ตอนที่ 452 พอพูดออกไปก็เสียใจแล้ว
“ปิงปิง พักฟื้นให้ดี ไม่แน่มืออาจจะหาย ถึงไม่หาย เจ้าก็ใช้มือซ้ายแทน แม้จะลำบากหน่อย แต่ทุกอย่างก็จะผ่านไป เรื่องสำคัญที่สุดคือรักษาชีวิตไว้”
ซูจิ่วซือปลอบใจเผยปิงปิงอยู่ข้างๆ นางรู้ว่าเผยปิงปิงเสียใจมาก
เผยปิงปิงฝืนยิ้มให้ซูจิ่วซือ “ข้าไม่เป็นไร ไม่ถึงกับสิ้นหวัง เพียงแต่แค้นจวนซิ่นอ๋องมาก กู้จื่อหยวนนั่นอีก นึกไม่ถึงว่าเขาจะต่ำทรามอย่างนี้ ถึงกับขายข้าให้หอชุ่ยหง”
“เรื่องนี้ข้ารู้ ว่าไปแล้วก็เป็นเพราะข้ากับเฉินหรงทำให้เจ้าพลอยเดือดร้อนไปด้วย ทั้งๆ ที่ไม่เกี่ยวกับเจ้า”
เผยปิงปิงสั่นหัวเบาๆ “ใครบอกว่าไม่เกี่ยวกับข้า เกี่ยวข้องตระกูลเผยอยู่แล้ว ข้าเป็นลูกหลานตระกูลเผย การปกป้องตระกูลเผยเป็นหน้าที่ของข้า จิ่วซือ เจ้าไม่ต้องรู้สึกผิด ครั้งนี้ต้องโทษข้าเองที่ประมาท ทำให้ตกไปอยู่ในมือของพวกนั้น วันหลังจะไม่ทำอย่างนี้อีก”
“หลียวนเป็นห่วงเจ้ามาก เขาไม่ได้นอนทั้งวันทั้งคืนแล้ว เฉินหรงทนดูไม่ไหวเลยเอาหินดีดจนสลบไป ไม่งั้นคืนนี้เขาคงไปตามหาเจ้า”
ซูจิ่วซือเกรงว่าเผยปิงปิงจะเข้าใจกู้หลียวนผิด รีบอธิบายแทนกู้หลียวน นางอยากช่วยลูกชายรักษาความสัมพันธ์กับลูกสะใภ้คนนี้
“เขาไม่จำเป็นต้องรู้สึกผิด ไม่โทษเขา เพราะข้าคิดมากไปเอง วันหลังข้าจะไม่ทำอีก”
เผยปิงปิงดูเหมือนจะตัดใจจากกู้หลียวนแล้ว น้ำเสียงราบเรียบ ไม่มีความหวั่นไหว ซูจิ่วซือยังอยากพูดแทนกู้หลียวนต่อ แต่พอคิดแล้ว คำนี้ให้กู้หลียวนพูดเองเถอะ!
เรื่องของความรัก นางไม่ควรก้าวก่ายมากเกินไป เผยปิงปิงจะเป็นสะใภ้ของนางหรือไม่ ก็ยังเป็นเพื่อนสนิทกัน แม้กู้หลียวนเป็นลูกชายของนาง นางเองก็อยากให้ทั้งสองอยู่ด้วยกัน แต่เรื่องนี้นางไม่เข้าข้างลูกชายมากเกินไป
เช้าวันรุ่งขึ้น กู้หลียวนมาที่จวนตระกูลมู่ เดิมทีเขาอยากมาตั้งแต่เมื่อคืน แต่คิดแล้วคงไม่สะดวก จึงรอถึงตอนเช้า
ซูจิ่วซือกำลังพูดคุยกับเผยปิงปิงอยู่ในห้อง พอได้ยินว่ากู้หลียวนมา จึงให้ปิงซินพากู้หลียวนเข้ามา
“จิ่วซือ ข้าอยากคุยกับปิงปิงตามลำพังสักครู่”
พอเข้าไปในห้อง กู้หลียวนก็เอ่ยปากขึ้น
ซูจิ่วซือรู้ว่ากู้หลียวนมีอะไรจะพูดกับเผยปิงปิง จึงพยักหน้าแล้วออกไป
ถ้าเป็นเมื่อก่อน เผยปิงปิงเห็นกู้หลียวนมาเยี่ยมตน นางคงดีใจมาก และกระตือรือร้นเป็นพิเศษ แต่ครั้งนี้เผยปิงปิงสงบมาก ไม่เหมือนปกติเลย
กู้หลียวนเดินมาที่ข้างเตียง ความสงบของเผยปิงปิงทำให้เขารู้สึกไม่สบายใจ เบื้องหน้าเขา เผยปิงปิงไม่เคยสงบอย่างนี้มาก่อน
“ปิงปิง มือเจ้า…”
เขายังไม่รู้เรื่องที่เผยปิงปิงถูกตัดเอ็นมือ รู้แต่ว่าเผยปิงปิงกลับมาอย่างปลอดภัย เรื่องอื่นซูจิ่วซือไม่ได้พูด
“ไม่เป็นไรแล้ว กู้หลียวน เจ้าไม่ต้องขอโทษข้า ข้าเองก็ไม่โทษเจ้า”
เผยปิงปิงไม่ได้บอกกู้หลียวนเรื่องที่ถูกตัดเอ็นมือขาด นางเองก็กลัวว่ากู้หลียวนจะวู่วามทำอะไรอย่างขาดสติ เขาสู้จวนซิ่นอ๋องไม่ไหว เรื่องนี้อย่าเพิ่งให้เขารู้ตอนนี้ดีกว่า
นางคิดว่ากู้หลียวนมาขอโทษนาง แม้กู้หลียวนไม่มีความรักต่อนางอย่างหนุ่มสาว แต่เขาเป็นคนมีน้ำใจ
คราวนี้กู้หลียวนไม่ลังเล เขานั่งที่ขอบเตียง มองเผยปิงปิงอย่างไม่ปิดบัง “ข้าอยากขอโทษเจ้าจริงๆ แต่ครั้งนี้ที่มาไม่เพียงแต่จะขอโทษ
ปิงปิง ข้าไม่ควรพูดอย่างนั้น ความจริงแล้วพอพูดออกไปข้าก็เสียใจแล้ว”
ตอนที่ 453 ระหว่างเราสิ้นสุดกัน
“หลังจากเจ้าหายไป ข้าก็ลุกนั่งไม่เป็นสุข คิดถึงแต่เจ้า เมื่อก่อนข้าคิดว่าตัวเองเพียงแต่ชอบเจ้าบ้าง เวลานี้ข้ารู้แล้วว่า ความจริงแล้วข้าไม่ได้ชอบเจ้า ข้ารักเจ้าเข้าแล้ว”
เผยปิงปิงนึกว่าตนหูฝาด ไม่ทันได้สติ มีแต่จ้องมองกู้หลียวนอย่างตะลึง เขาบอกว่าเขารักนาง? เป็นไปได้อย่างไร กู้หลียวนจะรักนางได้อย่างไร
“ข้าเคยชอบคนมามาก ไม่เคยรักใครมาก่อน ข้าจึงไม่รู้ว่าความรู้สึกที่มีต่อเจ้าต่างจากคนอื่น ปิงปิง แต่งงานกับข้าเถอะ!”
เผยปิงปิงตะลึงงันอีกครั้ง นึกสงสัยว่าชายหนุ่มที่นั่งข้างหน้าไม่ใช่กู้หลียวน เขารู้จักพูดอย่างนี้ได้อย่างไร
กู้หลียวนเคยบอกนางหลายครั้ง ชาตินี้เขาไม่อยากแต่งงาน แค่อยากมีคนรู้ใจ แม้นางรู้ดี แต่ก็ตัดใจไม่ได้ ยังคงอยู่เคียงข้างกู้หลียวนมาตลอด นางเองก็ไม่รู้ว่าจะอยู่กับเขาอีกนานเท่าไร คงรอจนกระทั่งนางตัดใจได้ แล้วค่อยจากไปอย่างไร้เยื่อไย
ในที่สุดนางก็ตัดใจได้ อยากไปจากกู้หลียวนแล้ว แต่แล้วนางก็บอกตัวเอง เขารักนาง และอยากแต่งงานกับนาง
ทั้งหมดนี้เกิดขึ้นอย่างกระทันหัน ถ้าเป็นเมื่อสองสามวันก่อน นางคงตอบรับอย่างดีอกดีใจ แต่เวลานี้ต่างออกไป มือขวาของนางพิการแล้ว วันหลังนางถือกระบี่ไม่ได้
แม้จะหัดใช้มือซ้าย แต่คงใช้เวลาอีกนาน นางคิดจะสั่งสอนจูอวี้ซิ่วก่อนแล้วค่อยไปฝึกที่หมู่บ้านเขากุยอวิ๋นซาน ถ้านางอยู่คงช่วยอะไรไม่ได้ เวลานี้นางไม่อาจปกป้องกู้หลียวน
นางสะกดความตื่นเต้นในใจ อาจจะเป็นลิขิตฟ้า คำสารภาพของเขาช้าไปก้าวหนึ่ง
เผยปิงปิงไม่พูดไม่จา กู้หลียวนรู้สึกกระวนกระวายใจ ไม่รู้ว่านางคิดอะไรอยู่ ในใจตึงเครียดมาก แต่ภายนอกกลับสงบนิ่ง จ้องมองเผยปิงปิงตลอดเวลา รอคำตอบจากเผยปิงปิง
ตั้งแต่โตจนป่านนี้ กู้หลียวนไม่เคยตื่นเต้นอย่างวันนี้ หัวใจเต้นระรัว มีความรู้สึกเหมือนใจสั่น เขาใส่ใจเผยปิงปิงปานนี้
เวลานี้เขาเหมือนเด็กหนุ่มที่ริรัก รอคอยเด็กสาวที่ตนถูกใจเปิดปากพูดด้วยใจระทึก
“กู้หลียวน เจ้าเป็นคนรักอิสระ ข้าผูกมัดเจ้าไม่ได้ ถึงเจ้าแต่งงานกับข้า วันหลังก็คงไปกินเหล้าเที่ยวผู้หญิงอีก ข้าไม่ชอบเจ้าแล้ว ระหว่างเราสิ้นสุดกัน!”
“เจ้าไม่เชื่อใจข้าหรือ?”
นี่เป็นครั้งแรกที่กู้หลียวนถูกปฏิเสธ เขารู้สึกผิดหวัง แต่ที่มากกว่านั้นคือความเป็นห่วง เขาทำร้ายจิตใจของเผยปิงปิงอย่างรุนแรง จนนางไม่เชื่อใจเขาอีก
เรื่องที่เขาอยากทำคือเอาหัวใจของเผยปิงปิงคืนมา นี่เป็นครั้งแรกที่เขาครุ่นคิดถึงเรื่องแต่งงานอย่างจริงจัง แม้เผยปิงปิงปฏิเสธเขา เขาก็ไม่ล้มเลิกง่ายๆ เมื่อก่อนเผยปิงปิงเป็นคนทุ่มเทมาตลอด ต่อไปเขาจะเป็นคนทุ่มเทเอง เขาอยากดูแลเผยปิงปิงให้ดี มอบทุกสิ่งทุกอย่างที่นางต้องการ
“ข้าไม่คาดหวังให้เจ้าตอบข้าวันนี้ ข้ารู้ว่ากะทันหันเกินไป ปิงปิง ข้าเพียงแต่อยากให้เจ้าเข้าใจความคิดของข้า”
เผยปิงปิงหลบสายตาของกู้หลียวน น้ำเสียงยังคงสงบ “ข้ายอมแต่งงานกับมู่หยางไม่แต่งกับเจ้าเด็ดขาด สิ่งที่ข้าต้องการ มู่หยางให้ข้าได้ แต่เจ้าให้ไม่ได้”
“ข้าก็ให้ได้”
เผยปิงปิงสั่นหัว “ถ้าแต่งงานกับเจ้า ข้าต้องเสี่ยง แต่กับมู่หยางข้าไม่ต้องเสี่ยง กู้หลียวน ข้ากลัวเสี่ยงแล้วแพ้ ข้าจึงไม่เสี่ยง เมื่อก่อนข้าดึงดันเกินไป ข้าต้องขอบใจเจ้าที่พูดออกมาอย่างนั้น ทำให้ข้าตัดใจได้
กู้หลียวนเป็นคนรักอิสระ ไม่ต้องฝืนใจเปลี่ยนตัวเองเพื่อข้า ทำอย่างที่กู้หลียวนคนนั้นเคยทำต่อไปเถอะ”