ในสถานการณ์แบบนี้ เธอถูกวางอยู่ในตำแหน่งไม่เป็นที่ต้อนรับ！
ในอีกห้องหนึ่ง
ชายสองคนนั่งอยู่ตรงข้ามกัน ตรงหน้าของคนคนหนึ่งมีแก้วไวน์แดงวางอยู่ และของอีกคนเป็นแก้วน้ำอุ่น
“คุณฉันทัชทำไมนายไม่ดื่มไวน์ล่ะ? ” อาคิระมองไปยังชายหนุ่มที่ดื่มน้ำอุ่น
ฉันทัชส่ายหัวให้เล็กน้อย แล้วชี้ไปที่ลำคอของตัวเอง น้ำเสียงแหบแห้ง“ เจ็บคอนิดหน่อยโกโก้ล่ะ ？”
“ถามหาลูกชายฉันทำไม ก็ต้องไปโรงเรียนแล้วสิ เออนี่คุณฉันทัช นายก็อายุ 34แล้ว ยังไม่คิดที่จะมีลูกอีกเหรอ ？”
ยกยิ้มมุมปาก เห็นชัดว่าฉันทัชไม่สนใจจะตอบคำถามนี้ เขาจิบน้ำอุ่น“ วันนี้ได้เจอคนที่น่าสนใจคนหนึ่ง ……”
“ผู้ชายหรือผู้หญิง？”อาคิระก็ชวนคุยทันที
“ผู้หญิง……”
“คาดหวัง？”
นิ้วที่เรียวยาวของเขานวดคลึงไปที่หว่างคิ้ว คำว่าคาดหวังที่ว่านั้นมันแค่ความน่าสนใจเท่านั้น ไม่มีความหมายอื่นที่ลึกลับซับซ้อนอะไร
“ลืมบอกนายไปว่าเธอน่าจะกำลังท้องได้ห้าเดือนแล้ว……”
“……”
“ขอไปเข้าห้องน้ำสักเดี๋ยว ยังมีไวน์แดงอีกสองขวดที่เอามาด้วย ตามสบายนะ แต่ก็ดื่มให้มันน้อยๆหน่อยแล้วกัน ฉันไม่ชอบเป็นคนขับรถให้ใคร……”
ดูพูดเข้าเหมือนว่าเขาเป็นพวกขี้เมาเลยอาคิระยักไหล่ แล้วเทไวน์แดงอีกแก้ว ไวน์แดงนั้นรสชาติดีมาก และกลมกล่อมด้วย
เดินออกจากห้องมาได้ จากหน้าห้องเดินไปถึงสุดทางเดิน ก็ไม่เห็นว่าหัสดินจะไล่ตามหลังมา ยู่ยี่หัวเราะอย่างเย้ยหยัน
ในตอนที่กินมื้อค่ำไม่รู้ว่ากินอะไรเข้าไป เธอในตอนนี้รู้สึกคลื่นไส้มาก และอยากจะอาเจียนจริงๆ
ใช้มือข้างหนึ่งปิดปาก ยู่ยี่กลั้นเอาไว้ เร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้น ก้มหน้าลง แล้วเดินอย่างรวดเร็วไปยังห้องน้ำ
ท้องไส้ของเธอปั่นป่วนมาก อีกทั้งยังมีน้ำย่อยในกระเพาะ พอเหยียดหลังตรงก็รู้สึกไม่สบายตัว ดังนั้นเธอก็จึงต้องงอตัว ทันใดนั้นก็ชนเข้ากับแผงอกที่แข็งแกร่งและอบอุ่น หน้าผากของเธอรู้สึกเจ็บ กลั้นไม่ไหวอีกต่อไป เธออาเจียนใส่เสื้อคลุมสีดำที่อยู่ตรงหน้านั้นทั้งหมด
การอาเจียนนี้ค่อนข้างควบคุมได้ยาก เธออาเจียนแบบเอาเป็นเอาตาย อาหารค่ำที่กินลงท้องไปทั้งหมดก็สำรอกออกมาจนหมดไส้หมดพุง อาเจียนจนหมดไม่เหลือ อีกทั้งยังเกือบเอากระเพาะออกมาด้วยแล้ว
กลิ่นอันไม่พึงประสงค์ของน้ำย่อยในกระเพาะทำให้คละคลุ้งอย่างรวดเร็วไปในอากาศ……
เดิมทีร่างกายก็อ่อนแออยู่แล้ว แล้วยังมาอาเจียนเป็นเวลานานแบบนี้ เธออาเจียนจนแข้งขาอ่อนแรง แทบจะยืนไม่ขึ้น
ท้องไส้ปั่นป่วน แข้งขาอ่อนแอ ยู่ยี่ก็จึงไม่คิดจะยืนอีก นั่งลงกับพื้น หอบหายใจหนัก ในช่องปากก็ทรมานมาก
ท่าทีของฉันทัชรักษาระยะห่างและเมินเฉย สายตามองไปยังยู่ยี่ที่นั่งลงกับพื้นอย่างลุกไม่ขึ้น เมื่อเห็นใบหน้าของเธออย่างชัดเจน ดวงตาก็หรี่เล็กลง
ขาที่เรียวยาวขยับ เขาเดินเข้าไปหายู่ยี่ ร่างที่สูงใหญ่ และตระหง่าน
จากนั้น เขาก็ยื่นมือไปหาเธอ……
ฝ่ามืออันใหญ่ปรากฏให้เห็นตรงหน้า แม้จะเป็นมือของผู้ชาย แต่เล็บของเขาก็เล็มตัดจนสั้น และไม่มีคราบสีเหลืองจากการสูบบุหรี่ ตรงกันข้าม นิ้วที่เรียวยาว กับข้อต่อของกระดูกที่ชัดเจน ดูสวยและสะอาดมาก……
ผู้ชายแบบไหนกันที่จะมีมือแบบนี้……
ยู่ยี่เงยหน้าขึ้น และเมื่อเห็นใบหน้าของชายหนุ่ม ก็จำเขาได้ ชะงักงันอยู่กับที่ เมื่อได้สติ เธอก็รู้สึกตัว และย่อมต้องเห็นความยุ่งเหยิงบนเสื้อคลุมของเขาโดยปริยาย
หน้าตาหล่อเหลา สะอาดสะอ้าน เป็นผู้ใหญ่อีกทั้งยังน่านับถือแบบนี้เพราะเธอจึงได้มามีสภาพที่ดูแย่แบบนี้ เธอรู้สึกทำเขามีมลทินจริงๆ
แม้จะอยู่ห่างไกลกันพอสมควร แต่เธอก็ได้กลิ่นที่เหม็นเปรี้ยวนั้น มุมปากกระตุก เธอรู้สึกเขินอายเป็นอย่างมาก
“ขอบคุณค่ะ ฉันไม่เป็นไร ลุกยืนเองได้ค่ะ”สองมือยู่ยี่หยัดลงกับพื้น พยายามลุกยืนขึ้นอย่างอืดอาด
ตอนนี้เธอเพิ่งจะรู้สึกถึงพลังงานบางอย่างที่ติดตัวมาแต่กำเนิดของเขา ที่มันแสนกดดัน และน่าเกรงขาม
มุมปากฉันทัชยกหยัก ขยับมือ ถอดเสื้อคลุมที่ใส่อยู่ออก จากนั้นก็พาดไปที่แขน ด้วยท่าทีที่สบายและสง่างาม“ กรุณารอสักครู่”
ยู่ยี่มึนงงเล็กน้อย แต่ก็ยืนอยู่กับที่ไม่ได้ขยับไปไหน สิ่งที่เธออาเจียนออกมานั้นไม่น้อยเลย ทั้งหมดเลอะเปรอะเปื้อนไปบนเสื้อคลุมของเขา และกลิ่นก็ยังแรงมากอีกด้วย แม้แต่ตัวเธอเองก็ยังรับมันไม่ได้เลย
แต่เขากลับไม่ได้มีท่าทีรังเกียจหรือขยะแขยงใดๆราวกับไม่ได้กลิ่นยังไงอย่างนั้น กดโทรออกหาใครสักคน
ผ่านไปชั่วครู่ ก็มีชายหนุ่มอีกคนเดินมา รูปร่างสูงใหญ่เช่นกัน ในมือเขาถือขวดน้ำอยู่ขวดหนึ่ง
รับมันมา ฉันทัชยื่นมันให้เธอ น้ำเสียงยังคงแหบแห้ง “ ผมคิดว่าคุณผู้หญิงน่าจะต้องการน้ำสักขวดเพื่อล้างปาก……”
ยู่ยี่ตะลึงงันอีกครั้ง รับมันมาจากมือของเขา แล้วพูดขอบคุณอย่างจริงใจ“ ขอบคุณค่ะ ”
แน่นอนว่า สิ่งที่นาโนพูดนั้นล้วนไม่ผิดเลย ไม่ว่าจะเป็นการวางตัวหรือการประพฤติตนของเขาก็ล้วนสง่างามมาก อีกทั้งยังวางตัวได้ดีมากด้วย
หากเป็นคนธรรมดาทั่วไป คงถูกตะโกนต่อว่าไปนานแล้ว หรือไม่ก็คงเรียกร้องค่าเสียหายของเสื้อผ้าไปแล้ว
ชายอีกคนหนึ่งกำลังมองสำรวจเธอ จากนั้นก็พูดโพล่งออกมาประโยคหนึ่งอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย“ ท้องห้าเดือน？”
“อะไรนะคะ ? ”เธอไม่เข้าใจ เอียงคอทำหน้างงแล้วมองไปที่ชายคนนั้น
“ไม่มีอะไรครับ”เขายกยิ้ม แต่เมื่อเห็นเศษซากของเหลวที่เลอะบนผิวพื้น ก็ขมวดคิ้ว
เมื่อยู่ยี่เห็น ก็รู้ดีว่ามันคือหลักธรรมดาของคน เธอหันหลังกลับ สายตามองไปยังเสื้อคลุมที่พาดอยู่ตรงแขนของฉันทัช เธอจึงพูดขึ้นว่า“เสื้อตัวนี้…”
ไม่รอให้เธอได้พูดจบ ฉันทัชก็พูดขัดเธอซะก่อน “ไม่เป็นไรครับ”
หากจะบอกว่ายินดีชดใช้เป็นเงิน ก็เห็นชัดว่าสำหรับผู้ชายประเภทนี้แล้วมันคือการดูถูก แต่เธอเป็นคนผิด จะปล่อยมันไปแบบนี้คงไม่ได้แน่
“รบกวนคุณผู้ชายให้ที่อยู่กับฉันด้วย เสื้อตัวนี้หากซักเสร็จแล้ว ฉันจะส่งคืนให้” เธอกล่าว
“ไม่จำเป็นจริงๆครับ……”มุมปากของฉันทัช ยกหยักขึ้นเพื่อแสดงความหมาย
นิสัยของยู่ยี่นั้นก็ค่อนข้างที่จะดื้อรั้น จ้องมองเขาด้วยความมุ่งมั่น“ฉันยังยืนยันคำเดิมค่ะ ！”
“วิลล่าเกสร 302……”เขายื่นเสื้อคลุมนั้นให้เธอ“ ห้องน้ำอยู่ที่มุมซ้ายตรงนั้น หาเจอไหมครับ？”
เธอพยักหน้าให้“ ฉันเคยมาที่นี่อยู่สองสามครั้ง ฉันทราบค่ะ ขอบคุณมากๆนะค่ะ”
“ยินดีครับ งั้นขอตัวนะครับ”หลังจากที่ฉันทัชกล่าวทักทายกับเธออย่างสงบนิ่งแล้ว ก็หันหลัง แล้วเดินจากไป ชายอีกคนก็เดินไล่ตามหลังเขาไปติดๆ
ไม่มีเสื้อคลุมแล้ว เขาก็สวมใส่ชุดสูทที่เข้ารูป และมันก็ทำให้เขาตัวตรงไหล่ตั้งมากขึ้น ในขณะที่ก้าวเดินก็มีออร่าบางอย่างที่อธิบายเป็นคำพูดไม่ถูก
หลังจากที่ร่างของคนทั้งสองหายลับไป ยู่ยี่ก็ละสายตาออกแล้วเดินไปที่ห้องน้ำ เธอยกเสื้อคลุมนั้นขึ้น และสูดดมเบาๆ กลิ่นแรงมาก และฉุนด้วย ทำเอาสะอิดสะเอียนจนเกือบจะอาเจียนออกมาอีกรอบ
อดไม่ได้ที่จะคิดถึงชายหนุ่มคนนั้น แม้จะอยู่ในสถานการณ์ที่ยากลำบาก รอบตัวมีกลิ่นเหม็นคละคลุ้ง แต่ก็ไม่สามารถทำลายความสง่างามของเขาลงได้เลยแม้แต่น้อย
ราวกับไม่ว่าเขาจะอยู่ในสถานการณ์แบบไหน ก็ไม่สามารถซ่อนเร้นรัศมีแสงที่เปล่งประกายออกมาจากตัวเขาได้เลย
หรืออาจจะมีผู้ชายบางประเภท ที่เกิดมาก็เป็นแบบนี้
เข้าห้องน้ำไป เธอบ้วนปาก จากนั้นก็เดินออกจากสถานบันเทิงนี้ ค่ำคืนดึกดื่นมากแล้ว ขึ้นรถแท็กซี่คันหนึ่ง ให้คนขับส่งเธอไปยังร้านซักแห้งใกล้ๆบริเวณนี้ก่อน
หลังจากนั้น เธอก็จึงกลับไปที่บ้านพัก เมื่อคิดถึงเรื่องราวในห้องรับรองนั้น เธอก็ยิ้มเยาะออกมา เพราะคนที่ทำลายบรรยากาศอย่างเธอไม่อยู่แล้ว ทุกคนก็คงจะสนุกกันอย่างเต็มที่แล้วล่ะสิ ?
หรือไม่ หัสดินก็คงจูบไปที่หลังมือของเรนนี่แล้ว ?