SPH: บทที่ 289 ความผิดพลาด ที่คุ้มค่า
ภายในทะเลเลือด เนี่ยเสี่ยวเชี่ยนกําลังนั่งไขว่ห้าง พลังปราณสีแดงถูกดูดซึมเข้าสู่ร่างกายของเธอ
ในเวลาเดียวกัน รัศมีของเนี่ยเสี่ยวเชี่ยนก็เพิ่มขึ้นเช่นกัน
เมื่อเห็นว่าเนี่ยเสี่ยวเชี่ยนหมกมุ่นอยู่กับการฝึกฝนของเธอ เย่หยูก็ถอนจิตใจของเขาออกจากพื้นที่ทะเลเลือด
“ระบบ มาเริ่มปล้นกันเถอะ!”
ตามคําสั่งของเย่หยู จากก้นบึงหัวใจของเขา อุโมงค์แห่งกาลเวลาที่สวยงาม ปรากฏขึ้นตรงหน้าเย่หยู
ดินแดนเฉียนหยวน เป็นโลกที่กว้างขวางและไร้ขอบเขต
ที่นี่มีสัตว์ร้ายขนาดมหึมาที่แข็งแกร่งดุจภูผา
ถึงอย่างไร มันก็ยังคงมีขนาดเล็กกว่าดินแดนนี้!
ในโลกนี้ ผู้ยิ่งใหญ่ที่สุดไม่ใช่สัตว์ที่ตัวใหญ่ที่สุด แต่กลับเป็นมนุษย์ มนุษย์ที่มีการพัฒนาคุณสมบัติของร่างกาย ให้มีร่างกายที่แข็งแรงเทียบเท่ากับสัตว์ร้ายใหญ่มหึมา
มนุษย์ที่นี่ไม่ได้ฝึกฝนกําลังภายใน พวกเขามุ่งเน้นความสนใจไปที่การทําให้ร่างกายแข็งแกร่ง
ผู้ฝึกศิลปะการต่อสู้ สามารถพัฒนาขีดจํากัดทางร่างกายของพวกเขา จนถึงขนาดที่ สามารถแปลงร่างเป็น สัตว์ร้ายขนาดใหญ่ได้ พวกเขาสามารถ คว้าเอาดาว ดวงอาทิตย์ และสามารถทําลายภูเขา ด้วยหมัดเดียว ของ พวกเขา!
ในดินแดนเฉียนหยวน นอกหุบเขาหมุนอสูร ซึ่งปกคลุมไปด้วยเมฆและหมอก มีร่างของสาวกจากสํานักและตระกูลต่างๆยืนอยู่
ผู้นําของสํานักต่าง ๆ และตระกูลต่าง ๆ ล้วน แต่ทรงพลัง และมีพลังอันยิ่งใหญ่ด้วยพลังแห่งสายเลือด และร่างกายที่แข็งแกร่งอย่างไม่น่าเชื่อ
ด้านหลังคนเหล่านี้ มีคนหนุ่มสาวหลายสิบคนยืนอยู่ คนเหล่านี้เป็นศิษย์ผู้โดดเด่นของสํานักต่าง ๆ
พวกเขามาที่นี่เพื่อต่อสู้แย่งชิง มรดกตกทอดของนักรบผู้มีเกียรติของหุบเขาหมื่นอสูร นามว่า วันโซว
วั่นโซว่ เป็นอัจฉริยะที่หาตัวจับยากในดินแดนเฉียนหยวน!
นักรบระดับสูงเท่านั้น ที่สามารถแปลงร่างเป็นสัตว์ร้ายขนาดใหญ่ได้ แต่มีนักรบจํานวนมาก ที่ไม่สามารถกลายเป็นสัตว์ยักษ์ ซึ่งความโดดเด่นนี้ไม่สามารถจินตนาการได้!
ฝูงชนมองดูนักรบผู้มีเกียรติที่มีความสามารถแปลงกายอย่างเงียบ ๆ อนุมานได้ว่า นี่น่าจะเกี่ยวข้องกับเทคนิคการฝึกฝนของพวกเขามากที่สุด
ในขณะที่เกิดเหตุการณ์สัตว์นับหมื่นตัวมาบรรจบกัน!
ผู้อาวุโสบางคน บังเอิญค้นพบสถานที่ที่วั่นโซวหลับใหลเป็นเวลานาน สํานักต่าง ๆ ได้ยินข่าว และเคลื่อนย้ายมาที่หุบเขาหมีนอสูรอย่างรวดเร็ว
“โม่เถียน!” หุบเขาหมื่นอสูร อนุญาตให้เฉพาะคนระดับทหารเท่านั้นที่เข้ามา มันไร้ประโยชน์ที่เจ้าจะมาที่นี่! “
เสียงเยาะเย้ยออกมาจากปากของชายหัวล้านร่างใหญ่
“พอแล้ว! ภูตดํา! คราวนี้ข้าได้น่าสาวกระดับสูงของสํานัก ทั้งหมดมากับข้า มรดกของวันโซว่ต้องเป็นของพวกเรา!”
“ฮิฮิ!” ข้าแค่กลัวว่า ราชาวานรจะไม่เห็นด้วยน่ะสิ! “
“ครั้งนี้สํานักมังกรโบยบินของเรา ได้ว่าจ้างจักพรรดิร่างอมตะที่จะมอบมรดกให้แก่พวกเรา!”
“ฮ่าฮ่า … จักรพรรดิร่างอมตะ งั้นเหรอ?” เจ้าคิดว่าพวกเราไม่มีเหรอไง! “
ตูม! ตูม! ตูม!
คลื่นหลังจากคลื่นของรัศมีที่บ้าคลั่งพุ่งสูงขึ้นไปบนท้องฟ้า กระตุ้นให้เกิดลมและเมฆ ทําให้อากาศโดยรอบอยู่ในความกดดัน
โฮก! โฮก! โฮก!
เสียงของสัตว์ยักษ์ หลากหลายชนิดกรีดร้องดังขึ้น ร่างสัตว์ยักษ์หลายตัว ปรากฏขึ้นด้านนอกหุบเขาหมื่นอสูร
สิ่งเหล่านี้ คือสิ่งที่เกิดขึ้นจากออร่าของพลังจากสุสานราชันย์ร่างเทวะที่กําลังระเบิดออกมา
นอกหุบเขาหมื่นอสูร โดยรอบทั้งหมดสั่นสะเทือนภายใต้อํานาจ
“พอได้แล้ว!”
เสียงตะโกน ดังมาจากคนที่มีร่างแข็งแกร่ง “ถึงเวลาแล้ว ที่หุบเขาหมื่นอสูรจะเปิด! ให้คนด้านนอกเข้ามาต่อสู้กัน เมื่อพวกเขาออกมาจากหุบเขาแล้ว ยังมีเวลาให้พวกเจ้าฆ่ากันเอง ไม่ต้องรีบร้อน! “
เย่หยู ยืนอยู่หน้ากระจก ปรับขนาดมองดูคนเหล่านี้ด้วยความสนอกสนใจอย่างมาก
“มุ่งเน้นไปที่การฝึกร่างกายเหรอ เพื่อให้ครอบครองพลังเช่นนี้ มันเป็นสิ่งที่คาดไม่ถึงเลย!”
ตูม!
กระจกมิติสั่นสะเทือนเล็กน้อย และได้ยินเสียงดังๆ
เย่หยูมองดูด้วยความสนใจในทันที และเห็นว่าเมฆที่ปกคลุมหุบเขาหมื่นอสูรนั้นแยกแตกออก
“หุบเขาหมุนอสูรเปิดแล้ว!”
ไม่ทราบว่า ใครเป็นผู้ตะโกน แต่ภายใต้คําสั่งของผู้น่าสูงสุด ผู้ฝึกฝนร่างกายของสํานักต่าง ๆ ก็แห่กันไปที่รอยแยก
เย่หยูควบคุมเลนส์ของอุโมงค์แห่งกาลเวลา และต้องการมุ่งหน้าไปยังหุบเขาหมื่นอสูร แต่ถูกกั้นด้วยสิ่งกีดขวางที่มองไม่เห็น
“เข้าไม่ได้เหรอ น่าจะต้องรอพวกเขาออกมา แล้วขโมยของจากคนเหล่านั้นได้เท่านั้น!”
หลังจากผู้ฝึกฝน ที่มุ่งเน้นด้านความแข็งแกร่งทางร่างกายทั้งหมดได้เข้าสู่หุบเขาหมื่นอสูร เมฆก็ปกคลุมไปทั่วหุบเขาอีกครั้ง
ด้านนอกหุบเขาหมื่นอสูร มีเพียงผู้ฝึกศิลปะการต่อสู้ระดับจักรพรรดิไม่กี่คนที่เหลืออยู่
ผู้ฝึกฝนศิลปะการต่อสู้ ต่างก็ปลดปล่อยพลังขั้นสุดยอดออกมา พร้อมการตื่นตัวที่จะต่อสู้ทุกเวลา
นอกหุบเขาหมื่นอสูร บรรยากาศก็ตึงเครียดอย่างมาก
เย่หยูอยู่หน้ากระจก เตรียมพร้อมที่จะจู่โจมได้ตลอดเวลา
ในขณะเดียวกัน เย่หยูก็คิดอย่างลับๆเช่นกัน เพราะเขาไม่มีอะไรเลย แต่คนพวกนั้น สามารถเปลี่ยนแปลงรูปร่าง ยากที่จะรับมือ ดังนั้นเขาจึงไม่รู้ว่าเขาจะได้รับสิ่งของมาจากพวกเขาหรือไม่
ขณะที่ทุกคนกําลังรอคอย อย่างใจจดใจจ่อ เมฆที่อยู่เหนือหุบเขาหมื่นอสูร ในทันใดนั้น ก็สั่นและรอยแตกก็ปรากฏขึ้น
“ออกมาแล้ว!”
ใบหน้าของทุกคนเกร็งตัวขึ้น พวกเขาเบิกตากว้างมองไปที่รอยแตก
หวิด!
ร่างที่มีเลือดโชกเป็นคนแรกที่ออกมาจากรอยแตก
“ท่านหัวหน้า! กระดูกของท่านวั่นโซว่อยู่ที่นี่แล้ว!
ภาพเงานั้น เป็นแขนกระดูกสีขาว ขณะที่เขาตะโกนไปยังชายที่แข็งแกร่งที่ยืนอยู่นอกหุบเขา
“หวีดหวุดหวิด …”
จากนั้น มีคนมากกว่าสิบคนออกมา พวกเขาทั้งหมดถือเศษกระดูกสีขาวไว้ในมือ
เย่หยสามารถมองเห็นทุกสิ่งอย่างชัดเจน ผ่านกระจกอุโมงค์กาลเวลา กระดูกในมือของพวกเขารวมกันแล้วแทบจะพอที่จะสร้างโครงกระดูกมนุษย์
นี่คือส่วนที่เหลือของมรดกตกทอดจากหุบเขาหมีนอสูร!
ตูม!
ในทันใดนั้นนักสู้ระดับจักรพรรดิ และคนอื่นๆที่อยู่นอกหุบเขาหมื่นอสูร ก็เริ่มเคลื่อนไหว
ร่างกายที่แข็งแกร่งมากของพวกเขา ทําให้พวกเขาว่องไวมาก กลุ่มผู้เชียวชาญสูงสุด กลายเป็นภาพติดตา ขณะที่พวกเขาคว้าโครงกระดูกจากมือของเหล่าสาวกของสํานักต่าง ๆ
“นี่เป็นมรดกของท่านวันโซว่งั้นรอ? ทรงพลังจริงๆ! แม้ว่ามันจะคงอยู่มานานนับหมื่นปี ออร่าที่เหลือ ก็ยังไร้คู่เปรียบเทียบ!”
“นั่นไม่ถูกต้อง!” มรดกนั้นไม่สมบูรณ์ สิ่งเดียวที่อยู่บนแขนท่อนนี้ คือเทคนิคการฝึกฝน ของปีศาจวานร, มังกร และเต่ายักษ์!”
“แม้มีเพียงวิธีการฝึกฝนของสัตว์ยักษ์ ก็สามารถทําลายล้างสวรรค์ที่นี่ได้เลย!”
“บ้าชิบ!” ต้องมีการรวบรวมซากกระดูกทั้งหมดแล้ว สัตว์อสูรหมุนตัวที่แท้จริง ถึงจะปรากฏ! “
“ฉก!”
“ตาย!” มันเป็นของข้าทั้งหมด! “
สงครามระหว่าง นักสู้ปะทุขึ้น!
ดวงตาของเย่หยูหรี่ตาลง เมื่อเขาดูเหล่านักสู้ผ่านกระจกแห่งกาลเวลา
“รออีกหน่อย ใกล้ถึงเวลา ที่ฉันจะต้องโจมตีบางแล้ว!”
เย่หยูตัดสินใจที่จะรอสักครู่ ในช่วงเวลาแห่งความกระวนกระวายใจ และท่าทีของพวกเขา ในตอนนี้ ถ้าบุ่มบ่าม อาจตกเป็นเป้าหมาย
หลังจากต่อสู้กินเวลาเนิ่นนาน ผู้ฝึกศิลปะการต่อสู้ได้ทําลายหุบเขาหมื่นอสูรราบเป็นหน้ากลอง
ทะเลสาบก็แห้งเหือด และภูเขาก็ราบเรียบ กระแสของน้ําใต้ดินไหลไปตามรอยแตกในพื้นดิน
นักสู้ระดับจักรพรรดิห้าคน และผู้ฝึกศิลปะการต่อสู้ ระดับราชันย์คนหนึ่งยืนอยู่ รอบ ๆ หุบเขาหมื่นอสูร ต่างมองดูซึ่งกันและกัน
แต่ละคนถือชิ้นส่วนของโครงกระดูก นักรบผู้ยิ่งใหญ่วั่นโซว่ จำนวนไม่กี่ชิ้น
ระหว่างพวกเขาทั้งสองฝ่ายนั้นมีกระดูกสีขาวบริสุทธิ์ นอนจมอยู่ในแอ่งเลือด
แต่ละคนระแวดระวัง เตรียมพร้อม พวกเขาพร้อมที่จะแย่งเศษซากโครงกระดูกชิ้นสุดท้าย หลังจากที่จัดการคนอื่นๆแล้ว
“ได้เวลาแล้ว!”
ดวงตาของเย่หยู ส่องประกายแสงจ่า
มือขวาของเขา เอื้อมมือเข้าไปในกระจกของอุโมงค์แห่งกาลเวลา
ชิงงง! * * * *
ระลอกคลื่นที่มองไม่เห็นวาดผ่านสายตา
ในอากาศเบื้องหน้าของหุบเขาหมื่นอสูร ปรากฏฝ่ามือ โผล่ขึ้นมาจากอากาศบางเบา และคว้าเอาโครงกระดูก ที่เหลืออยู่ด้านล่าง
“มันคือใคร!”
“วางซากโครงกระดูกลง เดี๋ยวนี้!”
“ช่างกล้า!”
เสียงตะโกนดังหลายครั้ง ดังมาจากฝูงชนของผู้ฝึกศิลปะขั้นสูง
ตูม!
หลายคนไม่สามารถนิ่งเฉย และพุ่งไปในทิศทางของฝ่ามือเย่หยูทันที
เสียงดังเคร็ง!
ดาบส่งเสียงฮัมดังก้องไปทั่วท้อฟ้า
ดาบพลังปราณสายฟ้าปะทุขึ้น ทําให้อากาศแยกออกจากกัน และพยายามบังคับฝูงชนให้ถอยร่น
ด้วยสมบัติที่ยิ่งใหญ่ต่อหน้าพวกเขา กลุ่มทั้งหมดได้เพิกเฉยต่อดาบพลังปราณสายฟ้า อันหาที่เปรียบมิได้
และเริ่มใช้กําลังทั้งหมดของพวกเขา เพื่อโจมตีฝ่ามือของเย่หยู
ฉีก!
คลื่นกระแทกที่รุนแรงอย่างไร้ที่ติ ฉีกผ่านอากาศ และทําให้หินและดินทรายปลิวว่อน
เกิดเป็นแอ่งน้ําเล็กๆที่ด้านหน้าของหุบเขาหมื่นอสูร
แม่น้ําหลายสายไหลไปตามผิวของแอ่งน้ํา ทําให้เกิดทะเลสาบเล็ก ๆ ขึ้น อย่างรวดเร็ว
“ทุกคน ไปล่ะนะ!”
เสียงที่หลงเหลือ ลอยอยู่หน้า หุบเขาหมื่นอสูร แต่มือที่ปรากฏออกมาจากอากาศเบาบาง หายไปอย่างไร้ร่องรอย!
เย่หยูที่ยืนอยู่หน้ากระจก ดึงมือของเขาออกมา สีหน้าของเขาเคร่งขรึมอย่างยิ่ง
เลือดหยดหนึ่งหยดบนพื้น เย่หยูยกมือขึ้น และดูแผลบนฝ่ามือ หัวใจของเขาเต็มไปด้วยความตกใจ
แม้จะมีการป้องกันของระบบ แต่ผู้ฝึกฝนศิลปะการต่อสู้ขั้นสุดยอดเหล่านี้ ยังสามารถทําร้ายฝ่ามือของเขาได้
“แต่ก็คุ้มค่า!”
เย่หยูมองที่กะโหลกในมือของเขา ขณะที่เขาพึมพํากับตัวเอง