“ผมไม่ได้ขู่คุณ” เซียวเหยาเม้มริมฝีปาก ก่อนจะกล่าวด้วยน้ำเสียงหนักแน่นว่า “ผมเป็นห่วงคุณ ถึงได้ถามคุณเรื่องนี้ และมีบางเรื่องที่อยากจะบอกคุณด้วย”
เฉียวเหลียงซึ่งกำลังจะวางสาย กลับยกโทรศัพท์ขึ้นแนบหูอีกครั้ง ถามเสียงต่ำว่า “เรื่องอะไร”
“แน่นอนว่าผมไม่ได้อยากจะเล่าเรื่องส่วนตัวของเซียวโหรวให้คุณฟัง แต่คิดว่าจำเป็นที่คุณต้องรู้เรื่องเกี่ยวกับเธอให้มากกว่านี้ จะได้คุ้มครองเธอได้ดียิ่งขึ้น” เซียวเหยากล่าวต่อ “ตอนนี้ผมคงไม่ได้กลับบ้านบ่อยนัก เพราะต้องไปปฏิบัติภารกิจ ผมไม่มีเวลาจะคอยปกป้องคุ้มครองโหรวโหรว จึงคิดว่าควรเล่าบางเรื่องเกี่ยวกับเธอให้คุณฟัง คุณจะได้เตรียมตัวไว้”
เฉียวเหลียงเริ่มหมดความอดทน และกำลังจะเร่งให้เขารีบเล่า เมื่อเซียวเหยากล่าวขึ้นว่า “คุณก็รู้ว่าผมได้รับบาดเจ็บสาหัส ต้องรักษาตัวอยู่ในโรงพยาบาล เมื่อไม่นานมานี้”
เฉียวเหลียงทำเสียงคำรามตอบรับในลำคอ แล้วกล่าวว่า “ซีซีก็ได้รับบาดเจ็บด้วยในตอนนั้น”
“เธอได้รับบาดเจ็บเพราะช่วยชีวิตผม” ในน้ำเสียงเซียวเหยามีความรู้สึกผิดอย่างมาก
เมื่อได้ยินดังนี้ เฉียวเหลียงก็ขมวดคิ้ว ถามเสียงเย็นเยือกว่า “คุณได้รับบาดเจ็บที่สามเหลี่ยมทองคำไม่ใช่เหรอ”
เขาได้ยินมาว่าเซียวเหยาเกิดการปะทะอย่างรุนแรงกับกลุ่มผู้ก่อการร้าย คนของเขาบาดเจ็บสาหัสและเสียชีวิตจากการปะทะหลายคน ส่วนกลุ่มผู้ก่อการร้ายได้โดนทำลายล้างอย่างราบคาบ แม้แต่ฝูงเฮลิคอปเตอร์ที่นั่งไปก็โดนระเบิดทั้งหมด ในเมื่อเป็นแบบนั้น ซีซีจะไปที่สมรภูมิรบและช่วยชีวิตเซียวเหยาไว้ได้อย่างไร นอกจากนี้ เป็นไปไม่ได้แน่ที่เซียวเหยาจะพาถังซีไปด้วย เมื่อไปปฏิบัติภารกิจทางทหาร! และถึงแม้ว่าเขาอาจพาเธอไป แต่เธอจะทำได้ยังไง เด็กสาวที่บอบบางจะช่วยชีวิตชายหนุ่มผู้หนึ่งจากสมรภูมิรบอันดุเดือดได้อย่างไร เธอคงทำได้เพียงกล่าวขอบคุณพระเจ้า ที่พาตัวเองรอดออกมาได้เท่านั้น…
“ใช่ ผมได้รับบาดเจ็บที่สามเหลี่ยมทองคำ และโหรวโหรวช่วยชีวิตผมไว้”
“คุณพาถังซีไปที่สามเหลี่ยมทองคำด้วยงั้นเหรอ” เฉียวเหลียงรู้สึกหวาดกลัวขึ้นมาทันที เมื่อนึกถึงภาพเหตุการณ์แบบนั้น แม้ว่าในขณะนั้นเขาจะอยู่ที่ลองบีช แต่หลังจากนั้นเขาก็ต้องรู้ข่าวอยู่ดีว่าเธออยู่ที่ไหน แล้วถ้าเธอไม่สามารถรอดชีวิตกลับมาจากสามเหลี่ยมทองคำได้ล่ะ เขาจะมีสภาพเป็นอย่างไร…
“ไม่ใช่ ตอนนั้นโหรวโหรวอยู่ที่เมือง A เธอไม่ได้อยู่ที่สามเหลี่ยมทองคำ”
“คุณเซียว นี่คุณกำลังล้อผมเล่นเหรอ ถ้าคุณว่างมากก็ควรจะไปหาเกมเล่น อย่ามารบกวนผม” เฉียวเหลียงกำลังจะวางสาย เมื่อเซียวเหยารีบกล่าวขึ้น “โหรวโหรวซึ่งในเวลานั้นควรจะอยู่ในเมือง A จู่ๆ ก็ปรากฎตัวขึ้นตรงหน้าผมซึ่งกำลังจะตาย เธอช่วยชีวิตผมไว้ จับคลอสโยนออกจากเฮลิคอปเตอร์ และสังหารพวกนักฆ่าที่คลอสพามาด้วยตายเรียบ”
“นี่คุณล้อผมเล่นใช่ไหม” เฉียวเหลียงตะคอก เขายกหูโทรศัพท์ออกห่าง กล่าวเสียงเย็นชาว่า “เธอจะไปโผล่ที่สามเหลี่ยมทองคำได้ยังไง ตอนที่เธอไปเมืองหลวง แค่โดนคนผลักเธอก็ซี่โครงหักแล้ว จะมีพลังมหาศาลอย่างที่คุณเล่าได้ยังไงกัน”
“ไม่ใช่แค่นั้นนะ เธอยังทำลายกล้องวงจรปิดทั้งหมด พาผมไปโรงพยาบาลหลินอันได้ในพริบตาเดียว และยังลงมือผ่าตัดให้ผมด้วยตัวเอง” เซียวเหยาเล่าต่อไปด้วยน้ำเสียงจริงจัง “ถ้าคุณไม่เชื่อผม ก็ลองไปสืบดู หรือไปถามจากเซียวจิ่งก็ได้ เซียวจิ่งกับเซียวส่าก็ได้เห็นในสิ่งที่ผมเล่า พวกเราไม่เคยเล่าให้ใครฟัง เพราะไม่ต้องการให้เซียวโหรวเดือดร้อน”
เฉียวเหลียงกำหมัดแน่น แล้วคลายออก เขาลองนึกภาพเหตุการณ์วนไปวนมาหลายรอบ แล้วจึงหัวเราะเบาๆ กล่าวว่า “ถึงแม้ว่าเรื่องที่คุณเล่าจะเป็นความจริง แต่ทำไมเซียวโหรว ซึ่งไม่มีอะไรเหมือนกับเซียวโหรวที่คุณเล่ามาเลย ถึงได้เปราะบางนัก”
“นั่นเป็นเพราะว่า…” เซียวเหยาหายใจลึกๆ และกล่าวด้วยความรู้สึกผิดว่า “เพราะเธอใช้พละกำลังทั้งหมดที่มีไปกับการช่วยชีวิตผม เธออาการหนักขั้นโคม่าอยู่นานมากหลังจากช่วยชีวิตผมไว้ได้ เธอหมดสติไม่ฟื้นขึ้นมาอีกเลย จนกระทั่งวันก่อนหน้าที่คุณจะกลับมา ในคืนที่คุณกับเธอได้พบกันอีกครั้ง คือคืนที่พวกเราไปดื่มกันที่สโมสร เพื่อฉลองที่เราสองคนได้ออกจากโรงพยาบาล”
เฉียวเหลียงหลับตาลง ขณะที่เซียวเหยาเล่าต่อไป “เธอบอกว่าเธอเป็นนางฟ้าตัวเล็กๆ มีพลังเหนือธรรมชาติ และเธอเข้ามาอยู่ในร่างของเซียวโหรวหลังจากที่เซียวโหรวตัวจริงตายไป เธอไม่ได้สารภาพว่าเธอคือถังซี จนกระทั่งได้มาพบกับคุณอีกครั้ง ดูเหมือนว่าพลังพิเศษของเธอจะหมดไปหลังจากที่ช่วยชีวิตผมไว้ได้ เพราะงั้นเธอถึงเปราะบางมากเหลือเกินในตอนนี้ เราจึงต้องช่วยกันดูแลเธอให้ดี”
เมื่อไม่ได้ยินเสียงตอบรับจากเฉียวเหลียง เซียวเหยาจึงถามขึ้นว่า “คุณไม่รู้สึกว่าเธอมีอะไรแปลกๆ หรอกเหรอ”
เฉียวเหลียงนิ่งงันไป จริงสิ! เขาก็รู้สึก! ตอนที่เธอกำลังถ่ายภาพยนตร์โฆษณา แล้วตกลงไปในน้ำ ระหว่างที่คนอื่นๆ กำลังพยายามจะลงไปช่วย ก็มีผีเสื้อฝูงหนึ่งปรากฏขึ้น พาตัวเธอขึ้นมาจากน้ำ ผีเสื้อฝูงนั้นมาช่วยเธอ! เธอส่งกระแสจิตเรียกผีเสื้อฝูงนั้นมา! แต่ทำไมเธอจึงเรียกผีเสื้อมาได้
“ผมคิดว่าคุณคงได้เห็นอะไรแปลกๆ บ้างเกี่ยวกับเซียวโหรว เพราะคุณก็อยู่กับเธอมานาน จริงไหม” เซียวเหยาถามเสียงเบา “อีกไม่นาน คุณคงได้ค้นพบความมหัศจรรย์อีกหลายอย่างในตัวเธอ แต่ถ้าให้เดานะ โหรวโหรวคงจะสุขภาพอ่อนแอลงสักช่วงเวลาหนึ่ง ทุกครั้งหลังจากเธอใช้พลังเหนือธรรมชาติ ถึงเวลานั้นเราต้องคอยดูแลเธอเป็นพิเศษ ไม่อย่างนั้นเธออาจได้รับบาดเจ็บ หรืออาจถึงเสียชีวิตได้”
“คุณเซียว เพ้อฝันไปหรือเปล่า พลังเหนือธรรมชาติงั้นเหรอ” เฉียวเหลียงแสยะยิ้ม กล่าวอย่างเย็นชาว่า “คุณเป็นนายทหาร มาเล่าเรื่องเหลือเชื่อไร้สาระอย่างนี้ได้ยังไง ถึงแม้เทคโนโลยียุคปัจจุบันจะก้าวหน้าไปมาก แต่ก็ยังไม่ถึงขนาดทำให้มนุษย์มีพลังเหนือธรรมชาติได้! ผมคิดว่าพวกคุณคงประสาทหลอนไปเองในตอนนั้น”
“โอเค ถึงแม้ว่าพวกเราจะเกิดมองเห็นภาพหลอนพร้อมๆ กัน แต่วิดีโอจากกล้องวงจรปิดจะเป็นภาพหลอนได้ด้วยหรือ” เซียวเหยากล่าว “ผมมีสำเนาวิดีโออยู่ จะส่งให้คุณ คุณจะได้ดูให้เห็นกับตาตัวเองว่าผู้หญิงคนนั้นใช่เซียวโหรวหรือเปล่า!”
“และถ้าเป็นเซียวโหรวจริง ผมหวังว่าคุณจะให้สัญญากับผมว่า ไม่ว่าจะมีอะไรเกิดขึ้น ไม่ว่าเธอจะอยู่ที่ไหน คุณจะคอยปกป้องและดูแลเธอเสมอ”
“ฮะๆ” เฉียวเหลียงแสยะยิ้มอีกครั้ง กล่าวขึ้นด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า “ทำไมผมจะต้องให้สัญญากับคุณ นั่นเป็นหน้าที่ของผมอยู่แล้ว เป็นความรับผิดชอบชั่วชีวิตนี้ที่จะต้องดูแลถังซี คุณไม่มีสิทธิ์จะมาเรียกร้องให้ผมต้องให้คำมั่นสัญญาอะไรกับคุณ”
“ก็ดีแล้ว ผมดีใจที่ได้ยินแบบนี้” เซียวเหยาเงียบไปชั่วครู่ และกล่าวต่อไป “ในเมื่อผมเป็นทหาร ผมอาจต้องทำให้คุณบาดเจ็บบ้างขณะปฏิบัติภารกิจ แต่ผมหวังว่าคุณเฉียวจะรักษาคำพูด และปกป้องเซียวโหรวจากอันตราย”
“เซียวเหยา” เฉียวเหลียงกล่าวด้วยน้ำเสียงจริงจัง “ไม่ว่าคุณจะพูดยังไง ในหัวใจผม ผู้หญิงที่ผมอยู่ด้วยก็คือถังซี ผมไม่สนใจว่าเธอเป็นน้องสาวคุณหรือไม่ หรือว่าคุณจะคิดว่าเธอคือน้องสาวคุณหรือไม่ แต่ถ้าคุณกล้าทำให้เธอเป็นอันตรายเพราะงานของคุณ ผมจะทำลายอาชีพคุณให้ย่อยยับ! สัญญาได้เลย!”