ตอนที่ 332 แฟนของหลินเหยา
“เซ่าเซิน รีบเข้ามาสิ รีบเข้ามา เด็กคนนี้นี่นะ ทำอะไรของเธอเนี่ย? พ่อแม่ไม่ได้โทษเธอสักหน่อย” แม่ของโจวโจวอยากประคองลั่วเซ่าเซินให้ลุกขึ้น แต่เขาไม่ขยับเขยื้อนเลยแม้แต่น้อย มองพ่อแม่ของโจวโจวยืนนิ่งอยู่ตรงนั้น แม่ของโจวโจวจึงรีบโผเข้าไปหา ให้เขายื่นมือมาจับเธอไว้
“ยังทำอะไรอยู่ตรงนั้นอีกล่ะ? มาช่วยฉันเร็วเข้าสิ ให้เซ่าเซินลุกขึ้นก่อน”
“เซ่าเซิน แม่เขาพูดถูกแล้ว ลุกขึ้นก่อนเถอะ พวกเราไม่ได้โทษเธอเลย นี่เป็นชะตากรรมของครอบครัวเราเอง” พ่อของโจวโจวเองก็ก้มตัวดึงร่างของลั่วเซ่าเซินให้ลุกขึ้น
ในที่สุดลั่วเซ่าเซินก็ลุกขึ้นช้าๆ ตามคำเกลี้ยกล่อมของพวกเขา “คุณพ่อคุณแม่ครับ นี่เป็นความผิดของผมทั้งหมด ถ้าไม่ใช่เพราะผม โจวโจวก็ไม่ต้องมาเจอกับเรื่องแบบนี้”
เห็นลั่วเซ่าเซินทับถมความรับผิดชอบทั้งหมดไว้ที่ตัวเอง พ่อของโจวโจวจึงตบไหล่เขา “เซ่าเซิน คิดให้ดีๆ โจวโจวเองก็ไม่อยากให้เธอโทษตัวเองแบบนี้หรอก”
“ลั่วเซ่าเซิน คุณยังเป็นลูกผู้ชายอยู่หรือเปล่า? เดิมทีคุณพ่อคุณแม่ต้องการการปลอบโยนจากคุณ แต่ตอนนี้กลับกันแล้ว กลายเป็นพวกเขามาปลอบใจคุณแทน ถ้าคุณรู้สึกผิดจริงๆ ละก็ ก็ใช้แรงทั้งหมดที่มีออกตามหาโจวโจวเสีย พาเธอกลับมาอยู่ตรงหน้าพวกเราทุกคน”
หลินเหยารับไม่ได้ที่เขามาโทษตัวเองเอาตอนนี้ ถ้าเสียใจทีหลังแล้วมีประโยชน์ ตำรวจจะมีไว้ทำไม? บนโลกนี้ไม่มียารักษาอาการเสียใจทีหลังหรอกนะ!
“เซ่าเซิน ถึงคำพูดของเหยาเหยาจะไม่น่าฟัง แต่ก็ถือว่ามีเหตุผลนะ พวกเราไม่ได้ขออะไรเลย แค่ขอให้เธอพาโจวโจวกลับมาก็พอ ถ้าหมดหนทางจริงๆ พ่อกับแม่ก็ไม่คิดจะโทษเธอ ยังไงพวกเราก็ได้โจวโจวมาเพราะความบังเอิญ”
ลั่วเซ่าเซินรู้ดีว่า แม่ของโจวโจวหมายความว่าถังโจวโจวไม่ใช่ลูกแท้ๆ ของพวกเขา ที่เธอพูดแบบนี้ก็แสดงว่าคิดอยู่บ้างแล้วว่าจะต้องมีเรื่องเกิดขึ้นกับถังโจวโจว เธออยากให้ตัวเองคิดในทางที่ดี แต่ความเป็นจริงก็ฉุดรั้งเธอเอาไว้
“คุณแม่วางใจเถอะนะครับ ผมจะใช้ความพยายามทั้งหมดที่มี ขอแค่ยังมีความหวังเพียงเล็กน้อย ผมก็จะไม่ล้มเลิกเด็ดขาด” ลั่วเซ่าเซินสาบานต่อหน้าแม่ของโจวโจวอย่างเอาจริงเอาจัง
“เซ่าเซิน แม่ไว้ใจเธออยู่แล้วจ้ะ!” มองเงาร่างอันอ่อนเพลียของลั่วเซ่าเซินแล้ว แม่ของโจวโจวเองก็รู้ว่า ระยะนี้ลั่วเซ่าเซินก็ทรมานใจอยู่ไม่น้อย ความทุกข์และความเจ็บปวดที่เขามีไม่ได้น้อยไปกว่าพวกเขาเลย
“คุณพ่อคุณแม่ครับ ถ้าอย่างนั้นผมขอตัวกลับก่อน”
“เซ่าเซิน เธอไปส่งเหยาเหยากลับบ้านทีสิจ๊ะ”
“คุณป้าคะ ให้หนูอยู่เป็นเพื่อนคุณป้ากับคุณลุงอยู่ที่นี่เถอะค่ะ” หลินเหยาไม่อยากกลับบ้าน ตอนนี้เธอเป็นห่วงพ่อแม่ของโจวโจวยิ่งกว่าใคร อีกอย่างกลับบ้านไปก็อยู่คนเดียวเงียบๆ สู้อยู่เป็นเพื่อนพวกเขาที่นี่ยังดีเสียกว่า
“เหยาเหยา ให้เซ่าเซินไปส่งเธอกลับบ้านเถอะนะ ไม่ต้องเป็นห่วงพวกเราหรอก ป้ากับลุงอยู่กันเองได้ เธอเองก็กลับไปพักผ่อนให้สบาย วันนี้เหนื่อยมาทั้งวันแล้ว” ไม่ว่าอย่างไรแม่ของโจวโจวก็ไม่ยอมให้เหยาเหยาปฏิเสธ เห็นได้ชัดว่าเธอคิดแบบนี้ตั้งแต่ตอนที่ลั่วเซ่าเซินมาที่นี่แล้ว
“ถ้าอย่างนั้นก็ได้ค่ะ คุณป้า ไว้วันหลังหนูจะมาเยี่ยมใหม่นะคะ” หลินเหยาเกลี้ยกล่อมแม่ของโจวไม่สำเร็จ ทำได้เพียงกลับไปพร้อมกับลั่วเซ่าเซิน
“คุณจะไปไหน?” พอขึ้นรถ ลั่วเซ่าเซินก็ถามหลินเหยาที่นั่งอยู่ที่เบาะหลัง
“ไปส่งฉันที่สำนักพิมพ์ก็แล้วกัน” ตอนนี้กลับบ้านไปก็ไม่มีอะไรทำ สู้ไปทำงานที่สำนักพิมพ์ฆ่าเวลายังจะเร็วเสียกว่า
“ได้”
ลั่วเซ่าเซินจอดรถที่หน้าตึกสำนักพิมพ์ที่หลินเหยาทำงานอยู่ หลินเหยาคว้ากระเป๋าของตัวเองออกมา โบกมือให้ลั่วเซ่าเซิน ก่อนจะเดินเข้าประตูใหญ่ไป พริบตาเดียวก็ไม่เห็นเงาร่างนั้นแล้ว
หญิงสาวที่หน้าเคาน์เตอร์เห็นว่าหลินเหยาเดินเข้ามา สังเกตเห็นรถคันเมื่อสักครู่ “พี่เหยา คนเมื่อกี้ใช้แฟนพี่หรือเปล่าคะ?”
ตอนที่ 333 เขามีภรรยาแล้ว
“เธอพูดอะไรเพ้อเจ้อ?” หลินเหยาไม่เข้าใจ เธอดูยังไงว่าลั่วเซ่าเซินเป็นแฟนของเธอ?
“พี่เหยา ไม่ใช่แฟนของพี่หรอกเหรอคะ ถ้าอย่างนั้นเขามีแฟนหรือยัง?” หญิงสาวที่หน้าเคาน์เตอร์กะพริบดวงตาเป็นประกาย อยากฟังคำตอบจากปากหลินเหยา ถ้าผู้ชายคนนั้นยังไม่มีแฟน จะให้เธอเป็นคนจีบเขาเองก็ยินดี!
หลินเหยาเห็นเธอสนอกสนใจอย่างนั้น ก็อยากหยอกเธอเล่น “แฟนเหรอ? เขายังไม่มีหรอก…”
“จริงเหรอคะ?! เยี่ยมไปเลย!” เธอดีใจจนแทบกระโดดขึ้นมา
“แต่เขามีภรรยาแล้วนะ แล้วภรรยาของเขาก็เป็นเพื่อนสนิทฉันซะด้วยสิ อย่าฝันลมๆ แล้งๆ ไปหน่อยเลยน่า” เมื่อสักครู่ยังดีใจจนตัวลอย แต่คำพูดประโยคหลังที่ตามมาทำให้เธอต้องตัดใจ เห็นสีหน้ายิ้มกริ่มบนใบหน้าของหลินเหยาแล้ว เธอถึงได้เข้าใจว่าหลินเหยาแกล้งเธอ
“พี่เหยา พี่นี่แย่ที่สุดเลย!”
“ฉันแย่ตรงไหน? เมื่อกี้เธอถามฉันว่าเขามีแฟนหรือยัง เขาก็ไม่มีแฟนสักหน่อย เธอไม่ได้ถามฉันว่าเขามีภรรยาหรือยังนี่นา สาวน้อย วันๆ อย่าเอาแต่จ้องผู้ชายหล่อๆ รวยๆ เลย คิดถึงโลกแห่งความจริงเอาไว้ดีกว่า เอาละ มีคนมาแล้ว รีบไปต้อนรับเร็วเข้า”
หลินเหยาหยอกล้อหญิงสาวที่หน้าเคาน์เตอร์แล้วก็กลับไปที่ห้องทำงานของตัวเอง ส่วนสาวน้อยที่หน้าเคาน์เตอร์จะเศร้าสร้อยแค่ไหนก็ไม่เกี่ยวกับเธอแล้ว
หนุ่มสาวเดี๋ยวนี้ วันๆ ก็เอาแต่เล็งคนหน้าตาดีมีฐานะ ถ้าตัวเองไม่มีคุณสมบัติพอ แล้วคนอื่นจะชอบเธอได้อย่างไร ฝันกลางวันเพ้อเจ้อกันไปไกล! เฮ้อ!
ลั่วเซ่าเซินไปส่งหลินเหยาเรียบร้อยก็ได้ยินเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น หันไปดูก็เห็นว่าเป็นแม่ของเขาโทรมา เขาคิดอยู่สักครู่แล้วจึงรับสาย “ครับแม่ แม่มีอะไรหรือเปล่า”
“อาเซิน แม่คิดถึงลูก วันนี้ลูกว่างหรือเปล่า กลับมาที่บ้านหน่อยสิ ลั่วอิงเองก็คิดถึงลูกนะ”
“งั้นก็ได้ครับ ผมจะกลับไปเดี๋ยวนี้” พอลั่วเซ่าเซินได้ยินว่าลั่วอิงคิดถึงเขา เขาก็รู้สึกว่าควรจะกลับไปหาเสียหน่อย ตอนนี้ถังโจวโจวไม่อยู่ เขาจะต้องดูแลลั่วอิงให้ดีๆ อย่างนี้ตอนที่เธอกลับมาจะได้ไม่มาโทษเขา
มาถึงบ้านตระกูลลั่วแล้ว ลั่วเซ่าเซินก็ตรงเข้าไปในบ้าน “แม่ครับ ผมกลับมาแล้ว! …ทำไมคุณมาอยู่ที่นี่ได้? ” ลั่วเซ่าเซินไม่คิดว่าจะได้เจอเมิ่งชิงซีอีก แล้วมองไปยังนัยน์ตารู้สึกผิดจากแม่ของเขา ไม่นานเขาก็เข้าใจ ที่แท้แม่ไม่ได้ได้คิดถึงเขา ลั่วอิงก็เช่นกัน แต่เป็นแผนการของเมิ่งชิงซี
“คุณแม่บอกว่าลั่วอิงคิดถึงผมไม่ใช่เหรอครับ? แล้วเธออยู่ที่ไหน”
“ไม่ต้องรีบหรอก ลั่วอิงอยู่ข้างบน แม่จะให้แม่บ้านจ้าวเรียกเธอลงมาเอง”
“ไม่ต้องรีบหรอกครับ ถ้างั้นเดี๋ยวผมจะพาลั่วอิงออกไปข้างนอก ให้ลูกอยู่กับผมจะดีกว่า ตอนนี้คุณเมิ่งชิงซีพูดมาเถอะครับว่าตามผมมามีเรื่องอะไร?” ลั่วเซ่าเซินนั่งลงบนโซฟาเดี่ยวตัวหนึ่ง
แม่บ้านจ้าวยกน้ำเข้ามาให้ “คุณชาย น้ำค่ะ!”
“เซ่าเซิน แม่เป็นคนตามตัวลูกมาเอง เกี่ยวกับชิงซีที่ไหนกัน? ลูกคนนี้นี่นะ วันนี้ไปกินยาอะไรผิดมาเหรอไง?” แม่ของเขารีบแก้ต่างแทนเมิ่งชิงซี
“คุณแม่ครับ ถ้าแม่จะอดกลั้นกับโจวโจวอย่างที่ทำกับเมิ่งชิงซีบ้าง วันนี้ก็คงไม่เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นหรอก คุณแม่ โจวโจวเป็นสะใภ้ของคุณแม่แท้ๆ ทำไมแม่ถึงได้ไม่เห็นความดีของเธอเลย?”
เขาสูญเสียถังโจวโจวไป ถึงได้รู้จักกับความเจ็บปวดนี้ ก่อนหน้านี้เขาปล่อยปละละเลยให้แม่ของเขารังแกเธอ ถ้าเขาห้ามไว้ให้เร็วกว่านี้ เรื่องเศร้าในวันนี้ก็จะไม่เกิดขึ้นใช่ไหม ถังโจวโจวก็จะไม่จากเขาไปใช่ไหม?
“…” ลั่วเซ่าเซินเมินหน้าหนี ไม่ยินดีที่จะฟังปัญหาของแม่ ลางสังหรณ์ของเขาบอกว่า ต้องไม่ใช่เรื่องดีอย่างแน่นอน