ตอนที่ 454 ผิดตั้งแต่ต้น
“ข้าไม่ได้ฝืน ทั้งหมดนี้ข้ายินดีทำ ถ้าไม่เจอเจ้า ข้าเป็นกู้หลียวนอย่างเมื่อก่อนต่อไปเรื่อยๆ ก็ดี แต่พอเจอเจ้าแล้ว ข้าอยากอยู่กับเจ้าไปตลอดชีวิต ปิงปิง ข้าจริงจัง ข้าอยากแต่งงานกับเจ้าจริงๆ ”
เผยปิงปิงมองกู้หลียวน พูดอย่างชัดถ้อยชัดคำ “ข้าเองก็จริงจัง หลียวน ระหว่างเราเป็นไปไม่ได้แล้ว”
กู้หลียวนยังอยากพูดอะไรอีก ข้างนอกมีเสียงเคาะประตู มีเสียงของมู่หยางดังขึ้น “ปิงปิง หลับหรือยัง?”
“มู่หยาง เข้ามาสิ!”
เผยปิงปิงเรียกมู่หยางเข้ามา มู่หยางหิ้วกล่องอาหาร พอเข้ามาก็วางกล่องอาหารลงบนโต๊ะ แล้วพูดขึ้น “ปิงปิง ในนี้มีมันเทศ เจ้ากระเพาะไม่ดี กินอาหารรสมันไม่ได้ ข้าให้ห้องครัวนึ่งมันเทศให้เจ้า”
พูดจบก็เปิดฝากล่องออก มันเทศในนั้นมีไอกรุ่น ส่งกลิ่นหอมอบอวลทั่วห้อง กู้หลียวนยืนอยู่ข้างๆ ไม่พูดไม่จา พอเห็นมู่หยางเอาใจเผยปิงปิงอย่างนี้ ในใจเขารู้สึกสับสน
เมื่อเทียบกับมู่หยาง เขาทำอะไรให้เผยปิงปิงน้อยมากจริงๆ เมื่อก่อนเขายังไม่แน่ใจว่าตนสามารถมอบสิ่งที่เผยปิงปิงต้องการได้หรือไม่ แต่มู่หยางตั้งแต่แรกเขาก็แสดงออกอย่างชัดเจน ว่าต้องการแต่งงานกับเผยปิงปิง
พอถึงตอนนี้มู่หยางเพิ่งมองเห็นกู้หลียวนซึ่งยืนอยู่ข้างเตียง เขานึกไม่ถึงว่ากู้หลียวนจะอยู่ที่นี่ จึงตกตะลึง แล้วทักทายตามปกติ “พี่กู้ พี่กู้ก็มา ข้ากลับไปก่อน มันเทศนี่ ปิงปิงคงกินไม่หมด พี่กู้ลองชิมดู”
มู่หยางพูดจบก็เตรียมจะออกไป เผยปิงปิงยิ้มให้มู่หยาง “ขอบใจ มู่หยาง มันเทศหอมจริงๆ”
“งั้นก็กินมากหน่อย แผลเจ้าจะได้หายเร็วๆ”
พูดจบมู่หยางก็ออกไปจากห้อง
กู้หลียวนหิ้วกล่องอาหาร นั่งบนม้านั่งข้างเตียงแล้วถาม “ปิงปิง เจ้าจะกินตอนนี้หรือไม่? ถ้ากินข้าจะแกะให้”
“ตอนนี้ข้ายังไม่หิว หลียวน เจ้าเองก็เห็น มู่หยางดีกับข้ามาก เจ้าไม่เหมือนเขา เจ้าไม่มีวันรู้จักดูแลคนอื่นอย่างนี้ ข้าต้องการคนอย่างเขานี่แหละ”
“ข้าจำได้ว่าเจ้าเคยพูดไว้ เจ้าอยากได้คนที่รักเจ้าและเจ้ารักเขา”
“ข้าจะค่อยๆ รักมู่หยาง การรักเขาไม่ใช่เรื่องยาก ข้าอยากพักผ่อน คุณชายกู้ เชิญกลับ!”
ความเย็นชาของเผยปิงปิงทำให้กู้หลียวนไม่รู้ว่าจะพูดอย่างไร เขาไม่พูดไม่จา ยกกล่องอาหารในมือ หยิบมันเทศออกมาปอกเปลือก แล้ววางมันเทศกลับเข้าไปในกล่องอาหาร
“ถ้าหิวก็กินหน่อย ปอกเปลือกแล้ว ถึงเจ้าไม่ยอมแต่งงานกับข้า เราสองคนก็ยังเป็นเพื่อนร่วมเป็นร่วมตาย ไม่ต้องเย็นชาอย่างนี้ ข้าไม่บังคับเจ้า พูดไปแล้ว ข้าเองก็อยากให้เจ้ามีความสุข พรุ่งนี้ข้าจะมาหาเจ้าอีก”
พูดจบ กู้หลียวนก็ออกไปจากห้อง
พอกู้หลียวนออกไป ขอบตาของเผยปิงปิงก็แดงขึ้น ทั้งหมดที่นางพูดก็เพราะไม่อยากให้กู้หลียวนมีความหวังต่อนางอีก จู่ๆ นางก็รู้สึกว่าตัวเองผิดตั้งแต่ต้น
นางอยากมีชีวิตอย่างสงบมั่นคง แต่กู้หลียวนกลับไม่ชอบการผูกมัด ตั้งแต่เริ่มแรกนางกับเขาก็คิดไม่ตรงกัน
เวลานี้ขอให้ทุกสิ่งทุกอย่างกลับสู่เส้นทางที่ถูกต้อง! นางควรจะกลับหมู่บ้านเขากุยอวิ๋นซาน ต่อไปจะไม่คิดเรื่องแต่งงาน และไม่คิดจะชอบใครอีก อยู่คนเดียวดีกว่า
มือขวาของนางพิการแล้ว ความทรนงความกล้าหาญถูกทำลายในชั่วพริบตา นางไม่อยากให้กู้หลียวนเห็นนางเป็นคนไร้ความสามารถ
หลียวน ลาก่อน ข้าควรจะไปแล้ว
ตอนที่ 455 กลายเป็นผู้ชายที่มีความรับผิดชอบ
ซูจิ่วซืออยู่ในห้องของตนเอง นางเอนหลังบนเก้าอี้ ปิงซินยืนอยู่ข้างๆ รายงาน “คุณหนู เรื่องที่คุณหนูให้บ่าวไปสืบ บ่าวสืบได้แล้ว พรุ่งนี้เป็นวันที่หนึ่ง ชายาจะไปไหว้พระที่วัดเหยียนหัว ทุกวันที่หนึ่งของเดือนชายาจะไปไหว้พระ”
ซูจิ่วซือพยักหน้า นางจะถือโอกาสนี้สั่งสอนจูอวี้ซิ่ว หนี้เลือดต้องชดใช้ด้วยเลือด
“ปิงซิน เจ้าให้องครักษ์ไปแจ้งองค์รัชทายาท ข้าอยากพบเขา”
“บ่าวจะไปเดี๋ยวนี้เจ้าค่ะ”
ปิงซินขานรับแล้วออกไป
พอปิงซินออกไป กู้หลียวนก็เข้ามา
เมื่อเห็นสีหน้าของกู้หลียวนไม่ดี ซูจิ่วซือก็รู้ว่าเขาคงถูกเผยปิงปิงปฏิเสธ
นางลุกขึ้นรินน้ำให้กู้หลียวนแก้วหนึ่ง ถามขึ้น “โดนปฏิเสธ?”
“เจ้ารู้ได้อย่างไร ปิงปิงบอกเจ้าใช่หรือไม่”
ซูจิ่วซือสั่นหัว “ปิงปิงไม่ได้พูดอะไร เห็นท่าทางเจ้าข้าก็รู้แล้ว ข้าไม่รู้ว่าก่อนหน้านี้เจ้าพูดอะไรกับปิงปิง แต่ครั้งนี้ปิงปิงเสียใจจริงๆ
เมื่อวานข้ากลัวว่าเจ้าจะสะเทือนใจ จึงไม่ได้บอก แต่มาคิดดูแล้ว ไม่ควรปิดบังเจ้า มือขวาของปิงปิงถูกตัดเอ็นขาด เรื่องนี้กระทบจิตใจปิงปิงมาก เวลานี้ นางคงไม่คิดเรื่องอื่น หลียวน เจ้าต้องอดทนหน่อย”
กู้หลียวนมองซูจิ่วซืออย่างตกใจ เขาเห็นข้อมือของเผยปิงปิงมีผ้าพันอยู่ เข้าใจว่าคงได้รับบาดเจ็บเล็กน้อย นึกไม่ถึงว่าจะถูกตัดเอ็นขาด พอคิดได้อย่างนี้ เขาก็เป็นห่วงมาก เอ็นที่มือปูดออกมา “ใครทำ?”
“คนจวนซิ่นอ๋อง”
พอได้ยินว่าเป็นคนจวนซิ่นอ๋อง กู้หลียวนก็กำหมัดแน่น เตรียมจะออกไปอย่างวู่วาม ซูจิ่วซือเรียกให้หยุด “ข้ากลัวเจ้าจะเป็นอย่างนี้แหละ จึงไม่ได้บอกเจ้า ปิงปิงก็ให้ข้าปิดบังเจ้า
นางใส่ใจเจ้ามาก ไม่งั้นคงไม่ปิดบังเจ้า
หลียวน เรื่องนี้จะวู่วามไม่ได้ เจ้าวิ่งออกไปอย่างนี้มีแต่ไปตาย พอถึงตอนนั้นปิงปิงยังต้องหาทางช่วยเจ้า
เวลานี้ปิงปิงต้องการคนใกล้ชิด เจ้าดูแลปิงปิงให้ดี เรื่องอื่นไม่ต้องรีบร้อน พวกนั้นหนีไปไหนไม่พ้น”
กู้หลียวนรู้ว่าซูจิ่วซือพูดมีเหตุผล ด้วยความโกรธ เขาทุบโต๊ะอย่างแรง จู่ๆ เขาก็รู้สึกโกรธตัวเอง ถามด้วยสีหน้าสิ้นหวัง “จิ่วซือ เจ้ารู้สึกหรือไม่ว่าข้าไร้ค่า?
เมื่อก่อนข้าหมกมุ่นอยู่กับการกินดื่มเที่ยวเล่น ใช้ชีวิตตามใจชอบ ไม่คำนึงถึงแบบแผน
ข้าถึงกับคิดจะอยู่อย่างนั้นตลอดชีวิต เวลานี้ข้าเพิ่งรู้ว่าตัวเองไร้ความสามารถ แม้แต่ผู้หญิงที่ข้ารักก็ยังปกป้องไม่ได้ ข้าไม่สมควรชอบปิงปิง ทำให้นางเจ็บปวดโดยไม่รู้ตัว”
เวลานี้กู้หลียวนทั้งละอายใจและโทษตัวเอง เขารู้สึกว่าเป็นความผิดของเขาเอง เขาเป็นคนทำให้นางโกรธจนหนีไป เขาไม่ได้ปกป้องเผยปิงปิง เขาไม่ยอมถูกผูกมัด แต่ลืมไปแล้วว่าทุกสิ่งทุกอย่างที่ตนเคยมีเพราะตระกูลกู้มอบให้ พอพ้นจากตระกูลกู้ เขาก็เป็นคนธรรมดาที่ทำอะไรไม่เป็นเลย
แม้เขาจะทำงานเลี้ยงตัว แต่ไม่สามารถปกป้องเผยปิงปิง
นึกถึงเมื่อก่อนที่เขาขอเผยปิงปิงแต่งงาน จู่ๆ เขาก็รู้สึกตัวเองน่าขัน เวลานี้เขาไม่มีคุณสมบัติที่จะแต่งงานกับเผยปิงปิง
เผยปิงปิงมีภารกิจปกป้องตระกูลเผย จึงถูกดึงเข้าสู่ความขัดแย้งอย่างเลี่ยงไม่ได้ ส่วนเขาตั้งแต่ก้าวมาถึงเมืองเซิ่งจิง ก็เข้าสู่ความขัดแย้งนี้ ไม่อาจอยู่ตามลำพังได้ ไม่เช่นนั้นเผยปิงปิงคงไม่เกิดเรื่อง
ครั้งนี้กู้หลียวนมีความปรารถนาอย่างที่จะปกป้องใครคนหนึ่ง เขาไม่อาจปล่อยให้เผยปิงปิงถูกทำร้าย แต่มีเงื่อนไขว่า เขาต้องเป็นผู้ชายที่มีความรับผิดชอบ
ตั้งแต่นี้ไป เขาต้องบอกลาความเป็นคุณชายผู้สูงศักดิ์ที่ไม่ทำงานทำการ