มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน บทที่ 620
แม้ว่ามันจะเป็นเรื่องจริงที่เจอรัลรัลด์รู้สึกว่ากีย่าไม่น่าคลางแคลงใจเขา เพราะเขาก็ได้ช่วยเหลือเธอมามากขนาดนั้นในอดีต แต่เขาก็ไม่ได้รู้สึกเป็นปรปักษ์ต่อเธอเลยจริง ๆ
ความจริงแล้ว เอาตามตรงเขาไม่ต้องการก่อความเสียหายใด ๆ ให้เธออีกต่อไป
วิธีที่เขามองมัน เนื่องจากเขาไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับเธออีกต่อไปแล้ว เธอจึงไม่ต้องทนทุกข์เพราะเขาอีกต่อไป
“นั่นคือสิ่งที่ผมอยากจะได้ยิน! คุณรู้ไหม ตอนนี้ผมรู้สึกผิดเล็กน้อยที่จัดฉากใส่ร้ายคุณแบบนั้น…โดยไม่คำนึงถึง ผมอยู่ที่…”
หลังจากแฮร์รี่บอกตำแหน่งของเขา และรายละเอียดอีกสองสามอย่าง พวกเขาทั้งคู่ก็วางสาย
กีย่าตอนนี้ก็กำลังน้ำตาไหลอาบแก้ม
“เขา…เขาไม่ได้เกลียดฉันเลย! เขายังคงเต็มใจเอาตัวเองมาเสี่ยงอันตรายเพราะฉัน!” กีย่าพูดกับตัวเอง ขณะที่เธอรู้สึกใจอ่อนลง
ย้ายกลับมาที่เจอรัลด์ เขาแจ้งให้เดรกและไทสันทราบเกี่ยวกับเรื่องบางอย่างก่อนจะขับรถไปที่ยังสถานที่ตั้งที่เขาได้รับมาเป็นการส่วนตัว มันใช้เวลาไม่นานก่อนที่เขาจัมาถึงพร้อมกับถุงเงินในมือ
ขณะที่เจอรัลด์ก้าวลงมาจากรถของเขาและยืนอยู่ท่ามกลางบริเวณรกร้างว่างเปล่า แฮร์รี่ก็สังเกตทุกการเคลื่อนไหวของเขาผ่านกล้องส่องทางไกลอยู่แล้ว
“ฮ่ะ ผมเห็นคุณแล้ว คุณคลอฟอร์ด…คุณรักษาสัญญาอย่างจริงใจ คุณไม่ได้พาใครอื่นมาด้วย!”
เมื่อเขามั่นใจว่าเจอรัลด์อยู่คนเดียวจริง เขาจึงส่งตำแหน่งอีกที่ให้เจอรัลด์ และสั่งให้เขารีบไปที่นั่นต่อไปทันที
แม่งเอ้ย! ผู้ชายคนนี้รู้วิธีที่จะวางแผนร้ายจริง ๆ! เจอรัลด์ทำได้เพียงแค่เชื่อฟังคำสั่งของเขาอย่างช่วยไม่ได้เท่านั้น
ในที่สุด เขาก็มายืนประจันหน้ากันกับแฮร์รี่ แฮร์รี่เองมีสีหน้าชั่วร้ายบนใบหน้าของเขา
“เป็นเกียรติอย่างยิ่งที่ได้พบคุณครับ คุลคลอฟอร์ด!” แฮร์รี่กล่าว ขณะที่เขาโค้งคำนับให้เล็กน้อยต่อหน้าเจอรัลด์
“หยุดพล่ามเถอะ ปล่อยพวกเธอเดี๋ยวนี้! อีกอย่าง เทปบันทึกที่นายสัญญาไว้อยู่ไหนล่ะ?” เจอรัลด์ถาม ขณะที่เขาโยนถุงเงินให้แฮร์รี่
“ผ่อนคลายซะ ทุกอย่างอยู่นี่! คุณจะสามารถพิสูจน์ความบริสุทธิ์ของคุณได้ด้วยสิ่งนี้อย่างแน่นอน!” แฮร์รี่ตอบกลับขณะที่เขายิ้ม
หลังจากได้ยินเช่นนั้น จากนั้นเจอรัลด์ก็เดินไปหากีย่า และแทมมี่เพื่อคลายเชือกที่แฮร์รี่ใช้มัดพวกเธอไว้
เขายังช่วยแกะเทปที่ปิดปากพวกเธอออกด้วยเช่นกัน ก่อนหน้านี้แฮร์รี่ผูกทั้งสองไว้ด้วยกันด้วยความกลัวว่าสองสาวจะเริ่มกรีดร้องขึ้นมาได้อยู่ทุกเมื่อ
“เจอรัลด์!” กีย่าตะโกนขึ้นมาทันทีที่เธอเป็นอิสระจากการการมัด เธอเกาะติดเจอรัลด์ และเริ่มสะอึกสะอื้นทันทีในขณะที่เธอพูดขึ้นมา “ฉันขอโทษนะ! ขอโทษมากจริง ๆ! ฉันน่าจะเชื่อนาย! ฉันยังแสร้งทำเป็นว่าฉันตกหลุมรักกับยูนัสอีกด้วยซ้ำเพียงเพื่อจะทำให้นายโกรธ! ฉันขอโทษจริง ๆ…”
แขนทั้งสองข้างของเจอรัลด์ถูกยกขึ้นจากข้อศอก เขาไม่แน่ใจไปชั่วขณะว่าจะตอบสนองต่อการกระทำของกีย่าอย่างไร แต่อย่างไรก็ตาม เขารู้ดีว่าไม่ควรกอดเธอตอบ
สุดท้ายแล้ว เจอรัลด์จึงค่อย ๆ ผลักเธอออกไปด้วยรอยยิ้มอ่อน ๆ บนใบหน้าของเขาก่อนจะพูดขึ้น “ตราบใดที่เธอทั้งคู่ปลอดภัยดี ก็ดีแล้ว สำหรับตอนนี้ ไปจากสถานที่นี้กันเถอะ!”
“เดี๋ยว! มีอีกหนึ่งเงื่อนไขที่ผมอยากจะบอกเพิ่ม คุณคลอฟอร์ด!”
“นายต้องการอะไรอีก?” เจอรัลด์ถาม พร้อมกับขมวดคิ้วบนใบหน้า
“แม้ว่าผมอาจจะหลบหนีได้ในวันนี้ แต่ถ้าคุณหนูใหญ่ถามเกี่ยวกับเรื่องในอนาคต ภายใต้สถานการณ์ไหนก็ตามคุณไม่ควรเปิดเผยว่าผมเป็นคนบงการเรื่องทั้งหมดนี้ ตัวตนของผมควรเก็บไว้เป็นความลับอย่างเคร่งครัด แม้คุณอาจจะเมตตาและใจกว้าง แต่คุณหนูคลอฟอร์ดมีบุคลิกที่แตกต่างโดยสิ้นเชิง ถ้าเธอรู้ขึ้นมาว่าผมทำเรื่องทั้งหมดนี้ละก็ คุณคลอฟอร์ด ผมจะถูกฉีกให้เป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยไม่ต่ำกว่าพันเล่มใบมีดแน่นอน! ผมขอร้องล่ะครับ คุณคลอฟอร์ด ผมไม่มีเจตนาร้ายอื่นเลยจริง ๆ ดังนั้นผมหวังว่าคุณจะเก็บการเกี่ยวข้องของผมไว้เป็นความลับ เพื่อไว้ชีวิตผมด้วย คุณมุ่งความสนใจให้เธอไปที่ตระกูลหลงก็ได้ถ้าคุณต้องการผู้ร้าย! ท้ายที่สุดแล้ว ผมเพียงทำเรื่องทั้งหมดนี้ก็เพราะพวกเขาจ้างผมเท่านั้น!” แฮร์รี่กล่าว ขณะที่เขาจบคำอธิบายของเขาด้วยการกลืนน้ำลายอึก
เจอรัลด์แค่พยักหน้าเล็กน้อย ก่อนจะนำสองสาวออกไปจากบ้านร้าง
จากหน้าต่าง แฮร์รี่ยังคงเฝ้าดูพวกเขาอย่างลับ ๆ ต่อไปผ่านกล้องส่องทางไกลของเขา เห็นได้ชัดว่าเขากลัวว่าเจอรัลด์จะแอบส่งใครบางคนมาตามล่าเขา
หลังจากก้าวออกจากบ้านมาไม่กี่ก้าว เจอรัลด์ก็ยิ้มจาง ๆ ก่อนจะตะโกนขึ้นมา “นายแค่มองไปให้ทั่วทุกที่ แฮร์รี่! นายจะพลาดรายละเอียดที่สำคัญถ้านายจะเพียงถูกจำกัดให้อยู่ในขอบเขตการมองเห็นนั่น!”
“…แม่ง? คุณพูดงั้นหมายความว่ายังไง คุณคลอฟอร์ด?”
หลังจากได้ยินแบบนั้น แฮร์รี่ก็มีลางสังหรณ์ว่ามีบางอย่างผิดปกติอย่างรุนแรง
แล้วก็เป็นตอนนั้นเช่นนั้นเมื่อเขาได้ยินเสียงโดรนเบา ๆ จากข้างบนบ้าน แฮร์รี่ถึงกับตะลึงงันไปเมื่อหันไปมองบนฟ้าในที่สุด