เทพสงครามพิทักษ์โลก บทที่ 508
เมื่อเปรียบเทียบดูแล้ว
ก็ยังดีกว่าคนที่อยู่โดดเดี่ยวโดยไร้คู่เคียงข้างกาย
ต่อให้หัวต้องหลุดจากบ่า ก็ไม่ขอเกรงกลัวที่จะตาย
ยังไงซะเขาก็ใช้ชีวิตมานานแล้ว และใช้ชีวิตมาพอแล้ว
ต่อให้ตายตอนนี้ ก็ไม่ถือว่าชีวิตสั้น
เมื่อเห็นหลันเจิ้นทำท่าทีราวกับยอมจำนนให้ฆ่า
หยางเฟิงก็แสยะยิ้มพลางพูดว่า “คุณวางใจเถอะ ฉันจะไม่ฆ่าคุณ！”
อะไรนะ？
หลันเจิ้นเงยหน้ามองหยางเฟิงด้วยสีหน้าประหลาดใจทันที
เขาเตรียมตัวตายเรียบร้อยแล้ว
แต่หยางเฟิงกลับพูดว่าจะไม่ฆ่าเขา？
เขาเป็นคนจิตใจดีขนาดนี้เชียวรึ？
ตามที่หลันเจิ้นเข้าใจ
หยางเฟิงเป็นคนไม่สนใจใยดีกับญาติสนิทมิตรสหาย！
ทั้งเย่กวง หลันเฟิง คนอื่นๆก็ล้วนตายอยู่ในกำมือของเขาทั้งนั้น
เขาจะปล่อยตนเองไปง่ายๆแบบนี้เลยเหรอ？
เมื่อเห็นสีหน้าที่เต็มไปด้วยความสงสัยของหลันเจิ้น
หยางเฟิงก็ยิ้มอย่างเยือกเย็นพลางพูดว่า “ยังไงซะลูกชายและหลานสาวของคุณก็ตายไปหมดแล้ว ฉันจะไว้ชีวิตคุณ ให้คุณใช้ชีวิตอย่างทุกข์ทรมาน ฉันเชื่อว่านี้ดีกว่าการฆ่าคุณตั้งเยอะ！
“หยางเฟิง！”
เมื่อได้ฟังประโยคนี้
หลันเจิ้นก็ตะโกนลั่น
ในที่สุดเขาก็รู้ว่า ทำไมหยางเฟิงถึงไว้ชีวิตเขา？
ไอ้สารเลวนี่ มันจงใจจะฆ่ากันชัดๆ！
เขาไม่ฆ่าตน
แต่ทำให้ชีวิตที่เหลือของตัวเขาเองเหมือนกับตกนรกทั้งเป็น！
ใจคอโหดเหี้ยม！
เป็นวิธีที่โหดร้ายมาก！
เมื่อพูดจบ
หยางเฟิงก็หันหลังเดินออกไป
“เข้ามา！ปิดล้อมทั้งวิลล่านี้ ตั้งแต่นี้เป็นต้นไป จะไม่มีใครสามารถเข้าออกได้！”
“ขอรับ！”
เสือขาวโบกมือ
พลทหารพร้อมด้วยอาวุธครบมือจำนวนมาก ปิดทางน้ำที่ล้อมวิลล่าไว้ทั้งหมด
ไม่ต้องพูดถึงคนที่จะเข้าไปได้
แม้แต่แมลงวัน1ตัวก็ยังเข้าไปไม่ได้
เมื่อเห็นสภาพแบบนี้
หลันเจิ้นเหมือนเผชิญกับความตาย
หยางเฟิงต้องการกักขังตนไว้ในบ้าน
นี้มันก็ไม่ต่างอะไรกับการติดคุก？
ก็แค่เปลี่ยนสถานที่เท่านั้นเอง！
นี้มันทุกข์ทรมานกว่าการฆ่าให้ตายเสียอีก
เมื่อคิดถึงว่า ชีวิตที่เหลือของตนเองจะต้องติดอยู่ในวิลล่านี้ที่ไร้ซึ่งอิสรภาพ
หลันเจิ้นก็รีบพุ่งไปหาเงาแผ่นหลังที่กำลังจะจากไปของหยางเฟิง ใบหน้าบึ้งตึ้งเต็มไปด้วยความโกรธเคืองพลางพูดว่า “ หยางเฟิง，ไอ้สารเลว！ไอ้ปีศาจร้าย！มึงไม่ตายดีแน่！ต่อให้ชาติต่อไปกูกลายเป็นวิญญาณกูก็จะจองล้างจองผลาญมึง……”
สำหรับคำด่าของหลันเจิ้น
หยางเฟิงทำเป็นหูทวนลม
ปัง！
เมื่อหยางเฟิงจากไป
ประตูวิลล่าก็ถูกปิดแน่นสนิท
เสียงด่าของหลันเจิ้นก็ถือเป็นการสิ้นสุดลง
ต่อจากนี้ไป
ชีวิตที่เหลือของหลันเจิ้น ต้องตายอยู่ในวิลล่าแห่งนี้
“ท่านแม่ทัพ จะไม่ฆ่าไอ่นี่นี้จริงๆรึ？”
เสือขาวที่เดินมาหา ถามด้วยความสงสัย
ตามความเข้าใจของเสือขาวที่มีต่อหยางเฟิง
หยางเฟิงไม่ใช่คนที่แก้ไขปัญหาด้วยความอ่อนโยน
และไม่ใช่คนที่ผูกพันกับครอบครัว
ถึงแม้หลันเจิ้นจะเป็นคุณตาของหยางเฟิง
ถ้าต้องฆ่าหลันเจิ้น
เขาก็จะไม่มีความลังเลแม้แต่น้อย
หยางเฟิงส่ายหัวเบาๆ พูดด้วยน้ำเสียงเย็นว่า “ในฐานะที่เขาเป็นคุณตาของเมิ่งเหยียน ก็ไว้ชีวิตเขาเถอะ！ยังไงก็เป็นไม้ใกล้ฝั่งแล้ว คงใช้ชีวิต่อไปได้อีกไม่นาน！”
ด้วยการกระทำแต่ความชั่วของหลันเจิ้น
ต่อให้หยางเฟิงฆ่าเขามันก็ยังไม่สาสม
ถึงยังไงซะหลันเจิ้นก็เป็นคุณตาของเย่เมิ่งเหยียน
และ
บางครั้ง
การมีชีวิตอยู่ มันก็ทุกข์ทรมานกว่าการตายเสียอีก
เมื่อฟังถึงตรงนี้
เสือขาวถอนหายใจเบาๆ
ถ้าหากจะพูดว่าในใจของหยางเฟิงมีจุดอ่อนอะไร
นั้นก็คือ เย่เมิ่งเหยียน
หยางเฟิงออกคำสั่ง “เจ้าดูแลตระกูลหลันให้ดีๆ และจับตาดูหลันเจิ้นอย่างเข้มงวด อย่าให้มันก่อเรื่องอะไรอีก”
หลันเจิ้นเป็นเฒ่าเจ้าเล่ห์
ต่อให้กักขังเขาไว้ในวิลล่า
หยางเฟิง ก็ยังไม่วางใจ
เสือขาวพยักหัวพลางพูดว่า “ท่านแม่ทัพ ท่านวางใจเถอะ ข้าอยู่นี้ทั้งคน ตาเฒ่านั่นไม่กล้าก่อเรื่องเดือดร้อนให้ข้าหรอก！”
เมื่อพูดจบ
ดวงตาเสือขาวก็แสดงความโหดเหี้ยมออกมา