ตอนที่ 576 อย่าให้เธอหนีไปได้
“ลูกพี่บอกว่าเดี๋ยวนักลงทุนก็มาแล้ว ให้พวกเราดูแลเธอให้ดี อย่าให้เธอนี้ไปได้”
เพื่อเงิน? ถ้าหากพวกเขาจับเธอมาเพื่อเงินแล้วล่ะก็เช่นนั้นเรื่องก็ง่ายขึ้นเยอะเลย หากใช้เงินตัดสินได้ก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร
แต่ฉู่เจียเสวียนก็คิดว่ายังจะแสร้งทำเป็นเวียนหัวต่อไป เธออยากรู้ว่านักลงทุนคนนั้นคือใคร ทำไมต้องลักพาตัวเธอ
ฉู่เจียเสวียนกลับมาที่ประเทศ A ตั้งนานแล้ว ไม่เคยทำผิดต่อใคร คนเดียวที่เธอเคยทำผิดด้วยก็คือฉู่อีอี
ราวกับมีสายฟ้าฟาดผ่านในสมอง หรือว่าจะเป็นเฮ่าเฉิง? เป็นไปไม่ได้ ตอนนี้เขาหนีไปแล้วไม่ใช่หรือ ถ้าเขากลับมาก็ไม่เท่ากับรนหาที่ตายหรอกหรือ
เขาบาดเจ็บสาหัสจากเรื่องก่อนหน้านี้ ต่อให้กลับมาเขาก็ไม่น่าจะกล้ามาหาเธอแบบนี้
แต่ถ้าไม่ใช่เขาจะเป็นใครได้ล่ะ เฉิงเฮ่ามักซ่อนตัวอย่างไร้ร่องรอยเสมอ เผยหนานเจวี๋ยกับกงจวิ้นฉือตามหาเขาเนิ่นนานแต่ก็หาไม่เจอ หากเขาสามารถกลับประเทศมาได้โดยที่เผยหนานเจวี๋ยกับกงจวิ้นฉือไม่รู้ เช่นนั้นเธอก็ตกอยู่ในอันตรายแล้ว
ในสมองวิเคราะห์สถานการณ์ในปัจจุบันอย่างรวดเร็ว เธอต้องแยกแยะความคิดของเธอก่อนที่เธอจะมีโอกาสเจรจากับผู้อื่น
แต่ว่าเมื่อนักลงทุนคนนั้นปรากฏตัว คิดอย่างไรฉู่เจียเสวียนก็คิดไม่ถึงว่าจะเป็นหวังอวิ๋นไฉ่ที่ไม่ได้เจอกันนาน
ไม่รู้ว่าฉู่เจียเสวียนรอนานแค่ไหน จนกระทั่งเธอได้ยินเสียงแปลกๆ เซลล์ทั้งหมดของเธอดูเหมือนจะตื่นตัวขึ้น ได้ยินเสียงเปิดประตู และเธอได้ยินเสียงเต้นของหัวใจตัวเองอย่างชัดเจน
“ตึกๆๆ…” เสียงส้นเท้ากระทบกับพื้นดังขึ้น ฉู่เจียเสวียนฟังเสียงอันชัดเจนนั้น มันเข้าใกล้เธอมากขึ้นเรื่อยๆ
เธอลืมตาของเธออย่างเงียบๆ มองไปที่บุคคลนั้นและพบว่ามันคือหวังอวิ๋นไฉ่ นักลงทุนคนนั้นคือหวังอวิ๋นไฉ่? ฉู่เจียเสวียนรู้สึกตกใจสุดขีด
“เอาน้ำมา สาดเขาให้ตื่น!” น้ำเสียงเกลียดชังของหวังอวิ๋นไฉ่ดังขึ้น เมื่อเห็นฉู่เจียเสวียนที่กำลังสลบไสล ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความเกลียดชัง
ฉู่เจียเสวียน เธอทำให้อีอีของฉันตาย ฉันจะให้เธอชดใช้ด้วยชีวิต
เมื่อได้ยินว่าหวังอวิ๋นไฉ่จะเอาน้ำสาดเธอ ในชั่วขณะนั้นเองฉู่เจียเสวียนขยับตัว ดวงตาเบิกกว้าง
ล้อเล่นน่า ฤดูหนาวที่หนาวเหน็บแบบนี้ ถูกสาดด้วยน้ำเย็นไม่เป็นหวัดตายหรอกหรือ
เงาที่ชัดเจนของหวังอวิ๋นไฉ่สะท้อนอยู่ในดวงตาของฉู่เจียเสวียน เธอแสร้งเอ่ยด้วยความตกใจ “หวังอวิ๋นไฉ่ ทำไมเธอต้องจับฉัน?!”
หวังอวิ๋นไฉ่ไม่คิดว่าฉู่เจียเสวียนบทจะตื่นก็ตื่น อีกทั้งยังตื่นได้เวลาพอดี อึ้งอยู่ครู่หนึ่ง ได้ยินเสียงของเธอ น้ำเสียงเคียดแค้นของเธอก็ดังขึ้น “จับเธอก็จับเธอไง จะทำไมเหรอ”
“เธอไม่กลัวว่ากงจวิ้นฉือจะรู้เหรอ” ฉู่เจียเสวียนแอบยื่นมือแก้มัด พลางพูดคุยกับหวังอวิ๋นไฉ่
เมื่อครู่มีชายสามคนเฝ้าอยู่ด้านหลังเธอ เธอไม่กล้าทำอะไร แต่ว่าตอนนี้ผู้ชายทั้งหมดยืนอยู่ด้านหน้าเธอแล้ว ดังนั้นเธอจึงพยายามคลายมัดที่มือ
“คนเลว!” หวังอวิ๋นไฉ่ด่าฉู่เจียเสวียน ยกมือตบฉู่เจียเสวียนเสียงดัง ‘เพี๊ยะ’
ฉู่เจียเสวียนถูกเธอตบจนมึนงง อยู่ดีๆ ทำไมเธอต้องลงมือด้วย!
“เธอมีสิทธิ์อะไรมาตบฉัน” ฉู่เจียเสวียนกัดฟันพูด
เมื่อก่อนตบเธอโดยไม่ถามหาเหตุผล ตอนนี้ก็ยังเป็นเหมือนเดิม เธอไปทำให้เธอไม่พอใจตรงไหนกันแน่ เธอรกสายตาเธอขนาดนั้นเชียวหรือ
เสียง ‘เพี๊ยะ’ ดังขึ้น ใบหน้าสองข้างของฉู่เจียเสวียนถูกหวังอวิ๋นไฉ่ตบ ใบหน้าที่ขาวใสสามารถเห็นรอยฝ่ามือสองรอยได้อย่างชัดเจน
ฉู่เจียเสวียนเงยหน้า มองหวังอวิ๋นไฉ่เย็นชา ไม่พูดอะไรสักคำ
สายตาของฉู่เจียเสวียนจ้องมองจนทำให้รู้สึกขนลุก แต่เมื่อคิดถึงการตายของฉู่อีอีแล้ว หัวใจของเธอก็โมโหขึ้นมาอีกครั้ง เงื้อมมือขึ้นและตบหน้าเธอหลายครั้ง
ตอนที่ 577 เธอทำให้เขาตาย
“หวังอวิ๋นไฉ่ เธอมีสิทธิ์อะไรทำกับฉันแบบนี้” ใบหน้าของฉู่เจียเสวียนปวดแสบปวดร้อน แต่ว่าใบหน้าที่เจ็บปวดไม่เท่าหัวใจที่เจ็บปวด
แม้ว่าฉู่เจียเสวียนจะไม่มีความรู้สึกใดๆ กับเธออีกแล้ว แต่เธอก็เป็นคนหนึ่งที่เลี้ยงดูเธอ นอกจากนี้เธอยังเรียกเธอว่าแม่มานานกว่ายี่สิบปี แต่ตอนนี้เธอกลับลักพาเธอด้วยมือของตัวเอง
“มีสิทธิ์อะไร? แกมันนางจิ้งจอก แกทำให้ฉู่อีอีต้องตาย! แกถามว่าทำไมฉันตบแกเหรอ” เมื่อพูดถึงฉู่อีอี ใบหน้าของหวังอวิ๋นไฉ่ก็โมโห แววตาที่มองฉู่เจียเสวียนยิ่งชั่วร้าย
“คนที่ทำให้ฉู่อีอีตายไม่ใช่ฉัน แต่เป็นเธอ! เป็นความเมินเฉยที่เธอมีต่อเขามาตลอดยี่สิบกว่าปี เพราะเธอปล่อยให้เขาออกนอกลู่นอกทาง ตั้งแต่วันแรกที่เขาทำผิด เธอก็ไม่ได้สั่งสอนเขา เธอกลับสนับสนุนให้เขาเดินอยู่บนเส้นทางที่ผิดต่อไปไกลกว่าเดิม!”
“แกหุบปาก! เห็นชัดๆ ว่าเป็นแก ถ้าไม่ใช่แก ลูกสาวก็ฉันก็จะไม่ตาย แกมันคนเลว แกไปแล้วทำไมแกต้องกลับมาด้วย” หวังอวิ๋นไฉ่ราวกับเป็นคนบ้า เอื้อมมือออกไปตบหน้าของเธออีกหลายครั้ง
ตอนนี้มีเลือดซึมออกมาจากมุมปากของฉู่เจียเสวียนแล้ว
มองดูหวังอวิ๋นไฉ่ที่แทบคลุ้มคลั่งตรงหน้า จู่ๆ ฉู่เจียเสวียนยิ้ม รอยยิ้มนั้นเยือกเย็นมาก
ฉากแห่งความทรงจำในอดีตนั้นเข้ามาในใจ ภาพเหล่านั้นเป็นเหมือนภาพที่ปะติดปะต่อเข้าด้วยกันทีละชิ้น มันประกอบกันเป็นภาพหนึ่งอย่างต่อเนื่อง น้ำตาไหลออกมาจากดวงตาของฉู่เจียเสวียน
เห็นอยู่ว่าเธอก็เป็นลูกสาวของตระกูลฉู่ ทำไมเธอถึงต้องมาทนอะไรพวกนี้ด้วย
ทำไมเธอถึงไม่ใคร่ครวญถึงการเสียชีวิตของฉู่อีอี แต่กลับเอาความผิดมาลงที่เธอ?
การที่ฉู่อีอีเดินไปถึงในจุดนั้น เห็นได้ชัดว่าเพราะเธอไม่ได้ทำหน้าที่แม่ที่ดี จึงได้ปล่อยให้ลูกสาวของเธอเดินทางผิดไกลขึ้นเรื่อยๆ
หากเธอมีมโนธรรมสักหน่อย มีความรู้สึกสำนึกผิดและอยากกลับตัวเสียหน่อย ฉู่อีอีจะตายได้อย่างไรกัน
ไม่มีทาง! โลกใบนี้ยุติธรรมมาก พระเจ้าจะไม่ทรงโปรดปรานใครคนใดคนหนึ่ง มันเป็นเรื่องปกติที่จะถูกลงโทษเมื่อทำผิด
“เธอตบต่อสิ!” หวังอวิ๋นไฉ่ตบจนเหนื่อยแล้ว เธอยืนหายใจหอบอยู่ตรงนั้น แต่ว่าสายตายังคงยิงไปที่ฉู่เจียเสวียนด้วยความอาฆาตแค้น
“แกมันคนชั่ว เดี๋ยวแกจะได้ทนทุกข์ทรมาน!” หวังอวิ๋นไฉ่กัดฟันพูด มองดูใบหน้าแดงก่ำของฉู่เจียเสวียน ยิ้มชั่วร้าย
“หวังอวิ๋นไฉ่ เธอจะเอายังไงกันแน่”
“หึ ฉันจะทรมานแกอย่างสาสม เธอเก่งนักไม่ใช่เหรอ ทำไมล่ะ ตอนนี้กลัวแล้วเหรอ”
แม้ว่าฉู่เจียเสวียนจะกลายเป็นนักโทษในตอนนี้ บรรยากาศเยือกเย็นในตัวเธอก็ยังคงอยู่
แม้ว่าตอนนี้เธอจะถูกตบจนใบหน้าแดงก่ำ แม้ว่าตอนนี้เธอจะสะบักสะบอม บุคลิกที่สง่างามก็ยังไม่ลดลงเลย
ฉู่เจียเสวียน ยกมุมปากยิ้มเล็กน้อย “ทรมาน? เธอคิดว่าฉันได้รับความทรมานจากเธอน้อยไปงั้นเหรอ หวังอวิ๋นไฉ่ เธอลองมองลึกลงไปในหัวใจแห่งคุณธรรมของเธอดูสิ เธอเลี้ยงฉันมาตั้งหลายปี เธอทำกับฉันยังไงบ้าง”
เงียบไปครู่หนึ่ง ฉู่เจียเสวียนสูดหายใจลึกแล้วเอ่ยปาก “ตั้งแต่เล็กจนโต ฉันถามตัวเอง ฉันปฏิบัติกับเธอเหมือนแม่แท้ๆ มาตลอด ทำดีกว่าลูกสาวแท้ๆ ของเธอด้วยซ้ำ แต่ทำไมเธอ…”
“ถุ้ย! ฉันไม่มีลูกสาวหน้าไม่อายอย่างแกหรอก!” ไม่ทันรอให้ฉู่เจียเสวียนพูดจบ หวังอวิ๋นไฉ่ก็เอ่ยเยาะเย้ย
สูดหายใจ ฉู่เจียเสวียนพูดต่อ “หรือว่าหลายปีมานี้ เธอคิดว่าฉันทำผิดจริงๆ เหรอ ทำไมฉู่อีอีถึงกลายเป็นแบบนี้ เธอคิดว่าเธอไม่ผิดจริงๆ เหรอ เธอไม่มีส่วนรับผิดชอบงั้นเหรอ”
ฉู่เจียเสวียนมองเธอเงียบ ๆ พยายามใช้วิธีนี้ถ่วงเวลา หวังว่าให้ซูซานหรือใครก็แล้วแต่พบว่าเธอหายไป ไม่เช่นนั้นเธอนึกไม่ออกจริงๆ ว่าเธอเดี๋ยวจะเจออะไรอีก