เทพสงครามพิทักษ์โลก บทที่ 505
กล่าวจบ
ชายร่างใหญ่จำนวนหนึ่ง ก็ยกโลงเย็นเดินเข้ามา
ปึ้งง!
เกิดเสียงดัง
โลงเย็นถูกวางลงกับพื้นด้วยเสียงดัง
เมื่อเห็นโลงเย็น
หลันเจิ้นก็โกรธทันที
เขาคำรามลั่น : “หยางเฟิง ตกลงแกต้องการอะไร? นำโลงศพมากลางดึก อยากจะแช่งให้ฉันตายเร็วๆหรือไง?”
หลันเจิ้นเคยได้ยินว่า
หยางเฟิงชายผู้ชั่วร้ายคนนี้
มอบระฆังใบใหญ่ให้เย่เทียน ในวันเกิดอายุครบแปดสิบปีของเขา ทำให้เย่เทียนอับอายขายหน้าเป็นอย่างมาก!
ตอนนี้ก็เอาโลงศพมามอบให้ตอนกลางดึก
บัดซบ!
นี่มันจะเล่นอะไรของมัน?
“หึๆ!”
เมื่อเห็นหลันเจิ้นระเบิดโทสะ
หยางเฟิงก็ยกยิ้มมุมปาก กล่าวอย่างผ่อนคลาย : “คุณตาครับ อย่าเพิ่งรีบโกรธสิครับ! ดูโลงศพนี่ก่อนค่อยว่ากันนะครับ!”
“ดูก็ดู คิดว่าฉันกลัวแกรึไง?”
หลันเจิ้นแค่นเสียงเย็น แล้วเดินเข้าไป
เขาอดไม่ได้ที่จะสงสัย ว่าหยางเฟิงต้องการจะทำอะไร?
เมื่อเขามาถึงที่หน้าโลงเย็น แล้วเหลือบมอง
ทันใดวิญญาณของเขาก็หลุดลอยออกจากร่าง สีหน้าของเขาก็เปลี่ยนไปอย่างมาก
ร่างที่นอนอยู่ ด้านในโลงเย็น
ไม่ใช่ใครอื่น ช่างเลวร้ายที่เป็นหลานสาวของเขา หลันจื่อ!
ในตอนนี้สองตาของหลันจื่อปิดอยู่
ร่างทั้งร่างไร้ลมหายใจ
โดยเฉพาะบาดแผลที่ขมับ
ยิ่งทำให้ตื่นตะลึง!
“หลาน…”
หลันเจิ้นพึมพำ นิ่งงันไป
“โอ้วววว!”
“หลันจื่อ! หลานเป็นอะไรไป? ทำไมเป็นอย่างนี้? รีบตอบปู่มาสิ!”
ครู่เดียวหลังจากนั้น
หลันเจิ้นก็ร้องไห้ฟูมฟายออกมา
ทั้งตัวโถมไปบนโลงศพ ร้องไห้ปานจะขาดใจ
หลันจื่อเป็นหลานสาวคนเดียวของเขา
และยังไปทายาทผู้สืบทอดตระกูลหลันเพียงคนเดียวอีกด้วย
ตอนนี้หลันจื่อตายไปแล้ว
ตระกูลหลันของเขา สิ้นลูกสิ้นหลานแล้วจริงๆ…
ทันใดนั้น
หลันเจิ้นก็เงยหน้าขึ้นมา ดวงตาแดงก่ำจ้องไปที่หยางเฟิง!
เข่ใช้มืออันสั่นเทาชี้ไปที่หยางเฟิง ขบเขี้ยวเคี้ยวฟันคำรามด้วยความโกรธ : “หยางเฟิง!!! ตกลงแล้วฉันกับแกมีความโกรธแค้นแกลียดชังอะไรกันหรือ? ทำไมแก? ทำไมแกฆ่าลูกฉัน แล้วยังฆ่าหลานฉันอีก? แกต้องการฆ่าล้างตระกูลหลันของฉันให้สิ้นซากเลยหรือ?”
เกลียดชัง!
เกลียดชังเข้ากระดูกดำ!
ในตอนนี้
ความเกลียดชังในหัวใจของหลันเจิ้นเป็นเหมือนแม่น้ำที่ไหลเชี่ยวกราก
แทบรอไม่ไหวที่จะทำให้หยางเฟิงหายไปซะ!
ลูกชายตายไปแล้ว!
หลานสาวก็ตายไปแล้ว!
ก็เหลือเพียงเขาชายแก่คนเดียว!
ทั้งตระกูลหลัน ถูกทำลายคนก็ถูกฆ่า!
และหัวโจกของผู้ร้าย ก็คือหยางเฟิง!
หลันเจิ้นแทบรอไม่ไหวที่จะกินเลือด กินเนื้อของหยางเฟิง
มีเพียงทางนี้เท่านั้น ถึงจะทำให้ความเกลียดชังในใจเขามลายไปได้!
การเผชิญกับความเกลียดชังไม่รู้จบของหลันเจิ้นที่มีต่อตัวเขาเอง
ใบหน้าของหยางเฟิงยังนิ่งไม่เปลี่ยนแปลง
ขสูบบุหรี่อย่างนิ่งเฉย มองไปที่หลันเจิ้นด้วยดวงตาสงบนิ่ง ใบหน้าไม่มีพิษมีภัย
“คุณตา ทำไมไม่ยุติธรรมกับคนดีเลยล่ะครับ?”
“อะไรกัน? แกยังกล้าพูดว่าฉันไม่ยุติธรรมกับคนดีหรือ?”
“แกฆ่าหลานสาวของฉัน หน้าแกยังมียางอายอยู่ไหม?”
หลันเจิ้นโกรธจนแทบกระอักเลือด ทั้งตัวสั่นเทิ้มไม่หยุด
เขาเพิ่งเคยเห็นเป็นครั้งแรก ว่าหยางเฟิงเป็นคนหน้าหนาไร้ยางอายเช่นนี้
ฆ่าลูกชายของตน
แล้วยังฆ่าหลานสาวของตนอีก
ตอนนี้ยังกล้ามาพูดว่า ตนไม่ยุติธรรมกับคนดี?
แกมันไอ้สารเลว อย่างแกนับเป็นคนดีก็บ้าแล้ว?
ถ้าแกเป็นคนดี ทั่วทั้งใต้หล้านี้ก็ไม่มีคนเลวแล้ว!
หยางเฟิงมองสายตาที่อยากกินคนจนทนไม่ไหวของหลันเจิ้น
“เฮ่ออ!”
หยางเฟิงถอนใจเบาๆ : “คุณตาครับ หลันจื่อฆ่าตัวตาย มันไม่เกี่ยวอะไรกับผมเลย…”
พูดอย่างสัตย์จริง
หยางเฟิงก็คิดไม่ถึงว่าหลันจื่อจะฆ่าตัวตาย
ถ้าหลันจื่อไม่ฆ่าตัวตาย
หยางเฟิงก็คงไม่ฆ่าเธอด้วยมือของตนเอง
แล้วคงส่งตัวเธอให้กับหน่วยงานที่เกี่ยวข้องจัดการ!
ไม่รอให้หยางเฟิงพูดจบ
หลันเจิ้นก็ด่าชุดใหญ่ : “เหลวไหล! ทุกอย่างกำลังไปได้ดีจะมาฆ่าตัวตายเพื่ออะไร? เห็นอยู่ชัดๆว่าแกฆ่าหลานฉัน!”
ในคืนนี้
หลันจื่อพาคนบุกไปทำลายตระกูลโจว