ตอนที่ 334 ไร้ความปรานี
“ต่อให้ลูกไม่ยินดีแม่ก็จะพูด ผู้หญิงคนนั้นถูกรถชนใช่หรือเปล่า? ตอนนี้เธออยู่ที่ไหน?”
“แม่ครับ ผู้หญิงคนนั้นที่แม่พูดถึงคือภรรยาของผม ผมไม่อนุญาตให้แม่พูดถึงเธอแบบนั้น เธอจะเป็นภรรยาของผมตลอดไป แล้วผมก็ไม่มีวันแต่งงานกับเมิ่งชิงซีอย่างแน่นอน แม่ตัดใจซะเถอะนะครับ!”
แม่ของเขาได้ฟังคำพูดอกตัญญูแบบนี้ก็โกรธจนรีบกุมหน้าอกของตัวเองเอาไว้ เมิ่งชิงซีเข้าไปประคองแม่ของเซ่าเซินในทันที
“คุณป้าคะ คุณป้าใจเย็นๆ ค่อยๆ หายใจนะคะ พี่เซ่าเซิน รู้ทั้งรู้ว่าจะทำให้คุณป้าสะเทือนใจไม่ได้ ทำไมถึงพูดแบบนี้ล่ะคะ? เกิดคุณป้าเป็นอะไรขึ้นมา พี่จะไม่รู้สึกแย่หรือไงคะ”
“เรื่องทั้งหมดเกิดขึ้นก็เพราะว่ามีคุณอยู่ไง ถ้าไม่มีคุณมาคอยพูดจาเลอะเทอะเป่าหูคุณแม่ เรื่องในวันนี้จะเกิดขึ้นได้เหรอ? เมิ่งชิงซี ที่ตรงนี้คนที่ควรจะเกรงใจน่าจะเป็นคุณมากกว่า น่าเสียดายที่ตอนนี้ผมไม่เห็นคุณสำนึกผิดเลยสักนิด”
“พี่เซ่าเซิน ฉันก็แค่รักพี่ การรักใครสักคนมันผิดด้วยเหรอคะ? ฉันไม่ได้จะทำให้พี่กับถังโจวโจวแยกทางกันสักหน่อย พอเกิดเรื่องกับถังโจวโจวแล้วทำไมถึงได้มาลงที่ฉันล่ะ?” เมิ่งชิงซีเห็นว่าเขาไม่มีสติอีกต่อไปแล้ว ถึงขนาดผลักความรับผิดชอบทั้งหมดมาให้เธอเสียอย่างนั้น
“รักใครสักคนมันก็ไม่ผิดหรอก แต่การที่เธอรักฉันมันเป็นความผิดที่ร้ายแรงที่สุด ฉันไม่ต้องการความรักจากเธอ! หวังว่าจากนี้ต่อไปเธอจะไม่มาตามตื๊อฉันอีก แล้วก็ไม่ต้องเอาคุณแม่มาเป็นข้ออ้างด้วย”
“เขาพูดอะไรออกมา? หา? เขาจะไปจากเราสองคนอย่างนั้นเหรอ?” แม่ของเซ่าเซินโกรธเขาจนลมหายใจถี่กระชั้น เมิ่งชิงซีรีบประคองเธอให้นั่งลงบนโซฟา
“คุณป้า อย่าโกรธไปเลยนะคะ ตอนนี้ที่พี่เซ่าเซินอารมณ์ไม่ดีก็เพราะเรื่องของถังโจวโจว หนูเข้าใจได้ค่ะ คุณป้าเองก็เข้าใจพี่เขาหน่อยนะคะ”
“ทำไมป้าต้องเข้าใจเขาด้วย? นังถังโจวโจวคนนั้นตายเสียได้ก็ดี เธอดีเสียขนาดนี้แล้วเขาก็ยังจะโทษเธออีก ลูกคนนี้มีก็เหมือนไม่มี พอมีภรรยาแล้วก็ลืมแม่ตัวเอง!”
เมิ่งชิงซีอยากตามไปอธิบายกับลั่วเซ่าเซิน แต่เวลานี้ร่างกายที่ไม่แข็งแรงของคุณป้าเป็นตัวขัดขวางเธออย่างไม่ต้องสงสัย ถ้าเมิ่งชิงซีไม่ระงับความรู้สึกของตัวเองไว้แล้วละก็ เป็นไปได้ว่าเธออาจจะอยากแผดเสียงใส่แม่ของเซ่าเซินสักครั้งสองครั้งก็เป็นได้
ลั่วเซ่าเซินขึ้นไปชั้นบน เข้าไปในห้องของลั่วอิงก็เห็นว่าเธอกำลังต่อจิ๊กซอว์อยู่ ความสนใจทั้งหมดของลั่วอิงรวมกันอยู่ที่จิ๊กซอว์ ไม่ได้สังเกตเลยว่ามีใครเข้ามา
ลั่วเซ่าเซินไม่ได้รบกวนเธอ เพียงยืนมองอยู่ข้างๆ เงียบๆ เมื่อลั่วอิงหาชิ้นส่วนของภาพเจอ มองไปรอบๆ ถึงได้เห็นว่าลั่วเซ่าเซินยืนอยู่ข้างหลัง
เธอหันกลับมาด้วยความดีใจพลางร้องเสียงดัง “คุณพ่อคะ! คุณพ่อมาได้ยังไงคะ! คุณพ่อมารับหนูกลับไปใช่หรือเปล่า?”
“ใช่แล้ว ลูกรู้ได้ยังไงเนี่ย หรือว่าลูกรู้อนาคตได้ ครอบครัวเรามีผู้หยั่งรู้ด้วยเหรอ?”
ลั่วเซ่าเซินย่อตัวลง ลั่วอิงรีบลุกขึ้นโผเข้าสู่อ้อมกอดของเขาในทันที “คุณพ่อคะ ผู้หยั่งรู้คืออะไรเหรอคะ?”
“ผู้หยั่งรู้ก็คือคนที่รู้ว่าวันพรุ่งนี้จะเกิดอะไรขึ้นน่ะสิ” ลั่วอิงเข้าใจในทันที “อย่างนั้นเขาก็ต้องเก่งมากๆเลย ถึงได้รู้ว่าพรุ่งนี้จะเกิดอะไรขึ้น หนูไม่ใช่ผู้หยั่งรู้ เพราะว่าหนูไม่รู้”
“ใช่จ้ะ เมื่อกี้พ่อพูดผิดไป แต่ว่าลั่วอิงก็เก่งมากๆ เลยนะ ว่าแต่อยู่ที่บ้านคุณย่ามีความสุขหรือเปล่า?”
ลั่วอิงรีบส่ายหน้า “คุณพ่อ หนูไม่มีความสุขเลยสักนิด ผู้หญิงคนนั้นมาที่นี่ทุกวัน หนูไม่อยากเจอเธอเลยค่ะ!”
“ถ้าอย่างนั้นพ่อจะรับลูกกลับไป ลูกก็ไม่ต้องเจอเธอแล้ว ดีไหม?”
“ดีค่ะ ดีเลยค่ะ! ไม่ต้องเจอผู้หญิงร้ายกาจคนนั้นอีกแล้ว เยี่ยมไปเลยค่ะคุณพ่อ! แล้วคุณพ่อเจอคุณแม่โจวโจวหรือยังคะ?”
ตอนที่ 335 พาลั่วอิงกลับบ้าน
เมื่อถามถึงถังโจวโจว อารมณ์ของลั่วเซ่าเซินก็หดหู่ลงทันที เขาส่ายหน้า “พ่อไม่ได้เรื่อง ยังหาคุณแม่โจวโจวไม่เจอ ลั่วอิง บอกพ่อได้ไหมครับว่าคุณแม่หายไปไหน?”
“หนูก็ไม่รู้เหมือนกันค่ะ แต่หนูคิดว่าคุณแม่โจวโจวจะต้องคิดถึงพวกเราแน่ๆ เหมือนกับที่พวกเราคิดถึงคุณแม่ยังไงคะ คุณแม่จะต้องอยากกลับไปมาเหมือนกัน แค่ตอนนี้เธอยังป่วยอยู่ เลยกลับมาไม่ได้”
“ใช่แล้ว ลั่วอิงของพ่อฉลาดจริงๆ เอาล่ะ ตอนนี้เก็บของของตัวเองเข้าที่ สะพายกระเป๋าไว้ พ่อจะพาลูกกลับบ้าน”
ลั่วอิงรีบวิ่งไปที่โต๊ะ หยิบกระเป๋าหนังสือของเธอลงมาทันที ลั่วเซ่าเซินเองก็ช่วยเธอเก็บของด้วย “ไม่ต้องเก็บเสื้อผ้าไปหรอก อย่างไรที่บ้านก็มีอยู่แล้ว ลูกแค่เอาของที่จะใช้กลับไปด้วยก็พอ”
“ค่ะ คุณพ่อ หนูเก็บเสร็จแล้ว” เสื้อผ้าของลั่วอิงมีเตรียมเอาไว้ทั้งสองบ้าน เพียงแค่เอาอุปกรณ์การเรียนไปด้วยก็พอ
“ไปกันเถอะ” ลั่วเซ่าเซินช่วยเธอถือกระเป๋า มืออีกข้างหนึ่งจูงมือเธอเดินลงจากชั้นบน
แม่ของเซ่าเซินกับเมิ่งชิงซีเห็นลั่วเซ่าเซินกับลั่วอิงเดินลงมาแล้ว ก็รู้ดีว่าคราวนี้เขาเอาจริงแน่ “เซ่าเซิน ลูกไม่อยู่บ้าน แล้วใครจะดูแลลั่วอิง ยังไงก็ให้หลานอยู่ที่นี่เถอะนะ”
“ไม่ต้องหรอกครับคุณแม่ ยังไงก็มีคุณแม่ก็มีคุณหนูเมิ่งคอยอยู่เป็นเพื่อน อีกอย่างลั่วอิงก็บอกว่าคิดถึงผม ผมพาลูกกลับบ้านไปด้วยดีกว่า ส่วนเรื่องดูแลลั่วอิง คุณแม่ไม่ต้องเป็นห่วงหรอกครับ”
ลั่วเซ่าเซินดึงมือน้อยๆ ของลั่วอิงให้เธอเดินตามเขาไป ทั้งสองคนเดินออกจากประตูใหญ่แล้ว แม่ของเซ่าเซินและเมิ่งชิงซีทำได้เพียงมองพวกเขาเดินออกไปนิ่งๆ
“ชิงซี ตอนนี้จะทำยังไงกันดี? เซ่าเซินเอาเรื่องทุกอย่างมาโทษป้าแล้ว” แม่ของเซ่าเซินฉุกคิดขึ้นได้ว่าเมื่อกี้ที่ลูกชายของเขาทำก็บุ่มบ่ามเกินไป เห็นๆ อยู่ว่าความจริงแล้วเธอไม่ได้คิดแบบนั้น
“คุณป้าคะ คุณป้าอย่าร้อนใจไปเลยนะคะ ไม่ว่ายังไงพี่เซ่าเซินก็ไม่ทอดทิ้งคุณป้าหรอกค่ะ ผ่านไปอีกสักพักพอพี่เซ่าเซินใจเย็นลงแล้ว พี่เขาก็ไม่เป็นแบบนี้แล้วล่ะค่ะ” ส่วนผลลัพธ์ของเรื่องนี้ เมิ่งชิงซีเองไม่ไม่แน่ใจนัก ตอนนี้ทำได้เพียงพูดอะไรปลอบใจแม่ของเขาไปก่อน ทำให้เธอใจเย็นลง
ลั่วเซ่าเซินพาลั่วอิงกลับมาที่บ้าน แม่บ้านหลิวเห็นทั้งสองคนกลับมาก็ไม่ได้ถามถึงถังโจวโจว ตอนนี้ถังโจวโจวคือความเจ็บปวดในใจของลั่วเซ่าเซิน เรื่องอะไรแม่บ้านหลิวจะไปจี้บาดแผลของเขาล่ะ
“คุณหนู กลับมาแล้วเหรอคะ พอป้ารู้ว่าคุณหนูจะกลับมา ก็เตรียมของอร่อยๆ เอาไว้ให้เป็นพิเศษเลยนะคะ”
“แม่บ้านหลิว หนูก็คิดถึงแม่บ้านหลิวค่ะ เดี๋ยวหนูจะกินของที่แม่บ้านหลิวทำให้ให้หมดเกลี้ยงไปเลยค่ะ” ลั่วอิงกอดแม่บ้านหลิวอย่างอบอุ่น แม่บ้านหลิวไม่ได้เจอลั่วอิงมาสักพักแล้ว ก็ตื้นตันใจอยู่ไม่น้อย
“เอาล่ะ รีบเอากระเป๋าหนังสือไปเก็บที่ห้อง แม่บ้านหลิวยังต้องไปทำกับข้าวอีกนะ” ลั่วเซ่าเซินเห็นว่าลั่วอิงดีใจที่ได้กลับบ้านขนาดนี้ก็รู้สึกว่าก่อนหน้านี้เขาทำผิดไป จะเอาแต่ทิ้งลั่วอิงไว้ที่บ้านตระกูลลั่วไม่ได้ เธออยู่ที่นั่นอาจจะไม่ได้มีความสุขสักเท่าไร เพียงแค่ไม่เคยบอกกับพวกเขาเท่านั้นเอง
“คุณพ่อคะ ต่อไปคุณพ่อจะให้หนูอยู่ด้วยใช่ไหมคะ ไม่ต้องย้ายไปอยู่บ้านคุณย่าแล้วใช่ไหมคะ?”
“ใช่จ้ะ ต่อไปลูกจะได้อยู่กับพ่อตลอดเวลา รอให้คุณแม่โจวโจวของลูกกลับมา เราสามคนจะได้อยู่ด้วยกัน” ลั่วเซ่าเซินลูบลูกผมที่อยู่ตรงหน้าเธอ เขาจะตามหาถังโจวโจวให้เจอ ครอบครัวของพวกเขาจะอยู่ด้วยกันตลอดไป ใครก็แยกพวกเขาจากกันไม่ได้
“คุณพ่อ คุณพ่อพูดผิดแล้วค่ะ ถ้าเกิดคุณแม่โจวโจวมีน้องชายตัวเล็กๆ ขึ้นมา พวกเราก็จะมีกันสี่คนนะคะ” ลั่วอิงกางนิ้วมือเล็กจิ๋วพลางนับนิ้ว รีบแก้ไขความผิดพลาดของลั่วเซ่าเซินในทันที