ตอนที่ 460 ฮูหยินมู่ปกป้อง
พระชายาที่เฉี่ยวเชี่ยนพูดถึงก็คือพระชายาของซิ่นอ๋อง วันนี้นางพาจูอวี้ซิ่วมาไหว้พระ ฟู่เยว่อี้ไม่ได้มา ฮูหยินมู่เป็นห่วงซูจิ่วซือ แต่เมื่อพระชายาซิ่นอ๋องเชิญ จะไม่ไปก็ไม่ได้
ซูจิ่วซือสงบมาก นางลุกขึ้น พยักหน้าให้ฮูหยินมู่ “ท่านแม่ไม่ต้องเป็นห่วง ข้าไม่เป็นไร”
“ข้าไปกับเจ้า”
ฮูหยินมู่ไม่วางใจ ตามซูจิ่วซือออกจากวิหารข้าง
เฉี่ยวเชี่ยนเดินนำทาง พาคนทั้งสองไปยังวิหารข้างของพระชายาซิ่นอ๋อง ตรงกับที่ซูจิ่วซือคาด และตระเตรียมไว้แล้ว จูอวี้ซิ่วคิดว่านางไม่รู้ ในเมื่อนางลงมือทำ มีหรือจะทิ้งหลักฐานไว้
ครู่หนึ่งซูจิ่วซือกับฮูหยินมู่ก็เดินมาถึงวิหารข้างของพระชายาซิ่นอ๋อง ทั้งสองเข้าไปคารวะพระชายาซิ่นอ๋อง
พระชายาซิ่นอ๋องเป็นหญิงกลางคนใบหน้ามีเมตตา หน้าตาสะสวย แต่งตัวเรียบง่าย
พิจารณาจากใบหน้า ไม่เหมือนคนจวนซิ่นอ๋อง หลายปีมานี้นางบำเพ็ญภาวนา การงานในจวนอ๋องส่วนใหญ่มอบให้จูอวี้ซิ่ว ไม่ค่อยได้ดูแลงานในจวนแล้ว
นางนั่งที่ตำแหน่งประธาน มองดูซูจิ่วซือกับฮูหยินมู่เข้ามา พยักหน้า ทำท่าให้ทั้งสองลุกขึ้น เวลานี้จูอวี้ซิ่วก็อยู่ในห้องพระชายาซิ่นอ๋อง หมอหลวงที่ติดตามกำลังนั่งคุกเข่าบนพื้นทำแผลให้จูอวี้ซิ่ว
พอเห็นซูจิ่วซือเข้ามา จูอวี้ซิ่วซึ่งนอนบนเตียงก็พลุ่งพล่านขึ้นมาทันที “ท่านแม่ คืนความยุติธรรมให้ลูกด้วย นางจับลูกไป ทำลายโฉมลูก
มู่ซือซือไม่เคารพกฎหมาย ไม่เห็นพวกเราจวนซิ่นอ๋องอยู่ในสายตา”
“พระชายา เป็นเรื่องเข้าใจผิดแน่ ซือซือเป็นแม่นางตัวเล็กไร้เรี่ยวแรง จะทำเรื่องอย่างนี้ได้อย่างไร”
ฮูหยินมู่ปกป้องลูกสาว พอเห็นจูอวี้ซิ่วโยนความผิดมาให้ซูจิ่วซือ จึงรีบพูดแทนซูจิ่วซือ
“ฮูหยินมู่กล้ารับรองหรือไม่ว่ามู่ซือซืออยู่กับเจ้าตลอดเวลา?”
“ตอนที่ข้าฟังพระสวด ซือซือออกไปเดินใกล้ๆ ครู่หนึ่ง เพียงแค่นี้ ชายาจะใส่ร้ายได้หรือ”
“ฮูหยินมู่ย่อมช่วยลูกสาว ข้าไม่ได้ใส่ร้าย คนที่ทำร้ายข้าคือมู่ซือซือ”
จูอวี้ซิ่วพูดอย่างมั่นใจ นางแค้นจนแทบจะบีบคอซูจิ่วซือให้ตาย
พระชายาซิ่นอ๋องซึ่งไม่พูดไม่จามาตลอดขมวดคิ้ว ราวกับรู้สึกหนวกหู พูดเสียงราบเรียบ “อวี้ซิ่ว เจ้าสงบใจรักษาแผลเถอะ”
พูดจบสายตาของพระชายาซิ่นอ๋องก็หยุดอยู่ที่ซูจิ่วซือ ซูจิ่วซือหรุบตาลง ยืนหน้าพระชายาซิ่นอ๋องอย่างนอบน้อม รอให้พระชายาซิ่นอ๋องพูด
“คุณหนูมู่ เจ้าพูดมาเรื่องราวเป็นอย่างไร?”
ซูจิ่วซือตอบอย่างราบเรียบ “เรียนพระชายา ข้าตามท่านแม่มาไหว้พระที่วัดเหยียนหัว ตอนที่ท่านแม่ฟังเทศน์ ข้าออกไปเดินรอบวัด
ต่อมาจึงตามท่านแม่กลับมากินอาหารที่ห้อง ไม่เข้าใจจริงๆ ทำไมชายาจึงใส่ร้ายข้า ข้าไม่รู้ว่าชายาพูดเรื่องอะไร”
จูอวี้ซิ่วพอได้ยินซูจิ่วซือปฏิเสธอย่างสิ้นเชิง ก็โกรธจัด แทบจะลุกจากเตียง
เฉี่ยวเชี่ยนซึ่งอยู่ข้างๆ ยื่นมือไปกดนางไว้ จูอวี้ซิ่วหน้าอกกระเพื่อมขึ้นลงอย่างรุนแรง “ท่านแม่ อย่าเชื่อมู่ซือซือฝ่ายเดียว คนที่ทำร้ายลูกก็คือนาง นางเป็นคนกรีดหน้าลูกกับมือ
ห้องเก็บฟืนที่ขังลูกมีผงถ่าน พื้นรองเท้านางต้องมีผงถ่านสีดำแน่ ท่านแม่ให้คนตรวจดูพื้นรองเท้านางก็ได้”
“ในเมื่อเป็นอย่างนี้ เพื่อพิสูจน์ให้แน่ชัด ข้ายินดีถอดรองเท้าให้ชายาตรวจดู”
ซูจิ่วซือพูดจบ ก็คารวะพระชายาซิ่นอ๋อง นั่งบนเก้าอี้ข้างๆ อย่างสงบ ถอดรองเท้าทันที
ตอนที่ 461 เตรียมการทุกอย่างอย่างรอบคอบ
พื้นรองเท้าของนางมีฝุ่น แต่ไม่มีผงถ่าน
สาวใช้ของพระชายาซิ่นอ๋องเข้าไปตรวจ แล้วรายงานพระชายาซิ่นอ๋องอย่างนอบน้อม “เรียนพระชายา พื้นรองเท้าคุณหนูมู่ไม่มีผงถ่านเจ้าค่ะ”
ฮูหยินมู่ลอบถอนหายใจอย่างโล่งอก นางรู้ว่าซูจิ่วซือถูกใส่ร้าย เด็กคนนี้จะใช้เวลาน้อยนิดไปกรีดหน้าจูอวี้ซิ่วได้อย่างไร
พอได้ยินอย่างนี้ จูอวี้ซิ่วก็พลุ่งพล่านขึ้นอีก นางพยุงตัวขึ้นมองรองเท้าที่ซูจิ่วซือสวมอยู่ เป็นคู่เดียวกับที่ซูจิ่วซือสวมตอนไปหานางจริงๆ แต่เป็นไปได้อย่างไร เข้าไปในห้องเก็บฟืน เป็นไปไม่ได้ที่พื้นรองเท้าไม่มีผงถ่าน?
เวลาน้อยนิด นางก็จัดการผงถ่านได้สะอาดหมดจดเชียวหรือ?
ทำไมซูจิ่วซือน่ากลัวอย่างนี้ ใส่ใจแม้แต่รายละเอียดอย่างนี้ มิน่าซูจิ่วซือจึงไม่กลัวเลย
เดิมทีนางนึกว่าจะใช้เรื่องนี้มาจับผิดซูจิ่วซือ หากพื้นรองเท้ามีผงถ่าน แสดงว่าไปที่ห้องเก็บฟืน ซูจิ่วซือย่อมปฏิเสธไม่ได้
ซูจิ่วซือก้มหน้า มุมปากเผยรอยยิ้มที่สังเกตยาก
นางเป็นคนรอบคอบอยู่แล้ว ผงถ่านที่นั่น นางเป็นคนให้ปิงอวิ๋นเอามาโรย เพื่อให้จูอวี้ซิ่วมาฟ้องพระชายาซิ่นอ๋อง นางรู้ว่าจูอวี้ซิ่วไม่ยอมนิ่งเงียบแน่
รองเท้าที่สวมนางก็เปลี่ยนใหม่แล้ว การมาครั้งนี้นางเอารองเท้าที่เหมือนกันมาอีกคู่หนึ่ง เตรียมการทุกอย่างอย่างรอบคอบ นางละเอียดกว่าจูอวี้ซิ่วแน่
“ท่านแม่ นางลงมือทำกับมือ เสื้อของนางต้องมีรอยเลือดแน่”
จูอวี้ซิ่วรีบพูดขึ้น แม้พื้นรองเท้าไม่มีผงถ่าน แต่เสื้อผ้าล่ะ? นางไม่เชื่อว่าซูจิ่วซือจะไม่มีเลือดเปื้อนแม้แต่หยดเดียว
ซูจิ่วซือยืนเบื้องหน้าพระชายาซิ่นอ๋อง ตอบอย่างนอบน้อม “เพื่อพิสูจน์ความบริสุทธิ์ คราวนี้ให้สาวใช้ของชายาตรวจด้วยตัวเองเถอะ!”
“เฉี่ยวเชี่ยน เจ้าไปดู ต้องตรวจให้ละเอียด”
จูอวี้ซิ่วเริ่มจะคลั่งแล้ว นางไม่อาจยอมรับผลอย่างนี้ได้ ซูจิ่วซือกรีดใบหน้าของนางอย่างโจ่งแจ้ง แต่สุดท้ายนางกลับทำอะไรซูจิ่วซือไม่ได้ ความแค้นครั้งนี้นางยอมไม่ได้
พระชายาซิ่นอ๋องนิ่งเงียบเป็นการยอมรับ เฉี่ยวเชี่ยนเข้าไปตรวจเสื้อผ้าของซูจิ่วซือ จูอวี้ซิ่วให้หมอที่ทำแผลหยุดชั่วคราว นางเบิ่งตากว้างจ้องมองเฉี่ยวเชี่ยน
ซูจิ่วซือยืนอย่างสงบ ท่าทางผ่อนคลาย ไม่วิตกว่าเฉี่ยวเชี่ยนจะตรวจพบอะไรที่ไม่เป็นผลดีต่อนาง
เฉี่ยวเชี่ยนตรวจอย่างละเอียด แต่กลับทำท่าลำบากใจ
“เฉี่ยวเชี่ยน เป็นอย่างไรบ้าง?”
จูอวี้ซิ่วถามอย่างร้อนใจ
“เรียนชายา เสื้อผ้าของคุณหนูมู่ไม่มีรอยเลือด”
คำนี้เฉี่ยวเชี่ยนพูดออกมาอย่างยากเย็น แม้นางไม่ได้ตามไป แต่นางมั่นใจ บาดแผลบนใบหน้าของชายาเป็นการกระทำของซูจิ่วซือ นางรับใช้ใกล้ชิดชายามาหลายปี รู้ดีว่าเรื่องนี้ชายาไม่โกหกแน่
“ไม่ เป็นไปไม่ได้ เป็นไปไม่ได้เด็ดขาด” คำพูดนี้กระตุ้นจูอวี้ซิ่วอย่างรุนแรง ทำให้อารมณ์ของนางพลุ่งพล่านขึ้นอีก ราวกับคนบ้า
“พระชายาซิ่นอ๋อง ขออภัยที่ข้าต้องพูดตรงๆ ในงานเลี้ยงตระกูลมู่คืนนั้น ชายาก็มีบางอย่างไม่ปกติอยู่แล้ว เรื่องนี้ผู้คนต่างสนใจ เวลานี้ยังจงใจใส่ร้ายข้า ชายาคงต้องให้หมอรักษาให้ดี”
ฮูหยินมู่ออกหน้าปกป้องซูจิ่วซืออีกครั้ง การกระทำของฮูหยินมู่ทำให้ซูจิ่วซือรู้สึกอบอุ่น ฮูหยินมู่ดีต่อนางมาก เวลาออกนอกบ้านจะคอยปกป้องนางเสมอ เวลาอยู่ในจวนตระกูลมู่ก็ดูแลนางอย่างดี มอบสิ่งที่ดีที่สุดให้นาง