ตอนที่ 584 คิดจะเล่นลูกไม้อีกแล้ว
เมื่อนึกได้ว่าเมื่อก่อนมู่หรงนี่อวิ๋นเจ้าชู้มากรัก ในใจมู่หรงหงก็ดีใจอย่างยิ่ง หรือว่ามู่หรงนี่อวิ๋นมีลูกกับใคร
เพียงแต่สองสามเดือนก่อนไม่เคยเห็นมู่หรงนี่อวิ๋นใกล้ชิดกับใคร มัวแต่รักใคร่ใหลหลงพระชาอ๋องผู้สำเร็จราชการแทนพระองค์คนเดียว เรื่องนี้ก็ทำให้เขาปวดหัวอย่างยิ่ง แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ หากเขาทิ้งลูกเอาไว้คนหนึ่งจริง ๆ นี่ก็จะเป็นข่าวดีข่าวใหญ่ของจวนมู่หรงอย่างแท้จริง
ทิศตะวันตกเฉียงใต้ล้วนเป็นสถานที่ ๆ เหล่าเจ้านายและขุนนางอาศัยอยู่ หรือว่าที่นั่นจะหมายถึงบุตรสาวขุนนาง
ตามเหตุผลแล้วไม่น่าเป็นไปได้ ถึงแม้มู่หรงนี่อวิ๋นจะเจ้าชู้ แต่ก็ไม่ไปหาเรื่องลูกสาวขุนนาง ลูกสาวขุนนางไม่เหมือนกับผู้หญิงในสถานเริงรมย์ ไม่สามารถจะไปหาเรื่องได้ตามอำเภอใจ
เหตุใดตรงจุดนี้มู่หรงนี่อวิ๋นจึงไม่รู้จักบันยะบันยัง มู่หรงหงยิ่งคิดก็ยิ่งสงสัย
ถึงแม้ในใจมู่หรงหงจะมีคำถาม แต่ก็มิได้สงสัยคำพูดของเหลียนไห่ ปีนั้นเขาเป็นพยานเห็นเหตุการณ์นั้นกับตาตนเอง ตอนนั้นเขาเองยังตกใจ เชื่อจริง ๆ ว่าเหลียนไห่นั้นเก่งกาจเหนือมนุษย์ มิเช่นนั้นที่ลานประหารคงไม่มีทั้งฟ้าร้องฟ้าผ่า ฟาดมือเพชรฆาตขาดตายคาที่ เขาจึงพูดขอบคุณทันที
“ขอบคุณไต้ซือที่ชี้แนะ”
“นี่เป็นวาสนาของข้ากับไต้เท้ามู่หรง ไต้เท้ามู่หรงมิต้องเกรงใจ”
อวิ๋นซั่วก็กลัวว่านานไปแล้วจะมีพิรุธ ลุกขึ้นทันที
“ข้าเป็นคนนอกอยู่แล้ว ตอนนี้ก็ควรไปแล้ว ไต้เท้ามู่หรงมิต้องโศกเศร้าเกินไป ข้าขอแสดงความเสียใจด้วย”
พูดจบอวิ๋นซั่วก็บอกลา มีบทเรียนจากฮ่องเต้องค์ก่อนแล้ว มู่หรงหงก็ไม่กล้ารั้งอวิ๋นซั่วไว้ พาอวิ๋นซั่วไปส่งที่ประตูจวนด้วยตนเอง นอกจากนั้นยังใช้ให้คนมอบทองหนึ่งร้อยตำลึงให้ เพียงแต่ถูกอวิ๋นซั่วปฏิเสธ
เมื่อส่งอวิ๋นซั่วไปแล้ว มู่หรงหงก็สืบค้นทางทิศตะวันตกเฉียงใต้ทันที ลองดูว่าจะหาเบาะแสเจอหรือไม่
อวี้ไท่เฟยอาศัยอยู่ในวัง เซียวเหยี่ยนจะฆ่านางก็ไม่ง่าย ประกอบกับอวี้ไท่เฟยเป็นคนของสำนักอู๋จี๋ เขาจำเป็นต้องส่งองครักษ์ลับชั้นยอดไปถึงจะทำภารกิจสำเร็จ เมื่อผ่านการวางแผนแล้ว คืนวันนี้อู่จิ้นกับมั่วชิงจะนำเองก่อน แอบเข้าไปในวังที่นอนของอวี้ไท่เฟย
ส่วนหลิงอวี้จื้อและเซียวเหยี่ยนคอยฟังข่าว เซียวเหยี่ยนชอบเล่นหมากรุก ถึงแม้หลิงอวี้จื้อจะเล่นไม่เป็น แต่เวลาว่างก็เคยเรียนมาบ้าง ประกอบกับเธอมีความสามารถในการทำความเข้าใจสูงมาก เรียนไปสักระยะหนึ่ง ถึงแม้ว่าจะเอาชนะเซียวเหยี่ยนไม่ได้ แต่ก็สามารถต่อสู้กับเซียวเหยี่ยนได้
สองคนกำลังเล่นหมากรุก หลิงอวี้จื้อถือหมากสีขาว ขมวดคิ้วมองกระดาน เซียวเหยี่ยนเก่งกาจจริง ๆ อุดช่องทางไว้หมดจนเธอไม่มีทางไปเลย เหลือเพียงแต่ต้องฆ่าตัวตายเองกับต้องยอมแพ้
“ไอ้หยา อาเหยี่ยน เหตุใดท่านรีบฆ่าข้าเช่นนี้ ไม่เหลือเส้นทางรอดให้ข้าเลยแม้แต่เส้นทางเดียว”
หลิงอวี้จื้อบ่นอุบอิบ
“เจ้าคิดจะเล่นลูกไม้อีกแล้วหรือ”
เซียวเหยี่ยนถามด้วยสีหน้าเหลืออด เขายอมอ่อนให้หลิงอวี้จื้อมาหลายตาแล้ว ผลคือเธอก็ยังพาหมากตานี้มาสู่ความตาย
“อย่างไรข้าแพ้หมากรุกแล้วก็ไม่มีความสุข ท่านคิดดูว่าจะทำอย่างไร”
หลิงอวี้จื้อเล่นลูกไม้อย่างถึงที่สุด กับเซียวเหยี่ยนเธอไม่มีทักษะหมากรุกเลย เธอนึกว่าเซียวเหยี่ยนจะโกรธ ปรากฏว่าเซียวเหยี่ยนยอมเธอตลอด ยอมให้เธอป่วนประสาท
เซียวเหยี่ยนยื่นมือออกไปเอาหมากออกสองสามตัว
“ตอนนี้ล่ะ”
หลิงอวี้จื้อเห็นทางออกแล้ว ยิ้มหน้าบานทันที หอมแก้มเซียวเหยี่ยนหนึ่งครั้ง
“สามี ขอบคุณนะ หมากเกมนี้ให้ข้าชนะเถิด!”
เดิมทีที่เซียวเหยี่ยนเล่นหมากรุกกับหลิงอวี้จื้อก็แค่อยากจะสนุกสักหน่อย เขาชอบดูท่าทางหลิงอวี้จื้อเวลาเฮฮามีความสุข เห็นหลิงอวี้จื้อดีใจขนาดนี้ เขาก็มองหลิงอวี้จื้ออย่างเอาใจ
“ให้เจ้าชนะได้ แต่ อวี้จื้อ เจ้าควรแสดงออกอย่างไรบ้าง”
หลิงอวี้จื้อเป็นฝ่ายจูบริมฝีปากเซียวเหยี่ยนก่อน จูบครั้งเดียวก็ควรพอแล้ว
เดิมทีเธอคิดจะจูบเบา ๆ แบบแมลงปอแตะผิวน้ำ ใครจะไปรู้ว่าพอเซียวเหยี่ยนได้จูบริมฝีปากหลิงอวี้จื้อแล้วก็ไม่ยอมปล่อย ยื่นมือออกมารั้งเอวเธอไว้
หลิงอวี้จื้อผลักเซียวเหยี่ยนออก
“หมาก…”
“เจ้าชนะแล้ว”
เซียวเหยี่ยนตอบกลับอย่างคลุมเครือ แล้วอุดริมฝีปากหลิงอวี้จื้ออีกครั้ง
ตอนที่ 585 ท่านอ๋องโดนยาพิษแล้ว
ยิ่งจูบยิ่งถลำลึก เซียวเหยี่ยนเตรียมจะอุ้มหลิงอวี้จื้อไปที่เตียงแล้ว
จู่ ๆ ข้างนอกก็มีเสียงมั่วชิงดังขึ้นมา
“ท่านอ๋อง พระชายา ข้าน้อยมีเรื่องจะรายงานเพคะ”
จู่ ๆ โดนขัดจังหวะเช่นนี้ เซียวเหยี่ยนก็ไม่พอใจเล็กน้อย หลิงอวี้จื้อกล้าทำต่อเสียที่ไหน ยื่นมือผลักเซียวเหยี่ยนออก
“อย่าเล่นสิเพคะ พวกเราฟังมั่วชิงก่อนว่านางเอาข่าวอะไรมา”
เซียวเหยี่ยนปล่อยหลิงอวี้จื้อ พูดเบา ๆ ข้างหูเธอว่า
“คืนนี้ต้องรบกวนพระชายาแล้ว”
หลิงอวี้จื้อหน้าแดง ถลึงตาใส่เซียวเหยี่ยน
“ไม่รู้จักอายเลยจริง ๆ”
พูดจบก็รีบนั่งตัวตรง จัดทรงผมให้เรียบร้อย จะได้ไม่เห็นพิรุธ ถึงได้ให้มั่วชิงเข้ามา
มั่วชิงเร่งฝีเท้าเดินเข้ามา มีสีหน้าประหลาดใจ เห็นได้ชัดว่าเกิดเรื่องบางอย่างที่ทำให้นางไม่อยากเชื่อ
“ท่านอ๋อง พระชายา อวี้ไท่เฟยตายแล้วเพคะ”
“พวกเจ้าข้านางหรือ”
หลิงอวี้จื้อทำหน้าตกใจ แต่ไม่ใช่เพราะว่าอวี้ไท่เฟยตายแล้ว แต่เพราะตัวของมั่วชิงสะอาดเกินไป ไม่มีรอยเลือดแม้แต่หยดเดียว หากวัดจากเหตุการณ์ปกติ ตัวมั่วชิงต้องเลอะคราบเลือดแล้ว อย่างไรก็ต้องมีบาดแผลบ้างเล็กน้อย ในเมื่ออวี้ไท่เฟยเป็นไพ่ใบสุดท้ายของสำนักอู๋จี๋ วิทยายุทธไม่ต่ำต้อยแน่นอน
“ข้าน้อยมิได้ลงมือ คนของพวกเราเพิ่งจะออกโรง อวี้ไท่เฟยก็ตายแล้ว นางไม่มีวิทยายุทธ ท่านอ๋อง พระชายา พวกเราคงจะเข้าใจผิดแล้ว นางไม่ใช่คนของสำนักอู๋จี๋”
หลิงอวี้จื้อรู้สึกเพียงว่ามีตรงไหนผิดปกติ หากอวี้ไท่เฟยไม่ใช่คนของสำนักอู๋จี๋ แล้วใครเป็น
ในสมองของเธอคัดเอาฟางฮุ่ยหรูออกไปอย่างรวดเร็ว ดังนั้นเธอจึงมั่นใจมากว่าผู้คุมกฎของสำนักอู๋จี๋คืออวี้ไท่เฟย ทั้งหมดล้วนมาจากการแอบชี้นำของฟางฮุ่ยหรู ทำให้ข้อสงสัยตอนแรกเริ่มของเธอกลายเป็นความมั่นใจในตอนสุดท้าย
ผู้คุมกฎแห่งสำนักอู๋จี๋ที่แท้จริงคือฟางฮุ่ยหรู เช่นนั้นจุดประสงค์ของนางคืออะไร เมื่ออวี้ไท่เฟยตาย พวกเขาก็ต้องเห็นความจริง หากนางมีความแค้นกับอวี้ไท่เฟย ก็สามารถลงมือเองได้แน่ มิหนำซ้ำยังสามารถลงมือได้อย่างเงียบเชียบด้วย ทำไมจะต้องทำเรื่องให้มันยุ่งยากวุ่นวายเช่นนี้
หลิงอวี้จื้อนึกถึงบัวหิมะสีน้ำเงินขึ้นมาอย่างไว หรือว่าเป้าหมายของฟางฮุ่ยหรูคือเซียวเหยี่ยน จึงจงใจทำให้เธอเชื่อใจนาง หลอกใช้เธอไปทำร้ายเซียวเหยี่ยน
คิดถึงตรงนี้ หลิงอวี้จื้อก็รู้สึกขนพองสยองเกล้า บัวหิมะสีน้ำเงินนั้นเซียวเหยี่ยนกินมาสองวันแล้ว หากมีปัญหาขึ้นมาจริง ๆ ควรทำอย่างไร
หลิงอวี้จื้อนึกถึงประเด็นนี้ขึ้นมาได้ เซียวเหยี่ยนก็ย่อมนึกได้เช่นกัน ตอนที่หลิงอวี้จื้อมองไปทางเขา เซียวเหยี่ยนก็ยื่นมือออกมากุมมือหลิงอวี้จื้อเอาไว้ เพียงแต่มือของหลิงอวี้จื้อนั้นเย็นเฉียบ กุมมือเซียวเหยี่ยนกลับ รีบสั่งการมั่วชิงทันที
“มั่วชิง เจ้ารีบจับชีพจรอาเหยี่ยนที ตอนนี้ ทันทีเลย”
เรื่องบัวหิมะสีน้ำเงินมั่วชิงก็รู้ นางเข้าใจความหมายของหลิงอวี้จื้อ เดินไปตรงหน้าเซียวเหยี่ยน เตรียมจับชีพจรให้เซียวเหยี่ยน
เซียวเหยี่ยนมีสีหน้าตึงเครียด ยื่นมือออกมาให้มั่วชิงจับชีพจร คราวนี้เฉินเสี้ยวหรูใช้สมองครุ่นคิดอย่างหนักจริง ๆ ถึงได้คิดวิธีนี้เพื่อจะวางยาพิษเขาจนได้ หากตนเองถูกวางยาพิษจริง หลิงอวี้จื้อจะต้องโทษตัวเองอย่างหนักแน่
มั่วชิงเอามือวางบนข้อมือของเซียวเหยี่ยน พิจารณาอย่างละเอียด สีหน้ายิ่งตึงเตรียดขึ้น หลิงอวี้จื้อคอยสังเกตสีหน้าของมั่วชิงอย่างใกล้ชิด
เห็นมั่วชิงเป็นเช่นนี้ ใจเธอก็พอรู้แล้ว เพียงแต่ในใจยังคงกอดความหวังเอาไว้อยู่ ตัวเองยังไม่ทันรู้ตัวว่าเสียงสั่นไปหมดแล้ว
“สถานการณ์เป็นอย่างไร”
มั่วชิงคลายมือ
“รายงานท่านอ๋อง พระชายา ท่านอ๋องโดนวางยาพิษจริง ๆ เพคะ”
“พิษอะไร”
เซียวเหยี่ยนยังถือว่านิ่งอยู่ น้ำเสียงเหมือนปกติ เห็นหลิงอวี้จื้อหน้าขาวซีด ก็เอื้อมมือไปกอดไหล่หลิงอวี้จื้อ