ตอนที่ 336 ฟื้นขึ้นมา
“ใช่แล้ว ลั่วอิงพูดถูกทั้งหมดเลย” แต่ก่อนอื่นต้องออกตามหาถังโจวโจวให้เจอ เขาถึงจะมีโอกาสปั๊มลูก!
ลั่วเซ่าเซินกับลั่วอิงรอคอยการกลับมาของถังโจวโจว ทุกครั้งที่เห็นเงาร่างคนที่ลักษณะคล้ายเธอ พวกเขาก็จะพุ่งตัวเข้าไปหาทันที ถึงได้พบว่าไม่ใช่คนที่ตัวเองตามหาอยู่
…
ประเทศ M ในปราสาทเก่าแก่หลังหนึ่ง เพราะว่าหญิงสาวที่คุณผู้ชายพามาได้ฟื้นขึ้นแล้ว บรรยากาศภายในปราสาทจึงคึกคักราวกับฉลองเทศกาล ชายหนุ่มผมดำตัดเป็นทรงสั้น สวมชุดทักซิโด้สะอาดสะอ้าน อย่างกับว่าเพิ่งจะกลับจากงานเลี้ยงที่ไหนสักแห่ง
“เธอฟื้นแล้วเหรอ?” ชายคนนี้เป็นเจ้าของปราสาทโบราณแห่งนี้ โอวหยางหง
“ใช่ครับ คุณผู้ชาย ผู้หญิงคนนั้นฟื้นแล้ว เพียงแต่…”
“เพียงแต่อะไร?” โอวหยางหงถามด้วยความร้อนใจ เธอสลบนานเกินไป หลังจากที่เขาช่วยเธอเอาไว้ เธอก็หลับไปได้เดือนหนึ่งแล้ว คุณหมอก็ตรวจไม่พบปัญหาอะไร ทำได้แค่รอให้เธอฟื้นขึ้นเอง
“เหมือนว่าผู้หญิงคนนั้นจะความจำเสื่อมครับ” พ่อบ้านเดินนำโอวหยางหงไปยังห้องที่หญิงสาวพักอยู่ เมื่อเปิดประตูห้องเข้าไป คุณหมอประจำตระกูลก็ตรวจร่างกายให้เธออยู่ข้างในแล้ว โอวหยางหงยืนรออยู่ข้างๆสักครู่ รอให้คุณหมอวางมือจากการทำงาน ถึงได้เอ่ยถาม “เป็นยังไงบ้างครับ”
“เธอฟื้นแล้ว แผลที่บริเวณศีรษะพักฟื้นอีกหน่อยก็คงหายดี ส่วนความทรงจำ ทำได้แค่รอให้เลือดที่คั่งอยู่ในสมองหายไปก่อนแล้วค่อยดูอาการอีกที”
คุณหมอประจำตระกูลเองก็ไม่กล้ารับปากว่าหญิงสาวคนนี้จะจดจำเรื่องราวในอดีตได้ทั้งหมด ถึงอย่างไรเขาก็ไม่อาจมองทะลุเข้าไปในสมองอันซับซ้อนได้
คุณหมอประจำตระกูลคนนี้คือคุณหมอหวาที่ขึ้นตรงกับตระกูลโอวหยาง ครอบครัวโอวหยางเป็นตระกูลใหญ่ในประเทศ M เวลานี้นายใหญ่ของตระกูลโอวหยางได้แก่โอวหยางเลี่ย ซึ่งเป็นพ่อของโอวหยางหง
โอวหยางหงฟังคุณหมอพูดจนจบ “ลุงหวา ลำบากคุณลุงแล้วนะครับ เดี๋ยวผมจะให้พ่อบ้านออกไปส่ง”
“พ่อหนุ่ม ตกลงว่าผู้หญิงคนนี้ใช่แฟนของคุณหรือเปล่า?”
“ลุงหวาครับ ทำไมจู่ๆ ถามแบบนี้ละครับ?” โอวหยางหงมองคุณหมอหวาด้วยความประหลาดใจ
“ตอบคำถามของผมก่อน แล้วผมจะบอกเรื่องที่ผมรู้ให้คุณฟัง” คุณหมอหวาจำเป็นต้องให้โอวหยางหงตอบเขาก่อน เขาถึงจะบอกในสิ่งที่เขารู้
“ไม่ใช่หรอกครับ เธอเป็นแค่คนที่ผมช่วยเอาไว้ก็เท่านั้น” โอวหยางหงรีบส่ายหน้า คุณหมอหวาถอนหายใจ “โธ่ นึกว่าความฝันของคุณพ่อคุณจะเป็นจริงแล้วเสียอีก”
ทำไมจะเป็นไปไม่ได้ล่ะ? ถ้าเธอเป็นแฟนสาวของโอวหยางหงจะดีแค่ไหนกัน! ปัญหาทุกอย่างก็จะหมดไปอย่างง่ายดาย
“ความฝันอะไรเหรอครับ ทำไมผมไม่เห็นรู้เรื่องเลย?” วันนี้ลุงหวาดูแปลกไป พูดอะไรพิลึกๆ อยู่เรื่อย
“มานี่ อาหง เราไปคุยกันข้างนอก”
คุณหมอหวาพาโอวหยางหงออกมาข้างนอก ลังเลอยู่สักครู่ถึงได้พูดออกมา “เมื่อสักครู่ผมตรวจอาการของเธอแล้ว พบว่าเธอตั้งท้องได้หนึ่งเดือน เดิมทีเข้าใจว่าเป็นลูกของคุณ ใครจะรู้ว่าผมจะต้องดีใจเก้อ”
แต่ไหนแต่ไรมาโอวหยางหงไม่เคยพาหญิงสาวคนไหนเข้าบ้านมาก่อน คราวนี้ถึงกับพาผู้หญิงกลับมาด้วย ทำให้ลุงหวาอดคิดเป็นอย่างอื่นไปไม่ได้ ที่สำคัญก่อนที่หญิงสาวคนนี้จะฟื้นขึ้นมา โอวหยางหงก็ถามอาการของเธอทุกวัน นั่นทำให้ลุงหวายิ่งสงสัยเข้าไปใหญ่
“ท้องเหรอครับ? ท้องกับใคร” คำพูดนี้หลุดปากออกมาจากจิตใต้สำนึกล้วนๆ หลังจากที่โอวหยางหงพูดออกมาแล้วก็อยากจะเก็บคืนไป ทว่าสายไปเสียแล้ว
“เด็กนี่ คุณเป็นคนช่วยเธอกลับมา คุณเองก็ไม่รู้ แล้วผมจะรู้ได้ยังไง เฮ้อ ลุงขอถามอะไรสักคำเถอะ แม่หนูคนนี้มีที่มาที่ไปยังไงกันแน่?”
ดูแล้วไม่เหมือนผู้หญิงประเทศ M คราวนี้อาหงกลับมาจากประเทศ H หรือว่าเขาจะพาเธอกลับมาจากที่นั่น? คงจะไม่ได้แย่งผู้หญิงของคนอื่นมาหรอกใช่ไหม?
ตอนที่ 337 หู่พั่วคนใหม่
“มีที่มาที่ไปยังไงน่ะเหรอครับ? เธอก็เป็นแค่ผู้หญิงธรรมดาคนหนึ่ง เด็กในท้องของเธอเป็นยังไงบ้างเหรอครับ?” โอวหยางหงนึกขึ้นได้ว่าตอนนั้นเธอได้รับบาดเจ็บสาหัส ไม่นึกไม่ฝันว่าเด็กจะโชคดีรอดมาได้
“ไม่ได้รับอันตรายอะไรมาก เพียงแต่ร่างกายของแม่ไม่ค่อยแข็งแรง อีกอย่างเธอก็หลับไปเป็นเวลานาน เด็กต้องการสารอาหารจากแม่ บำรุงร่างกายของเธอให้มากหน่อยก็เป็นอันว่าไม่มีปัญหาอะไรแล้ว ในเมื่อคุณไม่อยากพูด อย่างนั้นลุงหวาก็จะไม่ถามอีก”
คุณหมอหวาโบกมือให้ ก่อนจะถือกล่องยาของตัวเองพาผู้ช่วยของเขาออกจากปราสาทไป
เมื่อโอวหยางหงเข้ามาในห้องอีกครั้ง ก็พบว่าหญิงสาวกำลังขดตัวอยู่ในผ้าห่ม เขาดูน่ากลัวขนาดนั้นเชียวเหรอ?
“คุณกลัวผมเหรอ?”
“ปะ…เปล่า” เธอตื่นเต้นเสียจนหดหัวเข้าไปใต้ผ้าห่มอีกครั้ง ชายคนนี้มีรัศมีเปล่งประกาย แม้ว่าจะยังหนุ่มยังแน่น แต่ก็ไม่ใช่คนที่จะคิดรังแกคนอื่น เธอกลัวว่าเขาจะทำร้ายเธอ
“ยังบอกว่าไม่กลัวอีก ตัวสั่นไปหมดแล้ว คุณวางใจได้ ผมไม่ทำอะไรคุณหรอก แล้วก็ไม่กล้าทำอะไรคุณด้วย” เสียงของชายหนุ่มทุ้มต่ำ อีกทั้งยังเต็มไปด้วยเสน่ห์ เพราะว่าเสียงของเขาเบาเกินไป ดังนั้นเธอจึงไม่รู้ว่าเขากำลังพูดอะไรอยู่
“คุณเป็นใคร? ที่นี่ที่ไหน? …แล้วฉันเป็นใคร?” ตอนนี้เธอปวดหัวไปหมด เธอเรียกความกล้าหาญที่มีอยู่ออกมาถึงได้กล้าถามคำถามแบบนี้ เมื่อโอวหยางหงมองไปที่เธอ เธอก็รีบก้มหน้าลงทันที ซ่อนจนมิดชิด อย่างกับว่าทำแบบนี้แล้วเขาจะไม่เห็นเธออย่างไรอย่างนั้น
“จำอะไรไม่ได้เลยเหรอ?” โอวหยางหงคิดไม่ถึงว่าเธอจะจำไม่ได้แม้กระทั่งว่าตัวเองเป็นใคร หรือว่าจะเป็นผลกระทบจากอุบัติเหตุ?
“ใช่ จำอะไรไม่ได้เลย” เธอพยายามนึกให้ออก แต่พอใช้สมองคิดก็ปวดหัวอย่างรุนแรง ราวกับว่าทั้งศีรษะจะระเบิดออกมา อุบัติเหตุทำให้เธอบาดเจ็บถึงขนาดนี้เชียวเหรอ? ทำไมเป็นอย่างนี้ไปได้?
“ในเมื่อคิดไม่ออกก็ไม่ต้องคิดต่อแล้ว ที่นี่คือบ้านของผม ผมเป็นคนที่ช่วยคุณไว้ อย่างนั้นผมตั้งชื่อให้คุณดีไหม คุณจะว่ายังไง?” โอวหยางหงพลันเกิดความคิดแบบนี้ขึ้นมา เริ่มคิดว่าจะตั้งชื่อเธอว่าอย่างไรดี
“งั้นคุณชื่ออะไรล่ะ?” เธอพูดกับโอวหยางหงมากขึ้นเล็กน้อย อีกทั้งเมื่อได้ยินว่าเขาเป็นคนช่วยเธอ ไม่ได้คิดจะทำมิดีมิร้ายกับเธอ เพราะอย่างนั้นเธอจึงผ่อนคลายลงบ้าง ดูเหมือนว่าเขาคนนี้จะไม่ได้เป็นคนชั่วร้ายอะไร อาจเป็นเพราะว่าเขามีรัศมีติดตัวอยู่ตั้งแต่แรกแล้ว
“ผมชื่อโอวหยางหง จำได้หรือยัง?”
เธอพึมพำเสียงเบาอยู่สองสามคำ “โอวหยางหง… โอหยางหง ฉันจำได้แล้ว” อย่างกับว่าจะจดจำชื่อนี้เอาไว้ในใจตลอดชีวิตอย่างนั้นแหละ
“เอาล่ะ ผมคิดออกแล้วว่าจะควรจะตั้งชื่อคุณว่าอะไรดี คุณชื่อหู่พั่ว[1]ก็แล้วกัน!”
“ใช่หู่พั่วที่ฉันรู้จักหรือเปล่า?” หู่พั่ว นับว่าเป็นชื่อด้วยหรือไง?
“ใช่แล้ว หู่พั่ว ตั้งแต่นี้เป็นต้นไป คุณจะมีชีวิตใหม่ เหมือนกับอำพัน ต่อจากนี้ความทรงจำอันล้ำค่าทั้งหมดจะถูกผนึกเอาไว้ในความทรงจำของคุณ จากนี้เป็นต้นไปคุณจะมีชีวิตใหม่ทั้งหมด”
“ได้สิ ต่อไปฉันจะใช้ชื่อหู่พั่ว!” ได้ยินความหมายที่แฝงมากับชื่อที่โอวหยางหงตั้งให้ หู่พั่วก็ยิ่งตื่นเต้นดีใจมากขึ้นไปอีก จู่ๆ ก็รู้สึกว่าชื่อนี้ช่างน่าฟังเสียจริง
“หู่พั่ว ตอนนี้เธอต้องพักผ่อนให้สบายเข้าไว้ เพราะในท้องของเธอมีเบบี๋ตัวน้อยๆ อยู่นะ”
“ในท้องฉัน? เบบี๋?!” เธอลูบท้องของตัวอย่างไม่อยากเชื่อ ไม่น่าเชื่อว่าจะมีชีวิตน้อยๆ อยู่ในร่างกายของเธอ เดิมทีโอวหยางหงเองก็กังวลอยู่เหมือนกันว่าจะบอกเรื่องนี้กับเธอตอนไหน จะปิดก็ปิดไม่มิด จะรอให้ถึงตอนที่ท้องของเธอป่องขึ้นมา นั่นคงแย่ยิ่งกว่า
[1] หู่พั่ว ในภาษาจีนแปลว่าอำพัน เป็นยางไม้จากซากดึกดำบรรพ์ อำพันคุณภาพดีจะถูกผลิตเป็นอัญมณี