เทพสงครามพิทักษ์โลก บทที่ 514
หยางเฟิงก็ขี้เกียจจะพูดไร้สาระกับเธอแล้ว
“คุณคะ พวกเราออกไปเดินเล่นกันเถอะ………”
เย่เมิ่งเหยียนลุกขึ้นยืน แล้วดึงมือของหยางเฟิงเอาไว้
ฝั่งหนึ่งคือสามีของตนเอง
อีกฝั่งหนึ่งก็คือแม่แท้ๆ ของตนเอง!
เธอถูกบีบอยู่ตรงกลาง รู้สึกลำบากใจอย่างมาก
“เดี๋ยวก่อน!”
เห็นว่าหยางเฟิงกับเย่เมิ่งเหยียนกำลังจะไป หลันจึงรีบตะโกนเรียก
เย่เมิ่งเหยียนหันหน้ามา ทันใดก็กล่าวอย่างหงุดหงิดว่า: “แม่ คุณยังมีเรื่องอะไรอีกล่ะ?”
แม่ของตนเอง ค่อนข้างทำเกินไปแล้ว!
นี่ไม่ใช่การก่อความวุ่นวายเหรอ!
หลันซินจ้องมองเย่เมิ่งเหยียนอย่างโหดเหี้ยม: “แกไปเถอะ ฉันไม่ได้คุยกับแก ฉันต้องการคุยกับหยางเฟิง!”
“ฉัน………”
เย่เมิ่งเหยียนต้องการจะพูดอะไรบางอย่าง
แต่หยางเฟิงดึงเธอเอาไว้: “เอาล่ะ ให้ฉันคุยกับแม่เถอะ!”
หยางเฟิงไม่ต้องการให้ตนเอง ส่งผลกระทบต่อความสัมพันธ์ของหลันซินกับเย่เมิ่งเหยียน
เขามองหลันซินด้วยสีหน้าที่เย็นชา แล้วกล่าวอย่างนิ่งๆ ว่า: “ว่ามาเถอะ คุณมีคำพูดดีๆ อะไรจะพูดกับฉันอีก?”
“เชอะ!”
หลันเฟิงแสดงความไม่พอใจ แล้วกล่าวถามว่า: “หยางเฟิง ได้ยินมาว่าแกริบทรัพย์ตระกูลหลันเหรอ?”
ได้ยินเช่นนี้
หยางเฟิงก็ขมวดคิ้ว พยักหน้าแล้วกล่าวว่า: “ถูกต้อง!
“แกมีสิทธิ์อะไรมาริบทรัพย์ตระกูลหลัน? ทุกสิ่งทุกอย่างของตระกูลหลันล้วนเป็นของฉัน! แกเอาทรัพย์สมบัติของตระกูลหลันมาคืนฉันเลยนะ!”
ทันใด หลันเฟิงก็ร้องเสียงแหลมขึ้นมา
ห๊ะ?
เห็นถึงจุดนี้แล้ว
หยางเฟิงก็นิ่งอึ้งไปเล็กน้อย
หลังจากนั้น มุมปากก็อดไม่ได้ที่จะกระตุกเล็กน้อย
เดิมทีหยางเฟิงยังคิดว่า หลันซินโกรธแค้นตนเองเพราะการตายของหลันเฟิงและคนอื่นๆ เสียอีก
พูดไปพูดมา
ที่หลันซินให้ความสนใจมากที่สุดก็คือทรัพย์สมบัติของตระกูลหลันต่างหาก!
เพียงแต่ก็ถูกต้องแล้ว
ด้วยนิสัยของหลันซิน เธอจะโกรธกับตนเองเพื่อการตายของหลันเฟิงและคนอื่นๆ ได้อย่างไร?
สำหรับหลันซินแล้ว
เดิมทีหลันเฟิงกับหลันจื่อก็ไม่ลงรอยกับเธออยู่แล้ว
ตายก็ตายไปสิ ไม่เห็นว่าจะสำคัญอะไรตรงไหน!
เย่เมิ่งเหยียนที่อยู่ข้างๆ ก็ตกตะลึงตาค้าง
ไม่ว่าอย่างไรเธอก็ไม่คาดคิดเลยว่า
คาดไม่ถึงว่าแม่ของตนเอง จะเป็นคนที่เห็นเงินสำคัญราวกับชีวิตเช่นนี้
หรือว่าวันนี้ที่มาเอะอะเอ็ดตะโรกับหยางเฟิง
ที่แท้ทุกสิ่งทุกอย่าง ล้วนเพื่อทรัพย์สมบัติของตระกูลหลัน
เธอยังคิดว่า
เพราะว่าคุณลุงถูกฆ่า คุณตาถูกกักบริเวณ หลันซินถึงได้เดือดดาลเช่นนี้
ตอนนี้ดูๆ แล้วตนเองคงจะคิดมากไป
หลันซินช่างเหมือนหมาที่อดกินขี้ไม่ได้จริงๆ
ยังคงเป็นรสชาติเดิม ยังคงเป็นสูตรเดิม!
หยางเฟิงกล่าวอธิบายว่า: “ทรัพย์สมบัติของตระกูลหลันล้วนเป็นทรัพย์สมบัติที่ผิดกฎหมาย ตามข้อกำหนดของกฎหมายแล้ว จะต้องยึดทรัพย์สินเข้าหลวงทั้งหมด………”
“ยึดกะผีนะสิ!”
ไม่รอให้หยางเฟิงพูดจบ
หลันซินก็ด่าสาดเสียเทเสียว่า: ” ฉันไม่สนใจ ฉันคือทายาทเพียงคนเดียวของตระกูลหลัน ทรัพย์สมบัติของตระกูลหลัน แกจะต้องมอบให้ฉัน!”
สำหรับหลันซินแล้ว
ทรัพย์สมบัติหลายพันล้านของตระกูลหลัน
เธออิจฉาตาร้อนมาโดยตลอด
ก่อนหน้านี้ ที่หลันเฟิงกับหลันจื่อยังไม่ตาย
เธอไม่มีสิทธิ์ที่อยากจะได้
แต่ตอนนี้หลันเฟิงกับหลันจื่อก็ได้ตายไปแล้ว
หลันเจิ้นก็ถูกหยางเฟิงกักบริเวณ
ตามหลักเหตุผลแล้ว
ทรัพย์สมบัติอันมหาศาลนี้ของตระกูลหลัน
ก็ควรจะตกเป็นของหลันซินเพียงคนเดียว!
ตอนนี้หยางเฟิงจะมาบอกว่ายึดทรัพย์สินเข้าหลวง
เธอจะยอมวางมือยุติเรื่องราวได้อย่างไรกัน?
เมื่อเห็นความต้องการจะได้มาของหลันซินที่มีต่อทรัพย์สมบัติตระกูลหลันแล้ว
หยางเฟิงก็ยิ้มเจื่อนๆ อย่างจนใจ!
เขารู้ว่า ถ้าหากหลันซินไม่ได้ทรัพย์สมบัติตระกูลหลัน คงจะไม่ยอมยุติเรื่องราวอย่างแน่นอน
ถึงเวลานั้นตระกูลเย่ก็คงจะไม่มีวันสงบสุขเป็นแน่
โดยเฉพาะเย่เมิ่งเหยียน
ที่ถูกบีบอยู่ตรงกลางระหว่างตนเองกับหลันซิน ก็จะยิ่งเป็นทุกข์
หยางเฟิงคิดๆ แล้วกล่าวว่า: “ฉันสามารถนำทรัพย์สมบัติของตนะกูลหลันให้คุณ……”
“ฮ่าๆๆ!”
ไม่รอให้หยางเฟิงพูดจบ
หลันซินก็หัวเราะเสียงดังด้วยความดีใจทันที: “หยางเฟิง คุณช่างเป็นลูกเขยที่แสนดีของฉันจริงๆ! รู้จักรักแม่ยายของคุณอย่างสุดหัวใจ!”
เอ่อ……..
หยางเฟิงถึงกับไปไม่เป็น
ความโกรธของหลันซิน รวดเร็วกว่าพลิกหนังสือเสียอีก
ก่อนหน้านี้ แต่ละคำยังเป็นไอ้สารเลวอยู่เลย