ตอนที่ 586 ถ้าหากไม่ใช่เพราะฉัน
ฉู่เจียเสวียนปรากฏตัวที่ห้องปลอดเชื้อเพื่อแอบดูเขาติดต่อกันหลายวันแล้ว และทุกครั้งที่สายตาของเผยหนานเจวี๋ยหยุดอยู่ที่เธอ เธอก็จะรีบวิ่งหนีไป
หลังจากเผยหนานเจวี๋ยอย่ในห้องปลอดเชื้อติดต่อกันห้าวัน ในที่สุดคุณหมอก็อนุญาตให้ครอบครัวเข้ามาในห้องปลอดเชื้อได้
ฉู่เจียเสวียนกัดฟัน สุดท้ายก็เดินเข้าห้องปลอดเชื้อ เธอรู้สึกผิดต่อเผยหนานเจวี๋ย หัวใจของเธอสับสนมาก แม้อยากเจอเขาแต่ก็ไม่กล้าเจอเขา ความรู้สึกซับซ้อนแบบนี้กดดันจนทำให้เธอรู้สึกทรมานเป็นที่สุด
“เจียเสวียน” เผยหนานเจวี๋ยน้ำเสียงแหบแห้ง พูดกับเธอแผ่วเบา
“หนานเจวี๋ย” ฉู่เจียเสวียนกัดริมฝีปาก ไม่กล้ามองเผยหนานเจวี๋ยตรงๆ
ได้ยินคำเรียกของฉู่เจียเสวียน เผยหนานเจวี๋ยยิ้ม เขาเคยคิดถึงฉากที่ฉู่เจียเสวียนเรียกเขาแบบนี้หลายต่อหลายครั้ง แต่กลับคิดไม่ถึงจะอยู่ในสถานการณ์แบบนี้
ความเจ็บปวดบนร่างกายราวกับว่าหายไปสิ้นเมื่อฉู่เจียเสวียนเรียกเขาแบบนั้น
ความคิดถึงอันยาวนานดูเหมือนจะไหลออกมาเป็นสายน้ำ
“ขอโทษนะ เพราะฉันไม่ดีเอง ถ้าไม่ใช่เพราะฉัน คุณก็จะไม่บาดเจ็บขนาดนี้” ฉู่เจียเสวียนเอ่ยขอโทษ หัวใจของเธอเจ็บปวดกับทุกบาดแผลบนตัวของเขา ราวกับว่าแผลเหล่านั้นก็อยู่บนตัวเธอด้วยเช่นกัน
“ไม่เกี่ยวกับคุณ” เผยหนานเจวี๋ยกล่าวอย่างเอ็นดู “พวกนี้เป็นแค่บาดแผลภายนอก ไม่ใช่เรื่องใหญ่ แผลของคุณเป็นยังไงบ้าง” เขารู้ว่าฉู่เจียเสวียนกำลังโทษตัวเองกับการที่เขาได้รับบาดเจ็บ
แต่ว่าเขาเต็มใจ เพื่อเธอแล้ว แม้แต่ชีวิตเขาก็สละได้
ฉู่เจียเสวียนส่ายหน้า ดวงตาพร่ามัว คิดไม่ถึงว่าเขาบาดเจ็บถึงเพียงนี้แล้วเขายังมีอารมณ์เป็นห่วงเธอ
“ฉันไม่เป็นไร”
มองดูใบหน้าของฉู่เจียเสวียนที่กล่าวโทษตัวเอง เผยหนานเจวี๋ยกล่าว “อย่าโทษตัวเองเลย ผมเป็นคนเต็มใจทำเรื่องพวกนี้เอง”
เขาแสดงรอยยิ้มบนใบหน้าอย่างยากลำบาก ขณะนี้หากเผยหนานเจวี๋ยเคลื่อนไหวเพียงเล็กน้อยก็จะส่งผลต่อบาดแผล แม้แต่การยิ้มก็ลำบาก
อย่างไรก็ตามรอยยิ้มยังคงกระเพื่อมอยู่บนใบหน้าของเขา เขายิ้มเพื่อปลอบใจฉู่เจียเสวียน
ฉู่เจียเสวียนเป็นคนเป็นคนหัวแข็งและดื้อรั้น เขาไม่ต้องการให้ฉู่เจียเสวียนต้องใช้ชีวิตด้วยความรู้สึกผิด
ยิ่งกว่านั้นตอนนี้เขาไม่ต้องการให้เธอแสดงความโศกเศร้าเพียงเพราะว่าเขาบาดเจ็บเพราะเธอ เขาต้องการความรักจากฉู่เจียเสวียนด้วยความเต็มใจ เขาไม่ต้องการอย่างอื่นเลย
ชุดผู้ป่วยลายทางสีน้ำเงินบนตัวของเผยหนานเจวี๋ยนั้น ไม่เข้ากับเขาเลยสักนิด ใบหน้าเขาซีดขาวจนแทบไม่สมจริง
“ตอนที่คุณอยู่อเมริกา เจอกับอะไรกันแน่ ทำไมถึงบาดเจ็บได้” ฉู่เจียเสวียนขมวดคิ้ว เธอมองไปที่ดวงตาของเผยหนานเจวี๋ยโดยตรง
ร่างกายของเผยหนานเจวี๋ยเจอกับอะไร เธอไม่รู้เลย ได้แต่ยอมรับความมีน้ำใจที่เขามีต่อเธอ
“แค่เกิดอุบัติเหตุนิดหน่ยอ ได้รับบาดเจ็บที่หน้าอก ไม่มีเรื่องใหญ่อะไร ผมรู้สึกว่ามันไม่จำเป็นต้องพูด” เผยหนานเจวี๋ยไม่ได้ตั้งใจที่จะบอกความจริงกับฉู่เจียเสวียน อย่างน้อยเขาก็ไม่อยากบอกเธอตอนนี้ และเขาก็ไม่อยากพูดอะไรเกี่ยวกับเรื่องที่อเมริกา
ถ้าไม่ใช่เพราะเหตุการณ์นั้น เขาคงไม่กลายเป็นอย่างนี้
แต่หลังจากเหตุการณ์นี้ เผยหนานเจวี๋ยรู้สึกว่าจะต้องมีคนอยากจัดการเขาอยู่ลับๆ
เหตุการณ์ที่อเมริกาครั้งนั้นไม่ใช่อุบัติเหตุ เขาไม่สามารถถูกโจมตีได้โดยไม่มีเหตุผล ยิ่งไม่สามารถถูกโยนเข้าไปในสถานที่ที่อันตรายเช่นนี้ได้หากเขาไม่มีความคับข้องใจกับผู้คนเหล่านั้น จะต้องมีคนต้องการกำจัดเขาอยู่เบื้องหลังแน่ๆ
“คุณยังคิดจะปิดบังฉันเหรอ คุณหมอบอกว่าหน้าอกคุณมีแผล ถ้าลึกกว่านี้อีกหน่อย คุณก็อาจจะตายได้” ฉู่เจียเสวียนเอ่ยปากอย่างเจ็บปวด เขาไม่รักร่างกายของตัวเองแค่ไหนกันนะ
“คุณหมอพูดเหลวไหลแล้ว บาดแผลของผมมันแค่ภายนอก” เผยหนานเจวี๋ยกล่าวเรียบๆ ไม่อยากคุยหัวข้อนี้ต่ออีก
ตอนที่ 587 ทั้งๆ ที่ไม่ได้รักเขา
ตอนนี้ฉู่เจียเสวียนอยากกอดเขาเหลือเกิน ตอนนี้เธอไม่สนใจคนอื่นอีกแล้ว ยิ่งไม่สนใจว่าเธอมีแฟนหรือไม่ เธอเพียงต้องการกอดเขาอย่างเต็มที่ ต้องการสงบจิตใจที่ร้อนรนของตัวเอง
แต่ว่าเธอทำไม่ได้ เธอกลัวว่าจะไปโดนบาดแผลบนตัวของเขา
“มานี่สิ ผยอยากกอดคุณได้หรือเปล่า” เผยหนานเจวี๋ยยื่นมืออกไปหาฉู่เจียเสวียน เขาราวกับว่าหลับฝันยาวนาน ตอนนี้เขาเพียงอยากกอดฉู่เจียเสวียนไว้ในอ้อมแขน
รู้สึกถึงเธอให้เต็มที่
ฉู่เจียเสวียนส่ายหน้า “เดี๋ยวจะโดนแผลคุณ” เธอเป็นห่วงแผลของเขา
“มานี่” เผยหนานเจวี๋ยกล่าวด้วยความเอาแต่ใจ ในใจดีใจที่ฉู่เจียเสวียนไม่ได้ปฏิเสธโดยตรง
ฉู่เจียเสวียนครุ่นคิด ค่อยๆ ก้าวเข้าไปหาเขา สีหน้าเธอแสดงความลังเล แต่ว่าเผยหนานเจวี๋ยไม่ให้โอกาสเธอได้พิจารณา ยื่นมือออกไปคว้าเธอมาอยูในอ้อมแขน
สวรรค์รู้ดีว่าคืนที่เธอถูกลักพาตัว เขาหวาดกลัวมากเพียงใด เขามีชีวิตมาเกือบสามสิบปี ยังไม่เคยรู้สึกหวาดกลัวขนาดนี้
ฉู่เจียเสวียนยื่นมือกอดเขากลับแผ่วเบา หลังจากคืนนั้นเธอก็เข้าใจความรู้สึกของเธอ อย่างไรก็ตามเธอไม่สามารถใจร้ายกับกงจวิ้นฉือได้ เธอไม่รู้ว่าควรพูดกับเขาอย่างไร
“เด็กโง่ ไม่ต้องเป็นห่วงผม ผมไม่ล้มง่ายๆ หรอก” ฉู่เจียเสวียนอยู่ในอ้อมกอดของเขา เขารู้สึกพอใจเป็นที่สุด
จนป่านนี้แล้ว เขายังเอ่ยปากปลอบโยนเธอ เขาโง่แค่ไหนกันนะ
“ทำไมถึงไม่บอกฉัน เรื่องบาดแผลบนตัวของคุณ”
“คุณไม่ได้ถามผม” เผยหนานเจวี๋ยกล่าวอ่อนโยน
ฉู่เจียเสวียนเกี่ยงงอน “ก่อนหน้านี้ฉันตั้งใจไปหาคุณ อยากให้คุณไปตรวจที่โรงพยาบาล แต่คุณไม่ยอมเอง” ฉู่เจียเสวียนกล่าว รู้อย่างนี้ครั้งนั้นก็จะบังคับให้เขาไปโรงพยาบาลเพื่อตรวจร่างกาย…แต่ในโลกใบนี้ มันมีคำว่า ‘รู้อย่างนี้’ ที่ไหนกัน
เผยหนานเจวี๋ยส่ายหน้า แกล้งทำเป็นลืม “มีแบบนี้ด้วยเหรอ ทำไมผมถึงจำไม่ได้”
ฉู่เจียเสวียนหลบบาดแผลที่หน้าอกของเขาอย่างระมัดระวัง เสียงอู้อี้ดังขึ้นในอ้อมอกของเขา “ต่อไปคุณห้ามดื้อนะโอเคไหม คุณก็เป็นคนธรรมดา พวกเราสองคนมีเลือดมีเนื้อไม่ต่างอะไรกันเลย”
“ถ้าเหนื่อยก็ต้องพักผ่อน ได้รับบาดเจ็บก็ต้องพักผ่อน ช่วงนี้ฉันจะคอยดูแลคุณ จนกว่าคุณจะหายดี” ฉู่เจียเสวียนเอ่ย น้ำเสียงของเธอมีความมั่นใจเมื่อกล่าวประโยคสุดท้าย
“ใช่ คุณจะต้องดูแลผมไปตลอด ดูแลผมไปทั้งชีวิต” มุมปากเผยหนานเจวี๋ยยกยิ้ม รอยยิ้มนั้นราวกับแมวที่ขโมยปลาย่างกินอย่างไรอย่างนั้น
เขาต้องการให้เธอดูแลไปตลอดชีวิต เขาเต็มใจที่จะมอบชีวิตนี้ให้แก่เธอ
“การดูแลร่างกายของคุณเป็นเรื่องสำคัญที่สุด” ฉู่เจียเสวียนไม่สนใจคำว่าตลอดชีวิตของเผยหนานเจวี๋ย ได้แต่ยืนกรานว่าจะดูแลจนร่างกายของเขาหายดี
“เจียเสวียน ให้โอกาสผมอีกครั้งได้หรือเปล่า ผมรู้ว่าคุณยังรักผม กลับมาอยู่ข้างกายผมได้ไหม ผมจะไม่ทำให้คุณเสียใจอีก” เผยหนานเจวี๋ยราวกับจะอ้าปากสาบาน สายตาลึกซึ้ง
ฉู่เจียเสวียนผละออกจากอ้อมแขน เธอเงยหน้ามองเขา แววตาของเขาแน่วแน่ทำให้เธออยากรับปาก แต่ว่าเธอกับกงจวิ้นฉือ “ฉันเป็นแฟนของกงจวิ้นฉือ…”
หัวใจของฉู่เจียเสวียนนั้นขมขื่น เธอจะโหดร้ายกับผู้ชายที่อบอุ่นเหมือนสายลมได้อย่างไร เธอทำไม่ได้…
แม้ว่าเธออยากจะอยู่กับเขามาก แต่ว่า สิ่งที่กงจวิ้นฉือทำให้เธอมันมากไป มากเกินไปแล้วจริงๆ….
“เจียเสวียน พวกคุณยังไม่ได้แต่งงานไม่ใช่เหรอ คุณก็ไม่ได้รักเขา ทำไมคุณต้องฝืนตัวเองด้วย”
เผยหนานเจวี๋ยมองฉู่เจียเสวียนพร้อมพูดด้วยความจริงจัง
แม้ว่าตอนนี้เขาจะรู้ว่ามันผิด ไม่ควรอาศัยช่วงที่บาดเจ็บพูดเรื่องนี้กับฉู่เจียเสวียน แต่ว่ามันจะเป็นอะไรไปล่ะ ตราบใดที่ฉู่เจียเสวียนสามารถกลับมาอยู่ข้างกายเขาได้ก็พอแล้ว