนั้น เผยปิงปิงก็ปัดมือ เดินออกจากที่มืด เข้ามาหาจูอวี้ซิ่ว สีหน้ารังเกียจ “ดูเจ้าสิ ไม่รู้ว่าเป็นชายาได้อย่างไร โง่ยังไม่ว่า ยังอ้วนด้วย
เจ้าคิดว่าเจ้ามีโอกาสลงมือหรือ จิ่วซือแค่ลองใจ เจ้าก็หลงเชื่อ พาสาวใช้วรยุทธไม่เอาไหนมาด้วย แล้วยังกล้ามาอวดฝีมืออีก”
“ปิงปิง อย่าพูดตรงเกินไป ถึงอย่างไรก็เป็นชายา ไว้หน้านางหน่อย”
ซูจิ่วซือยิ้มน้อยๆ มองหน้าจูอวี้ซิ่วตรงๆ
จูอวี้ซิ่วนึกไม่ถึงว่าเผยปิงปิงจะปรากฏตัวกะทันหัน แม้รู้สึกกลัวอยู่บ้าง แต่ก็ฝืนทำท่าสงบ “พวกเจ้าบังอาจจริงๆ กล้าล่วงเกินชายา”
“ล่วงเกินชายาแล้วยังไง คนอย่างเจ้าถึงเป็นฮองเฮา ก็ไม่มีความหมายสำหรับข้า” เผยปิงปิงปรายตามองจูอวี้ซิ่วอย่างรังเกียจ
“เจ้า…”
จูอวี้ซิ่วโกรธจนพูดไม่ออก นางรู้ว่าตนไม่ใช่คู่ต่อกร จึงคิดจะหนี ยังไม่ทันหันตัว ก็ถูกเผยปิงปิงสกัดจุด เป็นจุดใบ้
“เจ้าจะไปแล้วหรือ คิดจะหนีต่อหน้าต่อตาข้าหรือ เจ้าประเมินขาอ้วนใหญ่ๆ ของเจ้าสูงเกินไป” เผยปิงปิงเอามือกอดอก สะกิดแขนซูจิ่วซือ “จัดการยังไง”
จูอวี้ซิ่วเป็นคนปากร้าย เวลานี้ได้แต่ถลึงตาใส่ซูจิ่วซือ ไม่รู้ทำไม นางสังหรณ์ใจ รู้สึกว่าซูจิ่วซือจะทำอะไรกับตนเกินไป
“ยาล่ะ”
“ยานั่นหรือ อยู่ที่ข้า” เผยปิงปิงล้วงขวดเคลือบสีดำออกจากอกเสื้อ เทยาเม็ดสีดำออกจากขวด บีบปากจูอวี้ซิ่ว ยัดยาเข้าปาก
จูอวี้ซิ่วไม่รู้ว่าสองคนนี้เอายาอะไรให้นางกิน ในใจรู้สึกหวาดกลัว อยากอาเจียน แต่ถูกบีบให้กลืนลงไป
“ชายา วางใจ ยานี้ไม่ถึงตายแน่ ที่นี่เป็นจวนตระกูลมู่ เจ้าไม่มีคุณสมบัติที่จะตายในจวนตระกูลมู่ คืนนี้ ข้าคิดว่าท่านโอรสคงจะรักเจ้ามากขึ้น ปิงปิง ไปกันเถอะ!”
เผยปิงปิงพยักหน้า ยกร่างปิงซินขึ้นจากพื้นอย่างง่ายดาย ทั้งสองหายลับไปท่ามกลางความมืดยามค่ำคืน จูอวี้ซิ่วรู้สึกมีหินก้อนหนึ่งกระแทกที่จุด
นางขยับตัวได้ทันที รีบเอามือกุมท้องอาเจียนออกมา อยากอาเจียนเอายาเม็ดที่กลืนลงไป แต่ไม่สำเร็จ
เวลานี้ นางเสียใจที่ตนใช้อารมณ์ชั่ววูบ ถ้าเป็นยาพิษ นางคงตายด้วยน้ำมือของซูจิ่วซือ
ซูจิ่วซือเอ๋ย วันหลังข้าจะถลกหนังเจ้า
ขณะที่ซูจิ่วซือกับเผยปิงปิงออกไปที่ลานข้างหน้าอีกครั้ง ก็เห็นภาพที่ทำให้ทั้งสองนึกขำ
จูอวี้ซิ่วผมยุ่งปรกหน้า เสื้อผ้าหลุดลุ่ย ร้องเพลงเต้นรำหน้าผู้คน เหมือนคนบ้า บรรดาแขกต่างตะลึงมอง ชายาใจกล้าแห่งจวนซิ่นอ๋องคลุ้มคลั่งต่อหน้าผู้คน น่าอับอายจริงๆ
ฟู่อี้หานสีหน้าเครียด คว้าแขนของจูอวี้ซิ่วไว้ “อวี้ซิ่ว เจ้าทำอะไร”
“คุณชาย ท่านว่าข้าสวยไหม ข้าเต้นรำให้ท่านดูได้ไหม ข้าชอบท่านมาก”
“หุบปาก”
ฟู่อี้หานตบหน้านางฉาดใหญ่ กล้ามาทำขายหน้าต่อหน้าผู้คน
ตอนที่ 421 ไม่เคยมีเรื่องขายหน้าอย่างนี้
“คุณชาย ชายาเป็น…”
พอเห็นจูอวี้ซิ่วเป็นอย่างนี้ มู่อวิ๋นชางในฐานะเจ้าบ้าน ก็ถามอย่างใส่ใจ
พอเห็นทุกคนในที่นั่นจ้องมองมา เอ็นบนหน้าผากของฟู่อี้หานก็กระตุกขึ้นมา แทบควบคุมสีหน้าไม่อยู่ เกือบจะระเบิดออกมา ฟู่เยว่อี้ยังคงสงบ รีบลุกขึ้นมาไกล่เกลี่ย “พี่สะใภ้อาจจะไม่สบาย ขายหน้าใต้เท้ามู่แล้ว พี่ใหญ่ พาพี่สะใภ้กลับไปเถอะ!”
“ใต้เท้ามู่ ชายาไม่สบาย ข้าขอลาก่อน”
“ในจวนมีหมอ ให้หมอมารักษาดีไหม”
“ข้ารับน้ำใจใต้เท้ามู่ จวนซิ่นอ๋องมีหมอรักษาประจำตัวชายา”
พูดจบก็ดึงตัวจูอวี้ซิ่วออกไป แต่จูอวี้ซิ่วกำลังตื่นเต้น ไม่อยากกลับ ร้องตะโกน “ท่านพี่ ทำไมต้องพาข้าไป ท่านพี่ไม่ชอบข้าแล้วหรือ”
เผยปิงปิงยืนหัวเราะอยู่ไม่ไกล หยิบหินแอบขว้างไป หินโดนข้อมือของฟู่อี้หาน ฟู่อี้หานเจ็บขึ้นมาทันที รีบปล่อยมือจากจูอวี้ซิ่ว
พอไม่มีใครจับไว้ จูอวี้ซิ่วก็ถลาเข้าไปหาบรรดาแขก ตะโกนขึ้น “ท่านพี่ มาดูข้าเต้นรำหน่อย
ปกติท่านพี่ชอบดูข้าเต้นรำ เมื่อคืนยังกระซิบอกข้าว่าชอบให้ข้าใส่เอี๊ยมเต้นรำ ตอนนี้จะดูหรือไม่”
พอถึงตอนนี้แม้แต่ซูจิ่วซือก็ยังปิดปากหัวเราะ อีกไม่นานเรื่องนี้คงกระจายไปทั่วตูเฉิง จวนซิ่นอ๋องจะเป็นที่เย้ยหยันของผู้คนทั้งตูเฉิง
“ชายาบ้าไปแล้วหรือ”
“ข้าว่า บ้าแน่ๆ”
“ทำงามหน้าจริงๆ”
คนข้างล่างพูดคุยซุบซิบ ฟู่อี้หานโกรธแทบกระอักเลือด เขาหน้าบึ้งตะโกนขึ้น “มานี่ ช่วยกันจับชายาหน่อย เร็วเข้า”
“ท่านพี่ ช่วยข้าด้วย พวกนั้นจะจับข้า ท่านพี่ต้องช่วยข้า”
“ตายแล้ว พวกเจ้าจับข้าทำไม ข้าเป็นชายา พวกเจ้ากล้าดียังไง ใครขืนแตะต้องข้า โดนประหารแน่”
จูอวี้ซิ่วกรีดร้องตลอดเวลา จนงานเลี้ยงโกลาหล สุดท้ายยามรักษาการณ์จวนตระกูลมู่ก็เข้ามาจับจูอวี้ซิ่ว ฟู่อี้หานให้คนจับจูอวี้ซิ่วออกไปจากจวนตระกูลมู่
ฟู่เยว่อี้นึกไม่ถึงว่าซูจิ่วซือจะทำอย่างนี้กับจูอวี้ซิ่ว ทำให้นางอับอายขายหน้าผู้คน เสียชื่อเสียงถึงจวนซิ่นอ๋อง เรื่องนี้ถ้ากระจายออกไป ไม่รู้ว่าคนภายนอกจะหัวเราะเยาะจวนซิ่นอ๋องอย่างไรบ้าง
หลายปีมานี้ ใครๆ ก็กลัวจวนซิ่นอ๋อง ไม่เคยมีเรื่องขายหน้าอย่างนี้
นางมองซูจิ่วซือซึ่งกำลังยิ้มน้อยๆ นางหน้าบึ้งทันที ซูจิ่วซือจัดการกับจูอวี้ซิ่วได้ แต่จะทำให้จวนซิ่นอ๋องขายหน้าไม่ได้ ที่ผ่านมานางรู้สึกเป็นเกียรติที่เป็นองค์หญิงจวนซิ่นอ๋อง แต่เวลานี้ นางรู้สึกเหมือนถูกเหยียดหยาม
ซูจิ่วซือ บัญชีนี้ข้าจะจดไว้ให้เจ้า
เผยปิงปิงเอามือกุมท้อง “โห ข้าขำแทบตาย นึกไม่ถึงว่าจูอวี้ซิ่วจะทำอย่างนี้เวลาอยู่กับโอรส ฟู่อี้หานโกรธจนหน้าเขียว สองคนนี้เวลาอยู่ที่ส่วนตัวใส่เอี๊ยมเต้นรำด้วยกัน”
“ปิงปิง เจ้าทำอะไรจูอวี้ซิ่ว”
เสียงของฟู่เฉินหรงดังขึ้น
“ไม่ได้ทำอะไร แค่หายาที่ทำให้เสียสติชั่วคราวตามที่จิ่วซือบอก ให้นางทำตัวเหมือนปกติเวลาอยู่ที่ลับตา ฟู่เฉินหรง เจ้าจะลองไหม”
เผยปิงปิงหัวเราะร่า
“ถ้าเจ้ากินยานี้ เจ้าจะนึกถึงแต่จิ่วซือ”
ซูจิ่วซือปิดปากหัวเราะ “เจ้าอย่าทำให้เฉินหรงโกรธ เวลานี้เขาเป็นรัชทายาท ขืนทำให้เขาโกรธ ต้องรับผิดชอบเอง ข้าไม่ช่วยเจ้าแน่”
“ไม่ว่าฐานะเขาจะเป็นอะไร เขาก็เป็นน้องชายข้า เรื่องนี้ไม่อาจเปลี่ยนได้”
ฟู่เฉินหรงพูดไม่ออก วันหลังเจ้าอาจจะเป็นลูกสะใภ้ข้า เรื่องนี้ก็เปลี่ยนไม่ได้