ตอนที่ 664 หลุมพรางของอิ่งจือ
เวลานี้อิ่งจือกำลังจมดิ่งอยู่กับความคิดจนมิอาจถอนตัวได้ แต่เมื่อได้สติอีกครั้งก็พบว่าอันหลิงเกอกลับไปเสียแล้ว เขามิได้กล่าวโทษที่นางไปโดยมิลาเพราะทราบความคิดของนางดี
สตรีเยี่ยงอันหลิงเกอชอบคิดมาก เมื่อครู่นางคงมิอยากรบกวนเขาที่กำลังใช้ความคิดอยู่จึงเลือกจากไปอย่างเงียบ ๆ พอหันมองชาที่เหลืออยู่ครึ่งกาแล้ว อิ่งจือก็ได้แต่ส่ายหน้าไปมา
เนื่องจากอิ่งจือมีแผนการอยู่แล้วตั้งแต่เริ่มเข้าใกล้อันหลิงเกอ
การที่เขาปรารถนาบัลลังก์มากเพียงนั้นจักยอมละทิ้งทุกอย่างเพราะความรู้สึกส่วนตัวได้เช่นไร
เมื่ออิ่งจือนึกถึงตรงนี้ก็ขบกรามแน่น ต่อให้ใช้วิธีใดก็ต้องได้บัลลังก์นี้มาครอง ทว่าสิ่งที่อิ่งจือยังมิรู้คือแผนการของเขาได้ถูกโชคชะตากำหนดไว้เสียแล้ว
วันต่อมา อันหลิงเกอมิได้ไปหาอิ่งจือ แต่เขาไปหาอันหลิงเกอที่เรือนเสียเอง
ทำให้อันหลิงเกอรู้สึกแปลกใจมิน้อยต่อการมาเยือนของเขา เพราะปกติแล้วเขาจะไม่มาหานางเองเช่นนี้ แต่อันหลิงเกอก็คิดเพียงว่าเขาคงมีธุระสำคัญเป็นแน่
“มากับข้าเถิด” อิ่งจือกล่าวพร้อมยิ้มอย่างไร้เดียงสาราวกับเด็กน้อยทำให้อันหลิงเกอที่มิได้ระแวงเดินตามเขาไปอย่างง่ายดาย มิรู้เหตุใดอันหลิงเกอรู้สึกว่าอิ่งจือในวันนี้แปลกไปกว่าทุกครั้ง แต่แปลกอย่างไรนั้นนางก็บอกมิถูก
สถานที่ที่อิ่งจือพาอันหลิงเกอมาคือสวนดอกไม้ จักบอกว่าเป็นสวนดอกไม้ก็มิถูกเสียทีเดียว ควรบอกว่าเป็นสวนสมุนไพรดูเหมาะกว่า สมุนไพรที่ขึ้นอยู่เต็มสวนทำให้มีกลิ่นหอมสดชื่นลอยอยู่ในอากาศและทำให้วันที่อากาศร้อนอบอ้าวเช่นนี้สดชื่นขึ้นทันตา
อันหลิงเกอเห็นบรรยากาศเช่นนี้ก็ชอบใจมาก มิรู้เหตุใดเหมือนว่าที่ผ่านมานางมิได้ชอบดอกไม้สีฉูดฉาดเหล่านั้น แต่ชอบสมุนไพรที่สดชื่นพวกนี้มากกว่า
อิ่งจือเห็นอันหลิงเกอมีความสุขก็รู้สึกพอใจอย่างยิ่ง แค่ได้เห็นรอยยิ้มของนางเช่นนี้ก็รู้สึกมีความสุขเหมือนได้แช่น้ำท่ามกลางสายลมอ่อน ๆ ของฤดูใบไม้ผลิ ความรู้สึกสบายและอบอุ่นมิต่างกันเลย
“เจ้าชอบหรือไม่ ? ” อิ่งจือเอ่ยถามได้ถูกจังหวะยิ่งนัก เพราะอันหลิงเกอเงยหน้ามองเขาอยู่ รอยยิ้มบนใบหน้าของนางช่างงดงามมีเสน่ห์และน่าค้นหาราวกับมาจากก้นบึ้งของหัวใจ
“อืม” อันหลิงเกอพยักหน้าและตอบรับเบา ๆ นางชอบที่นี่ ชอบสมุนไพรพวกนี้และชอบความสดชื่นที่สุด
“ตามข้ามาสิ” อิ่งจือเอื้อมไปจับมือของอันหลิงเกอไว้ มือของนางเล็กมาก ส่วนนางค่อย ๆ กำมือที่ถูกอิ่งจือจับเอาไว้จนมีเหงื่อซึมเล็กน้อย
อิ่งจือพาอันหลิงเกอมาที่ด้านในของสวนสมุนไพร ก่อนจะพบว่าที่นี่มีกระท่อมไม้ไผ่ซ่อนอยู่ ตรงประตูมีศาลานั่งเล่นที่แขวนชิงช้าเอาไว้ ทั้งยังมีสวนผักเล็ก ๆ อยู่ด้วย
“หากเจ้าชอบก็มาที่นี่ได้ บริเวณนี้ยังอยู่ในเขตของจวนอ๋องมู่และมู่จวินฮานน่าจะอนุญาต” อิ่งจือกล่าวพร้อมเผยรอยยิ้มที่แฝงความนัยบางอย่างออกมา แต่ในสายตาของอันหลิงเกอเห็นเพียงมิตรภาพแสนบริสุทธิ์เท่านั้น
อิ่งจือวางแผนไว้หมดแล้ว แต่เขาย่อมไม่มีทางบอกอันหลิงเกอและตอนนี้เขาหวังแค่ว่านางจะย้ายมาอยู่ที่นี่ หากเป็นเช่นนั้นก็จักสะดวกต่อแผนการต่อไปมากขึ้น
“ได้หรือ ? ” อันหลิงเกอถามออกมาพร้อมแววตาที่เต็มไปด้วยความคาดหวังเพราะอิ่งจือรู้ดีว่านางต้องติดกับแน่นอนและเป็นเช่นนี้ได้ยิ่งดี
“เจ้าไปเก็บของเถิด” อิ่งจือมองอันหลิงเกอพร้อมรอยยิ้ม น้ำเสียงแฝงไว้ด้วยความเอาใจ แต่อันหลิงเกอเหมือนเคยชินอยู่แล้วจึงมิได้รู้สึกว่ามีอันใดแปลกไป
เมื่อเห็นอันหลิงเกอจากไปแล้ว แววตาของอิ่งจือก็มีประกายความเสียใจพาดผ่านครู่หนึ่ง
ในสวนสมุนไพรแห่งนี้เขาได้วางหนอนพิษกู่ตัวลูกไว้หมดแล้ว ผู้ใดก็ตามที่อยู่ในสวนนี้เมื่อเวลาผ่านไปก็จะโดนหนอนพิษกู่ค่อย ๆ ดูดซับกำลังภายในและกำลังภายในนั้นก็จะถูกส่งไปหาหนอนพิษกู่ตัวแม่ที่อาศัยอยู่ในร่างกายของเขานั่นเอง
เป้าหมายของเขามิใช่อันหลิงเกอ แต่เป็นมู่จวินฮานที่จะตามอันหลิงเกอมาแน่นอน
เลี่ยงมิได้ที่หนอนพิษกู่จะทำร้ายอันหลิงเกอไปด้วย แต่อิ่งจือรู้ดีว่ามีเพียงวิธีนี้จึงจะทำให้เขาฟื้นฟูกำลังภายในได้เร็วขึ้น
ในเมื่ออิ่งจือตัดสินใจเด็ดขาดจึงมิหันกลับไปยังทิศทางที่อันหลิงเกอเดินไปเมื่อครู่แม้แต่น้อย
จากนั้นเขาก็กลับไปถ้ำน้ำแข็งทันทีเพราะรู้ดีว่าอีกมินานอันหลิงเกอต้องย้ายมาที่สวนแห่งนี้ หลังจากนั้นกำลังภายในของนางและมู่จวินฮานก็จะถูกเขาดูดซับจนหมด
เมื่อคิดได้เยี่ยงนั้นอิ่งจือก็ยิ้ม แต่รอยยิ้มราวกับมิใช่รอยยิ้มที่ออกมาจากใจ
รอยยิ้มของเขาในตอนนี้ช่างขมขื่นยิ่งนัก เดิมทีเขามิได้สนิทสนมกับผู้ใดเพียงนี้ ทว่าตอนนี้เขามีอันหลิงเกอเป็นสหายเพียงหนึ่งเดียว
เขารู้ดีว่าจะต้องทำร้ายอันหลิงเกอและรู้ว่าหลังจากนี้เขาคงสูญเสียนางไปตลอดกาล
เพราะเคล็ดวิชานี้ กำลังภายในจะแข็งแกร่งตามผู้สร้าง ยิ่งแข็งแกร่งก็ยิ่งอันตรายมากขึ้นเท่านั้น มันจะค่อย ๆ ดูดกลืนชีวิตของคนที่อยู่ในสวนแห่งนี้และอิ่งจือก็รู้ดีตั้งแต่ต้น
เขารู้ว่าตนมีความรู้สึกพิเศษต่ออันหลิงเกอ แต่ก็มิอาจขัดขวางสิ่งที่เขาจะทำเพื่อเป้าหมายได้
อิ่งจือยังมิรู้ว่าในอนาคตต้องพบกับสิ่งใด มิรู้ว่าการแยกจากกันระหว่างเขาและอันหลิงเกอในครานี้จักทำให้เขาต้องเจ็บปวดอย่างมากมาย
ทางด้านอันหลิงเกอมิได้รับรู้ถึงอันตรายที่กำลังคืบคลานเข้ามา นางรู้เพียงว่าชอบสวนสมุนไพรแห่งนั้นมากและชื่นชอบการจัดวางสิ่งต่าง ๆ ของอิ่งจือด้วย
หลังจากที่นางปรึกษากับมู่จวินฮานแล้ว เขาเองก็มิได้ว่าอันใดเพราะสถานที่นั้นมิได้ไกลจากเรือนฝูหลิงมากนัก
มินานอันหลิงเกอก็จัดแจงย้ายมาอยู่ที่สวนแห่งนี้ มู่จวินฮานก็มาอยู่เป็นเพื่อนและได้ย้ายข้าวของมาที่นี่ด้วย
ทุกคนในจวนต่างก็รู้ดีว่ามู่จวินฮานโปรดปรานอันหลิงเกอมากเพียงใด การกระทำเช่นนี้ของเขาจึงมิแปลกอันใด
อีกอย่างสวนนี้ก็ตั้งอยู่ใจกลางจวนอ๋องมู่จึงใกล้กับเรือนต่าง ๆ ในจวนไปด้วย ทำให้สะดวกต่อการจัดการเรื่องในจวนแน่นอน
ในตอนแรกอิ่งจือเอ่ยขอที่ตรงนี้จากมู่จวินฮานก็มิใช่ว่าจะได้มาโดยง่าย
ทว่าตอนนี้มู่จวินฮานย้ายตามอันหลิงเกอมาที่นี่ด้วยจึงเป็นไปตามแผนของอิ่งจือที่วางเอาไว้
เดิมทีอิ่งจือคิดว่ามีเพียงอันหลิงเกอที่จะย้ายมา ส่วนมู่จวินฮานคงมาเยี่ยมบ้างเป็นครั้งคราว นึกมิถึงว่ามู่จวินฮานจะย้ายมาอยู่ด้วยเลย เช่นนี้ก็ยิ่งเป็นไปตามแผนที่เขาวางเอาไว้และสำเร็จเร็วขึ้น
มู่จวินฮานพอมาถึงสวนสมุนไพรแห่งนี้แล้วก็มิได้รู้สึกถึงความผิดปกติใด
เพราะเขาเองก็รู้สึกชื่นชอบมิน้อยเช่นกัน
เขาเคยคิดที่จะสร้างสถานที่เยี่ยงนี้ให้อันหลิงเกออยู่แล้วแต่ยังมิได้ทำให้เป็นจริง อิ่งจือกลับทำเรื่องที่ดีเช่นนี้เพื่อตน มู่จวินฮานจึงอดรู้สึกซาบซึ้งใจมิได้
เห็นท่าทางชื่นชอบและมีความสุขของอันหลิงเกอแล้ว ใบหน้าของบุรุษทั้งสองก็มีความสุขไปด้วย
ทว่าในใจของอิ่งจือปรารถนาเพียงให้แผนการนี้สำเร็จในเร็ววัน ส่วนมู่จวินฮานดีใจที่อันหลิงเกอมีความสุขอย่างแท้จริง
ตลอดหลายวันที่ผ่านมาอันหลิงเกอและมู่จวินฮานปักหลักอยู่ที่นี่โดยมิได้ไปไหน
ความสัมพันธ์ของทั้งคู่ก็รักใคร่กันดีเหมือนอดีต อิ่งจือก็มิได้มารบกวนพวกเขาแต่อย่างใด
มู่จวินฮานนึกขอบคุณที่อิ่งจือสร้างสถานที่แห่งนี้ขึ้นมาตลอด หาได้รู้ว่าเบื้องหลังของคนที่ดูจิตใจดีเยี่ยงอิ่งจือซุกซ่อนอันใดไว้
หลายวันมานี้อิ่งจือรับรู้ได้ถึงกำลังภายในที่หลั่งไหลเข้ามาในร่างกายได้อย่างชัดเจน