แน่นอน ผูกั๋วชิ่งจะไม่พูดประโยคหลัง เขาเคยได้ยินมาว่าพี่น้องตระกูลเซียวให้ความสำคัญกับน้องสาวคนเล็กมาก ตอนนี้เขารู้แล้วว่าเป็นความจริง ทันทีที่เขาโทรหา เซียวจิ่งก็คิดว่าน้องสาวถูกรังแกและจะรีบมาที่โรงเรียน ถ้าเซียวโหรวถูกรังแกจริงๆ เขาอยากรู้ว่าเซียวจิ่งจะมาถล่มจนโรงเรียนพังพินาศไหม!
เซียวจิ่งรู้สึกโล่งอกที่ได้ยินว่าถังซีไม่ได้ถูกรังแก เขาสงบลงได้ และค่อยๆ นั่งลงถามว่า “เอาละครับ แล้วน้องสาวผมรังแกใคร” ฟังดูเขาภูมิใจในตัวน้องสาวมาก!
ผูกั๋วชิ่งกะพริบตาปริบๆ ฟังจากน้ำเสียงเซียวจิ่ง ทำไมเขาถึงได้รู้สึกภาคภูมิใจ เขามีความสุขที่น้องสาวรังแกคนอื่นหรือ
แต่ในความเป็นจริงแล้ว เซียวจิ่งมีเหตุผลที่จะรู้สึกแบบนี้ เท่าที่เขารู้คนที่น้องสาวเขารังแกนั้นล้วนแต่เป็นคนเลว นอกจากนี้เมื่อใครก็ตามรังแกเธอ เธอจะสู้กลับอย่างแน่นอน อย่างเช่นเถาเยี่ยนนั่นไง… มารังแกคุณป้า นางจึงต้องถูกขังอยู่ในคุก แม้นางจะแก่ชรามากขนาดนั้นแล้วก็ตาม เซียวจิ้นหนิง สมน้ำหน้า… อาชีพหล่อนพังพินาศและถูกจับเข้าคุก ส่วนหลินเจียวพยายามหลบหนี แต่น้องสาวเขาก็ยังตามจับตัวมาได้ เขาอยากรู้ว่าใครจะกล้ามายุ่งกับน้องสาวเขาอีก
ผู่กั๋วชิ่งหายใจเข้าลึกๆ มองไปยังบรรดานักเรียนที่กำลังมองมาที่เขา กล่าวว่า “คืออย่างนี้ครับ เซียวโหรวขอลาหยุดเรียนหนึ่งสัปดาห์ ตั้งแต่วันพุธนี้ถึงวันพุธหน้า คุณรู้ใช่ไหมครับ ว่าเธอกำลังจะสอบเข้ามหาวิทยาลัย การลาหยุดเรียนเป็นเวลาหนึ่งสัปดาห์ในช่วงเวลาวิกฤตนี้ จะไม่ส่งผลกระทบต่อผลการเรียนของเธอหรือครับ”
ถังซีขมวดคิ้ว เป็นอย่างที่เธอคาดคิด ผูกั๋วชิ่งคนนี้ไม่ง่ายเลยที่จะรับมือ! คำพูดเขาฟังดูสมเหตุสมผล! ถ้าพี่จิ่งตอบว่า ‘ใช่’ เธอคงจบ! ถังซีแอบหยิบโทรศัพท์ออกมา และกำลังจะส่งข้อความถึงเซียวจิ่งอีกครั้ง เมื่อเธอได้ยินเสียงเซียวจิ่งถามขึ้นด้วยความโกรธ “คุณหมายความว่าผลการเรียนสำคัญกว่าสุขภาพของเธออย่างนั้นหรือ”
ถังซีเก็บโทรศัพท์กลับคืน เธอมีหูทิพย์ ได้ยินชัดเจนว่าพวกเขาพูดอะไรในโทรศัพท์ เธอแอบยกนิ้วให้พี่ชาย พี่จิ่งไว้ใจได้เสมอ!
เซียวจิ่งไม่รู้เลยว่าน้องสาวยกนิ้วให้ เขาเดาว่าต้องเป็นเพราะโหรวโหรวเหนื่อยเกินไปจึงขอลาหยุดเรียน เนื่องจากผลการเรียนของเธอดีอยู่แล้ว และเธอก็เป็นอัจฉริยะ เป็นอัจฉริยะที่สุดยอด เธอจึงไม่จำเป็นต้องไปโรงเรียน อยู่บ้านพักผ่อนก็ได้ ไม่มีอะไรสำคัญไปกว่าสุขภาพของเธอ
ผูกั๋วชิ่งพูดไม่ออกเมื่อได้ยินคำพูดของเซียวจิ่ง เขากล่าวว่า “เอ้อ เซียวโหรว บอกว่าเธอจะไปปารีสสัปดาห์หน้า ผมเลยโทรมาหาคุณ เพื่อสอบถามเรื่องนี้กับคุณให้แน่ใจ”
“ใช่ครับ ผมจะพาเธอไปที่นั่น” เซียวจิ่งเม้มริมฝีปากถามว่า “มีอะไรอีกไหมครับ”
เซียวจิ่งคิดว่าครูประจำชั้นคงโทรหาเขาด้วยเหตุผลบางอย่าง ไม่อย่างนั้นโหรวโหรวจะไม่ขอให้คุณครูทำแบบนี้! เมื่อคิดเช่นนั้นเซียวจิ่งก็หยิบโทรศัพท์มาเปิดดูวีแชต และอ่านข้อความ จากนั้นเขาก็ขมวดคิ้วมองหน้าเฉียวเหลียงซึ่งสั่งพักการประชุม เขาเขียนบนกระดาษว่า ‘โหรวโหรวต้องการไปปารีส ฉันจะอธิบายกับครูของเธอยังไง’
เฉียวเหลียงเลิกคิ้ว เขียนตอบลงบนกระดาษ ‘ครูประจำชั้นเหรอ’
เซียวจิ่งพยักหน้า เขียนต่อไปว่า ‘เขากำลังโทรหาฉัน ฉันเดาว่าเขาโทรมาเพราะโหรวโหรวบอกว่าเธอจะไปปารีส’
เฉียวเหลียงส่งสัญญาณไม่ให้เซียวจิ่งพูด และโทรหาถังซี
ถังซีฟังการสนทนาของผูกั๋วชิ่งกับเซียวจิ่งอย่างกระสับกระส่าย เมื่อได้ยินเสียงโทรศัพท์ของเธอดังขึ้นเธอก็รีบหยิบโทรศัพท์ออกมา และกำลังจะตัดสาย เมื่อเห็นว่าเป็นสายมาจากเฉียวเหลียง ในเวลานี้กระดิ่งก็ดังขึ้นพอดี ชั้นเรียนหมดเวลาลงแล้ว เธอหัวเราะเบาๆ กับผูกั๋วชิ่งและอธิบายว่า “คุณพ่อหนูโทรมาค่ะ”
ผูกั๋วชิ่งถามเซียวจิ่งว่า “ทำไมคุณกับน้องสาวถึงจะไปปารีส”
ถังซีรีบรับโทรศัพท์ “พ่อคะ หนูขอลาหยุดเรียนกับคุณครู แต่เขาไม่เชื่อว่าหนูจะไปหาหมอที่ปารีสกับพี่สามค่ะ”
เฉียวเหลียงรีบเขียนบางอย่างลงบนกระดาษ เมื่อเห็นสิ่งที่เขาเขียน เซียวจิ่งก็บอกว่า “น้องสาวผมยังไม่ได้บอกคุณเหรอ” น้ำเสียงเขาฟังดูโกรธ “น้องสาวผมสุขภาพไม่ดี ผมจะพาเธอไปตรวจร่างกายที่ปารีส และน้องสาวผมก็มีผลการเรียนดี ผมเชื่อว่าการเรียนของเธอจะไม่ชะงักหรอก ไม่อย่างนั้นเธอจะสอบข้ามชั้นได้ยังไง จริงไหมครับ”
ถังซีรู้สึกโล่งอก เมื่อได้ยินสิ่งที่เซียวจิ่งพูดในโทรศัพท์ เธอกล่าวว่า “โอเคค่ะ พ่อ หนูจะอธิบายให้คุณครูฟัง ไม่ต้องห่วงค่ะ ใช่ค่ะ ใช่ คุณครูกำลังคุยกับพี่สามทางโทรศัพท์ค่ะ โอเคค่ะ เขาคงอธิบายให้คุณครูฟังแล้ว โอเคค่ะ หนูจะรีบกลับบ้านเร็วๆ หลังเลิกเรียนนะคะ”
เฉียวเหลียงยังคงเงียบกริบกับโทรศัพท์ เมื่อได้ยินถังซีเรียกเขาว่าพ่อ จากนั้นก็วางสาย แล้วเลิกคิ้ว ก่อนจะระเบิดเสียงหัวเราะออกมา
ผูกั๋วชิ่งรีบตัดบทการสนทนา เพราะไม่อยากได้ยินเซียวจิ่งโอ้อวดน้องสาวมากไปกว่านี้ “ในครั้งนี้ผมจะให้เธอลา แต่หวังว่าการเรียนของเธอจะไม่ชะงัก และเรียนตามเพื่อนในชั้นทัน คุณรู้ใช่ไหม เราจะไม่บรรยายบทเรียนที่เคยสอนแล้วให้นักเรียนฟังซ้ำอีก”
เซียวจิ่งกล่าวว่า “ครับ” แล้วเสริมว่า “คุณมั่นใจได้เลย จริงๆ แล้วน้องสาวผมมีความสามารถมากพอที่จะเป็นอาจารย์มหาวิทยาลัยได้ด้วยซ้ำ”
ถังซีตกตะลึงกับการโอ้อวดของเขา พี่จิ่ง! หยุดโม้ได้แล้ว!
ผูกั๋วชิ่งหัวเราะอย่างอ่อนใจแล้ววางสายโทรศัพท์ จากนั้นเขาก็หันไปมองถังซี และกล่าวว่า “ในเมื่อพี่ชายเธอยืนยันกับครู ครูก็จะให้เธอลาหนึ่งสัปดาห์ แต่สัญญากับครูก่อนว่าเกรดของเธอจะไม่ลดลง ตกลงไหม”
ถังซียิ้ม และพูดในเชิงประชด “คุณครูผู หนูดีใจนะคะที่คุณครูไว้วางใจหนู หนูจะไม่ทำให้คุณครูผิดหวังเลยค่ะ”
ผูกั๋วชิ่งดูลำบากใจเล็กน้อย เขากระแอม และโบกมือให้นักเรียนหยุดพักได้ นักเรียนคนอื่นๆ ต่างปรบมือให้ถังซี เธอสุดยอดจริงๆ! พวกเขารู้ว่าเซียวโหรวกำลังประชดคุณครูผูที่ไม่ไว้ใจเธอ และยังโทรหาครอบครัวเธอ เพื่อให้แน่ใจว่าเธอไม่ได้โกหกเขา
ถังซียิ้มให้เพื่อนๆ นักเรียน และกล่าวว่า “ขอบคุณนะทุกคน” จากนั้นเธอก็เดินไปยังที่นั่งของเธอโดยไม่แสดงออกใดๆ ทางสีหน้า เผิงอวี้ที่นั่งอยู่ข้างๆ เธอ มองเธอด้วยสีหน้าบึ้งตึง ขมวดคิ้วและกล่าวอย่างเย็นชา “ฉันไม่คิดว่าเราจะเป็นเพื่อนร่วมโต๊ะกันได้ ไปหาที่นั่งที่อื่นเถอะ มีที่นั่งว่างตั้งเยอะในห้องเรียน ยังมีโต๊ะเหลือให้เธออีกหลายตัวในแถวสุดท้าย”