ตอนที่ 1698 เจตนาร้าย (6)
ล่าแสงพลังวิญญาณที่กระทบร่างของเยว่อี้ดูราวกับปัดผ่านไปเท่านั้น แต่เมื่อใบหน้าของเยว่อี้ซีดลงเรื่อยๆ และการเคลื่อนไหวของเขาก็เริ่มแข็งมากขึ้น หรงรั่วก็แน่ใจว่าการโจมตีของจูเก่ออินทําให้เยว่อี้บาดเจ็บภายในอย่างรุนแรง
ดูเหมือนจเก่ออินตั้งใจจะทรมานเยว่อื้อย่างช้าๆด้วยการโจมตีในบริเวณที่ไม่ใช่จุดสําคัญ แต่เป็นบริเวณที่ทําให้คู่ต่อสู้ของเขาเจ็บปวดอย่างรุนแรง
จูเก่ออินชื่นชมผลงานที่เขาทํากับเยว่อื้อย่างพอใจ สีหน้าของเยว่อี้เริ่มดูแย่ลงเรื่อยๆ ทันใดนั้นเขาก็เข้าไปประชิดตัวเยว่อี้และฟาดฝ่ามือใส่สะบักไหล่ซ้ายของเยว่อี้!
เสียงกระดูกแตกดังขึ้นให้ได้ยิน
กระดูกสะบักไหล่ของเยว่อี้แตกทันที แต่จากภายนอกไม่มีบาดแผลแม้แต่จุดเดียว
แต่ความเจ็บปวดที่รุนแรงนั้นทําให้เยว่อี้เหงื่อออกจนชุ่มในทันที เขากัดฟันแน่น ริมฝีปากขาวซีด มุมปากสั่นระริกด้วยความเจ็บปวดที่เกินจะทานทน
“เจ้าหมอน ยังจะหัวแข็งอยู่อีกหรือ? ไม่ยอมส่งเสียงร้องสักคํา” จูเก่ออินหัวเราะพลางมองเยว่อี้ที่แทบจะหมดกําลังแล้ว เขาหยุดการโจมตีไปชั่วขณะ
บนเวทีประลอง ในที่สุดผู้คนก็สามารถมองเห็นทั้งสองร่างได้อย่างชัดเจน
พวกเขาไม่รู้ว่าทําไมจู่ๆเยว่อี้ถึงหน้าซีดขนาดนั้นและตัวก็โซเซเล็กน้อย ขณะที่เก่ออินดูปกติเหมือนเดิม
แต่ไม่มีใครเห็นบาดแผลบนร่างของเยว่อี้เลยสักแผลเดียว แล้วทําไมเยว่อี้ถึงดูเหมือนได้รับบาดเจ็บหนักอย่างนั้น?
“พอแล้วใช่ไหม?” เยว่อี้ขบกรามแน่น ไม่ยอมให้ตัวเองส่งเสียงร้องด้วยความเจ็บปวดออกมา เขากัดฟันอย่างแรงจนมีเลือดออกที่เหงือก รสชาติของเลือดกระจายเต็มปากเขา
จูเก่ออินไม่ได้อยากแลกเปลี่ยนฝีมือกับเขาสักนิด เจตนาที่แท้จริงคืออยากทรมานเขาต่างหาก
เยว่อี้เข้าใจถึงความตั้งใจของจูเก่ออิน แต่เขาไม่รู้ว่าตัวเองไปทําให้ดูเก่ออินไม่พอใจจนนําหายนะมาสู่ตัวเขาได้ยังไง
จูเก่ออินมองเยว่อี้อยู่นาน ดวงตาของเขาทอประกายชั่วร้าย แล้วเขาก็แกล้งพูดด้วยความตกใจว่า “คุณชายเยว่ดูหมิ่นข้างั้นหรือ? ประมือกันแค่ไม่กี่ครั้งก็จะขอเลิกแล้ว นี่มันไม่เกินไปหน่อยหรือไง? ข้าอยากแลกเปลี่ยนฝีมือกับคุณชายเยว่อย่างจริงใจนะ”
เยว่อขมวดคิ้วและจ้องมองจูเก่ออินเขม็ง
อวัยวะภายในทั้งหมดของเขาถูกปั่นรวมกันด้วยพลังวิญญาณของจูเก่ออิน และกระดูกสะบักไหล่ของเขาก็หัก ถ้าเขาไม่ฝืนยืนด้วยกําลังทั้งหมด เขาก็คงล้มลงกับพื้นไปแล้วและไม่สามารถลุกขึ้นยืนได้อีก สิ่งที่ทําให้ทุกอย่างยิ่งแย่ลงไปอีกก็คือ แม้ว่าเขาจะได้รับบาดเจ็บสาหัสขนาดนี้แล้ว ทุกคนรอบตัวเขาก็ไม่สามารถมองเห็นได้จากภายนอก
ในสายตาของพวกผู้เยาว์ที่อยู่ด้านล่างเวทีประลอง เขาจะถูกมองว่าเป็นคนแบบที่ดูเก่ออินว่าไว้ คนที่ทําอะไรแบบขอไปที!
ไม่ได้รู้เลยว่า แค่ยืนให้ได้ก็สุดแรงแล้ว!
“จูเก่ออิน เจ้าอยากทําอะไรกันแน่!” เหงื่อบนร่างของเยว่อี้ไหลไปตามเสื้อผ้าของเขาและหยดลงบนพื้น ทําให้พื้นรอบๆเท่าของเขาเปียก แต่ก็ไม่มีใครสังเกตเห็นอะไรเลย
จูเก่ออินหัวเราะและมองไปที่เยว่อี้ “คุณชายเยว่ ทําไมต้องโกรธขนาดนั้น? ข้าแค่อยากให้เจ้าแสดงออกมาให้ดีในวันนี้ ตอนกลับไปที่วิหารเงาจันทราเจ้าจะได้อธิบายกับ “ปู่” เจ้าได้ไง เจ้าต้องรู้ว่าเกียรติยศที่เจ้าได้ รับไม่ได้เป็นของเจ้าเพียงคนเดียว แต่ยังมีผลกับสถานะของเจ้าในสายตาของผู้อาวุโสเยว่ และ…น้องสาวของเจ้าด้วย…”
ดวงตาของจูเก่ออินที่จ้องมองเยว่อี้นั้นราวกับดวงตาของงูพิษ คําพูดของเขาผลักเยว่อี้จนไม่มีทางถอยได้อีก!
น้องสาว…
คือจุดอ่อนของเยว่อี้!
เยว่อื้อยากจะสับจเก่ออินให้เป็นหมื่นๆชิ้นใจจะขาด แต่เขาก็ต้องทนข่มกลั้นความเกลียดชังเอาไว้