เทพสงครามพิทักษ์โลก บทที่ 514
หยางเฟิงก็ขี้เกียจจะพูดไร้สาระกับเธอแล้ว

“คุณคะ พวกเราออกไปเดินเล่นกันเถอะ………”

เย่เมิ่งเหยียนลุกขึ้นยืน แล้วดึงมือของหยางเฟิงเอาไว้

ฝั่งหนึ่งคือสามีของตนเอง

อีกฝั่งหนึ่งก็คือแม่แท้ๆ ของตนเอง!

เธอถูกบีบอยู่ตรงกลาง รู้สึกลำบากใจอย่างมาก

“เดี๋ยวก่อน!”

เห็นว่าหยางเฟิงกับเย่เมิ่งเหยียนกำลังจะไป หลันจึงรีบตะโกนเรียก

เย่เมิ่งเหยียนหันหน้ามา ทันใดก็กล่าวอย่างหงุดหงิดว่า: “แม่ คุณยังมีเรื่องอะไรอีกล่ะ?”

แม่ของตนเอง ค่อนข้างทำเกินไปแล้ว!

นี่ไม่ใช่การก่อความวุ่นวายเหรอ!

หลันซินจ้องมองเย่เมิ่งเหยียนอย่างโหดเหี้ยม: “แกไปเถอะ ฉันไม่ได้คุยกับแก ฉันต้องการคุยกับหยางเฟิง!”

“ฉัน………”

เย่เมิ่งเหยียนต้องการจะพูดอะไรบางอย่าง

แต่หยางเฟิงดึงเธอเอาไว้: “เอาล่ะ ให้ฉันคุยกับแม่เถอะ!”

หยางเฟิงไม่ต้องการให้ตนเอง ส่งผลกระทบต่อความสัมพันธ์ของหลันซินกับเย่เมิ่งเหยียน

เขามองหลันซินด้วยสีหน้าที่เย็นชา แล้วกล่าวอย่างนิ่งๆ ว่า: “ว่ามาเถอะ คุณมีคำพูดดีๆ อะไรจะพูดกับฉันอีก?”

“เชอะ!”

หลันเฟิงแสดงความไม่พอใจ แล้วกล่าวถามว่า: “หยางเฟิง ได้ยินมาว่าแกริบทรัพย์ตระกูลหลันเหรอ?”

ได้ยินเช่นนี้

หยางเฟิงก็ขมวดคิ้ว พยักหน้าแล้วกล่าวว่า: “ถูกต้อง!

“แกมีสิทธิ์อะไรมาริบทรัพย์ตระกูลหลัน? ทุกสิ่งทุกอย่างของตระกูลหลันล้วนเป็นของฉัน! แกเอาทรัพย์สมบัติของตระกูลหลันมาคืนฉันเลยนะ!”

ทันใด หลันเฟิงก็ร้องเสียงแหลมขึ้นมา

ห๊ะ?

เห็นถึงจุดนี้แล้ว

หยางเฟิงก็นิ่งอึ้งไปเล็กน้อย

หลังจากนั้น มุมปากก็อดไม่ได้ที่จะกระตุกเล็กน้อย

เดิมทีหยางเฟิงยังคิดว่า หลันซินโกรธแค้นตนเองเพราะการตายของหลันเฟิงและคนอื่นๆ เสียอีก

พูดไปพูดมา

ที่หลันซินให้ความสนใจมากที่สุดก็คือทรัพย์สมบัติของตระกูลหลันต่างหาก!

เพียงแต่ก็ถูกต้องแล้ว

ด้วยนิสัยของหลันซิน เธอจะโกรธกับตนเองเพื่อการตายของหลันเฟิงและคนอื่นๆ ได้อย่างไร?

สำหรับหลันซินแล้ว

เดิมทีหลันเฟิงกับหลันจื่อก็ไม่ลงรอยกับเธออยู่แล้ว

ตายก็ตายไปสิ ไม่เห็นว่าจะสำคัญอะไรตรงไหน!

เย่เมิ่งเหยียนที่อยู่ข้างๆ ก็ตกตะลึงตาค้าง

ไม่ว่าอย่างไรเธอก็ไม่คาดคิดเลยว่า

คาดไม่ถึงว่าแม่ของตนเอง จะเป็นคนที่เห็นเงินสำคัญราวกับชีวิตเช่นนี้

หรือว่าวันนี้ที่มาเอะอะเอ็ดตะโรกับหยางเฟิง

ที่แท้ทุกสิ่งทุกอย่าง ล้วนเพื่อทรัพย์สมบัติของตระกูลหลัน

เธอยังคิดว่า

เพราะว่าคุณลุงถูกฆ่า คุณตาถูกกักบริเวณ หลันซินถึงได้เดือดดาลเช่นนี้

ตอนนี้ดูๆ แล้วตนเองคงจะคิดมากไป

หลันซินช่างเหมือนหมาที่อดกินขี้ไม่ได้จริงๆ

ยังคงเป็นรสชาติเดิม ยังคงเป็นสูตรเดิม!

หยางเฟิงกล่าวอธิบายว่า: “ทรัพย์สมบัติของตระกูลหลันล้วนเป็นทรัพย์สมบัติที่ผิดกฎหมาย ตามข้อกำหนดของกฎหมายแล้ว จะต้องยึดทรัพย์สินเข้าหลวงทั้งหมด………”

“ยึดกะผีนะสิ!”

ไม่รอให้หยางเฟิงพูดจบ

หลันซินก็ด่าสาดเสียเทเสียว่า: ” ฉันไม่สนใจ ฉันคือทายาทเพียงคนเดียวของตระกูลหลัน ทรัพย์สมบัติของตระกูลหลัน แกจะต้องมอบให้ฉัน!”

สำหรับหลันซินแล้ว

ทรัพย์สมบัติหลายพันล้านของตระกูลหลัน

เธออิจฉาตาร้อนมาโดยตลอด

ก่อนหน้านี้ ที่หลันเฟิงกับหลันจื่อยังไม่ตาย

เธอไม่มีสิทธิ์ที่อยากจะได้

แต่ตอนนี้หลันเฟิงกับหลันจื่อก็ได้ตายไปแล้ว

หลันเจิ้นก็ถูกหยางเฟิงกักบริเวณ

ตามหลักเหตุผลแล้ว

ทรัพย์สมบัติอันมหาศาลนี้ของตระกูลหลัน

ก็ควรจะตกเป็นของหลันซินเพียงคนเดียว!

ตอนนี้หยางเฟิงจะมาบอกว่ายึดทรัพย์สินเข้าหลวง

เธอจะยอมวางมือยุติเรื่องราวได้อย่างไรกัน?

เมื่อเห็นความต้องการจะได้มาของหลันซินที่มีต่อทรัพย์สมบัติตระกูลหลันแล้ว

หยางเฟิงก็ยิ้มเจื่อนๆ อย่างจนใจ!

เขารู้ว่า ถ้าหากหลันซินไม่ได้ทรัพย์สมบัติตระกูลหลัน คงจะไม่ยอมยุติเรื่องราวอย่างแน่นอน

ถึงเวลานั้นตระกูลเย่ก็คงจะไม่มีวันสงบสุขเป็นแน่

โดยเฉพาะเย่เมิ่งเหยียน

ที่ถูกบีบอยู่ตรงกลางระหว่างตนเองกับหลันซิน ก็จะยิ่งเป็นทุกข์

หยางเฟิงคิดๆ แล้วกล่าวว่า: “ฉันสามารถนำทรัพย์สมบัติของตนะกูลหลันให้คุณ……”

“ฮ่าๆๆ!”

ไม่รอให้หยางเฟิงพูดจบ

หลันซินก็หัวเราะเสียงดังด้วยความดีใจทันที: “หยางเฟิง คุณช่างเป็นลูกเขยที่แสนดีของฉันจริงๆ! รู้จักรักแม่ยายของคุณอย่างสุดหัวใจ!”

เอ่อ……..

หยางเฟิงถึงกับไปไม่เป็น

ความโกรธของหลันซิน รวดเร็วกว่าพลิกหนังสือเสียอีก

ก่อนหน้านี้ แต่ละคำยังเป็นไอ้สารเลวอยู่เลย