เทพสงครามพิทักษ์โลก บทที่ 504
ที่ประตูใหญ่
เห็นเป็นหยางเฟิงสวมใส่เครื่องแบบทหารสีดำ ใบหน้าไร้อารมณ์ยืนอยู่ตรงนั้น
ปัง!
เสียงดังขึ้นอีกครั้งหนึ่ง
ประตูใหญ่ปิดลง
นอกจากหยางเฟิงแล้ว
เสือขาวและพวก ทั้งหมดรออยู่ด้านนอก
“หยางเฟิง!”
หลันเจิ้นลุกขึ้นยืน เรียกชื่อหยางเฟิงด้วยใบหน้าไม่อยากจะเชื่อ
หยางเฟิงเดินเข้ามา ขยับเก้าอี้แล้วนั่งลง
มองไปที่หยางเฟิงนิ่งๆ ถามพร้อมรอยยิ้ม : “คุณตา ทำไมเห็นผมแล้วแปลกใจหรือ?”
หลันเจิ้นใช้มือชี้ไปที่หยางเฟิง เอ่ยถามเสียงสั่น : “มาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร?”
เฉินเป่ยเหอและพวกไม่ใช่ว่าไปฆ่าหยางเฟิงแล้วหรือ?
ทำไมหยางเฟิงถึงได้มาอยู่ตรงนี้อย่างปลอดภัย?
หรือว่าเฉินเป่ยเหอและพวกทำพลาดไปหรือ?
นี่มันจะเป็นไปได้อย่างไร?
นั่นมันปรมาจารย์ใหญ่หนึ่งคนบวกกับอีกสสิบผู้แข็งแกร่งแห่งแดนปรมาจารย์เชียวนะ!
จะทำพลาดได้อย่างไร?
เมื่อเห็นใบหน้าตื่นตระหนกของหลันเจิ้น
หยางเฟิงก็พูดพร้อมยิ้มบางๆ : “จะว่าไป ผมก็ไม่ได้เจอคุณตามานานแล้ว คิดถึงมากเลยล่ะครับ ดังนั้นคืนนี้ก็เลยอยากมาเยี่ยมเยียนโดยเฉพาะเลยครับ!”
“แต่ดูแล้วท่าทางคุณตาจะแปลกใจมาก เหมือนกับว่าไม่ค่อยอยากต้อนรับการมาของผมน่ะ!”
ได้ยินดังนั้น
หลันเจิ้นสูดหายใจเข้าลึก
เขาพยายามทำให้อารมณ์ของตนเองสงบลง
ถึงแม้ว่าหยางเฟิงจะมาปรากฏตัวอยู่ที่นี่อย่างกระทันหัน
ทำให้เขาตื่นตกใจเป็นอย่างมาก
แต่ยิ่งในเวลานี้ ยิ่งต้องทำให้ตนเองใจเย็นลง
หลันเจิ้นกลับไปนั่ง แล้วกล่าวถามเสียงเรียบ : “หยางเฟิง ทำไมถึงได้มีเวลาว่ามาเยี่ยมฉันล่ะ? แล้วก็ไม่ต้องมาเรียกฉันว่าคุณตา แกฆ่าลูกฉัน ตอนนี้ยังจะมีหน้ามาเรียกฉันว่าคุณตาอยู่อีกหรือ?”
พูดถึงตรงนี้
ใบหน้าของหลันเจิ้นก็เผยความดุร้าย
ลูกชายคนเดียวของเขาถูกหยางเฟิงฆ่าตายไป
เขาเกลียดหยางเฟิงจนแทบอยากจะฉีกทึ้งกินเลือดกินเนื้อได้
เมื่อเฆ็นหลันเจิ้นสงบลงอย่างรวดเร็วขนาดนี้
ก็ทำให้ในใจของหยางเฟิงจำต้องยกย่องนับถือ
เป็นจิ้งจอกเฒ่าตามคาด
เล่ห์เหลี่ยมที่ใช่ว่าคนธรรมดาจะเทียบได้
หยางเฟิงเอาบุหรี่ออกมามวนหนึ่ง สูบเข้าไป พูดอย่างช้าๆว่า : “ดูแล้วคุณตายังมีเรื่องที่เข้าใจผมผิดอยู่นะครับ! ผมเคยบอกไปแล้วว่า ผมไม่ได้ฆ่าลุงเขาถูกโจวห้าว หลานเขยของคุณตาฆ่าต่างหาก!”
“เหอะ!”
หลันเจิ้นแค่นเสียงเย็นเยียบ
ขี้เกียจจะพูดเรื่องไร้สาระกับหยางเฟิง
หลันเฟิงไม่ได้ถูกหยางเฟิงฆ่า
ในใจของเขารู้แน่ชัด
แต่ถ้าไม่ใช่เพราะไปอ้สารเลวนี่ที่บังคับให้โจวห้าวลั่นไกฆ่าหลันเฟิง
ด้วยความกล้าของไอ้เศษขยะโจวห้าว
ต่อให้มีความกล้าหาญสิบประการมันก็ยังไม่กล้าทำเรื่องเช่นนี้
“เอาล่ะ ไม่ต้องมาพูดอะไรไร้สาระเทือกนี้แล้ว! วันนี้แกมาหาฉันถึงที่นี่ ตกลงว่ามีเรื่องอะไร?”
“ถ้าไม่มีเรื่องอะไรก็เชิญกลับไปซะ ที่นี่ไม่ต้อนรับแก!”
หลันเจิ้นเห็นหน้าหยางเฟิงแล้วหงุดหงิด
เขาแทบรอไม่ไหวที่จะได้ไม่ต้องเห็นไอ้สารเลวนี้อีกตลอดไป!
หยางเฟิงไม่ได้สนใจท่าทีรังเกียจของหลันเจิ้น
เขายิ้มเบาๆแล้วกล่าวว่า : “ก็ไม่มีอะไรหรอกครับ วันนี้ผมเอาของขวัญมามอบให้น่ะครับ”
“ของขวัญ?”
หลันเจิ้นขมวดคิ้ว
หยางเฟิงไอ้สารเลวนี่ จะเอาของขวัญอะไรมามอบให้ตนกัน?
ทำดีหวังผล!
หยางเฟิงพยักหน้าแล้วพูดว่า : “ใช่ครับ เป็นของขวัญที่จะทำให้ผู้คนเซอร์ไพรส์มาก หวังว่าคุณเห็นแล้ว จะไม่ตกใจมากจนเกินไป! ทางที่ดีคุณควรกินยาบำรุงหัวใจแบบเร่งด่วนเอาไว้ก่อน ไม่งั้นผมกลัวกลัวว่าอีกสักพักหัวใจของคุณจะรับไม่ไหว”
“นี่แกจะพอได้หรือยัง? ตอนนี้มันจะเที่ยงคืนแล้ว ถ้าไม่มีเรื่องอะไรสำคัญ ฉันจะไปนอนแล้ว!”
หลันเจิ้นคำรามอย่างทนไม่ไหว
หยางเฟิงไอ้หน้าตัวเมียนี่ พล่ามอะไรอยู่ได้
มาบุกบ้านคนอื่นเขา หรือกูไม่ต้องนอนแล้วมั้ง?
“เหอะๆ!”
หยางเฟิงแค่นหัวเราะแล้วกล่าวว่า : “ดูเหมือนว่าคุณตาจะรอไม่ไหวแล้วสิ เมื่อเป็นเช่นนี้ อย่างนั้นฉันก็จะให้คนเอาของขวัญเข้ามา”
พูดไป เขาก็ตบมือแล้วกล่าวว่า : “เข้ามา เอาของขวัญของฉันมามอบให้เขา!”