มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน บทที่ 626
จากนั้นหญิงสาวก็วิ่งไปอยู่ข้างพี่ชายของเธออย่างรวดเร็ว
ยูนัสเองก็ผงะไป หลังจากเห็นหลายสิ่งมากมายกำลังเกิดขึ้นในคราเดียวนี้ เมื่อในที่สุดเขาหันไปมองใบหน้าของผู้ชายโกรธเกรี้ยว เขาก็ถึงกับช็อกเกินกว่าจะกล่าวได้
“ฮ แฮร์รี่?! ทำไมนายถึงอยู่นี่? นายเข้ามาได้ยังไง?” ยูนัสถาม ขณะที่เขาเริ่มผวาวิตกกังวลมาก
“โอ้? ช่างเป็นความบังเอิญที่น่ายินดีอะไรอย่างงี้! เช่นนั้น คุณก็คือผู้ร้ายสินะ คุณหลง! คุณกล้ามาดูหมิ่นน้องสาวสุดที่รักของผมเหรอ ห๊ะ? ฉันจะฆ่าแกซะเดี๋ยวนี้แหละ!” แฮร์รี่คำราม ขณะที่เขาเตะยูนัสเข้าที่อกโดยตรง
ยูนัสพบว่าตัวเองบินลอยไปยังปลายเตียงของอีกฝั่ง เมื่อเขาตกถึงพื้นในที่สุด เขาก็กุมหน้าอกของเขาทันที เขารู้สึกราวกับว่าเขาจะเริ่มอ้วกเป็นเลือดได้ทุกวินาที
“จับเขาลง!” แฮร์รี่สั่ง ขณะที่คนของเขาหลายคนตรึงแขนและขาของยูนัสลงทันที
ใบหน้าของยูนัสซีดเซียวด้วยความหวาดกลัว จากนั้นเขาก็เริ่มตะโกนขึ้นมา “บอดี้การ์ด! บอดี้การ์ด เข้ามาที่นี่เดี๋ยวนี้!
เขาตะโกนสุดเสียงจน แม้แต่เสียงของเขาก็เริ่มฟังดูแหบแห้ง
“ร้องไปเถอะ! ร้องให้ดังเท่าที่แกต้องการเลย! ตราบใดที่แกอยู่ในห้องนี้ ไม่มีใครจะได้ยินเสียงแกหรอก! แกไม่เพียงแต่ส่งคนของแกมาตามล่าหัวฉัน แต่แกยังเกือบจะฉกฉวยโอกาสกับน้องสาวของฉันด้วยเช่นกัน! แกมันไม่น่าให้อภัยไอ้เศษสวะ ยูนัส หลง!” แฮร์รี่ตะเบ็งเสียงใส่ ขณะที่เขาตบแก้มของยูนัส
“ฉัน ฉันผิดไปแล้ว แฮร์รี่! นอกจากนี้นายมีน้องสาวตั้งแต่เมื่อไหร่กัน? ฉันไม่รู้เกี่ยวกับเธอเลย!”
ในขณะนั้น ยูนัสไม่อาจรักษาบุคลิกที่โอหังปกติของเขาได้อีกต่อไปแล้ว
ในการตอบกลับ แฮร์รี่ตบยูนัสอย่างแรงอีกครั้งก่อนจะพูดขึ้นมา “มาถามฉันตอนนี้เนี่ยนะ? หลังจากทำกับน้องสาวของฉันแบบนี้งั้นเหรอ? วันนี้แกตายจริง ๆ แน่!”
“อ อย่างที่ฉันพูดไป ฉันผิดไปแล้ว แฮร์รี่! แฮร์รี่ ฟังฉันนะ พวกเราทั้งคู่ต่างก็มีความขุ่นแค้นและความคับข้องใจกันพอสมควร ขณะที่นานอาจจะต้องการแก้แค้นฉัน แต่ฉันรู้ว่าลึก ๆ ลงไปในใจของนาย ทั้งหมดที่นายแสวงหาก็คือเงินที่มากขึ้น ใช่ไหม? ฉันสามารถให้เงินทั้งหมดที่นายต้องการได้นะ! อีกอย่าง วันนี้เป็นวันเกิดของฉัน และผู้อาวุโสของตระกูลหลงก็อยู่ที่นี่กันเหมือนกัน! ทำไมพวกเราไม่คุยเรื่องต่าง ๆ กันอย่างสุภาพล่ะ?”
ยูนัสรู้ดีว่าเขาถูกจัดฉากใส่อยู่ เขาเดินเข้ามาติดกับของพวกเขาโดยตรง เพื่อที่พวกเขาจะสามารถใส่ร้ายเขาได้
ตอนนี้เขาเต็มไปด้วยความเสียใจที่ไม่ระงับอารมณ์ตัณหาของเขาก่อนหน้านี้
“อีกอย่าง แฮร์รี่! นายก็รู้ว่าฉันเป็นใคร ใช่ไหม? ฉันมั่นใจว่านายทราบดีว่ามันจะไม่เป็นผลดีใด ๆ ถ้านายทำให้ฉันต้องขุ่นเคืองใจ…ยิ่งไปกว่านั้น เวย์แฟร์เมาน์เทน เอ็นเตอร์เทนเม้นท์ ก็มีกล้องรักษาความปลอดภัยอยู่ทั่วทุกที่ มันจะใช้เวลาไม่นานก่อนที่คนของฉันจะตระหนักได้ว่าเกิดอะไรขึ้น! เมื่อพวกเขามาที่นี่ในท้ายที่สุด สิ่งต่าง ๆ จะไม่จบลงด้วยดีสำหรับนายแน่! งั้นนายคิดว่าไงล่ะ? ทำไมไม่เอาเงินไปและจากไปซะตอนนี้ล่ะ?!” ยูนัสอธิบายอย่างรีบร้อน
“ขอบคุณที่เป็นห่วงนะ คุณหลง ผมคงต้องพูด มันช่างน่าขันที่คุณยังคงพยายามทำให้ผมกลัวจนจากไปซะเดี๋ยวนี้อย่างไร อย่างแรกนะ พวกเราเข้ามาผ่านประตูหลัง อย่างที่สอง ผมไม่คิดว่าคุณจะรู้ว่าใครเป็นผู้ควบคุมขั้นตอนการติดตั้งของกล้องรักษาความปลอดภัยทั้งหมดในอาคารนี้” แฮร์รี่กล่าวก่อนจะยิ้มเยาะอย่างเย็นชา
“…น นายไม่ได้หมายความว่า…”
“ถูกต้อง! เป็นผมเอง!” แฮร์รี่ตะเบ็งเสียงใส่ขณะที่เขาตบหน้ายูนัสอีกครั้ง
“น นายต้องการอะไรล่ะถ้างั้น?” ยูนัสถาม ขณะที่เขากลืนน้ำลายอึก
“โอ้ ผมเพียงต้องการให้คุณทำบางอย่างที่ง่ายมาก ๆ น่ะ! เห็นไหม คุณดูหมิ่นน้องสาวของผมในวันนี้ และผมก็จับคุณได้คาหนังคาเขา! ผมไม่ต้องการเงินบ้า ๆ นั้นของคุณ! ผมต้องการให้คุณคุกเข่าต่อหน้าผม และเรียกผมว่านายท่านสามครั้งติดต่อกัน! จริง ๆ แล้วเดี๋ยวนะ เรียกนายท่านคงจะธรรมดามากเกินไป เรียกปู่แทนดีกว่าเพื่อทำให้สิ่งต่าง ๆ น่าสนใจยิ่งขึ้น! ในขณะที่พวกเราทำแบบนี้ คุณจะต้องพูดว่าคุณมีจิตใจโหดเหี้ยมอย่างสัตว์มากแค่ไหนเช่นกัน ในตอนท้ายของแต่ละประโยคทั้งสามนั้น ผมจะให้อภัยคุณเมื่อคุณทำสิ่งนั้นเสร็จ คิดว่าไงล่ะ?” แฮร์รี่ยิ้มเยาะ
“ฝันไปซะเถอะ!”
ทันทีทันใดหลังจากเขากล่าวไปแบบนั้น ยูนัสก็ได้รับการตบเป็นครั้งสี่ของวันแล้ว
“แกคิดว่าฉันเล่นไปเรื่อยหรือไง? ฉันจะจัดให้หนักในวันนี้ ยูนัส! กรณีที่เลวร้ายที่สุดที่อาจเกิดขึ้น ฉันก็จะแค่พังพินาศไปกับแกไง! ฉันรู้ดีว่าไอ้เวรอย่างแกจะไม่ปล่อยฉันไปง่าย ๆ อยู่ดี!” แฮร์รี่กล่าวขณะที่เขาหยิบมีดออกมา
เมื่อเขาเห็นท่าทางบนใบหน้าของแฮร์รี่ ยูนัสก็ตระหนักได้ว่าสถานการณ์กลายเป็นร้ายแรงมากแค่ไหน ณ จุดนี้ แฮร์รี่ดูเหมือนว่าเขาจะเต็มใจทำได้ทุกอย่าง
“อ เอาล่ะ! ฉันจะทำตามที่นายขอ แฮร์รี่! ฉันจะทำ!” ยูนัสจะโกนขึ้นมา ขณะที่เขาคุกเข่าลงด้วยความหวาดกลัว
“…ปู่ครับ ผมเป็นสัตว์เดรัจฉาน!”
ขณะที่เขากล่าวซ้ำทั้งสามประโยค ผู้ชายคนอื่นก็ยังคงบันทึกทุกวินาทีที่น่าสมเพชของประโยคนั้นต่อไป
อย่างไรก็ตาม เกือบจะตอนท้ายของประโยคสุดท้ายของเขา ทันใดนั้นยูนัสก็เงยหน้าของเขาขึ้นมาและโยนผ้าปูที่นอนใส่แฮร์รี่!
ขณะที่คนอื่น ๆ ตกตะลึงไปชั่วขณะ เขาก็ลุกขึ้น เปิดหน้าต่าง และจากนั้นก็กระโดดลงไป!
“โธ่เว้ย! อย่าให้เขาหนีไปได้!” แฮร์รี่ตะคอกขึ้นมาหลังจากฟื้นตัวจากความช็อก จากนั้นเขาและคนอื่น ๆ ก็เริ่มไล่ตามยูนัสไปทันที
แต่อย่างไรก็ตาม ยูนัสก็เริ่มตะโกนทันทีที่เขาหนีไปได้ ตามปกติเสียงอึกทึกทั้งหลายจึงดึงดูดความสนใจของบอดี้การ์ดด้านหน้ากัน
“คุณหลง!”
เสียงตะโกนมาจากดันเต ที่มีกลุ่มบอดี้การ์ดขนาดใหญ่มาด้วยกันกับเขา