ตลอดทั้งวันไม่ได้อะไรมาเลย เพิ่งจะถึงบ่ายสี่โมงเท่านั้น ถูฉีแทบทนรอที่จะหันไปพูดกับหยางโปไม่ได้ ” วันนี้เราปิดร้านเร็วกันหน่อยไหม ? ”
หยางโปมองออกไปนอกร้าน เวลานี้ ท้องฟ้ายังคงสดใส เขาหันมองไปที่ถูฉี “ คุณมีธุระใช่ไหม ? ”
ถูฉีพยักหน้า ” ที่บ้านมีของดีอยู่สองอย่าง อยากเอาไปที่งานประเมินและพิสูจน์ยืนยันพรุ่งนี้ วันนี้ผมเลยอยากกลับไปพักผ่อนเร็วหน่อย บางทีพรุ่งนี้ไม่แน่ผมอาจจะมีโชคกับเขาบ้างก็ได้ ! ”
หยางโปยิ้ม “ เรื่องนี้มันไม่ได้ขึ้นอยู่กับโชคลาภอะไร โบราณวัตถุของจริงมันก็ต้องเป็นของจริง
ไม่มีใครสามารถมาพูดได้ว่าเป็นของปลอม ! ”
ถูฉียิ้มและกล่าวว่า “ คืนนี้มีธุระจริงๆ ผมต้องปิดร้านแล้ว คุณว่าไง ? ”
หยางโปเหลือบมอง ถูฉีและพยักหน้าให้เล็กน้อย “ ผมคิดว่า ผมอยู่ที่นี่มาสองสามวัน เราทั้งคู่ต่างฝ่ายต่างก็เบื่อหน้ากันแล้ว ผมคงจะไม่อยู่ที่นี่ให้คุณรำคาญใจแล้ว ผมวางแผนที่จะเช่าหน้าร้านในเมือง พรุ่งนี้ผมก็ไม่มาแล้ว ”
ถูฉีมองหน้าหยางโป “ นี่ ? ดูคุณพูดเข้าสิ อะไรต่างฝ่ายต่างก็เบื่อหน้ากัน ! ”
ถึงแม้จะพูดแบบนั้น แต่ภายใจของถูฉีก็เห็นด้วยมาก เพราะยังไงซะทั้งสองก็ไม่ค่อยถูกกัน จริงๆ แล้วเพราะเขาตกอยู่ในสภาพที่ถูกหยางโปบีบบังคับให้ตอบตกลง ทำให้เขายิ่งรู้สึกอึดอัดมากขึ้นไปอีก การที่อีกฝ่ายยอมจากไปแต่โดยดี เขาคงต้องจุดธูปไหว้พระจริงๆซะแล้ว
หยางโปเห็นใบหน้าที่ดีอกดีใจของถูฉี เขาก็ส่ายหน้าช้าๆและ ล้วงมือไปหยิบเงินจำนวนหนึ่งออกจากกระเป๋ากางเกง “ นี่เป็นค่าเช่าสำหรับช่วงสองสามวันที่ผ่านมา ผมคิดหักลบจากค่าเช่าทั้งปีให้คุณ มีแค่นี้ถ้าจะเอามากกว่านี้ไม่มีให้แล้ว ”
ถูฉีสามารถไล่หยางโปให้ออกไปได้ และไม่มาแย่งร้านนี้กับเขาอีก ก็รู้สึกพอใจมากแล้ว เขาโบกมือบอกปัด ” ไม่ต้องเกรงใจ ถือซะว่าสองสามวันนี้อยู่เป็นเพื่อนคุยกันก็พอ ตอนนี้ผมต้องรีบไปแล้วจริงๆ มะรืนนี้ค่อยมาเอาโต๊ะกับเก้าอี้ได้ไหม ? ”
“ ไม่ล่ะ โต๊ะและเก้าอี้ไม่กี่ตัวนี้เอาไว้ที่คุณนี่แหละ ! ” หยางโปพูดด้วยความใจกว้าง
ถูฉีปิดประตูเลื่อนลงอย่างดีอกดีใจและหันไปพูดกับหยางโปว่า ” เดี๋ยวผมไปส่งคุณที่โรงแรมเอาไหม ? ”
หยางโปโบกมือ ” ถนนแค่นี้เอง ผมเดินกลับไปเองได้ ! ”
หยางโปเดินมือไขว้หลังกลับไปที่โรงแรม พระอาทิตย์ใกล้ลับขอบฟ้า สาดส่องให้เงาร่างของเขาดูทอดยาว
หลังจากเดินมานานกว่าสิบนาที หยางโปก็มาหยุดอยู่หน้าร้านร้านหนึ่ง หน้าร้านเปลี่ยนประตูใหม่ มีตัวอักษรหกตัวระบุไว้ด้านบน ” ร้านสั่งทำโบราณวัตถุหยางซื่อ ” เขียนไว้ และด้านล่างก็มีตัวอักษรเล็กๆอยู่อีกแถวหนึ่ง ตัวอักษรเล็กๆหลักๆแล้วเป็นข้อมูลการติดต่อ novel-lucky
หยางโปเดินเข้าไปในร้าน ก็มีชายวัยยี่สิบกว่าคนหนึ่งนั่งอยู่ในล็อบบี้ ชายคนนั้นเงยหน้าขึ้นและเหลือบมองมาที่หยางโป ” เป็นไงบ้าง ? เรื่องที่ฉันจัดการ นายวางใจได้เลย ! ”
“ ตั้งแต่กลับมาจากอเมริกา ฉันพบว่านายจะกำเริบเสิบสานไปแล้วนะ ใช่ไหม ? ” หยางโปหันไปมองหน้า
ลัวย่าวหัวอดหัวเราะไม่ได้ “ ไม่รู้ว่าทำไม ฉันถึงอยากจะหัวเราะซะจริงๆ เมื่อนึกถึงวิธีการของคุณปู่ของนาย ฉันคิดว่ามันสร้างสรรค์มาก นี่คงเจาะจงเพื่อนายเป็นการเฉพาะเลย นี่คุณปู่คิดมานานแค่ไหน ถึงได้คิดแผนดีๆแบบนี้ที่จะผูกมัดนายไว้ที่นี่ออก ! ”
“ คุณปู่ที่บ้านของนาย ก็ไม่ใช่อยากจะขังนายไว้ที่ในเมืองหลวงเหมือนกันไม่ใช่หรือไง นายเองก็หนีออกมาแบบเดียวกันไม่ใช่เหรอ ? ” หยางโปอารมณ์เสียตอบกลับ
ลัวย่าวหัวยิ้มและพูดว่า ” แต่มันแตกต่างกัน ฉันทั้งหล่อและสง่างามอีกทั้งยังฉลาดขนาดนี้ ต่อให้อยู่ในเมืองหลวง ก็มีสาวน้อยสาวใหญ่ที่สังเกตเห็นกลิ่นอายบนตัวฉัน และถูกฉันดึงดูดไว้อยู่ดี
แต่เมื่อกี้นายไม่มีโอกาศอีกแล้ว สาวสวยคนหนึ่งเพิ่งเดินออกไปจากที่นี่ ! ”
“ นั่นเป็นคนที่ฉันส่งมา เพื่อคอยจับตาดูว่านายทำงานอยู่หรือเปล่า ! ” หยางโปกล่าว
ลัวย่าวหัวหยุดนิ่งไปครู่หนึ่ง “ จินหลันเป็นคนที่นายส่งมาเหรอ ? แบบนี้มันไม่สมเหตุสมผล !
นายไม่มีคุณสมบัติพอที่จะดึงดูดสาวสวยได้เลย ทำแบบนี้ได้ไง ? มารู้จักสาวสวยคนนี้ถึงที่นี่ได้ไง ? ”
หยางโปทำเป็นเมินเขา แค่เหลือบมองเขา “ พรุ่งนี้ ฉันจะไปเข้าร่วมรายการแล้ว พอถึงเวลานั้นจะมีคนจำนวนมากมาสอบถามข้อมูลที่นี่ เรื่องที่ฉันขอให้นายเตรียมไว้ นายเตรียมพร้อมแล้วหรือยัง ? ”
“ ไม่ต้องห่วง ฉันติดต่อกับบริษัทโฆษณาแล้ว แค่นายไปปรากฏตัวในรายการพรุ่งนี้ รูปภาพในงานจะถูกตีพิมพ์ออกมาทันที นายตั้งตารอดูตอนนั้น ฉันลัวย่าวหัว ไม่ใช่คนที่มีแต่ชื่อเสียงจอมปลอม ! ” ลัวย่าวหัวกล่าว
หยางโปเหลือบมองหน้าลัวย่าวหัว พยักหน้าและพูดว่า ” ชื่อเสียงของนายขึ้นอยู่กับการกระทำ ! ”
ลัวย่าวหัวเพิ่งจะมาถึงที่นี่เมื่อวานนี้ ก็ถูกหยางโปสั่งให้มาทำงาน แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่า ลัวย่าวหัวจะทำออกมาได้ดีมาก อย่างน้อยสำหรับหยางโปแล้ว ต่อจากนี้ก็จะทำอะไรราบรื่นขึ้นมาก
วันที่สอง หยางโปเดินออกมาจากโรงแรมเพื่อออกกำลังกายตอนเช้าตรู่ ลัวย่าวหัวก็ตามเขาออกมาด้วย หยางโปรู้สึกแปลกใจมาก ” นายจะไปออกกำลังกายยามเช้ากับฉันงั้นเหรอ ? ”
ลัวย่าวหัวเงยหน้าขึ้น “ ทำไม ไม่ได้เหรอ ? แค่ออกกำลังกายยามเช้าก็ไม่อนุญาตให้ฉันไปออกกำลังกายด้วยเหรอ ? ”
หยางโปส่ายหน้า “ แปลกจริงๆ ! ”
ลัวย่าวหัวเดินตาม หยางโปมาที่สวนสาธารณะใกล้ๆ จากนั้นเขาก็เริ่มฝึกฝนมวยไท่เก๊ก ท่วงท่าของ ลัวย่าวหัวยังคงแข็งทื่ออย่างเห็นได้ชัด แต่ก็ดูเลียนแบบได้เหมือนมาก
หยางโปมองดูอยู่พักหนึ่ง รู้สึกค่อนข้างแปลกใจที่พบว่า ลัวย่าวหัวได้เข้าสู่วรยุทธ์ขั้นหยิ่นชี่จิงแล้ว อีกทั้งยังฝึกฝนจนก้าวหน้าไปมาก
เมื่อลัวย่าวหัวเห็นท่าทีที่หยางโปแสดงออกมา ก็อดไม่ได้ที่จะพูดด้วยความพอใจ “ เป็นไงบ้าง ? ฉันเป็นอัจฉริยะใช่ไหม ? ”
“ เป็นอวี่เหวินที่สอนนายมาใช่ไหม ? ” หยางโปถาม
ลัวย่าวหัวพยักหน้า ” อวี่เหวินช่วยฉันนิดหน่อย แต่ส่วนใหญ่ขึ้นอยู่กับพรสวรรค์ของฉัน
พรสวรรค์ ! ”
หยางโปพยักหน้าช้าๆ แต่ก็ไม่ได้สนใจลัวย่าวหัว ถ้าอวี่หวินเป็นคนช่วยเหลือมาจริงๆ มันก็คงไม่มีอะไร ขนาดเขา อวี่เหวินก็เป็นคนสอนมาเช่นกัน
ไม่นาน หยางโปก็กลับไปกินข้าวเช้าที่โรงแรม ลัวย่าวหัวกินซาลาเปาอย่างตะกละตะกลาม
เขาเหลือบมองไปทางหยางโป ” ตอนนี้ฉันมีความอยากอาหารมากจนน่าตกใจ แต่ความอยากอาหารของนายก็ยังมีมากกว่าของฉันมาก นายกินจนเถ้าแก่กลัวแล้ว ! ”
ในขณะที่พูด หยางโปก็ได้ยินชายวัยกลางคนพึมพำอยู่ข้างหลังเขา “ กินอย่างกับหมู กินเยอะแบบนี้ พวกเรามาทีหลังก็ไม่ได้กินกันแล้วนะสิ ! ”
หยางโปยืนขึ้นและหันมองไปที่ชายวัยกลางคน ” คุณพูดว่าอะไรนะ ? ผมไม่ได้ยิน ”
ชายวัยกลางคนตกใจมองไปรอบๆ เมื่อเห็นว่าเขามีพรรคพวกอยู่สี่คน ก็มีความกล้าขึ้นมาทันทีและขึ้นเสียงสูงว่า ” ผมบอกว่าคุณกินอย่างกับหมู คุณได้ยินไม่ชัดหรือไง ? ”
“ เพี้ยะ ” มีเสียงดังคมชัดดังออกมา จู่ๆบนใบหน้าของชายวัยกลางคนก็มีรอยตบปรากฏเพิ่มขึ้นมาอีกรอย
หยางโปมองหน้าอีกฝ่าย ” หรือว่าคนที่บ้านของคุณไม่เคยอบรมสั่งสอนคุณมาก่อน ? ”
พอชายวัยกลางคนถูกตบ ก็โมโหเดือดดาลขึ้นมาทันที “ คุณอยากมีเรื่องหรือไง ? งั้นเราก็มาต่อยกันเลยสิ ! ”
ในขณะที่พูด ชายวัยกลางคนก็วิ่งกรูเข้ามา ชายสามคนที่อยู่ด้านข้างก็วิ่งกรูตามเข้ามาด้วยเช่นกัน
หยางโปยังไม่ทันที่จะลงมือ ก็สังเกตเห็นเงาหนึ่งโผล่เพิ่มมาอยู่ตรงหน้าเขา ลัวย่าวหัววิ่งเข้ามาและเตะไปที่แต่ละคนอย่างรวดเร็ว เขายังเลียนแบบเสียงของหลี่เสี่ยวหลงอีกด้วย เคลื่อนไหวได้คล่องแคล่วและว่องไวมาก !
มีเสียงร้องคร่ำครวญดังออกมาจากในที่เกิดเหตุ คิดไม่ถึงว่าชายทั้งสี่คนจะรับมือไม่ได้แม้แต่รอบเดียว แต่กลับถูกลัวย่าวหัวเพียงแค่คนเดียวจัดการจนล้มระเนระนาดลงบนพื้น !