Chapter 463 : รับมือการคําวิจารณ์
“พะ..พวกมันมาแล้ว!”
“รีบพา ท่านชิออน ไปหลบในที่ปลอดภัยเร็ว!”
ทหารทุกคนตกตะลึงทันทีที่เขาสัมผัสได้ว่ากองทัพหุ่นกําลังเข้าใกล้มาเรื่อย ๆ และวังทั้งวังก็วุ่นวายไปหมด
ในเวลานี้ ทหารยามหลายคนรีบเข้าไปในวังและมาที่ชิออน
“ท่านชิออน รีบขึ้นมาเร็วเข้าครับ!”
ด้วยคําพูดไม่กี่คํา ทหารยามคนหนึ่งก็ก้าวไปข้างหน้า เตรียมแบก ชิออน ไว้บนหลังแล้วพาเธออกไปจากที่นี่
ส่วนจะหนีไปไหนพวกเขาก็ยังไม่รู้ แคว้นโอนิ ทั้งแคว้นกําลังล่มสลาย แม้ว่าพวกเขาจะต้องการหนีไปซ่อนในที่ต่าง ๆ ในแคว้น แต่พวกเขาก็ทําแบบนั้นไม่ได้
และถึงแม้ว่าพวกเขาจะหนีไปต่างแคว้น แต่กองทัพหุ่นก็จะตามพวกเขาไปได้อยู่ดี
แต่ตอนนี้ไม่มีใครคิดถึงเรื่องนั้น เพราะการปกป้องและพา ชิออน ออกไปจากที่นี่คือสิ่งที่สําคัญที่สุด
แต่ในขณะนั้น ร่างหนึ่งก็เดินเข้ามาในวัง
แม้ว่าวังจะวุ่นวาย แต่ทุกคนก็สังเกตเห็นเขาทันทีที่เขาก้าวเข้ามา
“คุณเป็นใคร?”
เขาสวมเสื้อคลุมสีขาว เห็นได้ชัดว่าเขาไม่ได้มาจาก แคว้นโอนิ และเขาไม่ได้สวมผ้าคาดหน้าผากด้วยซ้ํา ซึ่งทําให้ทหารทุกคนระมัดระวังเป็นอย่างมาก
ไนโตะ เหลือบมองสถานที่โดยไม่สนใจทหารเหล่านี้ สายตาของเขาจับจ้องไปที่ ชิออน ที่อยู่ห่างออกไปทันที
ไนโตะ สนใจในความสามารถในการทํานายอนาคตของเธอเพราะอาจกล่าวได้ว่าความสามารถนี้เป็นคือพลังเหนือการเวลา
การเห็นอนาคตคือการทํานาย เช่นเดียวกับเซียนกบยักษ์
ไนโตะ อยากเห็นพลังที่อยู่เหนือเวลา ตอนแรกเขาคิดว่ามันเกี่ยวกับจักระ แต่ภายหลังเขาพบว่าไม่เป็นเช่นนั้น
พลังที่อยู่เหนือเวลานั้นหาได้ยากกว่าพลังที่อยู่เหนือมิติ แม้ว่าวิชานินจามิติจะหาได้ยากมากในโลกนี้ แต่ก็ยังมีอยู่บ้าง ไม่เหมือนกับวิชานินจาเวลา ซึ่งไม่เคยมีใครเคยเห็นมาก่อน
พูดอีกอย่างก็คือ ความสามารถในการทํานายเป็นวิชานินจาประเภทหนึ่ง
“คุณ…คุณเป็นนินจาเหรอ?!”
ทหารที่กําลังจะหนีไปพร้อมกับ ชิออน เห็น ไนโตะ เข้ามาใกล้และยืนนิ่งอยู่ข้างหน้าพวกเขา พวกเขาก็หยิบอาวุธขึ้นมาด้วยมือที่สั่น
“ฉันคือ นินจาอาเมะ”
หลังจากที่เขาเหลือบมองเขา ไนโตะ ก็พูดเบาๆ
เมื่อได้ยินคําพูดเหล่านี้ ทหารก็โล่งใจอย่างไม่ต้องสงสัย เพราะคงไม่มีจะมาอ้างเป็นนินจาในสถานการณ์เช่นนี้ กองทัพหุ่นได้เข้ามาถึงเมืองแล้วและอีกไม่นานก็จะถึงวัง
“ดีเลย! กรุณาพา ท่านชิออน ไปยังที่ปลอดภัยด้วยครับ!”
ขณะที่ทหารยามรู้สึกโล่งใจ ชิออน ซึ่งนิ่งเงียบอยู่ตลอดเวลา ในที่สุดก็เงยหน้าขึ้น และ เหลือบมองไนโตะ ขมวดคิ้ว “คุณมาคนเดียวเหรอคะ?!”
“ใช่ ฉันมาคนเดียว”
ไนโตะ ยืนอยู่ที่นั่น จ้องมอง ชิออน และในขณะที่มองสํารวจเธอ เขาก็ตอบอย่างใจเย็น
เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ ปีศาจและนักบวชสาวก็เป็นหนึ่งเดียวกัน และความสามารถในการผนึกปีศาจก็มาจากข้อเท็จจริงที่ว่าพวกเขาก็เป็นปีศาจเหมือนกัน
มันเหมือนกับการแบ่งจิตสํานึกด้านดีและชั่วของคนออกเป็น 2 จิตสํานึก
ดังนั้น ความสามารถในการทํานายก็ควรเป็นความสามารถของปีศาจด้วย
ไนโตะ รู้ว่าทั้ง ฮามูระ และ ฮาโกโรโมะ ไม่มีความสามารถดังกล่าว และแม้แต่ต้นกําเนิดของจักระอย่าง คางุยะ ก็ไม่สามารถล่วงรู้อนาคตได้ ดังนั้นจึงเป็นไปไม่ได้ที่นินจาจะมีความสามารถนี้
เห็นได้ชัดว่าพลังของ เซียนกบยักษ์ ไม่ได้มาจาก คางุยะ และเขาก็จําได้ว่า โมเรียว เป็นสิ่งที่มาจากมิติอื่น ดังนั้นมันจึงไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับ คางุยะ
“นี่คุณกล้าดียังไงมามองฉันแบบนั้น?! แล้วคุณมาที่นี่คนเดียว คุณจะปกป้องฉันได้ยังไง?”
เมื่อสังเกตเห็นการจ้องมองของ ไนโตะ ชิออน ก็รู้สึกไม่พอใจและตะโกนออกมาทันที
ไนโตะ รู้มานานแล้วว่าเธอเป็นคนอย่างไร และเขาก็อดยิ้มไม่ได้เมื่อได้ยินคําพูดเหล่านี้
รูปร่างหน้าตาของเธอคล้ายกับ ฮินาตะ มาก ดวงตาของเธอค่อนข้างขาว และจิตใจของเธอก็ดี แต่ทั้ง 2 มีพฤติกรรมต่างกัน คนหนึ่งอ่อนแอและน่ารัก อีกคนหยิ่งผยอง
และนี่เป็นครั้งที่เธอได้เห็นคนที่หยิ่งผยองมากกว่าเธอ
“แล้วใครอนุญาตให้นายมาวิจารณ์ฉัน?!”
ไนโตะ เดินตรงไปตรงหน้า ชิออน แล้วดีดนิ้วเข้าที่หน้าผากของเธอ
เพี้ย!
“นี่!! ฉันเจ็บนะ!”
รอยแดงปรากฏบนหน้าผากสีขาวเหมือนหิมะของ ชิออน และเธอก็น้ําตาคลอ เธอกัดฟันและจ้องไปที่ ไนโตะ
“นายเจ้าบ้า ทําอะไรของนาย!!”
“อีกที”
ไนโตะ ยิ้มอย่างใจดี จากนั้นเขาก็ยกมือขึ้นเคาะหน้าผากเธอที่เดิม
หลังจากกรีดร้องด้วยความเจ็บปวด ชิออน ก็ล้มลง แล้วโบกมือให้ทหารด้วยความโกรธ
“เขาเป็นศัตรู โจมตีเขา!”
อย่างไรก็ตาม ตั้งแต่วินาทีที่ ไนโตะ ดีดหน้าผาก ชิออน ทหารก็ยังยืนนิ่ง แม้ว่าเขาจะดีดหน้าผากเธอ 2 ครั้ง พวกเขาก็ไม่ขยับ
ราวกับว่าพวกเขากลายเป็นหิน ซึ่งแปลกมาก
เมื่อเห็นว่าทหารไม่สามารถเคลื่อนไหวได้ จู่ ๆ ชิออน ก็กลัวและพูดว่า “ถอยออกไปเดี๋ยวนี้นะ!”
เมื่อเห็นว่าเธอกําลังจะวิ่ง ไนโตะ ก็ยิ้มเยาะ จากนั้นเขาก็ก้าวเข้าไปหาเธอและดีดหน้าผากของเธออย่างแม่นยําที่จุดเดิมเป็นครั้งที่ 3
มันเจ็บ!!!
“ฉันจะสู้กับนายเอง!”
ในที่สุด ชิออน ก็โกรธและเธอก็พุ่งเข้าหา ไนโตะ เผยให้เห็นฟันและกรงเล็บของเธอราวกับว่าเธอกําลังจะกัด ไนโตะ อย่างดุเดือด
แต่กว่าเธอจะกระโดดได้
เพี้ย
“โอ้ยย!!!”
ชิออน นั่งกุมหน้าผากเธออยู่ด้วยน้ําตาคลอเบ้า และสุดท้ายก็มอง ไนโตะ อย่างไร้ร่องรอยของท่าทีที่เคยมี มีเพียงความคับข้องใจและความอ่อนแอ
ไนโตะ ยิ้ม จากนั้นเขาก็ยกมือขึ้น ชิออน กลัวและปิดหน้าผากของเธอแน่นโดยไม่ให้มีช่องว่าง
“นาย…นายจะทําอะไร?!”
“ฉันบอกแล้วไงว่าอย่ามาวิจารณ์ฉัน” ไนโตะ ยกมือขึ้นยิ้มอีกครั้ง
เมื่อได้ยินคําพูดเหล่านี้ ชิออน ก็ปิดปากของเธอทันทีและเชื่อฟังมากกว่าเดิม
เมื่อเห็นเธอเช่นนี้ ไนโตะ ก็พยักหน้าด้วยความพึงพอใจ ไม่ว่าเขาจะเป็นใคร การแสดงความเคารพย่อมดีกว่า
“เรามาคุยกันดี ๆ ดีกว่า เธอมีคําทํานายเกี่ยวกับฉันบ้างไหม?”
ตึ้ม! ตึ้ม!! ตึ้ม!!
เสียงดังกึกก้องดังขึ้นเรื่อย ๆ และพื้นดินก็สั่นสะเทือนมากขึ้นเรื่อยๆ เห็นได้ชัดว่ากองทัพหุ่นผีใกล้เข้ามาแล้ว
ถ้าคุณยืนอยู่นอกวัง คุณจะเห็นกองทัพหุ่นผีที่เรียงแถวกันอย่างเรียบร้อย เดินใกล้เข้ามาอย่างเป็นระเบียบ และเดินไปยังวังอย่างไม่หยุดยั้ง
เมื่อเห็นหุ่นเชิดเหล่านี้เข้ามาใกล้ และธนูไฟก็หยุดพวกเขาไม่ได้ ยามที่เฝ้าวังทุกคนดูหวาดกลัว
“บะบ้าเอ้ย…”
“อาวุธพวกนี้ไม่สามารถทําอะไรพวกมันได้เลย”
“ความหวังเดียวคือ ท่านชิออน ต้องผนึกสัตว์ประหลาดตัวนั้นไว้ให้ได้ ไม่อย่างนั้นก็คงจะไม่มีใครรอด”